Κυριακή 20/9 στις 7:30 κεντρικά του πάρκου τρίτση – Προβολή βίντεο για τις καταλήψεις & Live looping θαλερόςΚ + φίλες

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Μετά την εκκένωση της κατάληψης Δερβενίων 56 στα Εξάρχεια, η επίθεση του κράτους ενάντια στις καταλήψεις κλιμακώνεται με την εκκένωση άλλων δύο, της Terra Incognita στη Θεσ/νίκη και της Rosa Nera στα Χανιά. Την ίδια περίοδο, η κατάληψη Libertatia στη Θεσ/νίκη δέχεται αστυνομική εισβολή κατά την αποκατάσταση του κτιρίου μετά τη φασιστική εμπρηστική επίθεση του 2018.

Οι κατειλημμένοι χώροι βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, σε μια προσπάθεια να εξαλειφθεί από την κοινωνική συνείδηση η δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής συγκρότησης αυτού του κόσμου- χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και εξουσία. Το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζεται για τις αντιστάσεις που έρχονται μέσα σ’ ένα περιβάλλον καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εθνικιστικής έξαρσης,  θεσμικού αυταρχισμού,  κοινωνικών-ταξικών αποκλεισμών και έμφυλων διαχωρισμών. Η καταστολή των κατειλημμένων χώρων αλλά και ευρύτερων κοινωνικών κομματιών που αντιστέκονται, αποτελεί διαρκές διακύβευμα της εξουσίας.

Οι καταλήψεις είναι συμπύκνωση των αρνήσεών μας ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και διαχωρισμών. Είναι τόποι συνάντησης και συνδιαμόρφωσης στη βάση της αντιιεραχίας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και χωρίς θεσμικές διαμεσολαβήσεις. Είναι απελευθερωμένα εδάφη που αμφισβητούν έμπρακτα τον θεσμό της ιδιοκτησίας και διαχέουν τα
προτάγματά τους για την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, τη συλλογική ζωή και δημιουργία. Γι’ αυτό θα βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο κάθε εξουσίας. Γι’ αυτό θα παραμένουν συνειδητά εστίες ανομίας, εχθροί του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας.

Ενάντια στην κρατική καταστολή

Να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους 

Αντικρατική/αντιφασιστική διαδήλωση στη Νίκαια, Πέμπτη 17/9 στις 6.30 μ.μ (Περιβολάκι)

 
 Ενάντια στη διάχυση του φόβου, τον ρατσισμό, τα εθνικά ιδεώδη, τον μιλιταρισμό, την καταστολή 

Η φασιστική ατζέντα είναι πάντα κρατική ατζέντα.

Γι’ αυτό την περίοδο των εκτεταμένων κοινωνικών συγκρούσεων ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική λεηλασία, τα ναζιστικά τάγματα εφόδου πριμοδοτήθηκαν. Για να διαχύσουν το ρατσιστικό και εθνικιστικό τους δηλητήριο, για να επιτεθούν σε μετανάστες, αγωνιζόμενες, διαφορετικούς, για να στήσουν “γραφεία” σε περιοχές προσφύγων, εργατριών, ανταρτών, όπως στη Νίκαια, απ’ όπου ξεκίνησαν για να δολοφονήσουν 7 χρόνια πριν τον Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη.

Γι’ αυτό στις μέρες μας, που οι κοινωνικοί αγώνες επιχειρείται να μπουν σε καραντίνα και η συστημική κανονικότητα επιβάλλεται με έκτακτα διατάγματα, το επίσημο κράτος δεν χρειάζεται να ενεργοποιεί τις εφεδρείες του για να στήνει τους νέους ολοκληρωτισμούς: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών και τη θανατοπολιτική στον Έβρο και το Αιγαίο μέχρι την εθνική ανάταση και τους πολεμικούς διακρατικούς ανταγωνισμούς, από τις απαγορεύσεις των “υγειονομικών μέτρων” μέχρι τις εκκενώσεις καταλήψεων και την απαγόρευση διαδηλώσεων.

Γι’ αυτό όσες και όσοι αγωνίζονται ενάντια στην επικυριαρχία του φόβου, τους πλαστούς διαχωρισμούς, τις διακρίσεις, την πατριδολαγνεία, την εκμετάλλευση και την επιβολή θα βρίσκονται ξανά και ξανά στους δρόμους. Μακριά από θεσμικές αυταπάτες και την ψευδαίσθηση ότι ο φασισμός αντιμετωπίζεται με δίκες, οι οποίες ξεπλένουν το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.

