Παρέμβαση στην Πετρούπολη για την καταστροφή στο Σαρωνικό (2/12)

 

Παρέμβαση για το ζήτημα της πετρελαιοκηλίδας στον Σαρωνικό, μετά την βύθιση του δεξαμενόπλοιου Αγιά Ζώνη ΙΙ της FOS Petroleum ιδιοκτησίας Θ. Κουντούρη που μόλυνε τον Σαρωνικό με περισσότερους από 2.500 τόνους μαζούτ, πραγματοποιήθηκε το πρωϊ του Σαββάτου (02/11) σε κεντρικούς δρόμους της Πετρούπολης. Μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα (1) (2) και κολλήθηκε αφίσα, από συντρόφισσες και συντρόφους από τον Αγρό και τον Θερσίτη.

 

 

 

ΥΓ την Παρασκευή 1/12 ολοκληρώθηκε η ανέλκυση του ναυαγίου του Αγία Ζώνη 2 μέσα σε μηντιακές παράτες περί “οριστικής απορρύπανσης”, “μεγάλου περιβαλλοντικού έργου” και διάφορα άλλα τέτοια ανεκδοτολογικά για τον Σαρωνικό…

Αναδημοσίευση από το site: https://thersitis.espiv.net/index.php/2016-01-04-22-01-47/2016-01-04-22-03-34/992-02-12-2017

 

Αλληλεγγύη στην κατάληψη GARΕ

Ξημερώματα Κυριακής της 26ης Νοέμβρη αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και εκκένωσαν την κατάληψη GARE στην οδό Καλλιδρομίου 74 στα Εξάρχεια. Ταυτόχρονα συνέλαβαν τους 4 συντρόφους που βρίσκονταν στο κτίριο, στους οποίους αποδόθηκαν κατηγορίες για αντίσταση, απείθεια (λόγω της άρνησής τους για δακτυλοσκόπηση), απόπειρα σωματικής βλάβης καθώς και κακουργήματα για κατοχή εκρηκτικών.

Η κατάληψη GARE και κάθε αυτοοργανωμένος κατειλημμένος χώρος αποτελούν εστίες αγώνα και εργαστήρια ενός κόσμου χωρίς ιεραρχήσεις, ανάθεση και εξουσιαστικές λογικές. Εκεί όπου εδαφικοποιείται το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης απέναντι στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητείται έμπρακτα ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Αποτελούν ορμητήρια επίθεσης στο υπάρχον, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους.

Η εκκένωση της κατάληψης GARE έρχεται ως συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του καλοκαιριού του 2016 σε καταλήψεις μεταναστών στην Θεσσαλονίκη, της κατάληψης Ορφανοτροφείο, της κατάληψης Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο και τις πιο πρόσφατες εκκενώσεις της κατάληψης βίλα Ζωγράφου, της κατάληψης Αλκιβιάδου στην Αθήνα και άλλων κατειλημμένων και αυτοοργανωμένων δομών σε διάφορες πόλεις.

Το κράτος έχει συνέχεια, είτε υπό δεξιά είτε υπό αριστερή πολιτική διαχείριση. Και διεκδικεί για τον εαυτό του το μονοπώλιο της βίας, τη διαχείριση των περισσευούμενων και αποκλεισμένων, τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ως ο μόνος φορέας ρύθμισης και εγγύησής της. Τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι εκ βάθρων τοποθετημένα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, σε κάθε είδους διαχωρισμό μεταξύ των καταπιεσμένων και προτάσσουν έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο, χωρίς χαρτιά, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, χωρίς έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς, εκμετάλλευση. Γι αυτό και αποτελούν μόνιμα κατασταλτικό στόχο. Η συνεχόμενη στοχοποίηση και επίθεση στους κατειλημμένους χώρους αποτελούν διαρκές επίδικο από την πλευρά του κόσμου της εξουσίας και είναι κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει μέχρι σήμερα -με τις όποιες διαφορετικές αποχρώσεις της-, μιας κατασταλτικής στρατηγικής από την πλευρά του κράτους ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης και απόπειρας αφομοίωσης-ενσωμάτωσης των κοινωνικών αγώνων από την πολιτική διαχείριση των Συριζα-Ανελ, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής.

