Category: αναδημοσιεύσεις

Το πρωί της Παρασκευής 12/6, από τις 6.30 μέχρι τις 7.15, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση απεύθυνσης στους εργαζόμενους στην πύλη των διυλιστηρίων στα ΕΛ.ΠΕ. στον Ασπρόπυργο.

25 συντρόφισσες και σύντροφοι, μοιράσαμε εκατοντάδες ανακοινώσεις-καλέσματα στη βάρδια που έπιανε στις 7.00 και στη βάρδια που σχολούσε, σε μόνιμους και εργολαβικούς, για την μοτοπορεία του Σαββάτου 13/6, στις 12.00 από το Παλατάκι στο Χαϊδάρι που θα καταλήξει σε συγκέντρωση στα διυλιστήρια των ΕΛ.ΠΕ. για την πρόσφατη δολοφονία των 4 εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό άλλων 2 από έκρηξη κατά την εκτέλεση εργασιών συντήρησης.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης είχε ανοιχτεί πανό στην πύλη του εργοστασίου και πετάχτηκαν εκατοντάδες τρικάκια.

ΤΑ “ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ” ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΕ “ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΑΘΗ” ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Αναδημοσίευση από indymedia

2 ημέρες με την Αυτοοργανωμένη Ομάδα Παραδοσιακών Χορών του Θερσίτη

29-30 Μαΐου 2015

Ενάντια στον πολιτισμό των εθνικών ταυτοτήτων, του εμπορεύματος και του θεάματος

Το ξεπέρασμα ενός κόσμου παθητικότητας και αποδοχής των «ιερών και των όσιων» της παράδοσης, το ξερίζωμα των κατασκευασμένων εθνικών ταυτοτήτων στα «δημοτικά» τραγούδια και τους χορούς είναι προϋποθέσεις για τον αυτοκαθορισμό των ζωών μας. Αυτοί που συντηρούν εθνικές αυταπάτες για τις πολιτισμικές ταυτότητες των  κοινοτήτων, αυτοί που παράγουν και διοχετεύουν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες, αυτοί που μας τροφοδοτούν με «άρτο και θεάματα», ελπίδες και οράματα, φόβο και ανασφάλεια, είναι αυτοί που χειραγωγούν καθημερινά τις συνειδήσεις μας, τις επιθυμίες μας, τα σώματά μας. Οι υπουργοί, οι δήμαρχοι, οι τραπεζίτες, οι φασίστες, το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός και οι «εθνοτοπικοί πολιτιστικοί σύλλογοι».

Στήνουμε τις δικές μας γιορτές

Ο πολιτισμός της ελευθερίας βρίσκεται μέσα στις κοινότητες που πραγματώνουν στο εδώ και τώρα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, ισότιμα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά. Οι κοινότητες εκείνες που η σχέση τους με τον χώρο και τον χρόνο είναι ζωντανή, που αναζητούν διαρκώς συλλογικές διεξόδους στο τώρα και στο αύριο, συμπεριλαμβάνοντας τη συσσωρευμένη κοινωνική εμπειρία και τις παρακαταθήκες των συλλογικών αγώνων. Οι κοινότητες εκείνες που δίχως εθνικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς μοιράζονται όχι μόνο τον αγώνα και την ελευθερία, αλλά και τα «κοινά» όπως η μόρφωση, η στέγαση, η διατροφή, οι γιορτές, η μουσική, ο χορός, η επικοινωνία.

Παρασκευή 29 Μαΐου – 19:30 – στο χώρο του Θερσίτη

Προβολή: Whose is this song?
Συζήτηση: «εθνική ενότητα, εθνικοί ανταγωνισμοί και παράδοση»

Σάββατο 30 Μαΐου – 19:00 – στο μπασκετάκι του Αστέρα: Θέτιδος & Ποσειδώνος (Ίλιον)

Συλλογική γιορτή με συλλογική κουζίνα*, μουσική και χορούς

*φέρνουμε και μοιραζόμαστε το φαγητό και το ποτό μας

Αναδημοσίευση από Θερσίτη

ΜΕΡΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Η’ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΣΟΛ ΔΕ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗ ΒΙΛΑ

Στις 2/4/2015 η 3η τακτική συνεδρίαση του Ν.Π.Δ.Δ. Αθλητισμού και Πολιτισμού του Δήμου Ζωγράφου, ομόφωνα εγκρίνει την οριστική μεταστέγαση του Δημοτικού Ωδείου στον κατειλημμένο χώρο της Βίλας Ζωγράφου. Αφορμή είναι η μη καταλληλότητα του χώρου που μέχρι τώρα στεγάζει το δημοτικό ωδείο και ως ‘’θετικό επακόλουθο’’ παρουσιάζεται το ‘’άνοιγμα’’ της Bίλας στους κατοίκους του Ζωγράφου.

