Month: December 2020

Στις αρχές του 2020 συνεργείο του ΔΕΔΔΗΕ αιφνιδιαστικά έσκαψε βαθιά σε τρία σημεία έξω από την κατάληψη, ξηλώνοντας καλώδια και ειδικές ασφάλειες, προκειμένου να προκαλέσει μια ανεπίστρεπτη ζημιά στην κατάληψη.

Φυσικά και η κίνηση αυτή εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής ενάντια όχι μόνο στις καταλήψεις αλλά και σε κάθε εστία κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής.

Αρωγός στην κίνηση αυτή δεν θα μπορούσε να μην είναι και ο Δήμος Αιγάλεω που έχει φροντίσει από τη μεριά του -άμεσα κάθε φορά- να καταστείλει δύο απόπειρες μερικής επαναρευματοδότησης που έχουν γίνει έκτοτε.

Η ενεργειακή αυτονομία της κατάληψης, ωστόσο, έχει εν μέρει αποκατασταθεί αλλά και το ζήτημα αυτό, εν μέσω άλλων, παραμένει ανοιχτό.

Η ανασύνταξη της κατάληψης απέναντι σε κάθε κίνηση καταστολής της είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η συνθήκη της πανδημίας δεν επιτρέπει την γνωστή και δοκιμασμένη ευελιξία όσον αφορά την οργάνωση αυτής της ανασύνταξης, καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπονομεύονται οι συλλογικές δράσεις αλληλεγγύης και στήριξης. Αυτό σημαίνει ότι θα ανοιχτούν νέα περάσματα. Τον δρόμο τον βρίσκουμε περπατώντας.

Ούτε αδράνεια, ούτε επανάπαυση. Εγρήγορση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

αναδημοσίευση από κατάληψη Σινιάλο

Την Κυριακή 20/12  πραγματοποιήθηκε αφισοκόλληση στο πάρκο τρίτση, στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης σχετικά με την επικείμενη εγκατάσταση συστήματος παρακολούθησης εντός του πάρκου, με απόφαση του φορέα διαχείρισης.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ:  ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ…

Στις 30 Νοέμβρη ο Φορέας Διαχείρισης ανακοίνωσε στο site του πάρκου τρίτση την ανάθεση της «φύλαξής» του και της εγκατάστασης ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης σε όλη την έκτασή του, σε ιδιωτική εταιρεία security. Η χρηματοδότηση της παρακολούθησης, ύψους 264.511,57 ευρώ, αφορά σε διάρκεια έξι μηνών και εντάσσεται στο πλαίσιο της νομοθετικής πράξης περιεχομένου «Κατεπειγόντων μέτρων αντιμετώπισης της ανάγκης περιορισμού της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19», όπως άλλωστε πληθώρα αντίστοιχων «έργων» της περιόδου (βλ. Μεγάλο Περίπατο). Στο ποσό αυτό, που διατίθεται κατά προτεραιότητα σ’ ένα πάρκο που η εγκατάλειψή του είναι παραπάνω από εμφανής, περιλαμβάνεται η 24ωρη περιπολία οχήματος security και η τοποθέτηση 30 καμερών υψηλής τεχνολογίας στις εισόδους και στην κεντρική διαδρομή του πάρκου, με δυνατότητα καταγραφής και άμεσης σύνδεσης με  σώματα «ασφαλείας».

 Εδώ και 9 μήνες, με πρόσχημα την προστασία μας από τον COVID-19, επιβάλλονται μέτρα, απαγορεύσεις και τεχνικές ελέγχου που προσομοιάζουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και αφορούν κάθε πεδίο της καθημερινής ζωής, από την εργασία και το σχολείο, έως τις συναναστροφές και τις βόλτες μας σε πάρκα και πλατείες. Η «υγειονομική κρίση» έχει αναχθεί σε πρώτης τάξης ευκαιρία για κράτος και αφεντικά, ώστε να προχωρήσουν σχεδιασμούς που σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν χωρίς την απειλή κοινωνικής έκρηξης. Και ενώ ο εγκλωβισμός των κινήσεών μας στη διαδρομή «σπίτι δουλειά-δουλειά σπίτι» γίνεται κανονικότητα -στην οποία, αν δεν πειθαρχήσουμε, θα θεωρηθούμε «υπεύθυνοι» για τις εκατόμβες νεκρών-, νομοθετήματα και μίζες χιλιάδων ευρώ δίνουν το πράσινο φως σε επιχειρηματίες και εργολάβους να προωθήσουν τα αναπτυξιακά τους πλάνα.

…ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ

Η εγκατάσταση καμερών παρακολούθησης στο πάρκο εντάσσεται στις ευρύτερες προθέσεις του εξουσιαστικού συστήματος να επιβάλει τον απόλυτο κοινωνικό έλεγχο, ως προέκταση της παρακολούθησης που βιώνουμε καθημερινά στους χώρους εργασίας, τους δρόμους και τα συνήθη «κλειστά» περιβάλλοντα (τράπεζες, καταστήματα, κρατικά κτίρια).  Η γελοία ρητορική περί «προστασίας» του πάρκου επιχειρεί να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση μόνο κάποιων αφελών, μιας και είναι γνωστός ο ρόλος των διαχειριστών του να μεθοδεύουν σταθερά την εγκατάλειψή του, με σκοπό να παραδοθεί σε επιχειρηματικά συμφέροντα.

Την ίδια στιγμή,  ο φορέας του πάρκου χρηματοδοτείται από το Πράσινο ταμείο με 3.000.000 ευρώ, με το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού να αφορά ψηφιακές εφαρμογές «έξυπνων διαδραστικών διαδρομών και υποδομών». Εφαρμογές που «κατευθύνουν» την κίνησή μας μέσα στο πάρκο και μετατρέπουν τα κινητά μας σε προέκταση του χεριού μας. Εφαρμογές αχρείαστες  για ανθρώπους  που επιθυμούν να κάνουν μια βόλτα στο πάρκο και να χαρούν τον ήλιο και τα δέντρα, την επικοινωνία με φίλες/ους, το παιχνίδι και τη σωματική άσκηση. Εφαρμογές που, μετά την τηλεργασία, την τηλεκπαίδευση και τις ηλεκτρονικές αγορές, συμβάλλουν στην ευρύτερη κυριαρχική κατεύθυνση της ψηφιοποίησης του συνόλου της καθημερινότητας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το πάρκο τρίτση και όλοι οι ελεύθεροι χώροι επιχειρείται να μετατραπούν σε αυτό που ανέκαθεν ορέγονταν οι εκάστοτε φορείς: σε αυστηρά ελεγχόμενα και πλήρως εμπορευματοποιημένα  περιβάλλοντα.

 Οι κάμερες  δεν πρόκειται να συμβάλουν στη φροντίδα και προστασία του πάρκου, παρά μόνο στην μετατροπή του σε ένα ακόμη ελεγχόμενο πεδίο της ζωής μας. Το πάρκο ζωντανεύει μέσα από την παρουσία μας, τη συλλογική του φροντίδα από όλες και όλους και τις αντιστάσεις μας ενάντια στη λεηλασία και εμπορευματοποίησή του. Είναι μέρος της ζωής μας και ως τέτοιο θα το υπερασπιστούμε.

Κάτω τα ξερά σας από τους ελεύθερους χώρους και το πάρκο Τρίτση

 Αντίσταση- Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

Το Σάββατο 5/12 συντρόφισσες και σύντροφοι πορευτήκαμε στην γειτονιά της ανάκασας στους αγίους αναργύρους, με κατάληξη την βιολογική λαϊκή στην είσοδο του πάρκου τρίτση, επί της λεωφόρου δημοκρατίας. Συνθήματα, τρικάκια, πανό και κείμενα διατάραξαν την επιβαλλόμενη σιωπή και τις απαγορεύσεις. Από το φαινομενικά μακρινό Δεκέμβρη του 2008 έως σήμερα ο σπόρος της εξέγερσης συνεχίζει να σπάει τις κανονικότητες μεταδίδοντας τον ιό της ανυπακοής

Να μην αφήσουμε τον δρόμο να γίνει το βασίλειο του φόβου.
Να συναντηθούμε ξανά εκεί έξω κόντρα σε κράτος, φασίστες, μπάτσους, αφεντικά και κάθε λογής «ειδικούς».

Το κείμενο που μοιράστηκε σε μορφή pdf

Η κανονικότητα είναι να «εμβολιάζεσαι» με φόβο. Να περιφράσσεσαι με απαγορεύσεις. Να συνωστίζεσαι από κανόνες. Και αν αρνηθείς την ασφυξία, να ισοπεδώνεσαι από την αστυνομία.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να διεκδικούμε καμιά «επιστροφή» σε καμιά κανονικότητα. Η κανονικότητα είναι για τα αφεντικά, τους ένστολους, τους παπάδες, τους φασίστες και τους -τόσο οικείους πλέον στην καθημερινότητά μας- κρατικούς επιστήμονες. Είναι για την καταναλωτική φρενίτιδα της Ερμού, τη φρίκη των κέντρων εκτοπισμού μεταναστ(ρι)ών και των φυλακών, για τις συνθήκες γαλέρας στους χώρους εργασίας…