Οι επιθέσεις που δέχονται οι κατειλημμένοι χώροι και η συκοφάντησή τους από όλο το θεσμικό συρφετό και τους μιντιακούς μηχανισμούς είναι ακόμη μια προσπάθεια της εξουσίας για την κοινωνική απονομιμοποίηση κάθε εστίας που προωθεί την κοινωνική ανυπακοή. Μέσω γενικευμένης παραπληροφόρησης και προπαγάνδας περί «κατάχρησης των χώρων» και «ασυδοσίας των καταληψιών εις βάρος του κοινωνικού συνόλου» επιχειρείται μεθοδικά η ενοχοποίηση κάθε προσπάθειας αντίστασης των «από τα κάτω». Τα μ.μ.ε. κατά τη διάρκεια του τριημέρου εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και κατά τη διάρκεια της κατάληψής του από αναρχικούς/ές διαμόρφωσαν ένα τρομολαγνικό κλίμα, μιλώντας για ανομία και το “άβατο” των Εξαρχείων, ανοίγοντας το δρόμο για την καταστολή -και βέβαια οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αξιοποίησαν στο μέγιστο τη στοχοποίηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου από διάφορους κινηματικούς και μη, “προστάτες” του “πραγματικού νοήματος” της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Παράλληλα, με ανακοίνωση μέσω πινακίδας που τοποθετήθηκε από την πρώτη στιγμή της εκκένωσης έξω από την κατάληψη GARE για μελλοντική στέγαση μ.κ.ο. (που πληρώνεται για τα… δικαιώματα του παιδιού), επιχειρείται μεθοδικά η κοινωνική νομιμοποίηση της εισβολής στην κατάληψη και η ενοχοποίηση κάθε προσπάθειας αντίστασης των «από τα κάτω» και οργάνωσής τους για έναν κόσμο αλληλεγγύης, χωρίς διαμεσολαβήσεις και κρατικό έλεγχο.

Οι κατειλημμένοι χώροι είναι αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και ως τέτοιοι μπαίνουν στο στόχαστρο της κρατικής -και σε άλλες περιπτώσεις παρακρατικής- επίθεσης.  Η υπεράσπιση των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων, καθώς και η έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιζόμενο/η και σε όσους/ες διώκονται είναι βασικά στοιχεία του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και στο σύστημα που γεννά φτώχεια και καταπίεση στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά, οξύνοντας τις πρακτικές που ρηγματώνουν τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού.

10 100 1000άδες καταλήψεις

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες

της κατάληψης Gare

 

Κατάληψη Αγρός

Νοέμβρης ’17

Παρασκευή 24/11/2017, 8 μ.μ. στον Θερσίτη: Εκδήλωση-Συζήτηση με αφορμή την μπροσούρα “Προς μία ανθρωπολογία της ανοσολογίας – Το σώμα ως έθνος-κράτος”

 

Εκδήλωση-Συζήτηση
με αφορμή την μπροσούρα “Προς μία ανθρωπολογία της ανοσολογίας – Το σώμα ως έθνος-κράτος”  της Emily Martin

Παρουσίαση από την ομάδα βιβλιοθήκης της κατάληψης κτήματος Πραποπούλου

 

Παρασκευή 24/11/2017, 8 μ.μ. στον χώρο του Θερσίτη,

Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον (απέναντι από το τέρμα του 732)

 

