«Φυσικά δεν υπήρχε κανένας τρόπος να διαπιστώσεις αν σε παρακολουθούσαν κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Ούτε καν να μαντέψεις δεν μπορούσες σχετικά με το πόσο συχνά ή με ποιο σύστημα η Αστυνομία Σκέψης ενεργοποιούσε τη συσκευή παρακολούθησης ενός συγκεκριμένου ατόμου. Υποθετικά όλοι παρακολουθούνταν συνέχεια. Επειδή στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τη συσκευή παρακολούθησης όποτε ήθελαν.»
Τζορτζ Όργουελ, 1984
το κείμενο σε pdf
ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ «ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ
Στις 30 Νοέμβρη, ο Φορέας Διαχείρισης ανακοίνωσε στο site του πάρκου την ανάθεση της «φύλαξής» του και της εγκατάστασης ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης σε ιδιωτική εταιρεία security. Πρόκειται για σύμβαση εξάμηνης διάρκειας και κόστους 264.511,57 ευρώ, που εντάσσεται στο πλαίσιο της επείγουσας νομοθετικής πράξης περιεχομένου «Κατεπειγόντων μέτρων αντιμετώπισης της ανάγκης περιορισμού της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19», όπως πληθώρα αντίστοιχων «έργων» αυτήν την περίοδο (βλ. Μεγάλο Περίπατο). Το εν λόγω ποσό διατίθεται κατά προτεραιότητα σ’ ένα πάρκο που η εγκατάλειψή του είναι παραπάνω από εμφανής, καθώς για τους ιθύνοντες προέχει η «αναγκαιότητα ενός συνδυασμένου συστήματος φύλαξης του συνόλου του Πάρκου». Αφορά την 24ωρη περιπολία οχημάτων security εντός του και την τοποθέτηση 30 καμερών υψηλής τεχνολογίας στις εισόδους του και στην κεντρική διαδρομή του, με δυνατότητα καταγραφής της κίνησης και άμεσης σύνδεσης με σώματα «ασφαλείας».
Η γελοία ρητορική περί «προστασίας» του πάρκου επιχειρεί να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση μόνο κάποιων αφελών, μιας και είναι γνωστός ο ρόλος των διαχειριστών του να μεθοδεύουν διαχρονικά την εγκατάλειψή του, με σκοπό να παραδοθεί σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Την ίδια στιγμή, ο φορέας του πάρκου χρηματοδοτείται από το Πράσινο ταμείο με 3.000.000 ευρώ, με το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού να αφορά ψηφιακές εφαρμογές «έξυπνων διαδραστικών διαδρομών και υποδομών». Εφαρμογές που «κατευθύνουν» την κίνησή μας μέσα στο πάρκο και μετατρέπουν τα κινητά μας σε προέκταση του χεριού μας. Εφαρμογές αχρείαστες για ανθρώπους που επιθυμούν να χαρούν τον ήλιο και τα δέντρα, την επικοινωνία με φίλες/ους, το παιχνίδι και τη σωματική άσκηση. Εφαρμογές που, μετά την τηλεργασία, την τηλεκπαίδευση και τις ηλεκτρονικές αγορές, συμβάλλουν στην ευρύτερη κυριαρχική κατεύθυνση της ψηφιοποίησης του συνόλου της καθημερινότητας.
Η εγκατάσταση καμερών στο πάρκο αποτελεί προέκταση της παρακολούθησης που βιώνουμε καθημερινά στους δρόμους και σε «κλειστoύς» χώρους (εργασία, ΜΜΜ, τράπεζες, καταστήματα, κρατικά κτίρια, προσεχώς και στα παν/μια). Μ’ αυτόν τον τρόπο, το πάρκο τρίτση και όλοι οι ελεύθεροι χώροι επιχειρείται να μετατραπούν σε αυτό που ανέκαθεν ορέγονταν οι εκάστοτε φορείς: σε αυστηρά ελεγχόμενα και πλήρως εμπορευματοποιημένα περιβάλλοντα. Είναι επομένως βέβαιο πως κάμερες, σεκιουριτάδες, θεσμικοί φορείς και επιχειρηματίες δεν πρόκειται να συμβάλουν στη φροντίδα και προστασία του πάρκου. Το πάρκο ζωντανεύει μόνο μέσα από την παρουσία μας, τη συλλογική του φροντίδα από όλες/όλους μας και τις αντιστάσεις μας ενάντια στη λεηλασία κι εμπορευματοποίησή του. Είναι μέρος της ζωής μας και ως τέτοιο θα το υπερασπιστούμε.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ & ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΕΙΘΑΡΧΕΣ & ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ & ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΥΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ & ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Τους τελευταίους 10 μήνες, η κρατική διαχείριση στη βάση του δόγματος «Νόμος και Τάξη» εξελίσσεται σε «πανδημία» ολοκληρωτισμού. Καθημερινά επιβάλλονται τεχνικές κοινωνικού ελέγχου, ρυθμίσεις και απαγορεύσεις που αφορούν κάθε πεδίο της καθημερινής ζωήςž από την εργασία και τους χώρους εκπαίδευσης, τις συναναστροφές και τις βόλτες μας σε πάρκα και πλατείες, έως το εσωτερικό των σπιτιών μας. Η «υγειονομική κρίση» έχει αναχθεί σε πρώτης τάξης ευκαιρία για κράτος και αφεντικά να επεκτείνουν τα όρια της κυριαρχίας τους στο κοινωνικό πεδίο και να προχωρήσουν σχεδιασμούς που, σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν χωρίς την απειλή κοινωνικής έκρηξης.