Σε συνέχεια λοιπόν του σχεδιασμού για το γκρέμισμα μέρους του περιβάλλοντος τοίχου της Βίλας Ζωγράφου και την αφομοίωσή της, οι μεθοδεύσεις για την καταστολή της κατάληψης συνεχίζονται με σαφώς πιο επιθετικά χαρακτηριστικά. Δεδομένης της ύπαρξης και άλλων κατάλληλων χώρων για το ωδείο, η επιλογή της Βίλας Ζωγράφου έχει ξεκάθαρο στόχο την εκκένωση της κατάληψης. Η ύπαρξή της, με τον ακηδεμόνευτο και αντιεμπορευματικό της χαρακτήρα, έρχεται εξαρχής σε αντίθεση με τις βλέψεις της τοπικής εξουσίας για οποιαδήποτε χρήση του χώρου.

Μπορεί η ρομαντική εικόνα ενός ωδείου στην Βίλα Ζωγράφου, μιας Βίλας γεμάτης μουσική, να δημιουργεί τις καλύτερες εντυπώσεις για την ποιότητα και το κύρος της δημοτικής αρχής, αλλά δεν είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό. Η ύπαρξη αντιτίμου που καλούνται να πληρώνουν οι μαθητές για τα μαθήματά τους αποτελεί μια ολοφάνερη, εμπορευματική σχέση που μόνο ρομαντική δεν είναι αφού αυτόματα αποκλείονται από τα μαθήματα όσοι δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα (δεν είναι και λίγοι) ενώ παράλληλα ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω εμπορευματική χρήση του χώρου. Επίσης, καθόλου ρομαντική δεν είναι και η παράκαμψη των μόνιμων εργαζόμενων που πληρούν τις προϋποθέσεις για την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και η επιλογή αντί αυτών, μιας φίρμας σοπράνο, ‘’εκλεκτής’’ του προέδρου του Ν.Π.Δ.Δ. και της δημάρχου με αδιαφανείς διαδικασίες (απευθείας ανάθεση) και με μισθό 22.374 ευρώ (!) το χρόνο. Δεν είναι ότι είμαστε τυπολάτρεις, ούτε έχουμε φετίχ με τους χαμηλούς μισθούς, αλλά εδώ γίνεται φανερό το πόσο σημαντικό είναι για την Καφατσάκη και το επιτελείο της να παίξουν με τις εντυπώσεις, παρακάμπτοντας τις τυπικές τους διαδικασίες και κάνοντας επιλογές που κοστίζουν ανεξήγητα περισσότερο από όσο μας έχουν συνηθίσει.

Η εικόνα αυτή, παράλληλα, προετοιμάζει το έδαφος για την καταστολή, αφού στοχεύει στην επίτευξη της συναίνεσης των κατοίκων της περιοχής μέσω του κοινωνικού προσωπείου του ωδείου. Έτσι, ο δήμος προσπαθεί να δικαιολογήσει πολύ πιο έυκολα την καταστολή ενός ξεκάθαρα κοινωνικού και ανοιχτού εγχειρήματος που αμφισβητεί τις μίζερες σχέσεις εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Σχέσεις που συνεχίζουν να αναπαράγονται από την αριστερή διαχείριση τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο (προσλήψεις μέσω κοινοφελών προγραμμάτων, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου κλπ).

Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου, στα 4 χρόνια της ζωής του, στεγάζει ποικίλες δομές χωρίς κανένα αντίτιμο, χωρίς ιεραρχίες και χωρίς ‘’ειδικούς’’. Μέσα από τις δομές αυτές προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, τις εβδομαδιαίες προβολές ταινιών, το γήπεδο 5×5, τα καφενεία ψυχικής υγείας και ένα μεγάλο πλήθος μαθημάτων αυτομόρφωσης: ιστορία, φιλοσοφία, μελέτη του Κεφαλαίου του Μαρξ, φωτογραφία, ελεύθερο σχέδιο, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, ενισχυτική διδασκαλία σε μαθήματα σχολείου, χορός, εργαστήριο ανοιχτού λογισμικού, δημιουργία και εμψύχωση κούκλας και τέλος, αυτοοργανωμένα μαθήματα μουσικής. Ακόμα, το πολιτικό εγχείρημα της συνέλευσης του Μπαξέ που δημιουργήθηκε στον απελευθερωμένο χώρο της Βίλας τροφοδοτεί με τα προϊόντα που παράγει τις εβδομαδιαίες συλλογικές κουζίνες της κατάληψης και γειτονικών εγχειρημάτων.

Μέσω πολιτικών δράσεων (συγκεντρώσεις, πορείες, δράσεις αντιπληροφόρησης, συνελεύσεις, κατάληψη δημαρχείου Ζωγράφου) και εκδηλώσεων οικονομικής ενίσχυσης (ρεμπέτικα γλέντια, μπαρ, πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες), η Βίλα στέκεται αλληλέγγυα και στηρίζει οικονομικά εργατικούς αγώνες, συντροφικά εγχειρήματα, διωκόμενους και φυλακισμένους αγωνιστές αλλά και αγωνιστές με ανάγκη κάλυψης ιατρικών εξόδων.

Όλα αυτά τα χρόνια η συνέλευση της βίλας έχει συμμετάσχει σε ταξικούς κοινωνικούς αγώνες στοχεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο στην περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση τους. Στον αγώνα ενάντια στις συνθήκες εργασίας και τις απολύσεις των ‘’ωφελούμενων’’ στα κοινωνικά προγράμματα του δήμου Καισαριανής που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ, των εργαζομένων στο ταχυφαγείο GAMATO, της απολυμένης Ελένης Σ. από τα super market ΑΒ Βασιλόπουλος, των απολυμένων καθηγητών από τα φροντιστήρια ‘’Ανέλιξη’’ , καθώς και ενάντια στις διαθεσιμότητες των εργαζόμενων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που απεργούσαν επί 3,5 μήνες. Οι κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας αποτελούν άλλη μια σημαντική στιγμή στον ταξικό ανταγωνισμό όπου η βίλα παίζει ενεργό ρόλο. Ενάντια στη διαρκή αύξηση του κόστους ζωής που επιβάλλεται από κράτος και αφεντικά, δίνουμε αγώνες για την ελεύθερη μετακίνηση στα ΜΜΜ, αποτρέπουμε διακοπές ρεύματος και νερού και προχωρούμε σε επανασυνδέσεις. Έχοντας διαλέξει σαφή θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται, δε θα μπορούσαμε παρά να κρατάμε ανελλιπώς καθαρή τη γειτονιά και από τη δράση των φασιστών (ΧΑ, ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ). Επίσης, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις-συζητήσεις θίγονται θέματα και προβληματικές που αφορούν τους αγώνες και συνεισφέρουν έτσι στον διαρκή κριτικό αναστοχασμό που είναι απαραίτητος για την διαμόρφωση μιας ριζοσπαστικής, επαναστατικής συνείδησης.

Ως εργαζόμενοι-ες, άνεργοι-ες και φοιτητές-ριες από τη γειτονιά του Ζωγράφου και τις γύρω περιοχές, επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο χώρο της Βίλας αναγνωρίζοντάς την ως μια κοινότητα αγώνα στην οποία οργανωνόμαστε υλικά και πνευματικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Η φύση του εγχειρήματος είναι εχθρική προς το υπάρχον σύστημα και αυτούς που το διαχειρίζονται, είτε αριστερούς είτε δεξιούς και αυτή ειναι και η ουσιαστική αιτία αυτής της επίθεσης. Δεν είναι μόνο επίθεση σε ένα κατειλημμένο κτίριο και τους ανθρώπους που το πλαισιώνουν. Ειναι επίθεση ενάντια στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες των οποίων η Βίλα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, και ως τέτοια θα απαντηθεί.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