” Όπως περιγράφει η ανοσολογία, τα σώματα είναι έθνη σε κίνδυνο, που βρίσκονται συνεχώς σε πόλεμο για να καταστείλουν ξένους εισβολείς. Αυτά τα έθνη έχουν αυστηρά  καθορισμένα σύνορα στο χώρο, τα οποία πολιορκούνται και βρίσκονται συνεχώς υπό απειλή. Στο εσωτερικό τους υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την καθαρότητα του πληθυσμού -για το ποιος είναι καλόπιστος πολίτης και ποιος μπορεί να έχει πλαστά έγγραφα. Οι πλαστογράφοι εισβολείς σκοπεύουν μόνο στην καταστροφή και τους επιφυλάσσεται μόνο γρήγορος θάνατος. Όλα αυτά είναι εγγεγραμένα στη “φύση” στο επίπεδο των κυττάρων. ” (απόσπασμα από την μπροσούρα)

 

Η βιολογία δεν είναι τα σώματά μας, είναι ο κυρίαρχος λόγος για τα σώματά μας.

αναδημοσίευση από το thersitis.espiv.net

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον ολικό αρνητή στράτευσης Β.Γ. Πέμπτη 23/11 στις 12:00 στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθήνας

 

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Η ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

σχετικά με το πρόστιμο των 6000 ευρώ σε ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης

 

Τα διοικητικά δικαστήρια του ελληνικού κράτους έχουν ξεκινήσει να εκδικάζουν τις προσφυγές κατά του προστίμου των 6000 ευρώ που επιβάλλεται στους ανυπότακτους και φυσικά στους ολικούς αρνητές στράτευσης από το 2011 έως και σήμερα. Οι ατομικές αυτές προσφυγές, εκ μέρους ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης, αφορούν στην προσβολή του προστίμου που τους έχει επιβληθεί, έχοντας κατά μέσο όρο 5 χρόνια αναμονής μέχρι την εκδίκασή τους. Η προβλεπόμενη διαδικασία είναι συνοπτική, χωρίς ακρόαση σε δημόσια δίκη με ακροατήριο, παρά μόνο με μία γραφειοκρατικού τύπου εξέταση φακέλων σε κλειστά γραφεία, ενώ η τελική απόφαση ανακοινώνεται μετά από πολλές εβδομάδες ή μήνες, έξω από την κοινωνική ορατότητα (όπως συμβαίνει εν γένει σε κάθε διοικητικό δικαστήριο). Αυτός είναι άλλωστε ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος «εξετάζει» τις αμέτρητες άλλες υποθέσεις οικονομικής καταστολής και αφαίμαξης των ζωών των υπηκόων του, ιδίως όταν οι τελευταίοι εντάσσονται στα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα.

Η νομική διάσταση των υποθέσεων αυτών, όπου ο νόμος θεωρείται ότι είναι (ή ότι μπορεί να γίνει) αντικειμενικός και δίκαιος, δεν μπορεί παρά να θολώνει τα πραγματικά κοινωνικά τους διακυβεύματα. Ιδίως, σε μία εποχή όπου γίνεται ευρέως αντιληπτό -ακόμα και στους πλέον μετριοπαθείς- ότι οι νόμοι θεσπίζονται και διαμορφώνονται με βάση τις υφιστάμενες σχέσεις κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και εξουσίας, και όχι με βάση το οποιοδήποτε κοινό αίσθημα -ή αντίληψη- περί δικαίου. Έτσι, τα διοικητικά δικαστήρια δεν καλούνται τόσο να κρίνουν και να αποφασίσουν «δικαίως» πάνω σε καθεμία ξεχωριστή υπόθεση που αντιμετωπίζουν, αλλά να επικυρώσουν και να εδραιώσουν νομικά τις εκάστοτε πολιτικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις της κυριαρχίας ενάντια στους «από κάτω». Παράλληλα, απονοηματοδοτούν με τη χρήση νομικών ορολογιών το πραγματικό περιεχόμενο της οικονομικής καταστολής, προσδίδοντας μάλιστα στον κάθε ενδιαφερόμενο την ψευδαίσθηση της αμφισβήτησης ή της μεταρρυθμιστικής ελπίδας, ενώ στην ουσία το μόνο που παρέχεται είναι στάχτη στα μάτια των «από κάτω» και προειλημμένες δικαστικές αποφάσεις με αμιγώς πολιτικά και ταξικά κριτήρια.