Με αφορμή την εμφάνιση ενός νέου ιού, του κορωνοϊού, που έχει γίνει το μοναδικό φίλτρο της καθημερινής μας επιβίωσης, όλα αυτά που ανέκαθεν συνιστούσαν την κανονικότητα συμπυκνώθηκαν, οξύνθηκαν και κυρίως νομιμοποιήθηκαν ως μόνιμοι όροι ζωής (όποιος νομίζει πως η «νέα» κανονικότητα έχει ημερομηνία λήξης αυταπατάται). Ο καθημερινός έλεγχος, οι απαγορεύσεις, η «ελευθερία» κυκλοφορίας υπό όρους και με «βεβαιώσεις»,  η φιγούρα του μπάτσου που σαν γιατρός ελέγχει την «τήρηση της δημόσιας υγείας», η φιγούρα του επιστήμονα που σαν μπάτσος ελέγχει την «τήρηση της δημόσιας ασφάλειας», τα αφεντικά που έχουν ξεσαλώσει γιατί «δεν την βγάζουν» και έχουν επιβάλει δικούς τους κανόνες στους χώρους εργασίας, οι γυναίκες οι οποίες «μένοντας ασφαλείς στο σπίτι» για να μην «κολλήσουν τον κορωνοϊό» κακοποιούνται και δολοφονούνται από τον «ιό» της έμφυλης βίας που κουβαλάνε οι πατεράδες και οι σύζυγοί τους, οι «πεταμένοι» αυτής της κοινωνίας (φτωχοί/ές, τοξικοεξαρτημένες/οι, άστεγοι/ες, μετανάστ(ρι)ες κ.α.) που όχι μόνο περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο αλλά αποκτούν και νέες όψεις «κοινωνικής απειλής», τα μμε που έχουν αναλάβει ζεστά τον, έτσι κι αλλιώς, δομικό τους ρόλο στην παραπληροφόρηση και την κρατική προπαγάνδα, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων, είναι εδώ για να μείνουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μέσα σε αυτήν την περίοδο των διαδοχικών καραντίνων, πέρασαν και περνάνε τα πιο σκληρά νομοθετήματα, ανάμεσά τους και οι περιορισμοί σχετικά με την απεργία, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Με τον τρόπο αυτό γίνεται μία προσπάθεια εξάλειψης βασικών, ανάμεσα στα άλλα, μέσων αγώνα και αμφισβήτησης των κυρίαρχων επιβολών, μια προσπάθεια συρρίκνωσης έως εξαφάνισης οποιασδήποτε εναντιωματικής φωνής από τον δρόμο, μια υπαγωγή των όποιων κινήσεων σε ελεγχόμενο, θεσμικό και τελικά ακίνδυνο για τους «από πάνω» πλαίσιο. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι κρατικές επιθέσεις στις αυτοοργανωμένες καταλήψεις -οι οποίες πάντα βρίσκονται στο στόχαστρο- με εκκενώσεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Και αυτό όχι τυχαία. Πρόκειται για εδαφικοποιημένα εγχειρήματα του κόσμου της αντεξουσίας, χώρους ανυποταξίας, όπου επιχειρούνται σχέσεις και διαδικασίες αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες, στη βάση της αλληλεγγύης.

Η κανονικότητα δεν σπάει ούτε με προσευχές, ούτε με υπομονή, ούτε με σωτήρες (με την μορφή εμβολίου). Η κανονικότητα σπάει με συναντήσεις στο δρόμο. Με ερωτήσεις που έχουν την μορφή οδοφράγματος, καμένων τραπεζών, πολυκαταστημάτων, κρατικών κτιρίων, αστυνομικών τμημάτων. Με τη μορφή ακηδεμόνευτων, οριζόντιων, αυτοοργανωμένων συνελεύσεων, κοινωνικών πειραμάτων και υποδομών αλληλεγγύης. Όπως ακριβώς συνέβη το 2008, στις 6 Δεκέμβρη, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα-Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, με το ξέσπασμα μιας γενικευμένης εξέγερσης παντού στον ελλαδικό χώρο και την αρχή μιας μακράς περιόδου, που δεν κράτησε μονάχα λίγες εβδομάδες, αλλά έσπειρε τον σπόρο της σε όλους τους μετέπειτα κοινωνικούς αγώνες, στη λεγόμενη «περίοδο των αγώνων ενάντια στα μνημόνια» 2010-2014.