το κείμενο σε pdf

Όταν περπατάς στο δρόμο και ακούς αντρικά σφυρίγματα και έναν οχετό σχολίων για την εμφάνισή σου. Όταν οδηγείς και ενώ σε αγριοκοιτάνε ακούς «να πας να πλύνεις κάνα πιάτο». ‘Οταν είσαι στο λεωφορείο και “τυχαία” σε αγγίζουν πεινασμένα αντρικά χέρια…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟΣ

Η πατριαρχία με την οποία μαθαίνουμε να ζούμε αλλά και να αναπαράγουμε τους ρόλους της από μικρές/οί,  είναι μέρος του παρόντος μας σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής, από το σχολείο και την οικογένεια μέχρι την εργασία και τις ερωτικές μας σχέσεις. Είναι η εξουσία που μας ασκείται καθημερινά, θέλοντας να μας χωρέσει σε ρόλους «κουκλίτσας», «μαμάς», «αντικειμένου του πόθου» κτλ , που οφείλει να υποτάσσεται στον αντίστοιχο ρόλο του «λεβέντη», «πατέρα», «κυνηγού». Η πατριαρχικά δομημένη κυρίαρχη κουλτούρα όπου τα πειράγματα, τα βλέμματα και οι χειρονομίες είναι  φυσικά, αυτονόητα και αθώα, είναι το πλαίσιο που γεννά την υποτίμηση, το σεξιστικό μίσος, την κακοποίηση, το βιασμό κι όποια/ος σφυρίζει αδιάφορα παίρνει θέση δίπλα στους καταπιεστές μας.

Τα σώματά μας τα ορίζουμε εμείς και δεν πρόκειται να υποταχτούμε στον πολιτισμό της έμφυλης ιεραρχίας, σε κανένα θεό και σε κανέναν αφέντη.

Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.

Όταν το εμβατήριο ηχεί και σημάνει μια καθημερινότητα γεμάτη από τα καψόνια των «ανωτέρων» σου. Όταν η παραμικρή σου κίνηση μεταφράζεται ως δυσαρμονία στην επιβεβλημένη ομοιομορφία. Όταν η απειλή της τιμωρίας, η φυλάκιση, η πειθαρχική ποινή είναι τα φυσικά επακόλουθα της «μη πιστής υποταγής» σου. Όταν η ελάχιστη εκδήλωση των συναισθημάτων σου λογίζεται ως αδυναμία. Όταν δεν είσαι τελικά και «τόσο άντρας» για να κρατάς όπλο…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ

Ο στρατός αποτελεί το γνήσιο πρότυπο του μιλιταρισμού και της υποτέλειας. Επιβάλλει την ομοιομορφία σε συμπεριφορά και εμφάνιση, εξαλείφοντας κάθε διαφορετικότητα. Προτάσσει την απόλυτη πίστη και τυφλή υποταγή στην ιεραρχία, ως αδιαμφισβήτητο πυλώνα της δομής του. Μέσω του φόβου, της εκπειθάρχησης και του σωφρονισμού, προαγάγει και θεσμίζει την καταπίεση. Καλλιεργεί την εξατομίκευση, την επιβολή, τον ανδρισμό, τη λαμογιά και ρουφιανιά. Γίνεται παραγωγός εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων, με τα εθνικά ιδεώδη και τον πατριωτισμό να του δίνουν ιδεολογικό άλλοθι για την ύπαρξη και συγκρότησή του. Ένας μηχανισμός κανονικοποίησης, ακολουθώντας αυτούς της οικογένειας, της θρησκείας και εκπαίδευσης. Ένας μηχανισμός που δημιουργήθηκε και συντηρείται για τους πολέμους της κυριαρχίας, επιφέροντας τα γνωστά αποτελέσματά τους· καταστροφές, μαζικές σφαγές, ομαδικούς βιασμούς…

Όσο ο στρατός και ο μιλιταρισμός επιβάλλονται ως κανονικότητα, άλλο τόσο θα στεκόμαστε ενάντια στις εθνικές αυταπάτες, στους  χακί εκβιασμούς και τις μιλιταριστικές σάλπιγγες.

Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.

