Category: αντιαναπτυξιακά

Στο πλαίσιο των δωδέκατων γενεθλίων της κατάληψης Αγρός, πραγματοποιήθηκε στη 1 Ιούλη εκδήλωση-συζήτηση, με θέμα:

«Ελεύθεροι χώροι: από τις αναπτυξιακές πολιτικές των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στους καιρούς της “υγειονομικής κρίσης”, ως την όξυνση της επιτήρησης και του κοινωνικού ελέγχου σε μία πόλη φυλακή – Ανιχνεύοντας τις αντιστάσεις μας»

Η εισήγηση της κατάληψης σε pdf

Καλούμε σε συλλογικό φύτεμα οπωροφόρων δέντρων την Κυριακή 25/4 στις 12:00 στην κατάληψη Αγρός στο πάρκο τρίτση.

Οι δημόσιοι χώροι αποτελούν πάντα προνομιακό πεδίο συνάντησης, σύνθεσης ριζοσπαστικών αντιλήψεων και οργάνωσης αντιστάσεων των από κάτω. Στην παρούσα συγκυρία, με αφορμή την COVID-19 και το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που έχει επιβληθεί, κράτος, κεφάλαιο και τοπικοί άρχοντες επιταχύνουν την εμπορευματοποίησή τους και εντείνουν την επιτήρηση και τον έλεγχό τους με security, κάμερες, «λουκέτα» και μεγάλες δόσεις αστυνομοκρατίας και κρατικής καταστολής.

Στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στα αναπτυξιακά σχέδια κεντρικής, τοπικής εξουσίας και εργολάβων, που, ενώ λεηλατούν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου (βλέπε Β.Α.Π.Ε., εξορύξεις χρυσού και υδρογονανθράκων, ιδιωτικοποίηση λόφου στρέφη/φιλοπάππου και εθνικού κήπου), την ίδια στιγμή ξεπλένουν τη δράση τους πουλώντας «οικοευαισθησία» μέσα από θεαματικοποιημένα και ψηφοθηρικά πανηγυράκια.

Ως Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, παρεμβαίνουμε εντός του συλλογικά, αυτοοργανωμένα κι αδιαμεσολάβητα, προσλαμβάνοντας τους δημόσιους χώρους ως αυτό που θα έπρεπε να είναι: χώροι ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από περιφράξεις, εμπορεύματα κι αναπτυξιακές αντιλήψεις που δεν αφήνουν τίποτα «αναξιοποίητο».

Κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς τη συλλογική οικειοποίηση του πάρκου και τη φροντίδα του χωρίς μεσολαβητές

Επιχειρώντας ταυτόχρονα να παράξουμε την τροφή μας μόνες/οι/α μας και χωρίς κανενός είδους αντίτιμο

το κείμενο σε pdf  

ΝΕΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΡΙΤΣΗ: Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Από τον Σεπτέμβρη του 2019 το πάρκο τρίτση περνάει από το υπ. περιβάλλοντος στην αρμοδιότητα της περιφέρειας Aττικής. Ο περιφερειάρχης Γ. Πατούλης, γνωστός για υποθέσεις που σχετίζονται με μίζες και απευθείας αναθέσεις, συστήνει τον νέο φορέα διαχείρισης, διορίζοντας ο ίδιος τα 5 από τα συνολικά 7 μέλη του. Ανάμεσα στους «φυτευτούς» του Πατούλη είναι ο πρόεδρος του φορέα και αντιπρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Σταύρος Ζωγραφάκης, άλλος ένας ακαδημαϊκός, το επιστημονικό «κύρος» του οποίου αξιοποιείται για τη συγκάλυψη του νέου κύκλου λεηλασίας του πάρκου. Από τη νέα σύνθεση δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο δήμαρχος Ιλίου Ν. Ζενέτος, που ανέκαθεν διεκδικούσε εξ ολοκλήρου την διαχείριση του πάρκου, έχοντας προβεί στο παρελθόν σε πλήθος αυθαιρεσιών εις βάρος του. Σύσσωμος ο φορέας αποτελεί  εγγύηση για τη συνέχιση του αναπτυξιακού μοντέλου που ακολουθείται για τους λιγοστούς ελεύθερους «αναξιοποίητους» χώρους. Τεμαχισμός, περιφράξεις, εμπορευματοποίηση, χρηματικά αντίτιμα, κοινωνικός έλεγχος και αποκλεισμοί. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς οι εκάστοτε διοικήσεις του φορέα διαχείρισης του πάρκου τρίτση, είτε  βρίσκονται υπό την εποπτεία του υπ. περιβάλλοντος, είτε στα χέρια των τοπικών αρχών, σκοπό έχουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα χρήσης του και να εξαφανίσουν την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό.

