Category: παρεμβάσεις

αναδημοσίευση από indymedia

Το Σάββατο 5/12 συντρόφισσες και σύντροφοι πορευτήκαμε στην γειτονιά της ανάκασας στους αγίους αναργύρους, με κατάληξη την βιολογική λαϊκή στην είσοδο του πάρκου τρίτση, επί της λεωφόρου δημοκρατίας. Συνθήματα, τρικάκια, πανό και κείμενα διατάραξαν την επιβαλλόμενη σιωπή και τις απαγορεύσεις. Από το φαινομενικά μακρινό Δεκέμβρη του 2008 έως σήμερα ο σπόρος της εξέγερσης συνεχίζει να σπάει τις κανονικότητες μεταδίδοντας τον ιό της ανυπακοής

Να μην αφήσουμε τον δρόμο να γίνει το βασίλειο του φόβου.
Να συναντηθούμε ξανά εκεί έξω κόντρα σε κράτος, φασίστες, μπάτσους, αφεντικά και κάθε λογής «ειδικούς».

Το κείμενο που μοιράστηκε σε μορφή pdf

Η κανονικότητα είναι να «εμβολιάζεσαι» με φόβο. Να περιφράσσεσαι με απαγορεύσεις. Να συνωστίζεσαι από κανόνες. Και αν αρνηθείς την ασφυξία, να ισοπεδώνεσαι από την αστυνομία.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να διεκδικούμε καμιά «επιστροφή» σε καμιά κανονικότητα. Η κανονικότητα είναι για τα αφεντικά, τους ένστολους, τους παπάδες, τους φασίστες και τους -τόσο οικείους πλέον στην καθημερινότητά μας- κρατικούς επιστήμονες. Είναι για την καταναλωτική φρενίτιδα της Ερμού, τη φρίκη των κέντρων εκτοπισμού μεταναστ(ρι)ών και των φυλακών, για τις συνθήκες γαλέρας στους χώρους εργασίας…

Με αφορμή την εμφάνιση ενός νέου ιού, του κορωνοϊού, που έχει γίνει το μοναδικό φίλτρο της καθημερινής μας επιβίωσης, όλα αυτά που ανέκαθεν συνιστούσαν την κανονικότητα συμπυκνώθηκαν, οξύνθηκαν και κυρίως νομιμοποιήθηκαν ως μόνιμοι όροι ζωής (όποιος νομίζει πως η «νέα» κανονικότητα έχει ημερομηνία λήξης αυταπατάται). Ο καθημερινός έλεγχος, οι απαγορεύσεις, η «ελευθερία» κυκλοφορίας υπό όρους και με «βεβαιώσεις»,  η φιγούρα του μπάτσου που σαν γιατρός ελέγχει την «τήρηση της δημόσιας υγείας», η φιγούρα του επιστήμονα που σαν μπάτσος ελέγχει την «τήρηση της δημόσιας ασφάλειας», τα αφεντικά που έχουν ξεσαλώσει γιατί «δεν την βγάζουν» και έχουν επιβάλει δικούς τους κανόνες στους χώρους εργασίας, οι γυναίκες οι οποίες «μένοντας ασφαλείς στο σπίτι» για να μην «κολλήσουν τον κορωνοϊό» κακοποιούνται και δολοφονούνται από τον «ιό» της έμφυλης βίας που κουβαλάνε οι πατεράδες και οι σύζυγοί τους, οι «πεταμένοι» αυτής της κοινωνίας (φτωχοί/ές, τοξικοεξαρτημένες/οι, άστεγοι/ες, μετανάστ(ρι)ες κ.α.) που όχι μόνο περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο αλλά αποκτούν και νέες όψεις «κοινωνικής απειλής», τα μμε που έχουν αναλάβει ζεστά τον, έτσι κι αλλιώς, δομικό τους ρόλο στην παραπληροφόρηση και την κρατική προπαγάνδα, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων, είναι εδώ για να μείνουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μέσα σε αυτήν την περίοδο των διαδοχικών καραντίνων, πέρασαν και περνάνε τα πιο σκληρά νομοθετήματα, ανάμεσά τους και οι περιορισμοί σχετικά με την απεργία, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Με τον τρόπο αυτό γίνεται μία προσπάθεια εξάλειψης βασικών, ανάμεσα στα άλλα, μέσων αγώνα και αμφισβήτησης των κυρίαρχων επιβολών, μια προσπάθεια συρρίκνωσης έως εξαφάνισης οποιασδήποτε εναντιωματικής φωνής από τον δρόμο, μια υπαγωγή των όποιων κινήσεων σε ελεγχόμενο, θεσμικό και τελικά ακίνδυνο για τους «από πάνω» πλαίσιο. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι κρατικές επιθέσεις στις αυτοοργανωμένες καταλήψεις -οι οποίες πάντα βρίσκονται στο στόχαστρο- με εκκενώσεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Και αυτό όχι τυχαία. Πρόκειται για εδαφικοποιημένα εγχειρήματα του κόσμου της αντεξουσίας, χώρους ανυποταξίας, όπου επιχειρούνται σχέσεις και διαδικασίες αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες, στη βάση της αλληλεγγύης.

