Category: καταστολή

---

το κείμενο σε pdf

Την περασμένη Τρίτη 5/5, μετά από καταγγελία του δημάρχου Αγ. Παρασκευής, δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθενται με χημικά σε κόσμο που βρισκόταν στην πλατεία Αγ. Ιωάννου, με πρόσχημα την παραβίαση των νέων κανόνων «περί συγχρωτισμού», που έχουν επιβληθεί από το κράτος στο πλαίσιο «προστασίας» από τη διασπορά του κορωνοϊού. Η επίθεση συνοδεύεται από χυδαίες δηλώσεις του δημάρχου περί «εμπορίου ναρκωτικών» στην πλατεία και ισχυρή φύλαξή της από αστυνομικές δυνάμεις τις βραδινές ώρες για την αποτροπή όσων συχνάζουν εκεί. Ο κόσμος αντεπιτίθεται και διεκδικεί τις επόμενες μέρες να παραμείνει στην πλατεία.

Το βράδυ της Παρασκευής 7/5, το σκηνικό επαναλαμβάνεται ιδιαίτερα αναβαθμισμένο στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, όπου δυνάμεις των ΜΑΤ και μηχανές ΔΕΛΤΑ επιτίθενται με χημικά και ξύλο στον κόσμο που βρισκόταν εκεί, αλλά και σε όποιον συναντούσαν στον δρόμο τους. Ακολουθεί κυνηγητό στα γύρω στενά με προσαγωγές και συλλήψεις. Το απόγευμα της ίδιας μέρας είχε πραγματοποιηθεί queer-trans-φεμινιστική πορεία στη γειτονιά που κατέληξε στην πλατεία, ενώ την επόμενη μέρα πραγματοποιείται δυναμική πορεία περίπου 2.000 ατόμων, κατοίκων της περιοχής και αλληλέγγυων, ενάντια στην αστυνομική επίθεση.

Στo ίδιο μοτίβο, το βράδυ του Σαββάτου 16/5, δυνάμεις των ΜΑΤ προχωρούν σε επίθεση στην πλατεία Καλλιθέας στην Άνω πόλη Θεσσαλονίκης, διαλύοντας τον συγκεντρωμένο κόσμο με δακρυγόνα και κυνηγώντας τους στα γύρω στενά. Την επόμενη μέρα πραγματοποιείται διαδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή. Η συγκεκριμένη επίθεση έλαβε χώρα μετά την φιέστα-συγκέντρωση του Μπακογιάννη για τα νέα αποκαλυπτήρια της πλατείας Ομονοίας, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι στόχος είναι οι απείθαρχοι και οι απείθαρχες των κυρίαρχων επιβολών.

Αυτές οι επιθέσεις αποτελούν συνέχεια των κατασταλτικών μεθόδων του κράτους και του ευρύτερου κοινωνικού ελέγχου  που επιχειρεί  να επιβάλει. Κατά τη διάρκεια της δίμηνης καραντίνας, οι κυβερνητικές εξαγγελίες –με την υποστήριξη σύσσωμων των μίντια- έθεταν συνεχώς στο προσκήνιο το ζήτημα της «ατομικής ευθύνης», επιχειρώντας να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση και πειθάρχηση στα περιοριστικά μέτρα. Απ’ τις 6 «επιλογές» της άδειας μετακίνησης αποκλείονταν οι συναθροίσεις ατόμων είτε σε κλειστό είτε σε ανοιχτό χώρο. Μετά την άρση της καραντίνας οι … υπεύθυνοι εργαζόμενοι και καταναλωτές επιστρέφουν στα πόστα τους και τις συνήθειές τους, ενώ την ίδια στιγμή οποιαδήποτε συνεύρεση σε έναν ανοιχτό χώρο μακριά από εμπορευματικές σχέσεις, απλά για τη χαρά της συνάντησης και την επικοινωνία, θεωρείται «υγειονομική βόμβα» και καταστέλλεται βίαια.

