Το κείμενο σε pdf
Η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» στη βάση της επαπειλούμενης ασθένειας έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ζούμε σε συνθήκη καραντίνας, με νέες τεχνικές εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου. Απαγορευτικές ρυθμίσεις, κλειστά σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα. Ενίσχυση της αστυνομικής παρουσίας στους δρόμους και πρόστιμα στους “ασυνείδητους” παραβάτες. Απολύσεις, αναστολή εργασίας, συνθήκες γαλέρας σε σουπερμάρκετ και νοσοκομεία. Απαγόρευση των συναθροίσεων, των συγκεντρώσεων, έξοδος από το σπίτι μόνο με γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται).
Την ίδια στιγμή που εργοστάσια και άλλοι χώροι εργασίας με μεγάλο αριθμό εργαζομένων συνεχίζουν τη λειτουργία τους -χωρίς το κράτος “προστάτης” να κόπτεται για αυτούς, αφού βασικό μέλημα είναι η όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτη παραγωγή και κατανάλωση εμπορευμάτων – πάρκα, άλση, δασικές εκτάσεις, παραλίες, ακόμα και βουνά (βλ. Πάρνηθα) σφραγίζονται με το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας». Και αυτό καθόλου τυχαία. Οι χώροι αυτοί είναι τόποι συνεύρεσης και συνάντησης, εκεί που κάποια/ος μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να παίξει, να βρεθεί κάτω από τον ήλιο, να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, μακριά από την μονότονα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα της πόλης του τσιμέντου, των εμπορευμάτων, των αυτοκινήτων. Και είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που έχουν δαιμονοποιηθεί στον μέγιστο βαθμό.
Εκτός της ζωής μας και το πάρκο τρίτση. Ένας χώρος στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια της Αθήνας, μια ανάσα ζωής για τους εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων των γύρω περιοχών. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να θεωρήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια παρένθεση στο καθεστώς ύπαρξής του και ότι θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση με τη σήμανση του τέλους του “κινδύνου”. Η ιστορία δεν έχει ασυνέχειες, το ίδιο και εκείνη του πάρκου τρίτση. Ό,τι συμβαίνει τώρα συνδέεται αδιάρρηκτα με το παρελθόν και το μέλλον του. Και αυτό, όπως και το σύνολο των λιγοστών εναπομείναντων ελεύθερων χώρων της μητρόπολης, βρίσκεται χρόνια τώρα στο μάτι του κυκλώνα των αναπτυξιακών σχεδίων κράτους και κεφαλαίου. Η έκτασή του συρρικνώθηκε επανειλημμένα για να καταληφθεί ανατολικά από μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις και νότια από τις επιχειρήσεις των δημοτικών αρχών των πέριξ περιοχών. Αλλά και εντός του πάρκου, τα διάφορα μαγαζάκια και οι μ.κ.ο. με “οικολογική” βιτρίνα συνεισφέρουν στην ίδια κατεύθυνση. Οι φυτευτοί φορείς διαχείρισής του φρόντιζαν πάντα να το διατηρούν σε μια κατάσταση ελεγχόμενης εγκατάλειψης, σε ένα καθεστώς που νομιμοποιεί την ανάπτυξή του με εμπορευματικούς όρους, τη μη ελεύθερη προσβασιμότητα, την περίφραξή του, την κατάργηση του χαρακτήρα του ως ελεύθερου χώρου (μια από τις τελευταίες κινήσεις υπήρξε η προσπάθεια ριζικής υποβάθμισης ενός κομματιού του, με την εγκατάσταση σταθμού επεξεργασίας λυμάτων, κάτι που αποτράπηκε με την έγκαιρη ανάδειξη των σχεδίων τους από αγωνιζόμενες/ους των γειτονιών μας).
Η τωρινή εικόνα του πάρκου είναι εικόνα από το μέλλον. Κλειδωμένες πύλες, ελεγχόμενη είσοδος, αστυνόμευση. Πειθαρχία στις απαγορεύσεις και το καθεστώς ελέγχου και εμπορευματοποίησής του, πάταξη των κοινωνικών αντιστάσεων. Γελιόμαστε αν θεωρούμε ότι αυτή η συνθήκη δεν θα αφήσει τα ίχνη της. Είδαμε ήδη κινήσεις προς την κατεύθυνση εξαφάνισης του δημόσιου χαρακτήρα τέτοιων χώρων, όπως του λόφου Φιλοπάππου, για τη διαχείριση του οποίου ιδρύθηκε στις αρχές Μάρτη εταιρεία ιδιωτικού δικαίου -ο λόφος βρίσκεται σε μια περιοχή που ο οδοστρωτήρας του airbnb και της τουριστικοποίησης απειλεί να αλλάξει την γεωγραφία της περιοχής, ενώ ενάντια σε αυτή τη συνθήκη ξεδιπλώνονται κοινωνικές αντιστάσεις από τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Την περίοδο αυτή επιβάλλονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρόνια τώρα αποτελούν διακαείς πόθους της εξουσίας. Για τους αναπτυξιακούς χάρτες του κράτους και των αφεντικών οι χώροι αυτοί, με την ελεύθερη πρόσβαση για όλες/ους και τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο καθεστώς εξαφάνισής τους, αποτελούν χωροχρόνους αρρυθμίας στη ροή των κυρίαρχων σχέσεων και προτύπων και παραμένουν πάντα στο στόχαστρο των σχεδίων της εξουσίας.
Σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ίδια τη βούληση καθενός και καθεμιάς μας, με νομιμοποιητικό άλλοθι την αποφυγή της ασθένειας, καλούμαστε από το κράτος να πειθαρχήσουμε στην απώλεια ενός σημαντικού στοιχείου της ζωής μας. Να συναινέσουμε στη θεώρησή της απλά με όρους βιολογικής ύλης, να την υποβιβάσουμε σε μια συνθήκη επιβίωσης. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας συρρικνώνονται ομογενοποιημένες στο “αναγκαίο” των κρατικών οδηγιών, υποβιβασμένες σε χαρτιά κατ’ εξαίρεση μετακινήσεων, με προορισμούς επιλεγμένους σύμφωνα με τις ανάγκες του κυρίαρχου συστήματος: εργασία, σουπερμάρκετ, τράπεζες, φαρμακεία, γιατροί και πάλι πίσω…με την ασφυξία των τεσσάρων τοίχων και των οικογενειακών σχέσεων να γίνονται ο πολιορκητικός κλοιός μιας αβίωτης καθημερινότητας. Οι ανάγκες μας όμως δεν ιεραρχούνται, δεν υποβάλλονται, δεν αναστέλλονται.
Ο δρόμος, τα πάρκα, οι πλατείες ζωντανεύουν από την παρουσία μας, από τις αντιστάσεις μας. Και εμείς αναπνέουμε μέσα από αυτά. Είναι μέρος της ζωής μας. Να μην παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή τους, ούτε μια μέρα χωρίς αυτά. Καμία συστράτευση με τα κυρίαρχα σχέδια, καμιά συναίνεση στο καθεστώς της εξατομίκευσης, της μοναξιάς, του φόβου και της ανασφάλειας που μας επιβάλλουν. Δεν μένουμε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλοβοήθειας, συλλογικής φροντίδας.
Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