Όταν ένα αγόρι περπατάει χέρι χέρι με ένα άλλο αγόρι και κάποιος/α αηδιάζει. ‘Οταν ένα αγόρι δεν είναι «αρκετά άντρας» οπότε του επιτίθενται οι «πραγματικοί άντρες». Όταν δύο γυναίκες φιλιούνται και αυτομάτως γίνονται «νταλικέρηδες» και στιγματίζονται…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟΣ

Στην κουλτούρα της μάτσο αρρενωπότητας, η οποιαδήποτε παρέκκλιση  αποτελεί casusbelli και αντιμετωπίζεται ανάλογα. Κοροϊδία και εξευτελισμός είναι το λιγότερο που περιμένει τους/τις ομοσέξουαλ και τις/τους trans, όποιον/α τολμήσει να αμφισβητήσει τις κατασκευές του φύλου, όποια/ον τολμάει μέσα στον πολιτισμό της ετεροκανονικότητας να διεκδικεί το  χώρο  της/του.   Και  ενώ  η  politically correct, τηλεοπτική προοδευτικότητα επιτρέπει στα gay άτομα να υπάρχουν – γιατί «άνθρωποι είναι κι αυτοί» (!) – ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να ξεφεύγουν από τους χώρους που ο καπιταλισμός έχει ορίσει (τηλεοπτικά show / gaybar / gay «γειτονιές»), δημιουργώντας άλλο ένα σημείο διαχωρισμού, άλλη μία περίφραξη των «υγειών» από τα «μιάσματα».

Οι σεξουαλικές επιλογές της καθεμίας και του καθένα μας δεν λογοδοτούν, δεν εξηγούνται, δεν απολογούνται. Υπάρχουν όπως όλες μας οι επιθυμίες, έξω από την πνιγηρή κανονικότητα των φύλων και των ρόλων τους, των έμφυλων διαχωρισμών, της επιβεβλημένης ετεροφυλοφιλίας, της πατριαρχίας και του σεξισμού.

Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.

Όταν οι περισσότεροι δεν κάθονται δίπλα σου στο τρένο ή στο λεωφορείο. Όταν οι ματιές τους δηλώνουν ότι θα προτιμούσαν να μη σε βλέπουν, να μην υπήρχες καν. Όταν ψάχνεις για δουλειά, αλλά σου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα, γιατί δεν τους άρεσε το χρώμα σου. Όταν τελικά βρίσκεις και αναγκάζεσαι να υπομείνεις εξευτελισμούς, βασανιστήρια, τα πάντα  υπό την απειλή της απέλασής σου. Όταν ο αστυνομικός έλεγχος καταλήγει σε μήνες εγκλεισμού σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στερώντας σου κάθε ελευθερία χωρίς καν το πρόσχημα διάπραξης κάποιου αδικήματος. Όταν σε κυνηγάνε στα σκοτάδια έλληνες παλικαράδες, για να σου δείξουν τι εστί Ελλάδα…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Η στοχοποίηση των μεταναστών ως η «ρίζα του κακού» για την κοινωνική εξαθλίωση, η προβολή της εγκληματικότητας ως «εγγενές» χαρακτηριστικό τους, η αναγνώρισή τους ως «εξωτερικό» και «εσωτερικό εχθρό», που απειλεί να διασαλεύσει την εθνική ασφάλεια και σταθερότητα, οι πλαστοί διαχωρισμοί ανάμεσα σε έλληνες και ξένους, είναι ιδεολογήματα που προωθούνται από την ίδια την κυριαρχία και τα παπαγαλάκια της, νομιμοποιώντας φασιστικές συμπεριφορές και πρακτικές. Από τις επιχειρήσεις του «Ξένιου Δία», τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των κρατητηρίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως τις απανταχού μανωλάδες,  το ανθρωποκυνηγητό και τις δολοφονίες από  φασίστες, που συμπληρώνουν τον συστημικό ρατσισμό, όλα συντείνουν στην όξυνση του βάρβαρου συστήματος διαχωρισμών, καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Το ρατσιστικό δηλητήριο και οι φασιστικές αντιλήψεις ωφελούν μονάχα τους πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς, που ισοπεδώνουν τις ζωές μας και επιχειρούν να καλλιεργήσουν συνθήκες αποξένωσης, αδιαφορίας και ανταγωνισμού στους «από τα κάτω» προκειμένου να αποτρέψουν την κοινή, ταξική και κοινωνική αντεπίθεση εναντίον τους.

Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.

[Ποτέ ξανά δεν έπεσε τόσο “φως” για να καλύψει το πιο βαθύ σκοτάδι (αφίσα για την υπόθεση του Β. Γιακουμάκη)]

Αναδημοσίευση από Θερσίτη