Φυσικά, μια τέτοια πρακτική δεν μας ξαφνιάζει. Οι πλατείες, τα πάρκα, τα άλση βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας, είτε ως «φιλέτα» προς εμπορική εκμετάλλευση, είτε ως «ανεξέλεγκτα» κι «επικίνδυνα» για την κρατική πολιτική πεδία συνάντησης και ζύμωσης νεαρόκοσμου, μεταναστ(ρι)ών και ευρύτερων αγωνιζόμενων κομματιών. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι περισσότερες πλατείες είναι λίγο-πολύ γνωστή. Τσιμεντοποιημένες κατά κύριο λόγο, με πλήθος τραπεζοκαθισμάτων από τις γύρω καφετέριες και εστιατόρια, που αφήνουν ελάχιστους «διαδρόμους» για όσους επιθυμούν να τις διασχίσουν, αποκλείοντας ταυτόχρονα όσες/ους επιθυμούν να κάνουν τη βόλτα τους εκεί ή να συναντηθούν με φίλες/ους χωρίς να χρειαστεί να καταναλώσουν.

Την περίοδο της καραντίνας αλλά και στα πρώτα στάδια της άρσης της, που οι καφετέριες, τα εστιατόρια και τα μπαρ παρέμειναν και παραμένουν κλειστά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, πιεσμένο από τα ασφυκτικά περιοριστικά μέτρα, διερευνά νέους τρόπους συνεύρεσης, επικοινωνίας και χαλάρωσης. Μαζί με τους σταθερούς «θαμώνες» των πλατειών κάνουν την εμφάνισή τους και νέα κοινωνικά κομμάτια που δοκιμάζουν για πρώτη ίσως φορά την αδιαμεσολάβητη από το χρήμα και το εμπόρευμα συνάντηση. Στήνονται αυτοσχέδιες γιορτές και πηγαδάκια, τα παιδιά παίζουν ελεύθερα κι όχι κλεισμένα σε παιδότοπους, ως απάντηση στον εγκλεισμό και την εξατομίκευση του προηγούμενου διαστήματος.

Η κρατική απάντηση είναι άμεση. Οι χώροι των πλατειών πρέπει να προετοιμαστούν για το άνοιγμα των καφετεριών και τη διασπορά των τραπεζοκαθισμάτων, στο πλαίσιο των νέων μέτρων λειτουργίας τους. Οποιαδήποτε συνεύρεση εντός των πλατειών αμφισβητεί τις εμπορευματικές σχέσεις πρέπει να χτυπηθεί. Η κανονικότητα της κατανάλωσης πρέπει να επανέλθει, και οι ταυτότητες όσων τις επισκέπτονται πρέπει να επαναπροσδιοριστούν από κρατικούς και τοπικούς φορείς, μίντια και μαγαζάτορες –εργαζόμενοι, καταναλωτές, περαστικοί.

Μέσα σ’ ένα αφιλόξενο αστικό πεδίο, εξαρχής σχεδιασμένο για να απομονώνει και να αποξενώνει τους ανθρώπους καθιστώντας τους έτσι εύκολα διαχειρίσιμους από το κράτος και τους μηχανισμούς του, η οικειοποίηση των δημόσιων χώρων και η μεταστροφή τους σε ελεύθερους χώρους παραμένει βασικό πρόταγμα. Ενάντια στα κυρίαρχα πρότυπα και τις κρατικές προσταγές και μεθοδεύσεις, να δημιουργήσουμε νέους τόπους και χρόνους εδαφικοποίησης των αναγκών και επιθυμιών μας, όπου η έκφραση, η επικοινωνία και η δημιουργικότητα θα παίρνουν τα χαρακτηριστικά των από τα κάτω· συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά κι αδιαμεσολάβητα. Κοιτώντας προς τη δημιουργία πεδίων σύνθεσης αντιλήψεων και πρακτικών ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου και εξουσίας.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Το κείμενο σε pdf

Σώματα απειλούμενα & απειλητικά

Τους τελευταίους μήνες, η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» σε παγκόσμιο επίπεδο έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ένας «αχαρτογράφητος» ιός έχει αποτελέσει για την κυριαρχία ιδανικό εργαλείο επιβολής νέων τεχνικών εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου, επαναπροσδιορισμού και αναδιάρθρωσης των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και τελικά εδραίωσης εκ νέου του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή τους.

