Category: πορεία

Οι κατειλημμένοι και αυτοοργανωμένοι χώροι,  ως αντιθεσμικά εγχειρήματα, «βλέπουν» προς έναν άλλο κόσμο -ελευθερίας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης. Αποτελούν συλλογικά πεδία αντίστασης, δημιουργικότητας και λειτουργούν ως αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.
Πρόσφατα στην κατάληψη Ανάληψη στο Βύρωνα ομάδα 8-10 νεοναζί επιτέθηκαν σε συντρόφους που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο, ενώ λίγες μέρες πριν είχε προηγηθεί φασιστική επίθεση  στο στέκι της συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου. Οι επιθέσεις αυτές έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων που δέχονται το τελευταίο διάστημα στέκια και καταλήψεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Το γνωρίζουμε: τα εγχειρήματα αυτά ρηγματώνουν τον κόσμο της εξουσίας, επιτίθενται στο υπάρχον. Και γι’ αυτό χτυπιούνται. Αντιγυρίζουμε τα χτυπήματα, απαντώντας με συλλογική υπεράσπιση των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, με έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιζόμενο/η, ενάντια σε κρατικές και παρακρατικές διώξεις και επιθέσεις.
Προχωράμε στο δρόμο της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας, στο δρόμο της ρήξης και της εξέγερσης.
Μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ανάληψη και σε όλους τους    αυτοοργανωμένους χώρους
Πορεία Τρίτη 26/1 στις 18:00, άλσος παγκρατίου

*Λόγω συμμετοχής της κατάληψης του Αγρού στην πορεία, η προγραμματισμένη προβολή του “green” για τις 26/1 θα αναβληθεί για την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου

Το Σάββατο 19/12/15 πραγματοποιήθηκε διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες-τριες και πρόσφυγες και ενάντια στον ενδοκυριαρχικό πόλεμο στην περιοχή του Πειραιά. Η πορεία είχε καλεστεί από τον αντιφασιστικό συντονισμό αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων από τις περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας: Αντιφασιστική Συνέλευση Πειραιά, Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια), Pasamontana (Κορυδαλλός), κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι), Θερσίτης (Ίλιον), κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση – Ίλιον) και πλαισιώθηκε από πολλούς επιπλέον συντρόφους και συντρόφισσες, πολιτικές ομάδες, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, αντιφασιστικές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και επιμέρους άτομα.

Η συγκέντρωση είχε καλεστεί στην πλατεία Καραϊσκάκη στις 12.00, όπου και παραμείναμε για μία ώρα με μικροφωνική, μοίρασμα κειμένων και αναγραφή συνθημάτων. Στη συνέχεια, συγκροτήθηκε ενιαίο μπλοκ με περιμετρικά πανό και περιφρουρήσεις, από 350-400 διαδηλωτές/τριες, το οποίο κινήθηκε στο κέντρο του Πειραιά (αγορά, δημοτικό θέατρο, πασαλιμάνι), με παλμό, αναγραφή συνθημάτων, μοίρασμα κειμένων και τρικάκια σε όλη τη διαδρομή. Ακολουθούσαν ξεχωριστά μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και της ΟΡ.Μ.Α.

Η διαδήλωση αποτέλεσε την κορύφωση μιας μηνιαίας σχετικής καμπάνιας στις περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας (την οποία διεύρυναν συντρόφισσες/οι με τις πρωτοβουλίες τους και σε άλλες περιοχές της Αττικής), με αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, αναρτήσεις πανό, αναγραφή συνθημάτων, μηχανοκίνητες πορείες και μικροφωνικές συγκεντρώσεις. Παράλληλα, θέλησε να συμβάλλει στην υπόδειξη του Πειραιά (και του αναμενόμενου “hot spot” σε κάποιο σημείο περιμετρικά του λιμανιού) ως κομβικού σημείου στο λεκανοπέδιο Αττικής σχετικά με την οξυνόμενη αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης, με την ακόμα πιο αιματηρή θωράκιση των συνόρων, τα υπό συγκρότηση ενιαία σώματα συνοριοφυλακής, τα κέντρα διαλογής (hot spots), την επαναλειτουργία και πολλαπλασιασμό των κέντρων κράτησης, τις συστηματικές “επαναπροωθήσεις” και απελάσεις, τη διεύρυνση δηλαδή της κατάστασης εξαίρεσης για τους απόκληρους του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου που αντιμετωπίζονται ως περισσευούμενοι και ανεπιθύμητοι. Την ίδια στιγμή μάλιστα που οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία και ευρύτερα στον άξονα Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας κλιμακώνονται.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ

ΧΤΙΖΕΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

Σχετικά με την βομβιστική επίθεση στην κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου.

Τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου δέχθηκε βομβιστική επίθεση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να υποστεί φθορές τόσο η αυλόπορτα του κτηρίου όσο και τα παρακείμενα κτήρια. Η ακροδεξιάς προέλευσης επίθεση, πέρα από το γεγονός ότι στόχευε την κατάληψη, δεν φαίνεται να υπολόγισε το κόστος που αυτή θα προκαλούσε στην γειτονιά. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από το γεγονός πως οι δράστες δεν δίστασαν να τοποθετήσουν τον εκρηκτικό μηχανισμό στις 05:30, μία ώρα που αν μη τι άλλο δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που κατευθύνονται στον χώρο εργασίας τους. Επιπλέον σε επίπεδο υλικών ζημιών δεκάδες ήταν τα τζάμια που έσπασαν από το ωστικό κύμα στις διπλανές πολυκατοικίες και κατάστηματα καθώς και σε σταθμευμένα αυτοκίνητα. Εν κατακλείδι από τον τρόπο που ενήργησαν οι δράστες, είναι εμφανές ότι δεν είχαν πάρει (και ούτε τους ενδιέφερε να πάρουν) κανένα μέτρο πρόληψης, καθώς δεν υπήρξε κανένα προειδοποιητικό τηλεφώνημα για τον αποκλεισμό της γύρω περιοχής.

Η επιλογή της κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου ως στόχος επίθεσης άπο τους ακροδεξιούς, δεν ήταν τυχαία. Ο συγκεκριμένος χώρος εντάσσεται στο ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Συγκεκριμένα αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αγώνα στην περιοχή του Αμαρουσίου, έχοντας στο δυναμικό του δεκάδες δράσεις και παρεμβάσεις τα τελευταία έξι χρόνια, τόσο για κεντρικά πολιτικά ζητήματα όσο και για τοπικά. Οι αγώνες που έχουν αναδειχθεί μέσα από τις δράσεις και τις παρεμβάσεις, αφορούν ζητήματα όπως η πολιτική και οικονομική στήριξη διωκόμενων αγωνιστών και η έμπρακτη αλληλεγγύη προς κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας ανεξαρτήτου εθνικής καταγωγής. Επιπλέον έχουν πραγματοποιηθεί δυναμικές παρεμβάσεις τόσο σε συγκεκριμένα καταστήματα, γνωστά για την εργοδοτική τους αυθαιρεσία, όσο και ενάντια στην θεσμοθετημένη ελαστικοποίηση και επέκταση των ωραρίων εργασίας. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η πορεία και ο απεργιακός αποκλεισμός καταστημάτων κατά την διάρκεια της λευκής νύχτας στο Μαρούσι. Μεταξύ των άλλων η κατάληψη, από κοινού με συλλογικότητες της ευρύτερης περιοχής, έχει διαρκή και πολύμορφη αντιφασιστική δράση. Μία δράση που με τον ερχομό των γραφείων της χρυσής αυγής στο Μαρούσι, πριν από περίπου ένα χρόνο, εντάθηκε, με αποτέλεσμα η δραστηριότητα των νεοναζί να περιορίζεται σήμερα αποκλειστικά στο εσωτερικό των γραφείων τους. Όπως είναι φυσικό η έντονη παρουσία της κατάληψης στην τοπική κοινωνία καθώς και ο ανατρεπτικός λόγος και η συστηματική δράση της, έχει ενοχλήσει την χρυσή αυγή.