Άλλωστε, οι ίδιοι νόμοι που επιβάλλουν τα υπέρογκα πρόστιμα είναι αυτοί που κρίνουν την ίδια τους τη νομιμότητα. Οι ίδιοι νόμοι είναι και αυτοί που οδηγούν σε καθημερινή ομηρία και λεηλασία (π.χ. μόνο μέσα στο 2017 διατελέστηκαν κατασχέσεις λογαριασμών, μισθών ή επιδομάτων σε ένα εκατομμύριο φορολογούμενους) εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ως «μικρούς οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου», ενώ ταυτόχρονα οι «μεγάλοι οφειλέτες του δημοσίου», δηλαδή τα αφεντικά, κατά βάση αφήνονται ανέπαφοι ή τελικά… παραγράφονται. Οι ίδιοι νόμοι είναι αυτοί που μπορούν να οδηγήσουν τους «μικρούς οφειλέτες» και τους αρνητές αποπληρωμής των προστίμων μέχρι και σε φυλάκιση, όπως η πρόσφατη περίπτωση ενός άνεργου από την Καλαμάτα που εξαιτίας της άρνησής του στην αποπληρωμή των διοδίων και των λοιπών «νόμιμων κυρώσεων», οδηγήθηκε σε 42 μέρες κανονικής φυλάκισης για λίγες εκατοντάδες ευρώ χρέους.

Η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσηςσυντελείται μέσω ενός θεσμικού πλέγματος που επιχειρεί να τους φθείρει καθημερινά και αθόρυβα, ενώ δεν θα μπορούσε να σταθεί εάν δεν υπήρχαν οι φορείς και τα πρόσωπα για την υλοποίησή της. Από τους διευθυντές των στρατολογιών (που φροντίζουν να ενημερώνουν συστηματικά το φάκελο του κάθε ανυπότακτου με κλητεύσεις, ανυποταξίες, μηνύσεις, πρόστιμα 6000 ευρώ και συλλήψεις), τους αστυνομικούς των τοπικών τμημάτων (που εκτελούν τις εντολές της στρατολογίας αναζητώντας, ρουφιανεύοντας, τραμπουκίζοντας και συλλαμβάνοντας τους ανυπότακτους), τους διευθυντές των εφοριώνκαι τους υπαλλήλους των δικαστικών τμημάτων (που φροντίζουν -όπως κάθε καλός νταβατζής- για τη βεβαίωση του προστίμου, τις προειδοποιήσεις για αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα και τις κατασχέσεις-δεσμεύσεις προσωπικών λογαριασμών), τις «εκτελεστικές ομάδες» της «υπεράνω όλων» Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (που υποδεικνύουν ως ψηφιακοί ντετέκτιβ ποιοι είναι αυτοί για τους οποίους πρέπει να παρθούν αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα), τους δικαστές των στρατοδικείων (που δικάζουν την ποινική διάσταση της ανυποταξίας), μέχρι τέλος τους δικαστές των διοικητικών δικαστηρίων που ο ρόλος τους δεν είναι άλλος από το να νομιμοποιούν και να επικυρώνουν τα πρόστιμα, ώστε ο κύκλος των διοικητικών προστίμων να συνεχίσει ομαλά και αέναα να καταστέλλει.