Η κανονικότητα δεν σπάει ούτε με προσευχές, ούτε με υπομονή, ούτε με σωτήρες (με την μορφή εμβολίου). Η κανονικότητα σπάει με συναντήσεις στο δρόμο. Με ερωτήσεις που έχουν την μορφή οδοφράγματος, καμένων τραπεζών, πολυκαταστημάτων, κρατικών κτιρίων, αστυνομικών τμημάτων. Με τη μορφή ακηδεμόνευτων, οριζόντιων, αυτοοργανωμένων συνελεύσεων, κοινωνικών πειραμάτων και υποδομών αλληλεγγύης. Όπως ακριβώς συνέβη το 2008, στις 6 Δεκέμβρη, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα-Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, με το ξέσπασμα μιας γενικευμένης εξέγερσης παντού στον ελλαδικό χώρο και την αρχή μιας μακράς περιόδου, που δεν κράτησε μονάχα λίγες εβδομάδες, αλλά έσπειρε τον σπόρο της σε όλους τους μετέπειτα κοινωνικούς αγώνες, στη λεγόμενη «περίοδο των αγώνων ενάντια στα μνημόνια» 2010-2014.

Σήμερα, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται, όπως απαγορεύτηκαν και καταστάλθηκαν σκληρά στις 17 Νοέμβρη. Τα προσχήματα είναι γνωστά, και πάλι αφορούν στην περίφημη «δημόσια υγεία» (που παραδόξως δεν πλήττεται από τα στριμωξίδια σε ΜΜΜ, σουπερμάρκετ και χώρους εργασίας). Η ουσία είναι πως αυτό που πραγματικά απαγορεύεται είναι ακόμα και οι παραμικρές ρηγματώσεις στην κανονικότητα του ελέγχου και του φόβου. Και επίσης δεν είναι τυχαίο που θέλουν να ταυτίσουν κάθε μορφή αντίστασης σε αυτήν την περίοδο με τον ελληνόψυχο βόθρο κάθε είδους φασίστα ψεκασμένου.

Παντού στον πλανήτη, οργανώνεται το πλαίσιο του νέου ολοκληρωτισμού. Παντού όμως υπάρχουν ρωγμές και αντιστάσεις, σε «παλιές και νέες κανονικότητες». Από τις ΗΠΑ, όπου τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συγκρούστηκαν με την πατροπαράδοτη κανονικότητα του ρατσισμού και την δολοφονικότητα των μπάτσων, ως τη Γαλλία, που σε όλες τις πόλεις εδώ και μέρες ξεσπούν ταραχές με αφορμή νέα κατασταλτικά νομοσχέδια αλλά και δημοσιοποιήσεις κακοποιήσεων από την αστυνομία. Από τη Χιλή και το Μεξικό ως τη Λευκορωσία, την Πολωνία και την Ινδονησία… Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις ταραχές του τελευταίου διαστήματος κεντρικό ρόλο για τη γενίκευση της οργής παίρνουν τόσο οι διευρυμένες απαγορεύσεις όσο και η κρατική καταστολή. Δεν είναι τυχαίο γιατί, στην πραγματικότητα, κοινή συνισταμένη σε παγκόσμια κλίμακα είναι πως τελικά για τα πάντα (πολύ περισσότερο για την λεγόμενη πανδημία) μόνο η αστυνομία είναι το εμβόλιο.