Απαγορευτικές ρυθμίσεις σε μορφή ντόμινο διαμορφώνουν και επιβάλλουν μια κατάσταση συναγερμού, αστυνόμευσης των δρόμων, ελέγχου των οδών μεταφοράς. Σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα κλείνουν. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις, οι συγκεντρώσεις, η έξοδος από το σπίτι χωρίς γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται), σε μια άνευ προηγουμένου συρρίκνωση και ομογενοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας στα στάνταρ των επιβεβλημένων προτύπων και σχέσεων. Η αστυνομική παρουσία στους δρόμους ενισχύεται με σκοπό την «κοινωνική προστασία», μοιράζοντας πρόστιμα σε όσες/ους παραβιάζουν τα «μέτρα ασφαλείας». Οι άνθρωποι «απαγορεύεται» να βρεθούν κάτω από τον ήλιο στα πάρκα, αλλά «επιτρέπεται» να συνωστίζονται σε λεωφορεία και μετρό για να πάνε στην εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες είναι έρμαια των ορέξεων μικρών και μεγάλων αφεντικών, με τις εργασιακές συνθήκες να γίνονται ακόμα πιο δυσμενείς. Τα ωράρια εργασίας ελαστικοποιούνται εκ νέου, πραγματοποιούνται απολύσεις, οι μισθοί εξαϋλώνονται ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίστανται από πενιχρά επιδόματα, την ίδια στιγμή που σε σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία επικρατούν συνθήκες «γαλέρας».

Μια νέα εθνική αφήγηση μεθοδεύεται για συνοδεία…

Στον ελλαδικό χώρο, η «εθνική συστράτευση» μετατοπίστηκε από το «ενάντια στον εισβολέα»-μετανάστη/ρια στον Έβρο και το Αιγαίο στο «ενάντια στον αόρατο εχθρό»-κορωνοϊό. Οι απαγορευτικές ρυθμίσεις αναβαθμίζονται καθημερινά διανθισμένες με μια νέα «γλώσσα» εξουσίας, που επιχειρεί από τη μια να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για την περιστολή της ελευθερίας μας, κι από την άλλη να υποσκιάσει τον ρόλο του κράτους ως θεματοφύλακα των μεταξύ μας διαιρέσεων, των κυρίαρχων διαχωρισμών. Η επίκληση -από κυβερνητικούς και άλλους θεσμικούς παράγοντες- στην «ατομική ευθύνη», για τη «διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος/συλλογικού καλού», την «προστασία της υγείας όλων» και το ξεπέρασμα της «υγειονομικής κρίσης» αναπαράγεται καθημερινά από τα καθεστωτικά -και όχι μόνο- μίντια, συνοδευόμενη από τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ και μότο «μένουμε σπίτι». Δια στόματος πρωθυπουργού ανακοινώνεται πως «το κράτος απέδειξε ότι ήταν και είναι παρόν παντού» και «τώρα είναι η ώρα του πολίτη». Μια νέα κοινότητα στήνεται πάνω στο εξατομικευμένο υποκείμενο των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού, που πειθαρχεί στις εντολές του «κράτους-προστάτη», εξαιρώντας βεβαίως από το νέο εθνικό όραμα τις απόκληρες και τους απόκληρους αυτού του κόσμου: τις μετανάστριες, τις τοξικοεξαρτημένες, τους φυλακισμένους, τους «ψυχικά ασθενείς», τις άστεγες…

Θαυμάσια αντιστροφή…

Τη στιγμή που τα απαξιωμένα, ανεπαρκή δημόσια συστήματα υγείας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποκαλύπτουν την υποτίμηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τον αποκλεισμό τους από στοιχειώδεις δομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το ατομικό δίλημμα «κοινωνική ευθύνη ή ανευθυνότητα» είναι κάτι πολύ παραπάνω από φτηνός λαϊκισμός. Ας μη γελιόμαστε… Για το κράτος ήμασταν πάντα αναλώσιμοι και αναλώσιμες, μηχανές αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Ποτέ άλλοτε η «υγεία μας» δεν υπήρξε το πρώτο του μέλημα, παρά μόνο τώρα που ελλοχεύει ο κίνδυνος απονομιμοποίησης του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης στη συνείδηση του κόσμου. Τώρα που γίνεται πλέον ορατή η απαξίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, με την αδυναμία του υπάρχοντος δημόσιου συστήματος υγείας να περιθάλψει ταυτόχρονα έναν μεγάλο αριθμό ασθενών.