Η κυνική κρατική ομολογία για τον εκδικητικό και ποινικό χαρακτήρα των πολλαπλών προστίμων στους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού μέσω δημόσιας δήλωσης του ίδιου του πρωθυπουργού (6/4/17, σε ανοιχτή ομιλία στην κομματική του «νεολαία»), αναδεικνύει τη χυδαία υποκρισία της αριστερής διακυβέρνησης που έρχεται πλέον να «καταγγείλει» την «πολλαπλότητα» των προστίμων (μετά από σχεδόν 3 χρόνια αθρόας επιβολής «αριστερών» 6χίλιαρων σε δεκάδες χιλιάδες ανυπότακτους), ώστε να τα μονιμοποιήσει άπαξ και επί της αρχής. Κυρίως όμως, αποδεικνύει με κάθε επισημότητα τον πολιτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα του προστίμου έναντι της δήθεν «διοικητικής» φύσης του, ενώ παράλληλα καθιστά σαφές ότι ο θεσμός της δικαιοσύνης δεν υπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από την εκάστοτε κατασταλτική στρατηγική. Τα διοικητικά δικαστήρια δεν είναι παρά ένα ακόμα πλοκάμι στο σώμα της οικονομικής καταστολής, το οποίο επικοινωνεί και συνεργάζεται άριστα με τα υπόλοιπα θεσμικά-κατασταλτικά εργαλεία του κράτους και τρέφεται με το χρήμα (και πολλές φορές το αίμα)των από κάτω, των απόκληρων, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων. Ανθρώπων που ενώ απλά αρνήθηκαν να ενταχθούν στο στρατό και να γίνουν δολοφόνοι στις υπηρεσίες του κράτους, θα σέρνουν για όλη τους τη ζωή ένα δυσβάσταχτο χρέος, πλέον και με το κύρος ενός διοικητικού δικαστή.

Κανένα διοικητικό μέτρο, κανένα εκδικητικό πρόστιμο, καμία κατασταλτική μεθόδευση δεν μπορεί να αποκρύψει το πασιφανές: η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων είναι η εκδικητικότητα μίας ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένης συστημικής στροφής, την οποία παίρνει ενεργά και το ελληνικός κράτος και ο στρατός. Μίας αποπνικτικής επιστροφής της αρβύλας, της σημαίας, των εθνικισμών και των φυλετισμών, του πολέμου και των πυρηνικών απειλών, των φρακτών και των κλειστών συνόρων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της κοινωνικής εκπειθάρχισης στις εξουσιαστικές προσταγές. Από τις εμπόλεμες και ρημαγμένες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής (από τα δυτικά κράτη, τα ντόπια καθεστώτα και τις θρησκόληπτες ανταγωνιστικές και εναλλακτικές εκδοχές τους), τις χιλιάδες των πνιγμένων/δολοφονημένων στα θαλάσσια/χερσαία σύνορα των «ανεπτυγμένων» κρατών, τη φυσικοποίηση ενός πυρηνικού (ή όποιου άλλου) πολέμουμε επίκεντρο τον μιλιταριστικό επικοινωνιακό τσαρλατανισμό των ηγετών των Η.Π.Α. και της Β. Κορέας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξαίρεσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών στην Ε.Ε. (εκατομμυρίων παγκοσμίως), τους αναδυόμενους εθνικισμούς (όπως στην κάθε Καταλονία), την επανεμφάνιση του φυλετισμού με θεσμικούς θώκους (όπως στις κάθε Η.Π.Α. και στην κάθε Γερμανία). Από τη στρατιωτική διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών στο ελληνικό κράτος, την επανεμφάνιση του ελληνικού στρατού ως «προστάτη της κοινωνικής ομαλότητας» (δηλαδή, ως προστάτη του δόγματος της «ασφάλειας») και ως «κοινωνικού λειτουργού» (δηλαδή, ως κατασταλτικού μηχανισμού), τον εθνοκεντρισμό και τον εθνικισμό που διαχέεται σκοπίμως στα χρόνια της «κρίσης», τους εθνικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια αλλά και τη Μεσόγειο των Α.Ο.Ζ. και της «Ευρώπης-Φρούριο» όπου επενδύει και ενισχύει το ελληνικό κράτος, μέχρι και τη διάχυση του μιλιταρισμού -μαζί με τη (νεο)ναζιστική εκδοχή του- ως αγωγή, ιδεολογία και θεσμικό/κοινοβουλευτικό εταίρο. Μίας στρατιωτικοποίησης που ορθώνεται ενάντια στις κοινωνικές εξεγέρσεις που ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς αγώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας, στις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια σε κάθε εξουσία, στην ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων και σε κάθε έννοια αλληλεγγύης.