Σήμερα, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται, όπως απαγορεύτηκαν και καταστάλθηκαν σκληρά στις 17 Νοέμβρη. Τα προσχήματα είναι γνωστά, και πάλι αφορούν στην περίφημη «δημόσια υγεία» (που παραδόξως δεν πλήττεται από τα στριμωξίδια σε ΜΜΜ, σουπερμάρκετ και χώρους εργασίας). Η ουσία είναι πως αυτό που πραγματικά απαγορεύεται είναι ακόμα και οι παραμικρές ρηγματώσεις στην κανονικότητα του ελέγχου και του φόβου. Και επίσης δεν είναι τυχαίο που θέλουν να ταυτίσουν κάθε μορφή αντίστασης σε αυτήν την περίοδο με τον ελληνόψυχο βόθρο κάθε είδους φασίστα ψεκασμένου.

Παντού στον πλανήτη, οργανώνεται το πλαίσιο του νέου ολοκληρωτισμού. Παντού όμως υπάρχουν ρωγμές και αντιστάσεις, σε «παλιές και νέες κανονικότητες». Από τις ΗΠΑ, όπου τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκρούστηκαν με την πατροπαράδοτη κανονικότητα του ρατσισμού και την δολοφονικότητα των μπάτσων, ως τη Γαλλία, που σε όλες τις πόλεις εδώ και μέρες ξεσπούν ταραχές με αφορμή νέα κατασταλτικά νομοσχέδια αλλά και δημοσιοποιήσεις κακοποιήσεων από την αστυνομία. Από τη Χιλή και το Μεξικό ως τη Λευκορωσία, την Πολωνία και την Ινδονησία… Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις ταραχές του τελευταίου διαστήματος κεντρικό ρόλο για τη γενίκευση της οργής παίρνουν τόσο οι διευρυμένες απαγορεύσεις όσο και η κρατική καταστολή. Δεν είναι τυχαίο γιατί, στην πραγματικότητα, κοινή συνισταμένη σε παγκόσμια κλίμακα είναι πως τελικά για τα πάντα (πολύ περισσότερο για την λεγόμενη πανδημία) μόνο η αστυνομία είναι το εμβόλιο.

Να βρεθούμε στους δρόμους λοιπόν, σπάζοντας τις απαγορεύσεις, τον έλεγχο και τον φόβο. Γιατί μόνο όταν πλησιάζουμε ο ένας την άλλη μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για τις ανάγκες μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, μακριά από τιμωρίες, «υγιειονομικούς κανόνες», αποκλεισμούς, διαχωρισμούς. Γιατί μόνο όταν βρισκόμαστε μαζί στον δρόμο μπορούμε να ρηγματώσουμε την κανονικότητα.

Μόνο εμβόλιο η εξέγερση και η αλληλεγγύη

Ενάντια στον φόβο και τον έλεγχο

Κατάληψη Αγρός, Θερσίτης, σύντροφοι/ισσες

Το Σάββατο και την Κυριακή 5 & 6 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένου στο πάρκο τρίτση από την κατάληψη Αγρός, ως συνέχεια των παρεμβάσεων ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο και την καταστολή, και ως ανάγκη να βγούμε στις γειτονιές μας και να σπάσουμε στην πράξη τον φόβο και τις απαγορεύσεις.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ

Εδώ και 8 μήνες, με αφορμή την εξάπλωση της λοίμωξης covid 19, ένα νέο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» έχει στηθεί και επιβάλλει μέτρα και πρακτικές που αγγίζουν τα όρια του πιο δυστοπικού σεναρίου. Μέτρα που κοιτάνε προς την κατεύθυνση του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου, της βίαιης εκπειθάρχησης και της άνευ όρων υποταγής στην απαξίωση της ζωής μας. Η περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, οι απολύσεις, η τηλεργασία, η διδασκαλία εξ αποστάσεως, ο απόλυτος εγκλεισμός μεταναστ(ρι)ών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων, η αστυνομοκρατία, ο αποκλεισμός πάρκων και πλατειών είναι ενδεικτικά της κρατικής διαχείρισης στο όνομα της «πανδημίας». Με πρόσχημα την «προστασία της δημόσιας υγείας» και αρωγούς τα ΜΜΕ, τα επιστημονικά επιτελεία και τις δυνάμεις καταστολής, κράτος και κεφαλαίο επελαύνουν πάνω στις ζωές μας.