Η διατήρηση του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή-«σωτήρα» επιβάλλει πολεμικές ιαχές…

Σε μια τέτοια έκτακτη συνθήκη, το κράτος μιλά με πολεμικούς όρους, ενισχύοντας το κλίμα τρομοκρατίας που θα του επιτρέψει να προχωρήσει απρόσκοπτα στην αναδιάρθρωση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων με όρους «αναγκαιότητας». Έχει «συμμάχους» και «εχθρούς», αντιμετωπίζει «το κακό», την «απειλή», τον «αόρατο εχθρό», «την εισβολή». Και αν ο «εχθρός» είναι ο κορωνοϊός και οι «ασυνείδητοι» και «κοινωνικά ανεύθυνοι» που συνεχίζουν να περπατάνε στις παραλίες και τους δρόμους, οι «σύμμαχοι» δεν είναι άλλοι από τους κάθε λογής επιστήμονες, ειδικούς και λοιπούς παρατρεχάμενους.

Η επιστήμη και το προσωπικό της (γιατροί, βιοεπιστήμονες) συμβάλλουν τα μέγιστα στην απομόνωση των ασθενειών από το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καταλήγουν να γίνονται επικίνδυνες, αποσιωπώντας επιμελώς τα αίτια και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξαπλώνονται οι ιοί (αστικοποίηση, βιομηχανικές ζώνες, συνωστισμός, φτώχεια και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αποψίλωση των δασών, ρύπανση της γης, του αέρα και του νερού, εντατικοποίηση της βιομηχανίας παραγωγής και πραγμοποίησης ζώων). Έτσι, οι ιοί και γενικότερα οι μολυσματικοί παράγοντες προβάλλονται αόριστα ως «εισβολείς» και «αόρατοι εχθροί», σαν να μην συνδέεται η εξάπλωσή τους με αυτόν τον πολιτισμό της ρύπανσης, της εκμετάλλευσης και των διαχωρισμών (ταξικών, φύλου, φυλής, ηλικιακών κ.ά.).

Άλλωστε, η επιστήμη, ως κατασκευή λόγων και πρακτικών που παράγουν και αναπαράγουν τις κυρίαρχες σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης, διαπλέκεται με τους κρατικούς μηχανισμούς, δημιουργώντας τα δικά της δίπολα και μετατρέποντας τα σώματά μας σε τόπο άσκησης της εξουσίας. Προβαίνοντας στη διάκριση του εαυτού από τον μη-εαυτό και από ό,τι συμβαίνει γύρω του, θέτοντας αυστηρά όρια ανάμεσα σε αυτό που θεωρείται οργανισμός και στο περιβάλλον αυτού, δημιουργεί την εικόνα ενός «υγιούς» σώματος που «αμύνεται» απέναντι σε ξένους (μικρο)οργανισμούς, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα το «ασθενές» (ή εν δυνάμει «ασθενές») σώμα. Σ’ αυτό το σημείο η επιστημονική «αυθεντία» ευθυγραμμίζεται με τις κρατικές επιλογές της καραντίνας και της απομόνωσης, του απόλυτου ελέγχου των σωμάτων μας και την επίταση των διαχωρισμών σε νέους και ηλικιωμένους, υγιείς και νοσούντες, ευπαθείς και μη, φορείς και μη (επιτομή της βιοεξουσίας).

Και βέβαια, μια κοινωνία απομονωμένων ατόμων χρειάζεται ένα κράτος για να την οργανώσει…

Οποιαδήποτε απόπειρα συλλογικής αντιμετώπισης του ζητήματος, που έχει προκύψει με όρους φροντίδας και αλληλοβοήθειας, συναντά την κρατική αντιπρόταση: αποκλεισμός, εσωστρέφεια, ιδιώτευση, επιστροφή στο ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, εξατομίκευση, απομόνωση. Η δριμεία επίθεση στη συλλογική ζωή, την αλληλεγγύη, την θεώρηση των σωμάτων και των σχέσεών μας με τους δικούς μας όρους νομιμοποιείται. Το κράτος είναι αυτό που γνωρίζει ποιες είναι οι ανάγκες μας πριν από εμάς για εμάς. Σούπερ μάρκετ, φάρμακα, τράπεζα. Προτεραιότητα έχει η επιβίωση, όχι η ζωή στο σύνολό της. Τα σώματά μας διαχωρίζονται από οποιαδήποτε ανάγκη για «δια ζώσης» κοινωνική επαφή και συναισθηματική αλληλοϋποστήριξη και αντιμετωπίζονται ως μηχανές που πρέπει απλά να συνεχίσουν να λειτουργούν στο ασφυκτικό περιβάλλον της καπιταλιστικής μηχανής, στο οποίο ξοδευόμαστε καθημερινά, σε τόπους και χρόνους που γεννούν «ασθένεια». Η «υγεία» του σώματος αποκόπτεται από το πριν και το μετά, περιορίζεται σε στιγμιότυπα και αναφορές σε ένα εχθρικό εξωτερικό σύμπαν. Η «υγεία» υποβιβάζεται απλά και μόνο σε ένα ζήτημα νομικής διευθέτησης.

