Category: μεταναστευτικό

*αναδημοσίευση από Συντονισμό Συλλογικοτήτων και Ατόμων Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

 

 

Με πρωτοβουλία του Συντονισμού συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ) καλέστηκε ανοιχτή συνέλευση όπου συμφωνήθηκε το παρακάτω πλάνο δράσεων σχετικά με τις υποθέσεις των 8 και των 35 διωκόμενων μεταναστών από Πέτρου Ράλλη και Μόρια

• 14/4 12:00 :: ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ (Μοναστηράκι)
• 20/4 9:00 :: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για τους 35 (Χίος)
• 21/4 12:00 :: ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ & ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ (εκκίνηση από Π.Άρεως)
• 27/4 9:00 :: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για τους 8 (Λουκάρεως)

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ!

---

Το κείμενο του συντονισμού:

Στις 31 Μαΐου 2017, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, γνωστή ως Πέτρου Ράλλη, 8 μετανάστες συλλαμβάνονται ύστερα από επίθεση που δέχτηκαν από τους δεσμοφύλακες μέσα στα κελιά τους. Η αφορμή για την επίθεση ήταν πως οι μετανάστες ζητούσαν να επικοινωνήσουν με τον διευθυντή ώστε να ενημερωθούν για την εξέλιξη της κράτησης τους, όντας ήδη 8 έως 10 μήνες κρατούμενοι. Η απάντηση στο απλό αυτό αίτημα ήταν να τους ξυλοφορτώσουν άγρια, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν και οι οχτώ στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα χέρια. Στη συνέχεια, για τη συγκάλυψη του ξυλοδαρμού, στήθηκε αμέσως δικογραφία εναντίον τους. Μια αντανακλαστική κίνηση στην οποία πάντα καταφεύγουν οι βασανιστές όταν θέλουν να δικαιολογήσουν τη βία τους.

Οι λόγοι για τους οποίους οι έγκλειστοι μετανάστες διαμαρτύρονταν δεν είναι απλώς πως βρίσκονται στα κελιά της Πέτρου Ράλλη χωρίς να έχουν τελέσει κανένα ποινικό αδίκημα (πέραν της έλλειψης εγγράφων) αλλά το ότι βρίσκονται φυλακισμένοι για πολλούς μήνες μέσα σε ένα τελείως αόριστο πλαίσιο κράτησης. Στην Πέτρου Ράλλη, όπως και όλα τα κέντρα κράτησης, ο έγκλειστος δεν ξέρει και δεν ενημερώνεται για πόσο καιρό θα κρατείται. Έτσι, ξυπνάει κάθε πρωί με την ελπίδα ότι θα ελευθερωθεί, και κοιμάται κάθε βράδυ με το βάρος άλλης μιας μέρας στο κλουβί, κάτι που μόνο ως βασανιστήριο μπορεί να νοηθεί. Όταν απέναντι στη μεταχείριση αυτή, οι έγκλειστοι/ες μετανάστες/ριες τολμούν να προβούν στην ελάχιστη διαμαρτυρία η απάντηση του κράτους είναι βίαιη, οργανωμένη και προμελετημένη.

Μέσα στην στημένη δικογραφία εναντίον τους περιέχεται πως υπήρξε «κλιμάκωση της έντασης», πως οι κρατούμενοι «προσπάθησαν να αποδράσουν χτυπώντας συντονισμένα την κεντρική πόρτα της πτέρυγας για να τη σπάσουν» και ότι δήθεν, στην προσπάθεια τους να τραπούν σε φυγή «γλίστρησαν και χτύπησαν μόνοι τους». Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα είναι ότι οι μπάτσοι απρόκλητα εισέβαλαν στα κελιά και ξυλοκόπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους ενώ οι μετανάστες χτυπούσαν την πόρτα της πτέρυγας ζητώντας να δούνε τον διευθυντή και να ενημερωθούν για τον χρόνο της κράτησης τους.

Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει βίντεο, που καταδεικνύει τον τρόπο «διαχείρισης» των μεταναστών με τη χρήση βίας, οι ανθρωποφύλακες έχουν το θράσος να υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο και η εισαγγελική αρχή να υιοθετεί αυτά τα ψέματα. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει, απλά επιβεβαιώνει ότι οι κάμερες, όπως και όλα τα μέσα παρακολούθησης, εξυπηρετούν μονάχα τους σκοπούς αυτών που τα χειρίζονται, της εξουσίας και των παρατρεχάμενών της.