Όπως φαίνεται τόσο η πολιτική στόχευση της κατάληψης όσο και το αυτοοργανωμένο, αντιιεραρχικό, οριζόντιο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που προωθεί, ενοχλεί και φοβίζει όλους αυτούς που έχουν θέσει τον εαυτό τους στις υπηρεσίες του κεφαλαίου(δημοτική αρχή, αστυνομία, τοπικά μέσα ενημέρωσης). Ως εκ τούτου δεν είναι λίγες οι φορές που ο συγκεκρίμενος πολιτικός χώρος έχει στοχοποιηθεί από όλο αυτό τον συρφετό, με αποτέλεσμα η βομβιστική επίθεση να είναι η τρίτη κατά σειρά επίθεση σε αυτόν(εμπρησμός Σεπτέμβρη του 2011, οργανωμένη επίθεση από την χρυσή αυγή Αύγουστο του 2014). Στην πραγματικότητα όμως οι επιθέσεις αυτές δεν στοχεύουν την κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου αυτή καθ΄ εαυτήν αλλά στοχεύουν ολόκληρο το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα και τους αγώνες που αυτό αναδεικνύει καθώς και τα υποκείμενα αυτών.

Το γεγονός ότι οι επιθέσεις που έχει δεχθεί η κατάληψη, προέρχονται από τον χώρο της ακροδεξιάς, μόνο τυχαίο δεν είναι. Αντίθετα αποδεικνύει τον ρόλο που αναλαμβάνουν οι απανταχού φασίστες στην υπόγεια καταστολή και τρομοκράτηση των αγώνων. Ειδικά σε περιόδους που η σταθερότητα του αστικού καθεστώτος κλονίζεται από τους αγώνες των αντιστεκόμενων. Μία τέτοια περίοδος άλλωστε(κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες 2008-2012) ήταν και αυτή κατά την διάρκεια της οποίας αναβαθμίστηκε ο ρόλος της χρυσής αυγής, η οποία από μία περιθωριακή νεοναζιστική οργάνωση αναδείχθηκε σε ένα κεντρικό πολιτικό κόμμα, ρόλος του οποίου ήταν και είναι η ανακοπή των συνεχώς διογκούμενων αγωνιστικών κινημάτων.

Κοιτάζοντας σήμερα πίσω στην περίοδο μετά την εξέγερση του 2008, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η ανάδειξη της χρυσής αυγής σε κεντρικό φορέα του φασισμού στην Ελλάδα, είχε ως επακόλουθο μία διαρκώς αυξανόμενη ρατσιστική και φασιστική βία. Τόσο από την ίδια την οργάνωση όσο και από διάφορες άλλες μικρότερες ομάδες που κινούνται στο χώρο της ακροδεξιάς. Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη βία που οδήγησε ως και τις δολοφονίες, από τη χρυσή αυγή, του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα των Γενάρη του 2013 και του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι τον Σεπτέμβρη του 2013, έφτασε στα όρια της με την δολοφονία του δεύτερου, γεγονός που ανάγκασε το κράτος να καταστείλει έστω και προσωρινά την οργάνωση. Η καταστολή και οι διώξεις των ηγετικών μελών της(και όχι μόνο) εγκαινίασε μία νέα στρατηγική από την πλευρά της. Μείωσε την επιθετική και ακτιβιστική δράση ενώ παράλληλα προώθησε με πιο έντονο τρόπο την κοινοβουλευτική παρουσία της οργάνωσης. Παρόλο αυτά και ενόσω συνεχίζεται η δίκη της χρυσής αυγής, ο Μιχαλολιάκος εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου ανέλαβε δημόσια την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πέρα όμως από την δήλωση αυτή, έχει παρατηρηθεί τους τελευταίους μήνες μία επαναδραστηριοποίηση των φασιστών με μία σειρά από δημόσιες συγκεντρώσεις και επιθέσεις (συγκέντρωση της Χ.Α έξω από την Γ.Α.Δ.Α-διακριτή παρουσία στις συγκεντρώσεις των ποντίων/επίθεση σε Κουμουτσάκο, επίθεση σε μέλος του ΚΚΕ στην Θήβα επ αφορμής του εορτασμού της 28ης, εισβολή στην κατάληψη Ελαία-Κέρκυρα, εμπρηστική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια, εμπρησμός στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλλημένο έδαφος Αγρός-Αθήνα, βομβιστική επίθεση κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου-Αθήνα κ.α). Το γεγονός οτι στην τελευταία επίθεση στην Κουβέλου οι φασίστες χρησιμοποίησαν εκρηκτικό μηχανισμό, αποδεικνύει από μέρους τους μία αναβάθμιση όσο αναφορά τα μέσα που χρησιμοποιούν στις επιθέσεις τους. Η αναβάθμιση αυτή είτε προέρχεται από την Χ.Α είτε από μεμονωμένες ομάδες και άτομα, αναδεικνύει σε συνδυασμό με την ευρύτερη επιθετικότητα των φασιστών, ότι στους κόλπους της ακροδεξιάς υπάρχει μία έντονη κινητικότητα.