Στο πλάι των κρατικών προσταγών διογκώνεται και το πλήθος των πάντα «πρόθυμων» να πειθαρχήσουν και να αστυνομεύσουν. Είναι συχνό το φαινόμενο κάποιες/οι να ενσωματώνουν τον ρόλο του «ευσυνείδητου πολίτη» και του μπάτσου-ρουφιάνου του διπλανού τους, που θα βγει να περπατήσει στον δρόμο χωρίς άδεια. Και συνήθως πρόκειται για όσες/ους εύκολα πειθαρχούν συνολικά στις κρατικές προσταγές, χωρίς να έχουν αμφισβητήσει στο ελάχιστο το μαζικό μοντέλο κοινωνικής ζωής, με εκατομμύρια ανθρώπους να συνωστίζονται σε μεγαλουπόλεις με ελάχιστους ελεύθερους χώρους, ανάμεσα σε μια διαρκή κίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Πειθαρχούν λοιπόν στο «μένουμε σπίτι» και «μετατρέπουμε τα σπίτια μας σε οχυρά ζωής» για «να κλείσει κάθε κερκόπορτα στο κακό» (βλ. διάγγελμα πρωθυπουργού), ακόμα κι όταν το μότο μετατρέπεται σε «πεθαίνουμε σπίτι», αποκαλύπτοντας με τραγικό τρόπο ότι καμία απομόνωση δεν μπορεί να μας σώσει από ένα σύστημα που γεννά τον θάνατο.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση απευθύνει «έκκληση» να προασπίσουμε τη «ζωή και υγεία των Ελλήνων», μετανάστες και μετανάστριες δίνουν τον δικό τους αγώνα για την επιβίωση· άλλοι μέχρι πρότινος στα σύνορα του Έβρου και άλλες στοιβαγμένες κατά χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο κολαστήριο της Π. Ράλλη. Με απεργίες πείνας ενάντια στην κράτησή τους και τα καθημερινά βασανιστήρια που υφίστανται, με αυτοσχέδια μέσα αυτοπροστασίας, ζωές ξεχασμένες, ανάξιες να βιωθούν. Στον «πάτο» της κοινωνίας, συνωστισμένοι/ες χιλιάδες έγκλειστοι/ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, επιμελώς εξαιρούνται από τα «μέτρα προστασίας». Άλλωστε, πρόκειται για ανθρώπους «περιττούς», «μη παραγωγικό» εργατικό δυναμικό. Ουδείς λόγος βέβαια και για τους χιλιάδες άστεγους και τοξικοεξαρτημένους, που εκ των πραγμάτων δεν «μένουν σπίτι», με αμφίβολη πρόσβαση σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ας μην αυταπατώμαστε… τα μέτρα που επιβάλλονται στη συνθήκη «έκτακτης ανάγκης» -όπως σε κάθε αντίστοιχη συνθήκη στο παρελθόν- ήρθαν για να μείνουν. Και η λίστα μεγαλώνει… Ένταση της αστυνομικής βίας, επίταση του κοινωνικού ελέγχου και της εξατομίκευσης, ενίσχυση των διαχωρισμών (φυλετικών, ηλικιακών, ταξικών κ.ά.), νομιμοποίηση -και μονιμοποίηση- των εργασιακών κατέργων. Και φυσικά στο φόντο της «επέλασης» του κορωνοϊού συνεχίζεται η διερεύνηση πεδίων κερδοφορίας για τους κυρίαρχους και η ενίσχυση τομέων του κεφαλαίου. Νόμοι αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 72 έτη και μείωσης των μισθών στο 50% για 6μήνες, οικονομική αποζημίωση των ιδιωτικών κλινικών 100% για την «ενίσχυση» του συστήματος υγείας, απαλλαγή των τηλεοπτικών καναλιών από δόση 21 εκατ. ευρώ. Από την άλλη, ιδιωτικές επιχειρήσεις και εταιρείες δεν χάνουν την ευκαιρία για επιπλέον κέρδη (π.χ. υπερκοστολόγηση των τεστ ανίχνευσης του ιού από τα ιδιωτικά εργαστήρια και των ειδών προστασίας από τις εταιρείες παραγωγής ή εισαγωγής τους).

