Author: agros

Την Κυριακή 12/6, ο δήμος Ιλίου με μπροστάρη τον αρχιτσιφλικά του πάρκου τρίτση Ζενέτο, πραγματοποίησε συγκέντρωση ενάντια στην εγκατάλειψη του πάρκου, διεκδικώντας να περάσει η διαχείρισή του στο δήμο Ιλίου. Στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στην είσοδο της Φυλής και Καπετάν Βέρα ανταποκρίθηκαν περίπου 30-40 άτομα (τα περισσότερα από αυτά εργαζόμενοι του δήμου Ιλίου), όπου παρακολούθησαν το λογύδριο του δημάρχου για το πώς θα συντηρεί το πάρκο από τα έσοδα που θα του αποδίδουν τα κάθε είδους μαγαζιά που ορέγεται να ανοίξει.

Οι περιοχές γύρω από το πάρκο είχαν αφισοκολληθεί από την προηγούμενη μέρα με το κάλεσμα του δήμου. Όμως όσοι/ες διάβασαν τις συγκεκριμένες αφίσες, πήγαιναν πιο κοντά για να τις ξαναδιαβάσουν και να σιγουρευτούν πως έβλεπαν καλά. Τέτοια ειλικρίνεια από ένα δήμο πρώτη φορά συναντούσαν!

Οι δηλωτικές προθέσεις του δήμου Ίλιου για το πάρκο Τρίτση, αναλυτικά κατατεθημένες στις παρακάτω αφίσες.

Για όσες/όσους αγωνιζόμενες/ους παρενέβησαν το προηγούμενο βράδυ κολλώντας τις αφίσες, βάζοντας χαρτοπανό σε κεντρικές στάσεις λεωφορείων και γεμίζοντας στένσιλ πολλούς τοίχους της περιοχής με τον δήμαρχο Ζενέτο να μοιράζει χρήματα, θα πρέπει να τους/τις ήταν πολύ ευχάριστο την μέρα της συγκέντρωσης να παρακολουθούν τα απορημένα βλέμματα των επισκεπτών που διάβαζαν τις αφίσες.

Όποιοι και να είναι οι επίδοξοι μνηστήρες του πάρκου, πάντα θα βρίσκουν αντιστάσεις από όσους/ες θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της ζωής του πάρκου, όσους/ες αντιστέκονται σε κάθε είδους λεηλασία, είτε αφορά στις ζωές μας, είτε στη φύση.
Στον αγώνα για ένα ελεύθερο πάρκο, δηλώνουμε ανυποχώρητα παρούσες/παρόντες.

Οι πλατείες, τα πάρκα, κάθε πεδίο του δημόσιου χώρου, ολοένα και απαξιώνονται, μέχρι να… “εξευγενιστούν” με τραπεζοκαθίσματα, μαγαζιά, πάγκους με κάθε λογής εμπορεύματα, και “καθαρούς”, αποστειρωμένους τοίχους. Όλα, φυσικά… για να είναι η πόλη μας όμορφη, σύμφωνα πάντα προς το συμφέρον των τοπικών αγορών! Το εμπόρευμα διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας, τον ελεύθερο χρόνο μας, τον τρόπο που επικοινωνούμε -μετατρέποντάς τα σε πεδία πρόσφορα για κατανάλωση. Κάπως έτσι, μας επιβάλλονται -ορατές και αόρατες- περιφράξεις, οι οποίες οριοθετούν και καθορίζουν τους τρόπους και τους όρους με τους οποίους θα βρισκόμαστε μέσα στον δημόσιο χώρο. Περιφράξεις που δεν σταματούν εκεί αλλά τις συναντάμε σε όλη μας την καθημερινότητα. Από το σχολείο μέχρι το στρατό, από τα σύνορα μέχρι τα «κέντρα φιλοξενίας» για τους μετανάστες/τριες, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας συναντάμε κάγκελα, ορατά και αόρατα. Είτε βρισκόμαστε εντός τους είτε όχι, καθορίζουν το τρόπο που σκεφτόμαστε, που  μιλάμε, που ντυνόμαστε, τον τρόπο που ζούμε.
Ενάντια στις περιφράξεις που υψώνονται γύρω μας, θέλουμε να γκρεμίσουμε τους φράχτες που ορίζουν τις ζωές μας. Θέλουμε να επανοικειοποιηθούμε τους δημόσιους χώρους για όλους και όλες, μακριά από θεσμούς και ενάντια σε χρηματικά αντίτιμα, κάθε είδους αποκλεισμούς και διαμεσολαβήσεις. Θέλουμε οι πλατείες, τα πάρκα, τα άλση να γίνουν οι τόποι όπου θα συναντηθούν οι αρνήσεις μας, με τους όρους που εμείς θέτουμε: με αλληλεγγύη, ισότητα, χαριστικότητα.