Σε όλο αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να παραλείπεται το μεταναστευτικό ζήτημα. Τους τελευταίους 4 μήνες έχουν ενταθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι μεταναστευτικές ροές, με αποτέλεσμα το μεταναστευτικό να κυριαρχεί στην ατζέντα των ευρωπαϊκών κρατών. Ενώ σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη η ακροδεξιά χρησιμοποιεί την ένταση του μεταναστευτικού φαινομένου ως πρόσχημα για την αύξηση της ρατσιστικής/φασιστικής προπαγάνδας και βίας, στον ελλαδικό χώρο περιορίζεται σε μικρότερο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ελληνική ακροδεξιά να ανασυνταχθεί και να διεκδικήσει με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα, έναν κεντρικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις προσδοκώντας παράλληλα να αυξήσει την κοινωνική και εκλογική της επιρροή. Για να το επιτύχει αυτό θα πρέπει όμως να καταφέρει να επανέλθει δυναμικά στον δρόμο.
Στην προσπάθεια τους αυτή, οι φασίστες αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά πως φοβούνται την αντίσταση στις κυβερνητικές πολιτικές, τους αγώνες ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και το φασισμό. Φοβούνται όλους εμάς, που δεν υπηρετούμε τα συμφέροντα των αφεντικών, αλλά αντίθετα αγωνιζόμαστε με αξιοπρέπεια, θέτοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Εμείς λοιπόν, που δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα το έθνος, τη φυλή και το φύλλο, που δεν συμπορευόμαστε με τους ισχυρούς και δε γινόμαστε τα τσιράκια τους, θέλουμε να διαβεβαιώσουμε τους νεοναζί δολοφόνους ότι η επίθεση τους όχι μόνο δεν μας τρομοκρατεί, αλλά αντίθετα μας επιβεβαιώνει ότι η δράση μας στρέφεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΑΣΤΙΓΑ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΤΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΣΑΒΒΑΤΟ 5/12 12:00 ΣΤ. ΗΣΑΠ ΜΑΡΟΥΣΙ

Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου, ελευθεριακή συλλογικότητα δια*πασών, σε τροχιά σύγκρουσης, καταλήψεις, στέκια,
αυτοοργανωμένοι χώροι, αντιφασιστικές οργανώσεις, αναρχικές/οι,  αντιεξουσιαστές/ριες, κομμουνιστές/ριες

* η κατάληψη Αγρός θα παραμείνει κλειστή την πέμπτη 24/9 λόγω της συμμετοχής στην πορεία
και το άνοιγμα θα γίνει την παρασκευή στις 18:00

… για τους θανάτους που πέρασαν στα ψιλά…

Την Παρασκευή 4/9/2015 οι καπνοί από τη φωτιά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, έφτασαν στα σπίτια όλων μας, μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών. Όλοι ρίγησαν, στενοχωρήθηκαν, τσαντίστηκαν, και μετά άλλαξαν κανάλι. Γιατί μπορούσαν. Γιατί δεν ήταν ούτε δεμένοι, ούτε κλειδωμένοι. Γιατί κανένας νόμος, καμία επιστημονική διάγνωση δεν τους ανάγκαζε να μην έχουν επιλογή. Αντίθετα, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν (δεν πέθαναν απλώς). Γιατί εκείνοι όχι απλώς δεν μπόρεσαν, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να κάνουν αλλιώς. Δεμένοι στα κρεβάτια τους για μήνες, κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους, μόνοι. Αποστερημένοι από τη θεμελιώδη για την επιβίωση συνθήκη της ατομικής τους αυτονομίας, με τη σφραγίδα του κράτους και των θεσμών του, με τη βούλα της επιστήμης και με την ηθική νομιμοποίηση της κοινωνίας. Γιατί αυτοί οι 3 ήταν «επικίνδυνοι», το είπαν άλλωστε κι οι γιατροί. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν όλο αυτό δεν είναι τρελό τότε τι είναι?