Στην παρούσα συγκυρία, με αφορμή την εξάπλωση της λοίμωξης covid 19 και το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που έχει στηθεί, oι αποφάσεις που προωθούνται από τον νέο φορέα διαχείρισης είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές των απαγορεύσεων, του κοινωνικού ελέγχου, της βίαιης εκπειθάρχησης και της καταστολής. Αξίζει να υπενθυμίσουμε το κλείσιμο του πάρκου κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, την αστυνομοκρατία κατά τη διάρκεια πολιτικών παρεμβάσεων από συλλογικότητες εντός του πάρκου την Κυριακή 21/02,  την πρόσληψη εταιρείας security, την απόφαση εγκατάστασης ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης με δεκάδες κάμερες σε όλη την έκτασή του και τη χρηματοδότηση των 3.000.000 ευρώ που έλαβε από το πράσινο ταμείο, με το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού να αφορά σε αχρείαστες ψηφιακές εφαρμογές «έξυπνων διαδραστικών διαδρομών και υποδομών»,  που «κατευθύνουν» την κίνησή μας  στο πάρκο. Ενδεικτικές πρακτικές που το κράτος επιφυλάσσει για τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους. Πρόσφατα
παραδείγματα αποτελούν η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του λόφου φιλοπάππου και του λόφου στρέφη, που έχουν πυροδοτήσει πολύμορφες αντιστάσεις από συλλογικότητες και κατοίκους των περιοχών.

Στις 9 Μάρτη αναρτήθηκε  στο site της Διαύγειας έγγραφο του φορέα διαχείρισης, σύμφωνα με το οποίο «αποφασίζει να εκδώσει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής χρηστών από κτίσματα εντός του χώρου του Μητροπολιτικού Πάρκου, λόγω παράνομης και αυθαίρετης κατάληψης και χρήσης». Είναι προφανές ότι, για να μπορέσουν να προχωρήσουν ανενόχλητα τους σχεδιασμούς τους, θα πρέπει να επιτεθούν και να εξαφανίσουν οτιδήποτε βρίσκεται εμπόδιο στις αδηφάγες ορέξεις τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχοποίηση της κατάληψης Αγρός στο πάρκο τρίτση, που εδώ και 12 χρόνια αποτελεί σταθερά ανάχωμα στη λεηλασία του πάρκου, με πρόσφατο παράδειγμα την αποτροπή της δημιουργίας βιολογικού σταθμού – χαβούζας στο νότιο τμήμα του, αλλά και την εναντίωση στην εγκατάσταση δεκάδων καμερών παρακολούθησης εντός του.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΓΡΟΣ: ΑΥΤΟ ΤΟ «ΖΙΖΑΝΙΟ» ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ

Ο Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, φέτος κλείνει τα 12 του χρόνια. Πρόκειται για ένα πολιτικό εγχείρημα γης που αμφισβητεί στην πράξη τον θεσμό της ιδιοκτησίας, και οι διαδικασίες λειτουργίας του είναι αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες (χωρίς κομματικούς και θεσμικούς παράγοντες ανάμεσά μας) και αντιεμπορευματικές. Είναι κομμάτι του κόσμου της αντεξουσίας και τα προτάγματά του περνάνε από τη συνολική καταστροφή αυτού του πολιτισμού που δημιουργεί ανισότητες, εκμετάλλευση και διαχωρισμούς (έμφυλους, φυλετικούς, ταξικούς, ηλικιακούς και σωματικής κατάστασης).