Να βρεθούμε στους δρόμους λοιπόν, σπάζοντας τις απαγορεύσεις, τον έλεγχο και τον φόβο. Γιατί μόνο όταν πλησιάζουμε ο ένας την άλλη μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για τις ανάγκες μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, μακριά από τιμωρίες, «υγιειονομικούς κανόνες», αποκλεισμούς, διαχωρισμούς. Γιατί μόνο όταν βρισκόμαστε μαζί στον δρόμο μπορούμε να ρηγματώσουμε την κανονικότητα.

Μόνο εμβόλιο η εξέγερση και η αλληλεγγύη

Ενάντια στον φόβο και τον έλεγχο

Κατάληψη Αγρός, Θερσίτης, σύντροφοι/ισσες

 

 

 

 

Το μεσημέρι του Σαββάτου 28/11 πραγματοποιήθηκε από τη Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις παρέμβαση στα Εξάρχεια. Περίπου 40 σύντροφοι και συντρόφισσες πορευτήκαμε σπάζοντας την κανονικότητα της απαγόρευσης κυκλοφορίας φωνάζοντας συνθήματα, μοιράζοντας κείμενα και πετώντας τρικάκια, από την αρχή της Ζωοδόχου Πηγής έως και τη λαϊκή των Εξαρχείων όπου και διαλυθήκαμε. Παράλληλα, έχουν πραγματοποιηθεί και δράσεις αντιπληροφόρησης με μοιράσματα κειμένων, αφισοκολλήσεις, αναγραφή συνθημάτων και κρεμάσματα πανό σε γειτονιές του κέντρου αλλά και στα δυτικά και τα βόρεια της Αθήνας.

 

Το πρωί της Δευτέρας 17/8 η κατάληψη Terra Incognita εκκενώνεται από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, κατάσχονται οι κινηματικές υποδομές της και σφραγίζεται, στο πλαίσιο συνέχισης της επίθεσης στους ακηδεμόνευτους αγώνες και τα εγχειρήματά τους.

Για πάνω από 16 χρόνια η κατάληψη Terra Incognita έχει αποτελέσει σημείο συνάντησης του αγωνιζόμενου κόσμου στη Θεσσαλονίκη, ενώ στον χώρο της λειτουργούσαν αυτοοργανωμένες δομές, όπως βιβλιοθήκη, αυτοδιαχειριζόμενο γυμναστήριο, εργαστήριο μεταξοτυπίας και τυπογραφική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις, προβολές και παρεμβάσεις ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, τη μεταναστευτική θανατοπολιτική, την κρατική καταστολή, και έχει σταθεί ανάχωμα ενάντια στους φασίστες, τον εθνικισμό, τον σεξισμό και κάθε είδους εξουσία.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της κατάληψης δεν είναι μόνοι/ες τους.

Την Κυριακή 23/8  αναρτήθηκε πανό στο πάρκο τρίτση ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Terra Incognita.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη TERRA INCOGNITA

και σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους

 

 Ενάντια στην κρατική καταστολή

στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο

 Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση

Την Πέμπτη 16/7 στις 7:30 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στην κατάληψη Δερβενίων, κεντρικά του πάρκου τρίτση (στο συντριβάνι). Κατα τη διάρκεια της συγκέντρωσης θα διαβαστεί και θα μοιραστεί το παρακάτω κείμενο:

