12 χρόνια κατάληψη Αγρός

12 χρόνια κατάληψη Αγρός

Να πάρουμε τις ζωές μας και τη φροντίδα των χώρων στα χέρια μας. Να δημιουργήσουμε τόπους αλληλεγγύης και μοιράσματος, αντίστασης και αγώνα. Μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας. 

Πέμπτη 1/7, στις 7:30 μ.μ (εξωτερικά της κατάληψης)

Εκδήλωση – συζήτηση:

«Ελεύθεροι χώροι: από τις αναπτυξιακές πολιτικές των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στους καιρούς της “υγειονομικής κρίσης”, ως την όξυνση της επιτήρησης και του κοινωνικού ελέγχου σε μία πόλη φυλακή – Ανιχνεύοντας τις αντιστάσεις μας»

Σάββατο 10/7, στις 7:30 μ.μ. (εξωτερικά της κατάληψης)

Παιχνίδι με εναέρια ακροβατικά σε πανιά για παιδιά

Σάββατο 10/7, στις 9:30 μ.μ. (εξωτερικά της κατάληψης)

Live

ΦΕΜ ΡΑΠ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ +open mics

Oπλίζουμε τα μικρόφωνα με αντισεξιστικά κουπλέ ενάντια σε κάθε ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό και τρανσφοβικό στίχο.

Σκέψεις με αφορμή την προβολή της ταινίας «Tomboy» στο κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο έδαφος «Αγρός»

«Κι ύστερα, τι παράξενα που θα ήταν, αν μπορούσαμε να αλλάξουμε κεφάλι και να φορέσουμε, για μια στιγμή, το κεφάλι κάποιου άλλου…»
Βιρτζίνια Γουλφ

Αυτό αποπειράται να κάνει το δεκάχρονο παιδί στην ταινία «Tomboy» (1). Η οικογένειά του -η αδερφή του, ο μπαμπάς και η κυοφορούσα το τρίτο τους παιδί μαμά- μετακομίζει σε ένα προάστιο της Γαλλίας και το ίδιο καλείται να ενταχθεί (2) σε μια νέα γειτονιά, σε μια νέα παρέα, σε ένα νέο σχολείο. Η είσοδος στο νέο περιβάλλον θα είναι και μια μετάβαση «στο κεφάλι κάποιου άλλου», μια διάβαση στο «ανάμεσα» των φύλων, μια περιδιάβαση στον έμφυλα συγκροτημένο και συγκροτούμενο κόσμο, μια παράβαση των κανόνων αυτού και, εν τέλει, μια κατάβαση στη ζοφερή κι αμείλικτη ελεγκτικότητα των συνομηλίκων και των ενηλίκων.
Ενώ αναγνωρίζεται ως κορίτσι και από τα τρία μέλη της οικογένειας, το ίδιο επιλέγει ανιχνευτικά, αυθόρμητα και διστακτικά να αυτοπαρουσιαστεί στα παιδιά της γειτονιάς ως αγόρι. Το κοντοκουρεμένο του κεφάλι και το -αναγιγνώσκον κοινωνικά ως αγορίστικο- ντύσιμο της φαρδιάς μπλούζας και βερμούδας καθιστούν πιο εύκολη την αποδοχή του ως τέτοιου, η οποία γίνεται αδιαμφισβήτητη από την υιοθέτηση συμπεριφορών- κατά μίμηση των υπόλοιπων αγοριών της παρέας- που επιτελούν την αρρενωπότητα: φτύσιμο σάλιου σε δημόσια θέα, αφαίρεση της μπλούζας λόγω ιδρώτα, κατούρημα σε όρθια στάση, συμμετοχή σε παιχνίδια ποδοσφαίρου και πάλης, υπεράσπιση της «ανυπεράσπιστης» μικρής αδερφής…
Ως εκ τούτου, ο τίτλος της ταινίας απέχει από τη συνηθισμένη χρήση της λέξης «αγοροκόριτσο», αυτή δηλαδή που αποδίδεται στο κορίτσι το οποίο υιοθετεί συμπεριφορές «αγορίστικες», χωρίς ωστόσο να περνάει εξολοκλήρου στην άλλη πλευρά, χωρίς να διαρρηγνύει τα κοινωνικά καθορισμένα έμφυλα όρια. Εδώ η λέξη φαίνεται να θέλει να αποδώσει τη διττή ταυτόχρονη εμφυλοποίηση: από τη μια η οικογένεια αρνείται να θεαθεί κάτι άλλο πέρα από το ότι «είναι κορίτσι», από την άλλη πλευρά το ίδιο το παιδί οικειοποιείται -σταδιακά και όχι χωρίς κραδασμούς εσωτερικούς κι εξωτερικούς- μιαν άλλη οπτική γωνία θέασης του εαυτού, αυτή του «αγοριού», που το οδηγεί στην αντίστοιχη επιτέλεση.
Όταν η μητέρα διαπιστώνει το «ψέμα της κόρης της» αποφασίζει «για το καλό της» να εκθέσει το «πραγματικό» της φύλο στα παιδιά, να αποκαταστήσει την έμφυλη τάξη των πραγμάτων και των σωμάτων, να τιμωρήσει την λιποταξία από το φύλο. Το παιδί σέρνεται να μεταμεληθεί και να αυτοπαρουσιαστεί ξανά.
Το αμήχανο βλέμμα του, η αυτοσυγκρατούμενη στάση του κορμιού που έχει ενδυθεί βίαια- και μάλιστα πάνω από τα ήδη φορεμένα καθημερινά του ρούχα- το φόρεμα (3), η σύνολη σιωπηρή εξωλεκτική συμπεριφορά του κραυγάζουν το επίπονο ενσώματο βίωμα ότι δεν χωρά σε έναν κόσμο που οργανώθηκε για να αποκλείει την έμφυλη ετερότητα. Η ταινία τελειώνει με την λεκτική εκφορά του «πραγματικού» ονόματος του παιδιού απέναντι στη φίλη του που το ρωτά «πώς σε λένε» κι ίσως αυτό να αποτελεί την αποδοχή της ήττας και της υποταγής του στον κόσμο που συμπυκνώνει, περιορίζοντας, το φαντασιακό πλούτο των αναρίθμητων επιλογών του στο δίλημμα-μονόδρομο «ζήσε ως κορίτσι, αφού έτσι γεννήθηκες ή σαν αγόρι-όχι ωστόσο ως αγόρι, αφού δεν μπορείς να γίνεις ποτέ τέτοιο».
Κι όμως, αν το άφηναν να διασχίσει τις τροπικότητες των φύλων χωρίς διαχωριστικές γραμμές κι έξω από την καταπιεστική δυαδικότητά του, αν το άφηναν να περπατήσει παιχνιδιάρικα στο συνεχές των φύλων, μέχρι να μην έχει σημασία πια η έννοια του φύλου, νέους κοινωνικούς δρόμους ποικιλομορφίας και πολλαπλότητας θα περιδιάβαινε, αποκτώντας πρόσβαση σε ένα αυτόνομο και αυτοδιατιθέμενο καθεστώς ύπαρξης, μακρυά και πέρα από τα ψευτοδιλήμματα του πατριαρχικού κόσμου, έξω από την εξουσία του φύλου.

