Category: κείμενα

Τα ξημερώματα της 27ης Ιούλη στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε εκκένωση των καταλήψεων στέγης μεταναστών/στριών “Ορφανοτροφείο”, “Hurriya” και “Λεωφ. Νίκης 39”. Κατά τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης κατεδαφίστηκε το κτίριο του Ορφανοτροφείου, ενώ μέσα του υπήρχε ιατροφαρμακευτικό υλικό και εξοπλισμός, έγινε χρήση χημικών στην κατάληψη Hurriya και συνελήφθησαν συνολικά 74 άτομα, καταληψίες και αλληλέγγυοι/ες.

Το κράτος έχει συνέχεια και διατηρεί το μονοπώλιο της βίας στη διαχείριση των περισσευούμενων και των αποκλεισμένων. Συντηρεί λοιπόν και ορθώνει νέους φράχτες, ανοίγει πολυάριθμα στρατόπεδα “φιλοξενίας” μεταναστών/στριών σε απομονωμένες περιοχές εκτός πόλεων και νομιμοποιεί τις απελάσεις. Εντείνει την στρατιωτική φύλαξη των συνόρων και τοποθετεί το στρατό σε θέση διαχειριστή των κοινωνικών υποθέσεων. Το ελληνικό κράτος αποκτά κεντρικό ρόλο στις δράσεις της FRONTEX και της EUROPOL, στις αναχαιτίσεις πλοιαρίων και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην Μεσόγειο, νομιμοποιεί τους βομβαρδισμούς και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Δύσης, συμμετέχει το ίδιο ενεργά σε νατοϊκές αποστολές που ξεριζώνουν τους μετανάστες/στριες από τον τόπο τους.

Παράλληλα, επιτίθεται σε καταυλισμούς μεταναστών (Ειδομένη, Πειραιάς), εκκενώνει κατειλημμένους χώρους, εκεί όπου εδαφικοποιείται το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης απέναντι στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση, χώρους όπου φιλοξενούνται μετανάστες/στριες μέσα στην πόλη μακριά από την αορατότητα που τους έχει επιβληθεί. Επιχειρείται μεθοδικά, με τη στήριξη όλου του θεσμικού φάσματος και των media, να ποινικοποιηθούν δομές και κινήσεις αλληλέγγυων. Δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός η επίθεση στις 3 καταλήψεις, δύο μέρες μετά το τέλος των εκδηλώσεων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες του 10ήμερου ΝοBorder Camp στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης και ενώ πρώτα είχε λειανθεί το έδαφος για καταστολή με τη διαρκή συκοφάντηση της διοργάνωσης από μ.μ.ε, πανεπιστημιακούς- θεσμικούς κύκλους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι ΜΚΟ παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών, ενώ η ανάδειξή τους σε κύριες δομές διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος συμβάλλει στην προσπάθεια του κράτους για μεταστροφή της αλληλεγγύης σε “φιλανθρωπία”, παρανομοποιώντας όσους/ες δεν έχουν “διαπιστευτήριο” μη διασάλευσης της κοινωνικής ειρήνης.

Ζητούμενο για το “ανθρωπιστικό κράτος” είναι οι κινήσεις αλληλεγγύης των από κάτω ως ίσο προς ίση με αυτοοργανωμένα χαρακτηριστικά, να μπορούν να χαρακτηρίζονται ως «ακραίες» και επικίνδυνες, με σκοπό την περιθωριοποίησή τους έτσι ώστε να αποτρέπεται η δημιουργία ζωντανών σχέσεων και κοινών αγώνων ντόπιων- μεταναστών.

Ενάντια στην κρατική καταστολή υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Απέναντι σε πλαστούς διαχωρισμούς (νόμιμοι- παράνομοι μετανάστες) που ορίζουν το ποιες ζωές αξίζει να βιωθούν και ποιες όχι, στεκόμαστε αλληλέγγυα προς όλους/ες όσοι/ες συνιστούν τις υποτελείς τάξεις. Απέναντι στο σύστημα που γεννά φτώχεια και θάνατο στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά, οξύνοντας τις πρακτικές που ρηγματώνουν τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού. Για έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο, χωρίς χαρτιά, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, διαχωρισμούς, εκμετάλλευση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ, ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 39, HURRIYA

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ

πανό  στο πάρκο τρίτση (29/7)

Τέλη του 2012.