Η ολική άρνηση στράτευσης, ως στάση ζωής και ως επιλογή αγώνα, στέκεται απέναντι στο δολοφονικό μηχανισμό του στρατού και τις ιδεολογικές/κατασταλτικές του απολήξεις, αντιστέκεται ευπρόσωπα και δημόσια σε κάθε μιλιταριστική προβιά που φορά το κράτος για να κατισχύσει στις ζωές μας, αρνείται να διαπραγματευτεί την πληρωμή του όποιου προστίμου επιχειρεί να πλήξει και να απονοηματοδοτήσει τα περιεχόμενά της. Οι προσφυγές αναδεικνύουν μια ακόμα αιχμή, ένα ακόμα πεδίο στο οποίο αποτυπώνεται η συνολική κατασταλτική στρατηγική του κράτους και των μηχανισμών του, ενώ φυσικά φανερώνουν το ρόλο της δικαστικής εξουσίας και των διοικητικών δικαστηρίων στη διαιώνιση και την κατοχύρωση της -αρχικά οικονομικής αλλά εντέλει ωμής- καταστολής. Μια κατασταλτική πρακτική που θα φυσικοποιείται και θα διευρύνεται σε όσους/ες αρνούνται να δουν το παράλογο ως λογικό, που θα τιμωρεί όσους/ες αντιστέκονται απέναντι στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, που θα διευρύνει την οικονομική ομηρία και την εξόντωση σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες.

Απέναντι στην οικονομική καταστολή και τρομοκρατία, στα πρόστιμα των 6000 ευρώ και τις συνέπειές τους, απέναντι στις επαναλαμβανόμενες διώξεις και τα αυτόφωρααπέναντι στην προετοιμασία της πολεμικής μηχανής σε όλο τον κόσμο, να αντιτάξουμε έναν κόσμο ανεξούσιο, ελεύθερο και αυτοοργανωμένο, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, χωρίς κράτη, έθνη και πατρίδες. Απέναντι στις παλιές και νέες μεθοδεύσεις της καταστολής, να σταθούμε δίπλα σε όσους/ες αγωνίζονται, να σταθούμε δίπλα ο ένας στην άλλη.

Ούτε βήμα πίσω…

 

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, Η ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, Πέμπτη 23/11/2017, 12:00

Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθήνας (Λουίζης Ριανκούρ 85)

όπου εκδικάζεται η προσφυγή του ολικού αρνητή στράτευσης Β.Γ. ενάντια στο πρόστιμο των 6000 ευρώ για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό

 

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)

olikiarnisi.espivblogs.net

Νοέμβρης 2017

αναδημοσίευση από το olikiarnisi.espivblogs.net

Αλληλεγγύη στις 92 συντρόφισσες/ους που διώκονται για την ανακατάληψη της Villa Amalias – Συγκέντρωση στα δικαστήρια Ευελπίδων Τετάρτη 15 Νοεμβρίου, 9 π.μ., κτίριο 8

 


Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 92 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη villa amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας.

Και αν κάτι μένει από την ανακατάληψη είναι ακριβώς αυτές οι συλλογικές αρνήσεις συμμόρφωσης στις κυρίαρχες επιβολές, που έρχονται να συναντήσουν όλες και όλους εκείνους που εναντιώνονται στο καθεστώς φόβου, μεμψιμοιρίας και ανάθεσης. Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας.

Την Τετάρτη 15 Νοέμβρη 2017 δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας, γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

Αλληλεγγύη στους 92 κατηγορούμενους/ες για την ανακατάληψη της Villa Amalias

Δίκη Τετάρτη 15/11 9 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων κτίριο 8.