Ο θάνατος της γυναίκας που δούλευε ως αποκλειστική νοσοκόμα δεν είναι ούτε «τραγωδία» ούτε «απίστευτο συμβάν».
Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών που εφαρμόζονται στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης ντόπιων και υπερεθνικών κεφαλαίων και βασίζεται μεταξύ άλλων στην οριστική εγκατάλειψη κάθε ίχνους «κράτους –πρόνοιας» .
Είναι επίσης αποτέλεσμα μιας αντιμεταναστευτικής πολιτικής που εκτός από δολοφονίες ανθρώπων στο Αιγαίο και στα ναρκοπέδια του Έβρου (μέχρι το πρόσφατο παρελθόν), εκτός από κολαστήρια όπως το κέντρο κράτησης στην Π.Ράλλη και στρατόπεδα – «κέντρα φιλοξενίας», περιλαμβάνει και το καθεστώς παρανομοποίησης απέναντι σε μια γυναίκα μετά από 25 χρόνια ζωής και εργασίας σ’ έναν τόπο.
Ταυτόχρονα επιστρατεύει κάθε θεσμό (κράτος, ΜΜΕ, διοικήσεις νοσοκομείων, σωματείο αποκλειστικών νοσοκόμων) στην καλλιέργεια κοινωνικού ανταγωνισμού, χαφιεδισμού, ρουφιανιάς, μίσους ακόμα και ανάμεσα στις τάξεις των καταπιεσμένων.
Η αντιμετώπιση των ασθενών και ηλικιωμένων ως αναλώσιμες, περιττές ή πλεονάζουσες ομάδες φαίνεται εκτός από το διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό, πολύ πρακτικά στις ελλείψεις σε στοιχειώδεις ανάγκες (προσωπικού – υλικοτεχνικής υποδομής) σε κάθε κέντρο υγείας και νοσοκομείο. Άνθρωποι που μεταφράζονται σε αρνητικούς αριθμούς στο πολυπόθητο θετικό ισοζύγιο της αγίας εθνικής οικονομίας.
Η επιδρομή φτωχοποίησης συνεχίζει να επιτελείται και επιτείνει την ανάγκη «φτηνότερων επιλογών» φροντίδας των ασθενών από τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Σ΄ έναν χώρο υποτιμημένης εργασίας (της φροντίδας ασθενών και ηλικιωμένων) που καλύπτεται από γυναίκες, οι «φτηνότερες επιλογές» είναι οι μετανάστριες και ακόμα περισσότερο εκείνες «χωρίς χαρτιά». Εκείνες που αντιμετωπίζουν την επισφάλεια, τον εξευτελισμό, την εκμετάλλευση, την ομηρία, την κακοποίηση, Εκείνες που υποχρεώνονται να μην είναι εμφανείς, να είναι αόρατες. Εκείνες που ορίζονται από το κράτος ως παράνομες και δέχονται ελεγκτικές επιδρομές και επιθέσεις.
Κανένας ελεγκτικός μηχανισμός ωστόσο δεν στοχοποιεί τους νταβατζήδες – δουλέμπορους που περιφέρονται ανενόχλητοι στους νοσοκομειακούς διαδρόμους μοιράζοντας κάρτες – προωθώντας την «πραμάτεια» τους και στους οποίους οι γυναίκες εξαναγκάζονται να δίνουν μέρος της αμοιβής τους. Η δικαιοσύνη άλλωστε είναι σαν το φίδι. Δαγκώνει μόνο τις ξυπόλητες.
Ο θάνατος της οικονομικής μετανάστριας, δεν είναι τραγωδία.
Είναι δολοφονία.
Είμαστε με τους περιττούς και τις αόρατες.
Είμαστε όλες και όλοι παράνομες
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Πάροδος
αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης
Π. Τσαλδάρη 173 & Λαοδικείας, Νίκαια
parodos.espivblogs.net
parodos@espiv.net