Επιλέξαμε να κάνουμε κατάληψη μέσα σ’ ένα πάρκο για δύο λόγους. Αφενός, ως πολιτικό εγχείρημα γης, επιχειρούμε να πραγματώσουμε το πρόταγμα της οικειοποίησης της γης μέσα από τη συλλογική καλλιέργεια, χωρίς ιδιοκτησιακούς τίτλους, λογικές χρηστικότητας και κέρδους. Αφετέρου, ζώντας σε μια εποχή που επικρατεί η εξατομίκευση, ο φόβος και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, που οι τόποι ελεύθερης συνεύρεσης συρρικνώνονται όλο και περισσότερο, οι δημόσιοι χώροι μπορούν να αποτελέσουν δυναμικά πεδία σύνθεσης ριζοσπαστικών αντιλήψεων και πρακτικών, που τάσσονται ανοιχτά ενάντια στις κυρίαρχες λογικές των περιφράξεων, της εμπορευματοποίησης και του κοινωνικού ελέγχου. Ταυτόχρονα, αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές επεκτείνονται και συμπλέκονται και με άλλες δράσεις ενάντια σε κάθε μορφής «περίφραξη» που μας επιβάλλει η κυριαρχία. Πέρα από τα ζητήματα του πάρκου, λοιπόν, η δράση του Αγρού συναρθρώνεται και με άλλους αγώνες για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα χρόνια η κατάληψη Αγρός έχει βρεθεί στο στόχαστρο θεσμικών, κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων και σε πείσμα όλων αυτών συνεχίζει να βρίσκεται εδώ, συνεχίζει να βρίσκεται απέναντί τους, απέναντι σε ό,τι απεχθανόμαστε. Συνεχίζει να ραδιουργεί προς την κατεύθυνση της ελευθερίας.

Η στοχοποίηση της κατάληψης Αγρός από τον φορέα και η ευρύτερη κρατική κατασταλτική εκστρατεία εναντίον των κατειλημμένων χώρων του προηγούμενου διαστήματος είναι άρρηκτα συνυφασμένες,  αλλά οι αντιστάσεις υπέρ των καταλήψεων και των ελεύθερων χώρων έχουν βαθιά ριζώματα, είναι ζωντανά οδοφράγματα ενάντια στα σχέδια της εξουσίας και θα συνεχίσουν να είναι.

Κάτω τα χέρια σας από τις καταλήψεις και τους ελεύθερους χώρους
Αντίσταση- Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

«Φυσικά δεν υπήρχε κανένας τρόπος να διαπιστώσεις αν σε παρακολουθούσαν κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Ούτε καν να μαντέψεις δεν μπορούσες σχετικά με το πόσο συχνά ή με ποιο σύστημα η Αστυνομία Σκέψης ενεργοποιούσε τη συσκευή παρακολούθησης ενός συγκεκριμένου ατόμου. Υποθετικά όλοι παρακολουθούνταν συνέχεια. Επειδή στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τη συσκευή παρακολούθησης όποτε ήθελαν.»

Τζορτζ Όργουελ, 1984

το κείμενο σε pdf 

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ «ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

Στις 30 Νοέμβρη, ο Φορέας Διαχείρισης ανακοίνωσε στο site του πάρκου την ανάθεση της «φύλαξής» του και της εγκατάστασης ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης σε ιδιωτική εταιρεία security. Πρόκειται για σύμβαση εξάμηνης διάρκειας και κόστους 264.511,57 ευρώ, που εντάσσεται στο πλαίσιο της επείγουσας νομοθετικής πράξης περιεχομένου «Κατεπειγόντων μέτρων αντιμετώπισης της ανάγκης περιορισμού της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19», όπως πληθώρα αντίστοιχων «έργων» αυτήν την περίοδο (βλ. Μεγάλο Περίπατο). Το εν λόγω ποσό διατίθεται κατά προτεραιότητα σ’ ένα πάρκο που η εγκατάλειψή του είναι παραπάνω από εμφανής, καθώς για τους ιθύνοντες  προέχει  η «αναγκαιότητα ενός συνδυασμένου συστήματος φύλαξης του συνόλου του Πάρκου». Αφορά την 24ωρη περιπολία οχημάτων security εντός του και την τοποθέτηση 30 καμερών υψηλής τεχνολογίας στις εισόδους του και στην κεντρική διαδρομή του, με δυνατότητα καταγραφής της κίνησης και άμεσης σύνδεσης με σώματα «ασφαλείας».