Το ίδιο καλοκαίρι, οι ίδιες σκηνές βίας επαναλαμβάνονται στο κέντρο κράτησης της Μόρια στη Λέσβο. Μετά από μια σειρά από κινητοποιήσεις που λήγουν με την εξέγερση στις 18 Ιουλίου 2017 από τους/τις έγλειστους/ες μετανάστες/στριες, οι ανθρωποφύλακες ορμούν, ξυλοφορτώνουν και συλλαμβάνουν 35 μετανάστες στο σωρό.

Η δικογραφία τους στήθηκε χρησιμοποιώντας επίσης το κακούργημα της στάσης κρατουμένου και τους απειλεί με πολυετή ποινική κράτηση. Τα κοινά σημεία των δύο υποθέσεων δεν εμπίπτουν μόνο στην ποινική δίωξη που ασκείται με την σχεδόν ταυτόχρονη σύλληψη τους. Tόσο οι 8 όσο και οι 35, βρίσκονταν διοικητικά κρατούμενοι, σε άθλιες συνθήκες χωρίς δυνατότητα ενημέρωσης για τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, και έγιναν οι δέκτες της βίαιης κατασταλτικής πρακτικής του κράτους με την ίδια κεντρική πολιτική απόφαση.

Παρά το όποιο φιλανθρωπικό προσωπείο προσπαθεί το κράτος, είτε με αριστερή είτε με δεξιά διαχείριση, να προβάλει προς την κοινωνία, η διαχείριση των μεταναστριών-ων γίνεται με ένα ευρύ φάσμα κατασταλτικών πρακτικών που εφαρμόζονται από τις φυλακές-νησιά μέχρι και τα κέντρα στην ενδοχώρα. Άθλιες συνθήκες διαβίωσης, απομόνωση και εξαφάνιση από τη σφαίρα του ορατού, κράτηση που κανείς δεν ξέρει το τέλος της, καθημερινοί βασανισμοί και ξυλοδαρμοί για ασήμαντη αφορμή, δικογραφίες και φυλακίσεις για παραδειγματισμό. Η Πέτρου Ράλλη, ως Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής αποτελεί κομβικό σημείο στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή της επίσημης μεταναστευτικής πολιτικής και οι συνθήκες εγκλεισμού που επικρατούν εκεί μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν πρότυπο για τη «διαχείριση» όλων των μεταναστών. Το βασικό απρόβλεπτο εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια είναι οι αντιδράσεις κυρίως από τους ίδιους τους κρατούμενους, που θα θελήσουν να αντισταθούν στην αναίτια κράτηση τους.

Είναι κρίσιμο η έκβαση αυτού του αγώνα να μην καταρρακώσει για ακόμη μία φορά την αντίσταση εντός των τειχών. Ένα δυνατό κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να αφήσει παρακαταθήκη που δε θα σβηστεί τόσο εύκολα και θα αποτελέσει έναυσμα για αιχμηρότερους αγώνες.

Γιατί απέναντι σε οποιονδήποτε εγκλεισμό, ακόμα και σε αυτόν με το πιο ανθρωπιστικό προσωπείο, η αντίσταση, από την πιο μικρή καθημερινή πράξη μέχρι την πιο βίαιη εξέγερση, δεν είναι ούτε νόμιμη ούτε παράνομη, είναι απλά δίκαιη.

Όσο μετανάστες και μετανάστριες στοιβάζονται σε κελιά και σε κέντρα κράτησης, εμείς θα προσπαθούμε να εφευρίσκουμε τρόπους να στεκόμαστε δίπλα τους.

Όσο άνθρωποι διαχωρίζονται με βάση τα έγγραφα που βρίσκονται στην τσέπη τους ή τη χώρα προέλευσής τους, εμείς θα φωνάζουμε ότι τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα της γης και θα κάνουμε ο,τι νομίζουμε για να τις εξαλείψουμε.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 8 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ Π. ΡΑΛΛΗ

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ 35 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ)

Τα ξημερώματα της 27ης Ιούλη στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε εκκένωση των καταλήψεων στέγης μεταναστών/στριών “Ορφανοτροφείο”, “Hurriya” και “Λεωφ. Νίκης 39”. Κατά τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης κατεδαφίστηκε το κτίριο του Ορφανοτροφείου, ενώ μέσα του υπήρχε ιατροφαρμακευτικό υλικό και εξοπλισμός, έγινε χρήση χημικών στην κατάληψη Hurriya και συνελήφθησαν συνολικά 74 άτομα, καταληψίες και αλληλέγγυοι/ες.