Να τον ρηγματώσουμε
Να τον θρυμματίσουμε

(1)Η μετάφραση στα ελληνικά το αποδίδει ως «αγοροκόριτσο» και στα αγγλικά ως «boyish girl».
(2)Η λέξη επιλέχθηκε για να δηλώσει την προσδοκία της οικογένειας και του παιδιού να «τοποθετηθεί μέσα» στο νέο περιβάλλον, να «ενσωματωθεί».
(3)Το φόρεμα αποτελεί το απολύτως ταιριαστό σκέπασμα του υποτελούς θηλυκού σώματος και γι’ αυτό δεν έχει γίνει ποτέ οικειοποίησιμο από τον δυτικό κόσμο ως δυνατή επιλογή του κυρίαρχου άρρενος σώματος.

Προβολή την Πέμπτη 23/7 στις 9:00μ.μ. στην κατάληψη Αγρός

“Tomboy” (2011)
Ένα δεκάχρονο παιδί διασχίζει τις τροπικότητες των φύλων κι έρχεται αντιμέτωπο με τα όριά τους…


σε έναν κόσμο επιβολών και διαχωρισμών έμφυλων, ηλικιακών, φυλετικών και ταξικών
σε έναν κόσμο που δε μας χωράει και δεν τον χωράμε
Να σταθούμε απέναντι
Να επιτεθούμε
μέχρι την ολική καταστροφή του.

Παρασκευή 3/05/19, στις 8 μ.μ στον Θερσίτη, Εκδήλωση-Συζήτηση για την έμφυλη βία, τους τόπους πραγμάτωσής της, τις κρατικές πολιτικές που επιχειρούν να αφομοιώσουν τα αντισεξιστικά προτάγματα.

Παραβιαστικές, σεξιστικές συμπεριφορές. Βλέμματα, σχόλια, “τυχαία” αγγίγματα. Ξυλοδαρμοί, βιασμοί, δολοφονίες. Πράξεις καθημερινές, πράξεις επιβολής και κυριαρχίας από άντρες καθημερινούς, που συμβαίνουν συστηματικά ενάντια στα μη αρρενωπά σώματα και τα θέτουν υπό μόνιμη απειλή και συμμόρφωση. Πίσω από κλειστές πόρτες, στα σκοτάδια της οικογένειας, από συζύγους, συντρόφους και πατεράδες. Αλλά και στον δημόσιο χώρο, στον δρόμο, στις πλατείες, στη δουλειά, από αφεντικά, συναδέλφους και πελάτες.


Σε ένα άλλο επίπεδο, κρατικές πολιτικές περί ισότητας και δικαιωμάτων επιχειρούν να αφομοιώσουν τα προτάγματα των αντισεξιστικών αγώνων, να τα περιορίσουν σε νομοθετικές διατάξεις “προστασίας ευάλωτων κοινωνικών ομάδων”, να τα μετατοπίσουν και να τα εκτονώσουν μέσα από μια θεσμική διεκδίκηση αιτημάτων, επανανομιμοποιώντας τελικά το κράτος και τους θεσμούς του ως ρυθμιστές των υποθέσεών μας.
Ενάντια στην πατριαρχική συνθήκη, την αντρική κυριαρχία και τον σεξισμό κάνουμε ορατά όλα εκείνα τα πεδία πραγμάτωσης της σεξιστικής βίας, την οικογένεια, το ζεύγος, τις ερωτικές, φιλικές σχέσεις. Αποδομούμε τους κυρίαρχους λόγους και τις πρακτικές που αναπαράγουν και διαιωνίζουν το καθεστώς της έμφυλης βίας εναντίον των γυναικείων σωμάτων και όλων όσων δεν ανταποκρίνονται στον έμφυλο ρόλο που τους έχει αποδοθεί.

Σπάμε τη σιωπή. Αναλαμβάνουμε δράση ενάντια στην υποτίμηση των σωμάτων και των ζωών μας.

Γιατί ό,τι είναι να γίνει για την καταστροφή αυτής της καταπιεστικής συνθήκης θα γίνει από εμάς τις ίδιες.

Παρασκευή 3/05/2019, 8 μ.μ στον Θερσίτη
(Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον (απέναντι από το τέρμα του 732)