Η γελοία ρητορική περί «προστασίας» του πάρκου επιχειρεί να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση μόνο κάποιων αφελών, μιας και είναι γνωστός ο ρόλος των διαχειριστών του να μεθοδεύουν διαχρονικά την εγκατάλειψή του, με σκοπό να παραδοθεί σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Την ίδια στιγμή, ο φορέας του πάρκου χρηματοδοτείται από το Πράσινο ταμείο με 3.000.000 ευρώ, με το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού να αφορά ψηφιακές εφαρμογές «έξυπνων διαδραστικών διαδρομών και υποδομών». Εφαρμογές που «κατευθύνουν» την κίνησή μας μέσα στο πάρκο και μετατρέπουν τα κινητά μας σε προέκταση του χεριού μας. Εφαρμογές αχρείαστες για ανθρώπους που επιθυμούν να χαρούν τον ήλιο και τα δέντρα, την επικοινωνία με φίλες/ους, το παιχνίδι και τη σωματική άσκηση. Εφαρμογές που, μετά την τηλεργασία, την τηλεκπαίδευση και τις ηλεκτρονικές αγορές, συμβάλλουν στην ευρύτερη κυριαρχική κατεύθυνση της ψηφιοποίησης του συνόλου της καθημερινότητας.

Η εγκατάσταση καμερών στο πάρκο αποτελεί προέκταση της παρακολούθησης που βιώνουμε καθημερινά στους δρόμους και σε «κλειστoύς» χώρους  (εργασία, ΜΜΜ, τράπεζες, καταστήματα, κρατικά κτίρια, προσεχώς και στα παν/μια). Μ’ αυτόν τον τρόπο, το πάρκο τρίτση και όλοι οι ελεύθεροι χώροι επιχειρείται να μετατραπούν σε αυτό που ανέκαθεν ορέγονταν οι εκάστοτε φορείς: σε αυστηρά ελεγχόμενα και πλήρως εμπορευματοποιημένα περιβάλλοντα. Είναι επομένως βέβαιο πως κάμερες, σεκιουριτάδες, θεσμικοί φορείς και επιχειρηματίες δεν πρόκειται να συμβάλουν στη φροντίδα και προστασία του πάρκου. Το πάρκο ζωντανεύει μόνο μέσα από την παρουσία μας, τη συλλογική του φροντίδα από όλες/όλους μας και τις αντιστάσεις μας ενάντια στη λεηλασία κι εμπορευματοποίησή του. Είναι μέρος της ζωής μας και ως τέτοιο θα το υπερασπιστούμε.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ & ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΕΙΘΑΡΧΕΣ & ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ & ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

---

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΥΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ & ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Τους τελευταίους  10 μήνες,  η κρατική διαχείριση στη βάση του δόγματος «Νόμος και Τάξη» εξελίσσεται σε «πανδημία» ολοκληρωτισμού. Καθημερινά επιβάλλονται τεχνικές κοινωνικού ελέγχου, ρυθμίσεις και απαγορεύσεις  που αφορούν κάθε πεδίο της καθημερινής ζωήςž από την εργασία και τους χώρους εκπαίδευσης, τις συναναστροφές και τις βόλτες μας σε πάρκα και πλατείες, έως το εσωτερικό των σπιτιών μας. Η «υγειονομική κρίση» έχει αναχθεί σε πρώτης τάξης ευκαιρία για κράτος και αφεντικά να επεκτείνουν τα όρια της κυριαρχίας τους στο κοινωνικό πεδίο και να προχωρήσουν σχεδιασμούς που, σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν χωρίς την απειλή κοινωνικής έκρηξης.

Αστυνομία, επιστημονικά επιτελεία και ΜΜΕ ανάγονται σε κρατικούς βραχίονες της διαχείρισης της COVID-19,  αφενός δημιουργώντας κλίμα φόβου και τρομοκρατίας σχετικά με τον ιό και αφετέρου επιχειρώντας να νομιμοποιήσουν στην κοινωνική συνείδηση τον ρόλο του κράτους ως «απόλυτου ρυθμιστή-προστάτη». Με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, θεσπίζονται διαρκώς νέα νομοθετήματα  που προσβλέπουν στη  στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής και την άνευ όρων υποταγή μας στις κυρίαρχες υποδείξεις. Μέτρα κοινωνικής απόστασης, εγκλεισμός, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συναθροίσεων και διαδηλώσεων αποτελούν πλέον νόμους του κράτους στους οποίους, όσες/οι δεν συμμορφώνονται, έρχονται αντιμέτωπες/οι με εξοντωτικά πρόστιμα, (προληπτικές) προσαγωγές, συλλήψεις και κατασταλτική βία. Η παρούσα συνθήκη δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ευνοϊκό πεδίο για την περαιτέρω ποινικοποίηση των αγώνων (βλ. καταστολή συγκεντρώσεων Πολυτεχνείου & 6^ης Δεκέμβρη, εισβολές σε πανεπιστημιακούς χώρους), ενώ οι όποιες αντιστάσεις επιχειρείται να αποπολιτικοποιηθούν μέσα από το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» και των «παραβατικών» συμπεριφορών.