Είναι ο τρόπος που από τη δημιουργία του το κράτος επιλέγει να διαχειρίζεται τα προβλήματά του. Ρυθμίζοντάς τα νομικά, ελέγχοντάς τα θεσμικά και ορίζοντας τρόπους κατασταλτικής διαχείρισής τους. Γιατί το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι στην πραγματικότητα για το κράτος ζήτημα δημόσιας τάξης. Γιατί το πραγματικό του πρόβλημα είναι οι από τα κάτω ταξικά προσδιορισμένοι, οι «επικίνδυνοι», οι «τρελοί» και το πώς θα τους διαχειρίζεται και θα τους καταστέλλει. Γιατί μπορεί η ασθένεια να είναι διαταξική, η «θεραπεία» όμως έχει ταξικό πρόσημο. Γι’ αυτόν και για κανέναν άλλο λόγο η αποασυλοποίηση είναι στην πραγματικότητα αποχρηματοδότηση. Οι ανασφάλιστοι και οι φτωχοί «τρελοί» κοστίζουν. Όχι μόνο σε φάρμακα και θεραπεία, αλλά και σε φροντίδα. Άστους εκεί κλειδωμένους και δεμένους, να περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη, γιατί όλα τα άλλα κοστίζουν.

Είναι επίσης ο τρόπος που η επιστήμη, έπαιξε διαχρονικά τον θεσμικό της ρόλο στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου, στη διαχείριση δηλαδή των προβλημάτων του κράτους. Η ψυχιατρική, μέσα από το δογματικό στόμα του «ειδικού» όριζε από την γέννησή της το τι σημαίνει κανονικό και τι μη-κανονικό, τι σημαίνει υγιές και τι σημαίνει νοσηρό, τι σημαίνει θεραπεία. Έτσι ανάλογα με τα κοινωνικά ήθη, έβγαζε και τις διαγνώσεις. Ανάλογα με την τεχνολογική εξέλιξη και τη χρηματοδότηση, έβγαζε τις θεραπείες. Τι κι αν έκανε λάθη, λάθηγίνονται. Δεν έγινε και τίποτα που τα λάθη μετριούνται σε εκατομμύρια νεκρούς, βασανισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους. Τι κι αν πέρασαν τη ζωή τους μέσα στα ψυχιατρεία οι γυναίκες, οι ερωτευμένοι νέοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άεργοι και οι άνεργοι, οι περιθωριακοί, οι σκλάβοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες. Τι κι αν οι θεραπείες ήταν εγκλεισμός, απομόνωση, φάρμακα, δεσίματα, ηλεκτροσόκ, λοβοτομές, ευνουχισμοί. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με αρχαία ιστορία, ας κοιτάξει κανείς τι είδους διαταραχές ορίζονται στις μέρες μας, τι θεραπείες εφαρμόζονται, πόσοι νεκροί προστίθενται στη λίστα.

Είναι τέλος, ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα, ανάλογα με το ποιος είσαι, από πού είσαι, πόσα λεφτά και τι κοινωνικές σχέσεις έχεις. Είναι η εικόνα του τι συμβαίνει όταν είσαι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Όταν για σένα νοιάζονται μόνο αν ο θάνατός σου προκαλεί φρίκη, δεμένος σε ένα κρεβάτι ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Και μόνο όταν αυτό γίνει γνωστό, μόνο όταν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάγκελα και τοίχους ή πίσω από την απόσταση των χιλιομέτρων. Καμιά κουβέντα για το τι συνέβαινε όταν ήσουν ζωντανός. Γιατί αν δεν καταφέρει η λυπηρή σου ιστορία να φτάσει στην οθόνη του σπιτιού μας, για σένα αρμόδιοι είναι οι ειδικοί. Ό,τι στολή κι αν φοράνε. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν το κράτος, οι θεσμοί, η επιστήμη και η κοινωνία θεωρούν ότι αυτή η πραγματικότητα είναι υγιής, τότε εμείς είμαστε όλοι τρελοί!