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

Σάββατο 18/6/2016 στις 7:30μ.μ. στον Πευκώνα Αγίων Αναργύρων (απέναντι από το παλιό δημαρχείο)

Εργαστήρι δρόμου για στενσιλ

Συναυλια: Ξεχασμένη Γενιά, Πυράκανθος, Κάλφας

αναδημοσίευση από  thersitis.espiv.net

Τέλη του 2012.

Έπειτα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού αναδεικνύεται κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλής το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και τα απολειφάδια της “υπεύθυνης αριστεράς” ΔΗΜΑΡ. Είναι σαφής η αποφασιστικότητα για συνέχιση της επιχειρούμενης συνολικής κοινωνικής-οικονομικής-θεσμικής αναδιάρθρωσης. Με λίγα λόγια,της καπιταλιστικής επέλασης και λεηλασίας. Είμαστε στην εποχή της μνημονιακής πραγματικότητας. Στην εποχή της όξυνσης της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, της καθολικής εφαρμογής του δόγματος «μηδενικής ανοχής», της απόπειρας επιβολής κοινωνικά σιγής νεκροταφείου, με τη μονιμοποίηση του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» ως κανονικότητα του συστήματος, στην καρδιά της αντιεξεγερτικής εκστρατείας κράτους-αφεντικών-ευρωπαϊκών διευθυντηρίων. Πρόκειται για μια καθολική κυριαρχική αντεπίθεση που αποσκοπεί στον ακρωτηριασμό και την αδρανοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων και διεργασιών, οι οποίες με αφετηρία την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίστηκαν και πολλαπλασιάστηκαν στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις, στο κίνημα των πλατειών, στη διάχυτη κοινωνική αμφισβήτηση της επιβαλλόμενης ανέχειας και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, στο στόχαστρο μπαίνουν οι καταλήψεις, οι αυτοοργανωμένοι χώροι, οι αντιεξουσιαστικές και αναρχικές δομές. Αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων και ζωντανό κύτταρο της επιθυμίας και επιδίωξης ενός άλλου κόσμου. Ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.

Στις 20/12/2012, στις 7:00 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο επί 23 χρόνια κατειλημμένο κτίριο Villa Amalias. Οκτώ σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στην κατάληψη μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ και τους απαγγέλονται “ευρηματικές” κατηγορίες. Από τις πρώτες στιγμές της εισβολής ξεδιπλώνεται ένα ντόμινο δράσεων αλληλεγγύης. Κορυφαία στιγμή αυτών των κινήσεων αποτέλεσε η ανακατάληψη του κτιρίου της Villa Amalias το πρωί της 9/1/2012. Κάτω από την μύτη του αστυνομικού στρατού που περιφρουρούσε το κτίριο, έστω για λίγες ώρες, 93 συντρόφισσες και σύντροφοι επιχειρούν και ανακαταλαμβάνουν τη Villa. Όταν οι πόρτες κλείνουν, η ανακατάληψη είναι γεγονός ενώ τα ΜΑΤ αφηνιασμένα εκτοξεύουν από έξω πλήθος δακρυγόνων στο εσωτερικό του κτιρίου.