Έπειτα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού αναδεικνύεται κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλής το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και τα απολειφάδια της “υπεύθυνης αριστεράς” ΔΗΜΑΡ. Είναι σαφής η αποφασιστικότητα για συνέχιση της επιχειρούμενης συνολικής κοινωνικής-οικονομικής-θεσμικής αναδιάρθρωσης. Με λίγα λόγια,της καπιταλιστικής επέλασης και λεηλασίας. Είμαστε στην εποχή της μνημονιακής πραγματικότητας. Στην εποχή της όξυνσης της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, της καθολικής εφαρμογής του δόγματος «μηδενικής ανοχής», της απόπειρας επιβολής κοινωνικά σιγής νεκροταφείου, με τη μονιμοποίηση του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» ως κανονικότητα του συστήματος, στην καρδιά της αντιεξεγερτικής εκστρατείας κράτους-αφεντικών-ευρωπαϊκών διευθυντηρίων. Πρόκειται για μια καθολική κυριαρχική αντεπίθεση που αποσκοπεί στον ακρωτηριασμό και την αδρανοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων και διεργασιών, οι οποίες με αφετηρία την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίστηκαν και πολλαπλασιάστηκαν στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις, στο κίνημα των πλατειών, στη διάχυτη κοινωνική αμφισβήτηση της επιβαλλόμενης ανέχειας και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, στο στόχαστρο μπαίνουν οι καταλήψεις, οι αυτοοργανωμένοι χώροι, οι αντιεξουσιαστικές και αναρχικές δομές. Αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων και ζωντανό κύτταρο της επιθυμίας και επιδίωξης ενός άλλου κόσμου. Ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.

Στις 20/12/2012, στις 7:00 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο επί 23 χρόνια κατειλημμένο κτίριο Villa Amalias. Οκτώ σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στην κατάληψη μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ και τους απαγγέλονται “ευρηματικές” κατηγορίες. Από τις πρώτες στιγμές της εισβολής ξεδιπλώνεται ένα ντόμινο δράσεων αλληλεγγύης. Κορυφαία στιγμή αυτών των κινήσεων αποτέλεσε η ανακατάληψη του κτιρίου της Villa Amalias το πρωί της 9/1/2012. Κάτω από την μύτη του αστυνομικού στρατού που περιφρουρούσε το κτίριο, έστω για λίγες ώρες, 93 συντρόφισσες και σύντροφοι επιχειρούν και ανακαταλαμβάνουν τη Villa. Όταν οι πόρτες κλείνουν, η ανακατάληψη είναι γεγονός ενώ τα ΜΑΤ αφηνιασμένα εκτοξεύουν από έξω πλήθος δακρυγόνων στο εσωτερικό του κτιρίου.

Τις επόμενες ώρες πραγματοποιείται συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας από αλληλέγγυο κόσμο, κατάληψη στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ που εκκενώνεται ύστερα από μία ώρα, συγκέντρωση 200 και πλέον αλληλέγγυων έξω από το υπουργείο οικονομικών στο Σύνταγμα όπου υπήρχε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου των Σαμαρά-Χατζηδάκη, πορεία 400 ατόμων από το Μοναστηράκι όπου και γράφεται το δημαρχείο της Αθήνας.

Στην κατάληψη Villa Amalias, έπειτα από δύο ώρες, πραγματοποιείται νέα αστυνομική εκκένωση με τη συνδρομή των ΕΚΑΜ και ελικοπτέρων της αστυνομίας. Στην ΓΑΔΑ, μη μπορώντας να στοιχειοθετήσουν κάποια κατηγορία μέχρι το πρωί, απαγγέλονται οι κατηγορίες της διατάραξης κοινής ειρήνης με το επιβαρυντικό στοιχείο του κουκουλονόμου και της απείθειας (κατηγορία για τη μη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών), επικαλούμενοι άρνηση των συλληφθέντων. Μια  άρνηση που  αποτελεί  ένα ακόμη πεδίο αγώνα εδώ και χρόνια ενάντια στο «φακέλωμα» των αγωνιζομένων. Από την πλευρά του το κράτος, στο πλαίσιο της συνέχισης των εκκενώσεων και εκκαθάρισης του κέντρου της Αθήνας από εστίες αντίστασης, αλλά και ως εκδικητική απάντηση στο πλήγμα που κατάφερε στο γόητρό του η ανακατάληψη του φρουρούμενου κτιρίου, το ίδιο μεσημέρι εκκενώνει το κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά.

Εκείνο που πραγματικά τους ενόχλησε περιγράφεται σε απόσπασμα κειμένου των συλληφθέντων που γράφτηκε μέσα στη ΓΑΔΑ: «Με τη σημερινή ανακατάληψη αναδείξαμε ότι η ολομέτωπη επίθεση του κράτους που θέτει σήμερα στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και τις δομές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, όπως και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, δεν είναι μονόλογος. Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους.»