Το κράτος έχει συνέχεια και διατηρεί το μονοπώλιο της βίας στη διαχείριση των περισσευούμενων και των αποκλεισμένων. Συντηρεί λοιπόν και ορθώνει νέους φράχτες, ανοίγει πολυάριθμα στρατόπεδα “φιλοξενίας” μεταναστών/στριών σε απομονωμένες περιοχές εκτός πόλεων και νομιμοποιεί τις απελάσεις. Εντείνει την στρατιωτική φύλαξη των συνόρων και τοποθετεί το στρατό σε θέση διαχειριστή των κοινωνικών υποθέσεων. Το ελληνικό κράτος αποκτά κεντρικό ρόλο στις δράσεις της FRONTEX και της EUROPOL, στις αναχαιτίσεις πλοιαρίων και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην Μεσόγειο, νομιμοποιεί τους βομβαρδισμούς και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Δύσης, συμμετέχει το ίδιο ενεργά σε νατοϊκές αποστολές που ξεριζώνουν τους μετανάστες/στριες από τον τόπο τους.

Παράλληλα, επιτίθεται σε καταυλισμούς μεταναστών (Ειδομένη, Πειραιάς), εκκενώνει κατειλημμένους χώρους, εκεί όπου εδαφικοποιείται το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης απέναντι στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση, χώρους όπου φιλοξενούνται μετανάστες/στριες μέσα στην πόλη μακριά από την αορατότητα που τους έχει επιβληθεί. Επιχειρείται μεθοδικά, με τη στήριξη όλου του θεσμικού φάσματος και των media, να ποινικοποιηθούν δομές και κινήσεις αλληλέγγυων. Δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός η επίθεση στις 3 καταλήψεις, δύο μέρες μετά το τέλος των εκδηλώσεων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες του 10ήμερου ΝοBorder Camp στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης και ενώ πρώτα είχε λειανθεί το έδαφος για καταστολή με τη διαρκή συκοφάντηση της διοργάνωσης από μ.μ.ε, πανεπιστημιακούς- θεσμικούς κύκλους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι ΜΚΟ παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών, ενώ η ανάδειξή τους σε κύριες δομές διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος συμβάλλει στην προσπάθεια του κράτους για μεταστροφή της αλληλεγγύης σε “φιλανθρωπία”, παρανομοποιώντας όσους/ες δεν έχουν “διαπιστευτήριο” μη διασάλευσης της κοινωνικής ειρήνης.

Ζητούμενο για το “ανθρωπιστικό κράτος” είναι οι κινήσεις αλληλεγγύης των από κάτω ως ίσο προς ίση με αυτοοργανωμένα χαρακτηριστικά, να μπορούν να χαρακτηρίζονται ως «ακραίες» και επικίνδυνες, με σκοπό την περιθωριοποίησή τους έτσι ώστε να αποτρέπεται η δημιουργία ζωντανών σχέσεων και κοινών αγώνων ντόπιων- μεταναστών.

Ενάντια στην κρατική καταστολή υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Απέναντι σε πλαστούς διαχωρισμούς (νόμιμοι- παράνομοι μετανάστες) που ορίζουν το ποιες ζωές αξίζει να βιωθούν και ποιες όχι, στεκόμαστε αλληλέγγυα προς όλους/ες όσοι/ες συνιστούν τις υποτελείς τάξεις. Απέναντι στο σύστημα που γεννά φτώχεια και θάνατο στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά, οξύνοντας τις πρακτικές που ρηγματώνουν τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού. Για έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο, χωρίς χαρτιά, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, διαχωρισμούς, εκμετάλλευση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ, ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 39, HURRIYA

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ

πανό  στο πάρκο τρίτση (29/7)

Τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” είναι η βαρβαρότητα που προελαύνει

Από τους φράχτες…

Έως τώρα, το ελληνικό κράτος έχει στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω τα εξωτερικά σύνορά του (με την παρουσία της Frontex και του ΝΑΤΟ και τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) με αφορμή την “προσφυγική κρίση”. Ταυτόχρονα, έχει αναγάγει τη διαχείριση ενός κοινωνικού ζητήματος σε μια ακόμα παράμετρο της στρατιωτικής στρατηγικής του. Έχει εκκενώσει καταυλισμούς, με πρόσφατα παραδείγματα τις επιχειρήσεις στην Ειδομένη και στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά. Επομένως, είναι ακριβώς υπ’ αυτές τις συνθήκες που γίνεται η “υποδοχή” των “περισσευούμενων” και των “μη αρεστών” προσφύγων/μεταναστών: σε κέντρα εκτοπισμού υπό το καθεστώς ενός γενικευμένου στρατωνισμού.