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΡΒΕΝΙΩΝ

Ξημερώματα της Παρασκευής 26/6 στην περιοχή των Εξαρχείων πραγματοποιήθηκε εκκένωση της κατάληψης Δερβενίων 56 καθώς και διπλανής στεγαστικής κατάληψης από κρατικές κατασταλτικές  δυνάμεις. Το ίδιο βράδυ, έπειτα από συγκέντρωση αλληλεγγύης στην πλατεία Εξαρχείων, εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι πραγματοποίησαν πορεία προς την κατάληψη Δερβενίων 56, γκρεμίζοντας τον τοίχο που είχε χτιστεί στην είσοδο της κατάληψης έπειτα από την εκκένωσή της. Τις επόμενες μέρες πραγματοποιήθηκαν πολύμορφες κινήσεις αλληλεγγύης στη Δερβενίων 56 -πορείες, συγκεντρώσεις, συναυλίες, παρεμβάσεις, συγκρούσεις με αστυνομικές δυνάμεις, κείμενα και πανό αλληλεγγύης- που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

 Η κατάληψη Δερβενίων 56 δημιουργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 για να στεγάσει αρχικά δομές αλληλεγγύης σε μετανάστες και μετανάστριες (συλλογικές κουζίνες, συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, μαθήματα αυτομόρφωσης και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιήθηκαν στην κατάληψη πολιτικές εκδηλώσεις (αντιφασιστικές, αντισεξιστικές, εκδηλώσεις ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, συζητήσεις, προβολές), φιλοξενήθηκαν στον χώρο της πολλές αντιεξουσιαστικές-αναρχικές ομάδες, ενώ πλήθος δράσεων αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες και καταλήψεις έχουν εκκινήσει από την κατάληψη. Το δε διάστημα της καραντίνας η κατάληψη παρέμεινε ενεργή, δημιουργώντας παράλληλα δομή αλληλοβοήθειας για όσους/ες/α είχαν ανάγκη, χωρίς διαχωρισμούς και μακριά από λογικές φιλανθρωπίας.

Η εκκένωση της κατάληψης Δερβενίων 56 επαναφέρει δυναμικά στο προσκήνιο την κρατική επίθεση στους ακηδεμόνευτους αγώνες και τα εγχειρήματά τους. Οι καταλήψεις της αντεξουσίας βρίσκονται διαχρονικά στο στόχαστρο της εξουσίας. Ιδιαίτερα μετά τα εξεγερσιακά γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, με το πλήθος και τη δυναμική στα προτάγματά τους, αποτελούν σταθερό κατασταλτικό διακύβευμα και η εκκένωσή τους προωθείται συστηματικά από κάθε κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια απονοηματοδότησης και στοχοποίησης των αντιεξουσιαστικών και αναρχικών χώρων, αντιλήψεων και πρακτικών.

Οι εκκενώσεις που έχει πραγματοποιήσει η μόλις ενός χρόνου κυβέρνηση της Ν.Δ.  βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. Επιχειρεί να σαρώσει οποιονδήποτε χώρο στον οποίο συναντιούνται και οργανώνονται οι αρνήσεις, οι αντιστάσεις, οι άμυνες και οι επιθέσεις μας. Οι τωρινοί πολιτικοί διαχειριστές, πατώντας πάνω στο ερημοποιημένο από κοινωνικές αντιστάσεις έδαφος, για το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα η προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση, συνεχίζουν αδιάλειπτα το έργο των προκατόχων τους ενάντια στους κατειλημμένους χώρους, αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια: μετανάστριες, φοιτητές, εργαζόμενες και σε όσα επιμένουν να αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους, επιχειρώντας να επιβάλουν «κοινωνική σιγή νεκροταφείου», για την απρόσκοπτη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους. Συνέχεια στην κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών κεκτημένων. Εφαρμογή μεγάλων αναπτυξιακών έργων, όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα Άγραφα και σε εκατοντάδες άλλα σημεία στον ελλαδικό χώρο, που σηματοδοτούν άγρια λεηλασία γης, θάλασσας και αέρα, «εξευγενισμός» και τουριστικοποίηση σε πολλές γειτονιές της μητρόπολης, εμπορευματοποίηση και περιφράξεις για τους λιγοστούς ελεύθερους χώρους. Αυστηροποίηση και διεύρυνση του ποινικού κώδικα. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας, απαγόρευση διαδηλώσεων και άγρια καταστολή απέναντι σε κοινωνικές αντιστάσεις. Αντιμεταναστευτικές πολιτικές εγκλεισμού χιλιάδων μεταναστριών και μεταναστών σε κλειστά στρατόπεδα «φιλοξενίας» και αορατοποίησής τους, απελάσεις, δολοφονίες στα σύνορα και στο Αιγαίο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η εκκίνηση της κατασταλτικής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης έγινε με εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστριών και μεταναστών, κάνοντας σαφές πως οποιαδήποτε κίνηση να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, μακριά από την κρατική εποπτεία και τη διαμεσολάβηση θεσμικών παραγόντων, οποιαδήποτε προσπάθεια εγγύτητας μεταξύ αυτών και των «ντόπιων», κάθε σχέση βασισμένη στην αλληλεγγύη χωρίς διαχωρισμούς, θα πρέπει να καταστέλλεται.