Τρεισήμισι χρόνια μετά, και ενώ έχει μεσολαβήσει  η κατάργηση των επιβαρυντικών διατάξεων του κουκουλονόμου (μετά την απεργία πείνας και τον αγώνα που δόθηκε μέσα και έξω από τις φυλακές το 2015), συνεχίζεται η ιδιότυπη και εκδικητική ομηρία των 92 συλληφθέντων με τη μη άρση των περιοριστικών όρων (απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και μηνιαία παρουσία σε αστυνομικό τμήμα) για κατηγορίες που πλέον δεν υφίστανται. Τρεισήμισι χρόνια μετά, την Πέμπτη 16/6/2016 έχει οριστεί η δίκη των 92 συλληφθέντων της ανακατάληψης της Villa Amalias. Αυτή η δίκη δεν αποτελεί  παρά άλλη μια στιγμή του αγώνα. Άλλη μια στιγμή υπεράσπισης και επίθεσης του κόσμου του αγώνα και των δομών του.

 

Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες  της ανακατάληψης της Villa Amalias

Δίκη: Πέμπτη 16 Ιουνίου, 9 π.μ., δικαστήρια Ευελπίδων

                                                                                                  

Ιούνης 2016

Κατάληψη Αγρός

Σάββατο 4/6 στις 10:00 – Συλλογικό φύτεμα χωραφιού με καλοκαιρινά κηπευτικά

Το κείμενο σε [pdf]

Το πρωί της Κυριακής 6/3 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης σε μετανάστριες/ες στο πάρκο τρίτση. Τουλάχιστον 30 συντρόφισσες και σύντροφοι από την κατάληψη Αγρός και τον Θερσίτη βαδίσαμε στις κεντρικές περιοχές του πάρκου μοιράζοντας σε εκατοντάδες αντίτυπα το διασυλλογικό μας κείμενο σχετικά με την απόπειρα κατασκευής στρατοπέδου “στοίβαξης” μεταναστών/στριών στο πάρκο τρίτση.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, που διήρκησε συνολικά δύο περίπου ώρες, αναγράφτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες και έγινε χρήση στένσιλ με το σύνθημα “Η αλληλεγγύη ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν κόβει φράχτες”.

Λόγω της κατασκευής του εν λόγω χώρου, πήγαν να ξεμυτίσουν από τη μία οι εξόφθαλμα σκατόψυχοι, Καούκηδες, Κακούρηδες και κάποιοι λίγοι ρατσιστές, οι οποίοι προσέκρουσαν στις άμεσες απαντήσεις των αλληλέγγυων στους πρόσφυγες και μετανάστες. Από την άλλη, ξεδιπλώθηκε όλη η γλίτσα των τοπικών ρεαλιστών-ανθρωπιστών, τύπου Ζενέτου (δήμαρχου Ιλίου), που η “ευγενική τους αλληλεγγύη” φτάνει μόνο μέχρι την αντιμετώπιση των προσφύγων ως “πρόβλημα”, μέχρι τη στοίβαξή τους και μια… άμεση απαλλαγή από την παρουσία τους.

Απέναντι σε όλους αυτούς, θα το ξαναπούμε: οι ζωές μας δεν υποβαθμίζονται σε σχέση με το πόσο κοντά μπορεί να «τοποθετηθούν» οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου. Οι ζωές μας είναι υποβαθμισμένες με έναν απόλυτο τρόπο για όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι. Μέσα από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης υπάκουων υποτελών στα οποία γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε. Για όσο τα πάρκα – τελευταίοι τόποι ελεύθερης πρόσβασης και συνάντησης που έχουν απομείνει- θα μπορούν να μετατρέπονται σε μια νύχτα σε κάθε λογής στρατόπεδο ή εμπορικό κέντρο. Μέχρι να γκρεμιστεί το τελευταίο στρατόπεδο κι η τελευταία φυλακή.

Αυτές οι γειτονιές, τα πάρκα και οι πλατείες, είναι και θα μείνουν ανοιχτές για τους μετανάστες, για να βρίσκονται όπου και όσο εκείνοι/ες επιθυμούν. Αρκετά με τον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό της αρβύλας, των στρατοπέδων, των καταναγκασμών, των φραχτών. Το ζήτημα των κυνηγημένων είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είναι ζήτημα που πρέπει να το διαχειριστούμε εμείς οι από τα κάτω από κοινού. Είναι δικό μας ζήτημα.

ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/ΕΣ

ΟΥΤΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΟΥΤΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ “ΑΟΡΑΤΟΥΣ” ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