«Έναν άλλο τρόπο φαντάζομαι…»

Ο κορωνοϊός εκφράζει σε όλη τους την ωμότητα τις αντιφάσεις ενός συστήματος παραγωγής θανάτου. Δεν συντασσόμαστε με τις προσταγές της εξουσίας, που νομιμοποιούνται στη βάση των επιπτώσεων και του κινδύνου που συνιστά ο ιός για τις ζωές πολλών ανθρώπων. Δεν συντασσόμαστε με το καθεστώς φόβου που έχει επιβληθεί. Δεν είμαστε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων, και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλεγγύης και συλλογικής φροντίδας.

Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό, τη μη επιβολή, μακριά από τα κανονιστικά «πρέπει» και τους ηθικισμούς.

Απέναντι στον κοινωνικό έλεγχο και την έρημο που επιχειρεί να επιβάλλει, να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την συλλογική φροντίδα.

Απέναντι στη βιοεξουσία, τα σώματά μας θα στέκονται πάντα απειλητικά.

«Οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου…

Αυτού του κόσμου που συνεχώς ματώνει, αιμορραγεί και πεθαίνει.

Πεθαίνει στους δρόμους, στους καταυλισμούς της προσφυγιάς,

στα διαμερίσματα μιας απρόσωπης πόλης. Θάνατος, θάνατος και πάλι θάνατος.

Μια τέτοια λέξη έχει γίνει στα χείλη μας συνήθεια

[…] στα κανάλια λαβράκι τηλεθέασης.

Και οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου, κλεισμένοι στα ασφαλή γραφεία τους σχεδιάζουν,

μηχανορραφούν, υποκινούν και εκτελούν.

Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο δημοκρατικά.

Το παιχνίδι καλά στημένο, καλά οργανωμένο […]

Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου…»

Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος

Απρίλιος ’20

Την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου στις 7 το απόγευμα, η κατάληψη Αγρός θα πραγματοποιήσει συγκέντρωση – μικροφωνική αλληλεγγύης στις καταλήψεις, στην κεντρική πλατεία του Ιλίου (πλ. Γεννηματά). Κατα τη διάρκεια της συγκέντρωσης θα πραγματοποιηθεί προβολή video για τη 10χρονη λειτουργία του εγχειρήματος του Αγρού.

Ακολουθεί το κείμενο της κατάληψης που μοιράζεται το τελευταίο διάστημα στις γειτονιές του Ιλίου, της Πετρούπολης και των Αγίων Αναργύρων:

Το Σάββατο 7/12, η κατάληψη Αγρός σε συνδιοργάνωση με τις συλλογικότητες Θερσίτης, Σινιάλο, Πάροδος, Ρεσάλτο, Συνέλευση Κερατσινίου, Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης, Aναρχικές/οί από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά και τη στήριξη συντρόφων/ισσών πραγματοποίησε συγκέντρωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις, στην κεντρική πλατεία του Ιλίου.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, διαβαζόταν κείμενο αλληλεγγύης στις καταλήψεις και σε μετανάστ(ρι)ες, ενώ στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πορεία στις γύρω γειτονιές του Ιλίου από 100 περίπου συντρόφισσες και συντρόφους, με αφισοκόλληση της αφίσας του Αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους Αγρός, μοίρασμα κειμένων των τοπικών συλλογικοτήτων (Θερσίτης, κατάληψη Αγρός), τρικάκια και συνθήματα αλληλεγγύης.

Οι καταλήψεις είναι εγχειρήματα δημιουργίας, έμπρακτης αμφισβήτησης των κυρίαρχων διαχωρισμών ανάμεσά μας, είναι οι αρνήσεις μας στην ιδιοκτησία, το κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία.