 Αντικρατική/αντιφασιστική διαδήλωση 

Πέμπτη * 17/9 * 18.30 * Περιβολάκι * Νίκαια

 

Πάροδος – Αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης (Νίκαια)

Ρεσάλτο – αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης.(Κερατσίνι)

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου – Δραπετσώνας(Κερατσίνι)

 

η αφίσα σε pdf

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Terra Incognita και σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους

Το πρωί της Δευτέρας 17/8 η κατάληψη Terra Incognita εκκενώνεται από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, κατάσχονται οι κινηματικές υποδομές της και σφραγίζεται, στο πλαίσιο συνέχισης της επίθεσης στους ακηδεμόνευτους αγώνες και τα εγχειρήματά τους.

Για πάνω από 16 χρόνια η κατάληψη Terra Incognita έχει αποτελέσει σημείο συνάντησης του αγωνιζόμενου κόσμου στη Θεσσαλονίκη, ενώ στον χώρο της λειτουργούσαν αυτοοργανωμένες δομές, όπως βιβλιοθήκη, αυτοδιαχειριζόμενο γυμναστήριο, εργαστήριο μεταξοτυπίας και τυπογραφική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις, προβολές και παρεμβάσεις ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, τη μεταναστευτική θανατοπολιτική, την κρατική καταστολή, και έχει σταθεί ανάχωμα ενάντια στους φασίστες, τον εθνικισμό, τον σεξισμό και κάθε είδους εξουσία.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της κατάληψης δεν είναι μόνοι/ες τους.

Την Κυριακή 23/8  αναρτήθηκε πανό στο πάρκο τρίτση ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Terra Incognita.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη TERRA INCOGNITA

και σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους

 

 Ενάντια στην κρατική καταστολή

στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο

 Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση

Σκέψεις με αφορμή την προβολή της ταινίας «Tomboy» στο κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο έδαφος «Αγρός»

«Κι ύστερα, τι παράξενα που θα ήταν, αν μπορούσαμε να αλλάξουμε κεφάλι και να φορέσουμε, για μια στιγμή, το κεφάλι κάποιου άλλου…»
Βιρτζίνια Γουλφ