Τις επόμενες ώρες πραγματοποιείται συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας από αλληλέγγυο κόσμο, κατάληψη στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ που εκκενώνεται ύστερα από μία ώρα, συγκέντρωση 200 και πλέον αλληλέγγυων έξω από το υπουργείο οικονομικών στο Σύνταγμα όπου υπήρχε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου των Σαμαρά-Χατζηδάκη, πορεία 400 ατόμων από το Μοναστηράκι όπου και γράφεται το δημαρχείο της Αθήνας.

Στην κατάληψη Villa Amalias, έπειτα από δύο ώρες, πραγματοποιείται νέα αστυνομική εκκένωση με τη συνδρομή των ΕΚΑΜ και ελικοπτέρων της αστυνομίας. Στην ΓΑΔΑ, μη μπορώντας να στοιχειοθετήσουν κάποια κατηγορία μέχρι το πρωί, απαγγέλονται οι κατηγορίες της διατάραξης κοινής ειρήνης με το επιβαρυντικό στοιχείο του κουκουλονόμου και της απείθειας (κατηγορία για τη μη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών), επικαλούμενοι άρνηση των συλληφθέντων. Μια  άρνηση που  αποτελεί  ένα ακόμη πεδίο αγώνα εδώ και χρόνια ενάντια στο «φακέλωμα» των αγωνιζομένων. Από την πλευρά του το κράτος, στο πλαίσιο της συνέχισης των εκκενώσεων και εκκαθάρισης του κέντρου της Αθήνας από εστίες αντίστασης, αλλά και ως εκδικητική απάντηση στο πλήγμα που κατάφερε στο γόητρό του η ανακατάληψη του φρουρούμενου κτιρίου, το ίδιο μεσημέρι εκκενώνει το κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά.

Εκείνο που πραγματικά τους ενόχλησε περιγράφεται σε απόσπασμα κειμένου των συλληφθέντων που γράφτηκε μέσα στη ΓΑΔΑ: «Με τη σημερινή ανακατάληψη αναδείξαμε ότι η ολομέτωπη επίθεση του κράτους που θέτει σήμερα στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και τις δομές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, όπως και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, δεν είναι μονόλογος. Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους.»

Τρεισήμισι χρόνια μετά, και ενώ έχει μεσολαβήσει  η κατάργηση των επιβαρυντικών διατάξεων του κουκουλονόμου (μετά την απεργία πείνας και τον αγώνα που δόθηκε μέσα και έξω από τις φυλακές το 2015), συνεχίζεται η ιδιότυπη και εκδικητική ομηρία των 92 συλληφθέντων με τη μη άρση των περιοριστικών όρων (απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και μηνιαία παρουσία σε αστυνομικό τμήμα) για κατηγορίες που πλέον δεν υφίστανται. Τρεισήμισι χρόνια μετά, την Πέμπτη 16/6/2016 έχει οριστεί η δίκη των 92 συλληφθέντων της ανακατάληψης της Villa Amalias. Αυτή η δίκη δεν αποτελεί  παρά άλλη μια στιγμή του αγώνα. Άλλη μια στιγμή υπεράσπισης και επίθεσης του κόσμου του αγώνα και των δομών του.

 

Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες  της ανακατάληψης της Villa Amalias

Δίκη: Πέμπτη 16 Ιουνίου, 9 π.μ., δικαστήρια Ευελπίδων

                                                                                                  

Ιούνης 2016

Κατάληψη Αγρός

Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες

Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.

Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες

ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων

 

Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias

 

Αναδημοσίευση από Indymedia

Σάββατο 4/6 στις 10:00 – Συλλογικό φύτεμα χωραφιού με καλοκαιρινά κηπευτικά

Το κείμενο σε [pdf]