Ενάντια στην κρατική καταστολή

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και σε μετανάστ(ρι)ες

Την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους/τις μετανάστες/ριες από δεκάδες συντρόφισσες και συντρόφους σε κεντρικούς δρόμους της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων στο Κερατσίνι, με αφισοκόλληση της πρόσφατης αφίσας του αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους ΑΓΡΟΣ στο πάρκο Τρίτση (Ίλιον), μοίρασμα κειμένου του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ και αναγραφή συνθημάτων σε τράπεζες.

Το κείμενο που μοιραζόταν:

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Ενάντια στην καταστολή προτάσσουμε έναν κόσμο ελευθερίας!

Από τις 15 Ιουλίου με την κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα και τις 26 Αυγούστου με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στα Εξάρχεια, δύο στεγαστικών μεταναστ(ρι)ών και δύο αναρχικών, έχει ξεκινήσει μια ευρεία επιχείρηση καταστολής των καταλήψεων σε συνέχεια μιας σειράς εκκενώσεων που είχε πραγματοποιήσει η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατασταλτική στρατηγική αφορά επίσης στην κατάργηση του ασύλου, την εισβολή μπάτσων στα πανεπιστήμια, την επέμβαση σε αυτοδιαχειριζόμενα φοιτητικά στέκια (όπως αυτό της ΑΣΟΕΕ), τη δημιουργία νέων μονάδων καταστολής και σύλληψης διαδηλωτών, τη χρήση drones (πέρα από ελικόπτερα) κατά τη διάρκεια πορειών, τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων κήρυξης απεργιών, νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την επιβολή νέων και βαρύτερων κατηγοριών για διάφορες μορφές κοινωνικής/ταξικής αντίστασης και ανταρσίας.

Ξεκινώντας από τις εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστ(ρι)ών στα Εξάρχεια και στην οδό Αχαρνών, με πρόσχημα τη μετακίνηση τους «σε καλύτερες, πιο ανθρώπινες συνθήκες», το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν για ακόμα μια φορά τον εκτοπισμό και την απομόνωσή τους, με τη μεταφορά τους κυρίως σε απομακρυσμένα στρατόπεδα κλειστού ή ανοιχτού τύπου.

Οι μετανάστ(ρι)ες, βέβαια, δεν αγνοούσαν αυτές τις κρατικές δομές ούτε τους ξεγέλασαν κάποιοι/ες αλληλέγγυοι/ες όπως αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη. Είχαν προτιμήσει τις στεγαστικές καταλήψεις από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα του στοιβάγματος, της υποτίμησης, της γκετοποίησης και αορατοποίησής τους. Είχαν βρει έναν βηματισμό μέσα στον ιστό της πόλης, τα πρώτα δίκτυα σχέσεων, στοιχειώδεις δυνατότητες καθημερινής διαβίωσης, δραστηριοτήτων και εκπαίδευσης για τα πολλά παιδιά που επίσης έμεναν σε αυτές τις καταλήψεις. Οι ανακοινώσεις μεταναστ(ρι)ών από την πρόσφατα εκκενωμένη (12/11) κατάληψη της οδού Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια, που αρνήθηκαν να πάνε στα κέντρα που ήθελαν να τους μεταφέρουν, είναι χαρακτηριστικές.

Πέρα από τις καταλήψεις στέγασης μεταναστ(ρι)ών εκκενώθηκαν στις 2/11 η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν -με εγκλωβισμό τριών γατιών της κατάληψης για μέρες εντός του σφραγισμένου κτιρίου- και στις 5/11 η κατάληψη PALMARES στη Λάρισα. Ακολούθησαν η αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10/11 με επίκεντρο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της σχολής, το lock out των πρυτανικών αρχών στα τριτοβάθμια ιδρύματα ενόψει της 17ης Νοέμβρη, η αστυνομική επιχείρηση ξυλοδαρμών στο σωρό, εξευτελισμών και βασανιστηρίων στα Εξάρχεια, οι συλλήψεις ατόμων κυρίως νεαρής ηλικίας με βαριές κατηγορίες στις 17 Νοέμβρη, η δημοσιοποίηση εντοπισμού συσκευών παρακολούθησης (gps trackers) σε οχήματα μελών πολιτικών ομάδων. Ενώ στις 20 Νοέμβρη ο γνωστός μας από παλιά στο Κερατσίνι (με την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο στις 5/12/2009), υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έβγαλε διάγγελμα στα ΜΜΕ για «οικειοθελή αποχώρηση» των καταληψιών από τα κατειλημμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές (με ειδική μνεία για τους/τις μετανάστες/ριες να απευθυνθούν στις αρμόδιες κρατικές αρχές) ή για θεσμικό συμβιβασμό των καταληψιών με τους ιδιοκτήτες (ενοίκιο), δίνοντας διορία 15 ημερών. Ένα τελεσίγραφο με ημερομηνία λήξης την 5η Δεκέμβρη, την παραμονή δηλαδή της ημερομηνίας δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους τον Δεκέμβρη του 2008.

