Από τις 5 Αυγούστου ζούμε τη συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του κράτους, ενάντια στους κατειλημμένους αυτοοργανωμένους χώρους.
Το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο και το Στέκι ΤΕΙ – Ν.Γύζης στην Πάτρα, η Βάλβειος στο Μεσολόγγι, το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, η Αντιβίωση στα Γιάννενα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, ήταν αυτή τη φορά οι στόχοι των ακροδεξιών εμπνεύσεων του Σαμαρά, του Βενιζέλου, Δένδια και Γεωργιάδη. Συνεργάστηκαν άψογα, βέβαια με τα φιλαράκια τους, τους τοπικούς δημάρχους, περιφερειάρχες και μίντια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να περιορίσουν τη διαρροή ψήφων προς τους αιμοδιψείς της χρυσής αυγής.
Το εγχώριο κράτος και οι ευρωπαίοι εταίροι του, ως οργανικό τμήμα της προάσπισης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, συνεχίζουν να εδραιώνουν την πολιτική και οικονομική δικτατορία πάνω στις ζωές μας. Συνεχίζουν να μας «σώζουν» και να μας πουλάνε «ανάπτυξη » , επιβάλλοντας καθημερινά και εντονότερα την απόγνωση, τον εκφασισμό και το φόβο, με απολύσεις, εξοντωτικούς φόρους, διάλυση υπηρεσιών, με την παράδοση του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων στα πολυεθνικά κεφάλαια.
Δυστυχώς γι’αυτούς, όμως, δεν παίζουν μπάλα μόνοι. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, κομμάτι των οποίων είναι και οι καταλήψεις, είναι ο μόνιμος εσωτερικός τους αντίπαλος. Οι κυρίαρχοι πρέπει να τον αποδυναμώσουν και γι’ αυτό η σύγχρονη καταστολή δείχνει τα δόντια της προς πάσα κατεύθυνση :
Εργαζόμενοι, άνεργοι και διαδηλωτές, ξυλοκοπούνται και πνίγονται στα χημικά, όταν παίρνουν το δρόμο του αγώνα έξω από θεσμικά και συνδικαλιστικά όρια. Εργασιακοί κλάδοι επιστρατεύονται και οι απεργίες απαγορεύονται, με τα ΜΑΤ να εκκενώνουν αμαξοστάσια και εργοστάσια. Κάτοικοι της Χαλκιδικής χτυπιούνται και φυλακίζονται, επειδή αγωνίζονται ενάντια στους χρυσοθήρες που καταστρέφουν τον τόπο τους.
Μαθητές και φοιτητές χαρακτηρίζονται «τεμπέληδες’» όταν καταλαμβάνουν τους χώρους τους, σε μια κίνηση να σπάσουν το γκρίζο της φυλακής που τους επιβάλλουν. Ένστολοι αλωνίζουν στο κατηργημένο άσυλο και σφραγίζουν φοιτητικά στέκια. Μετανάστες μαχαιρώνονται στα φασιστικά πογκρόμ κι άλλοι στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενώ ο 19χρονος Θανάσης σπρώχνεται στο θάνατο για ένα εισιτήριο, που δεν είχε ή δεν ήθελε να πληρώσει.
Γίνεται φανερό, ότι οι κατασταλτικές πολιτικές αφορούν σε κάθε κοινωνικό κομμάτι που δεν κάθεται φρόνιμα και οι καταλήψεις, ναι, είναι αλήθεια, ποτέ δεν κάθησαν φρόνιμα!
Γιατί αποτελούν εδάφη αντίστασης στη βαρβαρότητα αυτού του συστήματος και προτείνουν μια αταξική, χωρίς εκμετάλλευση κοινωνική οργάνωση. Είναι μια από τις μορφές των αυτοοργανωμένων αγώνων, που επιλέγουν οι από κάτω, όταν αρνούνται τη χειραγώγηση της ζωής τους από κυβερνήσεις, κόμματα, εκκλησίες, μκο, μμε. Εναντιώνονται στην ιδιοκτησία και κάποιες από αυτές αποτελούν στέγη για φτωχούς, γιατί η στέγη δεν είναι εμπόρευμα. Οι άνθρωποι των καταλήψεων είναι κακοπληρωμένοι και επισφαλείς εργαζόμενοι-ες, απολυμένοι, γονείς με παιδιά, νέοι και νέες, ηλικιωμένοι, που παλεύουν για να μη γίνει η εξατομίκευση και ο κοινωνικός κανιβαλισμός συνθήκη ζωής. Δημιουργούν δικές τους αντιδομές, που πραγματώνουν αλληλέγγυες, αντιεμπορευματικές και ισότιμες σχέσεις, με συλλογικές κουζίνες, εργαστήρια έκφρασης και μάθησης, κοινωνικά ιατρεία, χαριστικά παζάρια, αυτοδιαχείριση της γης και πολλά ακόμη.
Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος-η σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Όσο παραμένει κανείς εγκλωβισμένος στη λογική του «τίποτα δεν αλλάζει», τόσο δίνει χώρο στην εξουσία να διαλύει τη ζωή του. Οφείλουμε να πάρουμε θέση αντίστασης απέναντι στο ζοφερό παρόν και μέλλον. Με συλλογικές και αυτοοργανωμένες δομές να μετατρέψουμε τους ψίθυρους σε δυνατές φωνές και τη μιζέρια σε δημιουργική δράση.
Οι καταλήψεις δεν είναι καταθλιπτικά ντουβάρια και κλειστές πόρτες, γι’αυτό όσοι μπάτσοι και εισαγγελείς κι αν τις εκκενώσουν, δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν τους συλλογικούς αγώνες για μια ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία.
Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις που δέχτηκαν την κρατική καταστολή