Αστυνομία, επιστημονικά επιτελεία και ΜΜΕ ανάγονται σε κρατικούς βραχίονες της διαχείρισης της COVID-19, αφενός δημιουργώντας κλίμα φόβου και τρομοκρατίας σχετικά με τον ιό και αφετέρου επιχειρώντας να νομιμοποιήσουν στην κοινωνική συνείδηση τον ρόλο του κράτους ως «απόλυτου ρυθμιστή-προστάτη». Με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, θεσπίζονται διαρκώς νέα νομοθετήματα που προσβλέπουν στη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής και την άνευ όρων υποταγή μας στις κυρίαρχες υποδείξεις. Μέτρα κοινωνικής απόστασης, εγκλεισμός, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συναθροίσεων και διαδηλώσεων αποτελούν πλέον νόμους του κράτους στους οποίους, όσες/οι δεν συμμορφώνονται, έρχονται αντιμέτωπες/οι με εξοντωτικά πρόστιμα, (προληπτικές) προσαγωγές, συλλήψεις και κατασταλτική βία. Η παρούσα συνθήκη δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ευνοϊκό πεδίο για την περαιτέρω ποινικοποίηση των αγώνων (βλ. καταστολή συγκεντρώσεων Πολυτεχνείου & 6ης Δεκέμβρη, εισβολές σε πανεπιστημιακούς χώρους), ενώ οι όποιες αντιστάσεις επιχειρείται να αποπολιτικοποιηθούν μέσα από το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» και των «παραβατικών» συμπεριφορών.
Προβάλλοντας ως πρωταρχικό μέλημα άλλοτε την «υγειονομική ασφάλεια» και άλλοτε τη«διάσωση-ανάκαμψη της οικονομίας», το κράτος επιλέγει κάθε φορά την άρση ή την εντατικοποίηση των απαγορεύσεων και της καταστολής, ενώ η πρόσφατη επιβολή καθολικού lock-down στην περιφέρεια δυτικής Αττικής επιβεβαιώνει το ταξικό πρόσημο της διαχείρισης του ιού. Στις φτωχοποιημένες, υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές, όσο ο συνωστισμός των εργαζομένων στα ΜΜΜ και στα εργοστάσια εξυπηρετεί την παραγωγή και την απρόσκοπτη κίνηση του κεφαλαίου, τηρείται σιγή ιχθύος. Όταν όμως η αύξηση των κρουσμάτων διασαλεύει την «αποτελεσματικότητα» του κρατικού μηχανισμού, ενεργοποιείται το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», στοχοποιούνται οι Ρομά ως «υγειονομικές βόμβες» και δοκιμάζονται νέες πρακτικές ελέγχου και καταστολής όπως η παρουσία του στρατού στους δρόμους. Ρητορικές και τακτικές που περιχαρακώνουν ομάδες και υποκείμενα, δημιουργούν τόπους εξαίρεσης και ενισχύουν τους διαχωρισμούς, με το κράτος να προσωποποιεί τον «αόρατο εχθρό» στα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας (μετανάστ(ρι)ες,τοξικοεξαρτημένους, άστεγες, έγκλειστους/ες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές), νομιμοποιώντας κάθε μέσο καταστολής για την εξαφάνισή τους από το κοινωνικό πεδίο.
Οι κατασταλτικές μέθοδοι της εξουσίας και η κοινωνική πειθάρχηση των υποκειμένων -στο κανονιστικό πλαίσιο που η ίδια ορίζει κάθε φορά- είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να μείνουν έξω από το πεδίο της κριτικής μας τα κάθε λογής τεχνολογικά μέσα που συνεχώς εμπλουτίζονται κι εκσυγχρονίζονται, με κατεύθυνση την καταγραφή και συγκέντρωση προσωπικών πληροφοριών, τον έλεγχο, τη ρύθμιση και την επιτήρηση των υποκειμένων. Τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, (τηλε)γραφειοκρατία και ηλεκτρονικές αγορές, ενώ προωθούνται από το κράτος ως πρακτικές προστασίας από τον ιό και «διευκόλυνσης» της καθημερινότητάς μας, στην ουσία αποτελούν προέκταση των πεδίων όπου συλλέγονται προσωπικά δεδομένα. Smart-phones, κάμερες, social media, cookies, drones, ηλεκτρονικές πλατφόρμες, sms μετακίνησης, χαρτογραφούν προτιμήσεις, κινήσεις, σχέσεις, απόψεις, ενώ συμπεριφορές που «παρεκκλίνουν» από τις κυρίαρχες επιταγές παρακολουθούνται και, όταν η εξουσία το επιλέξει, διώκονται και καταστέλλονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κλήση σε απολογία όσων εξέφρασαν μέσω social media την πρόθεσή τους να κατέβουν στο Πολυτεχνείο, με την κατηγορία της «πρόκλησης σε διέγερση». Ωστόσο, η επικράτηση της τεχνολογίας στην κοινωνική συνείδηση ως μέσο πληροφόρησης, επικοινωνίας, προβολής και ασφάλειας -από τι άραγε;-, συχνά αποκαθαίρει τον ελεγκτικό της ρόλο και την καθιστά αδιαμαρτύρητη κανονικότητα.
Μέσα σε μια συνθήκη που η απλή επιβίωση ανάγεται σε ύψιστο διακύβευμα, που η ζωή μας παραδίδεται στην εξαθλίωση, την απομόνωση, τον ασφυκτικό έλεγχο, την κατασταλτική βία και την επίταση των διαχωρισμών (ταξικών, φυλετικών, έμφυλων, ηλικιακών, σωματικής κατάστασης), η αντίσταση, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος.
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΟΥΝ
ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