Αυτό αποπειράται να κάνει το δεκάχρονο παιδί στην ταινία «Tomboy» (1). Η οικογένειά του -η αδερφή του, ο μπαμπάς και η κυοφορούσα το τρίτο τους παιδί μαμά- μετακομίζει σε ένα προάστιο της Γαλλίας και το ίδιο καλείται να ενταχθεί (2) σε μια νέα γειτονιά, σε μια νέα παρέα, σε ένα νέο σχολείο. Η είσοδος στο νέο περιβάλλον θα είναι και μια μετάβαση «στο κεφάλι κάποιου άλλου», μια διάβαση στο «ανάμεσα» των φύλων, μια περιδιάβαση στον έμφυλα συγκροτημένο και συγκροτούμενο κόσμο, μια παράβαση των κανόνων αυτού και, εν τέλει, μια κατάβαση στη ζοφερή κι αμείλικτη ελεγκτικότητα των συνομηλίκων και των ενηλίκων.
Ενώ αναγνωρίζεται ως κορίτσι και από τα τρία μέλη της οικογένειας, το ίδιο επιλέγει ανιχνευτικά, αυθόρμητα και διστακτικά να αυτοπαρουσιαστεί στα παιδιά της γειτονιάς ως αγόρι. Το κοντοκουρεμένο του κεφάλι και το -αναγιγνώσκον κοινωνικά ως αγορίστικο- ντύσιμο της φαρδιάς μπλούζας και βερμούδας καθιστούν πιο εύκολη την αποδοχή του ως τέτοιου, η οποία γίνεται αδιαμφισβήτητη από την υιοθέτηση συμπεριφορών- κατά μίμηση των υπόλοιπων αγοριών της παρέας- που επιτελούν την αρρενωπότητα: φτύσιμο σάλιου σε δημόσια θέα, αφαίρεση της μπλούζας λόγω ιδρώτα, κατούρημα σε όρθια στάση, συμμετοχή σε παιχνίδια ποδοσφαίρου και πάλης, υπεράσπιση της «ανυπεράσπιστης» μικρής αδερφής…
Ως εκ τούτου, ο τίτλος της ταινίας απέχει από τη συνηθισμένη χρήση της λέξης «αγοροκόριτσο», αυτή δηλαδή που αποδίδεται στο κορίτσι το οποίο υιοθετεί συμπεριφορές «αγορίστικες», χωρίς ωστόσο να περνάει εξολοκλήρου στην άλλη πλευρά, χωρίς να διαρρηγνύει τα κοινωνικά καθορισμένα έμφυλα όρια. Εδώ η λέξη φαίνεται να θέλει να αποδώσει τη διττή ταυτόχρονη εμφυλοποίηση: από τη μια η οικογένεια αρνείται να θεαθεί κάτι άλλο πέρα από το ότι «είναι κορίτσι», από την άλλη πλευρά το ίδιο το παιδί οικειοποιείται -σταδιακά και όχι χωρίς κραδασμούς εσωτερικούς κι εξωτερικούς- μιαν άλλη οπτική γωνία θέασης του εαυτού, αυτή του «αγοριού», που το οδηγεί στην αντίστοιχη επιτέλεση.
Όταν η μητέρα διαπιστώνει το «ψέμα της κόρης της» αποφασίζει «για το καλό της» να εκθέσει το «πραγματικό» της φύλο στα παιδιά, να αποκαταστήσει την έμφυλη τάξη των πραγμάτων και των σωμάτων, να τιμωρήσει την λιποταξία από το φύλο. Το παιδί σέρνεται να μεταμεληθεί και να αυτοπαρουσιαστεί ξανά.
Το αμήχανο βλέμμα του, η αυτοσυγκρατούμενη στάση του κορμιού που έχει ενδυθεί βίαια- και μάλιστα πάνω από τα ήδη φορεμένα καθημερινά του ρούχα- το φόρεμα (3), η σύνολη σιωπηρή εξωλεκτική συμπεριφορά του κραυγάζουν το επίπονο ενσώματο βίωμα ότι δεν χωρά σε έναν κόσμο που οργανώθηκε για να αποκλείει την έμφυλη ετερότητα. Η ταινία τελειώνει με την λεκτική εκφορά του «πραγματικού» ονόματος του παιδιού απέναντι στη φίλη του που το ρωτά «πώς σε λένε» κι ίσως αυτό να αποτελεί την αποδοχή της ήττας και της υποταγής του στον κόσμο που συμπυκνώνει, περιορίζοντας, το φαντασιακό πλούτο των αναρίθμητων επιλογών του στο δίλημμα-μονόδρομο «ζήσε ως κορίτσι, αφού έτσι γεννήθηκες ή σαν αγόρι-όχι ωστόσο ως αγόρι, αφού δεν μπορείς να γίνεις ποτέ τέτοιο».
Κι όμως, αν το άφηναν να διασχίσει τις τροπικότητες των φύλων χωρίς διαχωριστικές γραμμές κι έξω από την καταπιεστική δυαδικότητά του, αν το άφηναν να περπατήσει παιχνιδιάρικα στο συνεχές των φύλων, μέχρι να μην έχει σημασία πια η έννοια του φύλου, νέους κοινωνικούς δρόμους ποικιλομορφίας και πολλαπλότητας θα περιδιάβαινε, αποκτώντας πρόσβαση σε ένα αυτόνομο και αυτοδιατιθέμενο καθεστώς ύπαρξης, μακρυά και πέρα από τα ψευτοδιλήμματα του πατριαρχικού κόσμου, έξω από την εξουσία του φύλου.

Να τον ρηγματώσουμε
Να τον θρυμματίσουμε

(1)Η μετάφραση στα ελληνικά το αποδίδει ως «αγοροκόριτσο» και στα αγγλικά ως «boyish girl».
(2)Η λέξη επιλέχθηκε για να δηλώσει την προσδοκία της οικογένειας και του παιδιού να «τοποθετηθεί μέσα» στο νέο περιβάλλον, να «ενσωματωθεί».
(3)Το φόρεμα αποτελεί το απολύτως ταιριαστό σκέπασμα του υποτελούς θηλυκού σώματος και γι’ αυτό δεν έχει γίνει ποτέ οικειοποίησιμο από τον δυτικό κόσμο ως δυνατή επιλογή του κυρίαρχου άρρενος σώματος.

Προβολή την Πέμπτη 23/7 στις 9:00μ.μ. στην κατάληψη Αγρός

“Tomboy” (2011)
Ένα δεκάχρονο παιδί διασχίζει τις τροπικότητες των φύλων κι έρχεται αντιμέτωπο με τα όριά τους…


σε έναν κόσμο επιβολών και διαχωρισμών έμφυλων, ηλικιακών, φυλετικών και ταξικών
σε έναν κόσμο που δε μας χωράει και δεν τον χωράμε
Να σταθούμε απέναντι
Να επιτεθούμε
μέχρι την ολική καταστροφή του.