Προβάλλοντας ως πρωταρχικό μέλημα άλλοτε την «υγειονομική ασφάλεια» και άλλοτε τη«διάσωση-ανάκαμψη της οικονομίας», το κράτος επιλέγει κάθε φορά την άρση ή την εντατικοποίηση των απαγορεύσεων και της καταστολής, ενώ η πρόσφατη επιβολή καθολικού lock-down στην περιφέρεια δυτικής Αττικής επιβεβαιώνει το ταξικό πρόσημο της διαχείρισης του ιού. Στις φτωχοποιημένες, υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές, όσο ο συνωστισμός των εργαζομένων στα ΜΜΜ και στα εργοστάσια εξυπηρετεί την παραγωγή και την απρόσκοπτη κίνηση του κεφαλαίου, τηρείται σιγή ιχθύος. Όταν όμως η αύξηση των κρουσμάτων διασαλεύει την «αποτελεσματικότητα» του κρατικού μηχανισμού, ενεργοποιείται το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», στοχοποιούνται οι Ρομά ως «υγειονομικές βόμβες» και δοκιμάζονται νέες πρακτικές ελέγχου και καταστολής όπως η παρουσία του στρατού στους δρόμους.  Ρητορικές και τακτικές που περιχαρακώνουν ομάδες και υποκείμενα, δημιουργούν τόπους εξαίρεσης και ενισχύουν τους διαχωρισμούς, με το κράτος να προσωποποιεί τον «αόρατο εχθρό» στα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας (μετανάστ(ρι)ες,τοξικοεξαρτημένους, άστεγες, έγκλειστους/ες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές), νομιμοποιώντας κάθε μέσο καταστολής για την εξαφάνισή τους από το κοινωνικό πεδίο.

Οι κατασταλτικές μέθοδοι της εξουσίας και η κοινωνική πειθάρχηση των υποκειμένων -στο κανονιστικό πλαίσιο που η ίδια ορίζει κάθε φορά- είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να μείνουν έξω από το πεδίο της κριτικής μας τα κάθε λογής τεχνολογικά μέσα που συνεχώς εμπλουτίζονται κι εκσυγχρονίζονται, με κατεύθυνση την καταγραφή και συγκέντρωση προσωπικών πληροφοριών, τον έλεγχο, τη ρύθμιση και την επιτήρηση των υποκειμένων. Τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, (τηλε)γραφειοκρατία και ηλεκτρονικές αγορές, ενώ προωθούνται από το κράτος ως πρακτικές προστασίας από τον ιό και «διευκόλυνσης» της καθημερινότητάς μας, στην ουσία αποτελούν προέκταση των πεδίων όπου συλλέγονται προσωπικά δεδομένα. Smart-phones, κάμερες, social media, cookies, drones, ηλεκτρονικές πλατφόρμες, sms μετακίνησης, χαρτογραφούν προτιμήσεις, κινήσεις, σχέσεις, απόψεις, ενώ συμπεριφορές που «παρεκκλίνουν» από τις κυρίαρχες επιταγές παρακολουθούνται και, όταν η εξουσία το επιλέξει, διώκονται και καταστέλλονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κλήση σε απολογία όσων εξέφρασαν μέσω social media την πρόθεσή τους να κατέβουν στο Πολυτεχνείο, με την κατηγορία της «πρόκλησης σε διέγερση». Ωστόσο, η επικράτηση της τεχνολογίας στην κοινωνική συνείδηση ως μέσο πληροφόρησης, επικοινωνίας, προβολής και ασφάλειας -από τι άραγε;-, συχνά αποκαθαίρει τον ελεγκτικό της ρόλο και την καθιστά αδιαμαρτύρητη κανονικότητα.

Μέσα σε μια συνθήκη που η απλή επιβίωση ανάγεται σε ύψιστο διακύβευμα, που η ζωή μας παραδίδεται στην εξαθλίωση, την απομόνωση, τον ασφυκτικό έλεγχο, την κατασταλτική βία και την επίταση των διαχωρισμών (ταξικών, φυλετικών, έμφυλων, ηλικιακών, σωματικής κατάστασης), η αντίσταση, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΟΥΝ

ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