Το επικοινωνιακό σόου του προηγούμενου διαστήματος με το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη, έληξε άδοξα μετά το πλήγμα που δέχτηκε η κυβέρνηση με τον εξευτελισμό των αστυνομικών δυνάμεων από τους/τις/τα αντιστεκόμενους/ες/α στις καταλήψεις του Κουκακίου-, κι αυτό οδήγησε στην προσωρινή παύση των εκκενώσεων. Ωστόσο, η επίθεση επανέρχεται εν μέσω καραντίνας με την εκκένωση της κατάληψης μεταναστ(ρι)ών στη Θεμιστοκλέους 58 στα Εξάρχεια, της κατάληψης μεταναστ(ρι)ών του κτιρίου Γκίνη στο Πολυτεχνείο και την απόπειρα φίμωσης της κινηματικής δομής ESPIV.

Άλλωστε, η επιβολή της καραντίνας των τελευταίων μηνών ήταν βούτυρο στο ψωμί του κράτους για να προωθήσει ανενόχλητο τα σχέδιά του. Έχοντας σχεδόν υπό τον απόλυτο έλεγχό του κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες προωθεί μια μιντιακή προπαγάνδα γκαιμπελικών διαστάσεων, από τη μια ενισχύοντας τη συντηρητικοποίηση και τον εκφασισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών, και από την άλλη επιχειρώντας να καλλιεργήσει τον φόβο στα αντιστεκόμενα και αγωνιζόμενα κομμάτια του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου. Οι περίφημοι 6 λόγοι «δικαιολογημένης» μετακίνησης, η ακατάπαυστη ρητορική περί «ατομικής ευθύνης», οι αστυνομικές επιθέσεις σε πλατείες και η απαγόρευση των διαδηλώσεων επιχειρούν να ενισχύσουν την αποξένωση, την εξατομίκευση και την άνευ όρων παράδοση των ζωών μας στους κρατικούς διαχειριστές, στρώνοντας το έδαφος για ολομέτωπη επίθεση σε όσους/ες/α συνεχίσουν να αντιστέκονται.

Οι καταλήψεις αποτελούν χώρους αντίστασης και αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες εξουσιαστικές επιβολές. Είναι τόποι συνάντησης και συνδιαμόρφωσης στη βάση της αντιιεραχίας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και χωρίς θεσμικές διαμεσολαβήσεις. Είναι απελευθερωμένα εδάφη που αμφισβητούν έμπρακτα τον θεσμό της ιδιοκτησίας και διαχέουν τα προτάγματά τους για την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, τη συλλογική ζωή και δημιουργία, μακριά από κάθε μορφή εξουσίας και διαχωρισμούς. Γι’ αυτό θα βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο κάθε εξουσίας.  Γι’ αυτό θα παραμένουν συνειδητά εστίες ανομίας, εχθροί του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας.

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ

 ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