Οι ενέργειες αυτές δεν είναι τυχαίες. Το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζεται για τις επερχόμενες αντιστάσεις που αναμένει μέσα σε περιβάλλον όξυνσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του θεσμικού αυταρχισμού και των κοινωνικών/ταξικών αποκλεισμών. Βαθαίνει το καθεστώς εξαίρεσης για τους μετανάστες/ριες και εντείνει την καταστολή των υποδομών και συλλογικοτήτων του λεγόμενου «εσωτερικού εχθρού», ιδιαίτερα των αναρχικών, που συνιστούν μια σταθερή και διαχρονική δυναμική αγώνα ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, λειτουργώντας ως καταλύτης σε ευρύτερες κοινωνικές εκρήξεις όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Μια φιλόδοξη και πολυεπίπεδη κρατική κατασταλτική επιχείρηση, που θέλει να επιφέρει πλήγματα στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και να πιέσει στην κατεύθυνση ειρήνευσης και θεσμικής ενσωμάτωσης των αγώνων αλλά προκαλεί ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων. Το θέαμα, η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η υλικότητα της καταστολής για άλλη μια φορά απέναντι στην ανυποταγή για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι καταλήψεις είναι ένας άλλος κόσμος

Ένας κόσμος συλλογικοποίησης, συντροφικότητας και συνδιαμόρφωσης, αυτόνομος και αντιιεραρχικός, βασισμένος στην αμοιβαιότητα και τις ελεύθερες συμφωνίες. Ένας κόσμος αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας, των ηγεσιών, των εμπορευματικών σχέσεων, της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης, των διαχωρισμών. Ένας κόσμος που εναντιώνεται στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, τον νόμο, την τάξη, τη νόρμα, τη διαταγή, κάθε μορφή εξουσίας.

Γι’ αυτό και προφανώς οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο μόνο τους χώρους των καταλήψεων αλλά κυρίως τους ανθρώπους τους και τις κοινοτικές τους σχέσεις αντίστασης, αυτοοργάνωσης, δημιουργικότητας, αλληλεγγύης. Για την επιβολή της «κανονικότητας» της αστυνομοκρατίας, των περιφράξεων, της κοινωνικής σιγής νεκροταφείου, της ροής εμπορευμάτων, εικόνων, χρήματος, κεφαλαίων… μιας ζωής που απουσιάζει.

Η καταστολή δεν μας φοβίζει… Μας εξοργίζει

Η καταστολή δεν περιορίζεται στις εκκενώσεις. Καθημερινά γίνονται έλεγχοι σε «ύποπτο κόσμο» στους δρόμους, μπάτσοι μπουκάρουν απροκάλυπτα σε κλαμπ και βάζουν τους θαμώνες να γονατίσουν, ο αστυνομικός στρατός κατοχής στα Εξάρχεια επιδίδεται καθημερινά σε βιαιοπραγίες, προκλήσεις και σεξιστικές παρενοχλήσεις. Όλα αυτά υπόκεινται στο πλαίσιο προσπάθειας επιβολής του δόγματος “Νόμος και Τάξη”.

Απέναντι στους τραμπούκικους και δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους, να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλην και στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο. Τα τελεσίγραφα επιστρέφονται στους αποστολείς τους. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, συνθηκολόγηση ή συνδιαλλαγή. Είμαστε από άλλο γαλαξία!

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

αναδημοσίευση από athens indymedia