Τα τελευταία χρόνια, αλλεπάλληλες «κρίσεις» σε παγκόσμιο επίπεδο ανάγονται σε επικλήσεις για την οξύτερη σκλήρυνση ενός συστήματος που διαρκώς ξερνάει εκμετάλλευση και καταπίεση. Στο όνομα μιας νέας «κρίσης», αυτή τη φορά «υγειονομικής», μπορούν και δικαιολογούνται μια σειρά μέτρων,  όπως κρατικές παροχές σε ΜΜΕ, επιχειρηματικούς κολοσσούς (βλ. AEGEAN) και τράπεζες. Την ίδια στιγμή που η ρητορική περί «ατομικής ευθύνης» συνεχίζεται, επιχειρώντας να ξεπλύνει τις κρατικές αποφάσεις που κάθε άλλο παρά για την προστασία της υγείας μας λαμβάνονται, η καταστολή οποιασδήποτε μορφής αντίστασης και απειθαρχίας αποτελεί σταθερό διακύβευμα της κρατικής εξουσίας. Αποδεικτικά αυτών των προθέσεων είναι η απαγόρευση και καταστολή των διαδηλώσεων, η ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων με χιλιάδες προσλήψεις και εξοπλισμό, καθώς και χουντικής προέλευσης διατάγματα, όπως η απαγόρευση της συνάθροισης άνω των 4 ατόμων κατά τη διάρκεια της επετείου του Πολυτεχνείου.

Πέρα από την επίθεση στα αγωνιζόμενα κομμάτια, η απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων, καθώς και τα εξοντωτικά πρόστιμα έχουν επιβάλει ένα καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης στις κοινωνικές επαφές εκτός εργασιακού χρόνου, επιχειρώντας να κανονικοποιήσουν στην κοινωνική συνείδηση τη διαδρομή «δουλειά-σπίτι,σπίτι-δουλειά». Στο στόχαστρο βρίσκονται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις που δημιουργούνται έξω από το συχνά ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, καθώς και οι δημόσιοι χώροι, τα πάρκα και οι πλατείες. Εκεί όπου μπορούμε να συναντιόμαστε μακριά από το εμπόρευμα και την κατανάλωση, να γνωριζόμαστε, να επικοινωνούμε, να χτίζουμε σχέσεις και να σπάμε στην πράξη την εξατομίκευση και την απομόνωση. Από την πρώτη κιόλας καραντίνα, οι συναθροίσεις σε ανοιχτούς χώρους (πάρκα, πλατείες, παραλίες, βουνά) ποινικοποιήθηκαν και κατεστάλησαν βίαια με το πρόσχημα ότι αποτελούσαν «υγειονομικές βόμβες», την ίδια στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενες/οι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να στοιβάζονται στα ΜΜΜ και να εργάζονται σε συνθήκες «γαλέρας»  (σούπερ μάρκετ, εργοστάσια, νοσοκομεία, μεταφορικές κ.α.).

Και φυσικά το βίωμα του εγκλεισμού κατά την καραντίνα έχει ταξικό πρόσημο, μιας και είναι δυσβάσταχτο για όσες/ους αναγκάζονται να στριμώχνονται σε λίγα τετραγωνικά ή σε υπόγεια, σε αντίθεση με όσες/ους έχουν το προνόμιο να ζουν σε ευρύχωρα διαμερίσματα και βίλες. Σε φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές, η ανάσα που προσφέρει μια βόλτα σ’ ένα πάρκο ή μια πλατεία είναι προϋπόθεση για ζωή. Μια τέτοια περιοχή είναι και τα δυτικά προάστια, και το πάρκο τρίτση είναι ίσως ο μοναδικός χώρος για συνάντηση, άθληση και περίπατο για χιλιάδες κατοίκους που ζουν στο ασφυκτικό περιβάλλον της μητρόπολης. Στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, η πρόσβαση στο πάρκο -όπως και σε όλα τα πάρκα, άλση και πλατείες- είχε απαγορευτεί, οι πύλες του κλειδώθηκαν και υπήρχε αστυνομική επιτήρηση. Ένα ενδεχόμενο νέο κλείσιμο του πάρκου σηματοδοτεί την περαιτέρω απαξίωση των ζωών μας και, ως εκ τούτου, η απαγόρευση της πρόσβασης σε έναν από τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους όπου μπορούμε να συναντηθούμε, να τρέξουμε, να παίξουμε, να χαρούμε τον ήλιο και τη γη, δεν μπορεί παρά να συναντήσει την έμπρακτη αντίστασή μας.

Δεν συντασσόμαστε με τις προσταγές της εξουσίας και το καθεστώς φόβου που έχει επιβληθεί. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Απέναντι στον κοινωνικό έλεγχο και την έρημο που επιχειρεί να επιβάλει, να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την συλλογική φροντίδα.

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΝΑ ΔΙΑΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

 ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