…και τις “πολιτισμένες υποδομές”…

Οι “οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας”, όμως, δεν αποτελούν παρά έναν ευφημισμό των παλιών στρατοπέδων. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στηθεί (και στήνονται) αυτά τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» είναι τέτοιος ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατραπούν σε κλειστά κέντρα, σε μεγάλες φυλακές. Είναι χωροθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διασαλευτεί η κανονικότητα του εθνικού κορμού: στις παρυφές πόλεων ή στη μέση του πουθενά (Σχιστό, Σκαραμαγκάς και τα δεκάδες άλλα στρατόπεδα που στήθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα) με σκοπό να “χαϊδευτεί” το τέρας του κοινωνικού μισανθρωπισμού και του ρατσισμού. Η ίδια η πολεοδομική απομόνωση και η “αορατότητα” μετατρέπει τους μετανάστες σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο κομμάτι της κρατικής καταστολής. Στο περιθώριο του «δημόσιου βίου» και με τον διαρκή εκβιασμό της εξάρτησης των διαδικασιών ασύλου από την παραμονή τους στα στρατόπεδα.

…ως το “ανθρώπινο πρόσωπο” των δεσμοφυλάκων

Ταυτόχρονα, οι διάφορες ΜΚΟ έχουν φροντίσει να αποτελέσουν έναν εξίσου μισητό φράχτη: κάθε απόπειρα αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, κάθε απόπειρα διάρρηξης της απομόνωσης και δημιουργία ζωντανών σχέσεων ντόπιων και μεταναστών περικυκλώνεται από “ευαίσθητους” φορείς που αναλαμβάνουν τη “φιλάνθρωπη” δράση: συσσίτια και απαξίωση. Οι ΜΚΟ, ως έκφραση του διευρυμένου κράτους της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών», παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών και αποτελούν οργανικό συμπλήρωμα του στρατωνισμού στη διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών ως το ανθρώπινο πρόσωπό του.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση η αυτονόητη οργή για τις συνθήκες διαβίωσης εξυπηρετεί να εκτονώνεται προς τα μέσα, με “εθνοτικές” ή “φυλετικές” συγκρούσεις, για να μην εκδηλωθεί ενάντια στις συνθήκες γενικευμένης ομηρίας. Γιατί αυτός είναι ο φόβος κάθε εξουσίας. Και αυτόν οφείλουμε να γιγαντώσουμε.

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ “ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΩΝ” ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση – Ίλιον)
Θερσίτης (Ίλιον)
Antifascist Action (Περιστέρι)
κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)

Το πρωί της Κυριακής 6/3 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης σε μετανάστριες/ες στο πάρκο τρίτση. Τουλάχιστον 30 συντρόφισσες και σύντροφοι από την κατάληψη Αγρός και τον Θερσίτη βαδίσαμε στις κεντρικές περιοχές του πάρκου μοιράζοντας σε εκατοντάδες αντίτυπα το διασυλλογικό μας κείμενο σχετικά με την απόπειρα κατασκευής στρατοπέδου “στοίβαξης” μεταναστών/στριών στο πάρκο τρίτση.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, που διήρκησε συνολικά δύο περίπου ώρες, αναγράφτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες και έγινε χρήση στένσιλ με το σύνθημα “Η αλληλεγγύη ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν κόβει φράχτες”.

Λόγω της κατασκευής του εν λόγω χώρου, πήγαν να ξεμυτίσουν από τη μία οι εξόφθαλμα σκατόψυχοι, Καούκηδες, Κακούρηδες και κάποιοι λίγοι ρατσιστές, οι οποίοι προσέκρουσαν στις άμεσες απαντήσεις των αλληλέγγυων στους πρόσφυγες και μετανάστες. Από την άλλη, ξεδιπλώθηκε όλη η γλίτσα των τοπικών ρεαλιστών-ανθρωπιστών, τύπου Ζενέτου (δήμαρχου Ιλίου), που η “ευγενική τους αλληλεγγύη” φτάνει μόνο μέχρι την αντιμετώπιση των προσφύγων ως “πρόβλημα”, μέχρι τη στοίβαξή τους και μια… άμεση απαλλαγή από την παρουσία τους.

Απέναντι σε όλους αυτούς, θα το ξαναπούμε: οι ζωές μας δεν υποβαθμίζονται σε σχέση με το πόσο κοντά μπορεί να «τοποθετηθούν» οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου. Οι ζωές μας είναι υποβαθμισμένες με έναν απόλυτο τρόπο για όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι. Μέσα από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης υπάκουων υποτελών στα οποία γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε. Για όσο τα πάρκα – τελευταίοι τόποι ελεύθερης πρόσβασης και συνάντησης που έχουν απομείνει- θα μπορούν να μετατρέπονται σε μια νύχτα σε κάθε λογής στρατόπεδο ή εμπορικό κέντρο. Μέχρι να γκρεμιστεί το τελευταίο στρατόπεδο κι η τελευταία φυλακή.

Αυτές οι γειτονιές, τα πάρκα και οι πλατείες, είναι και θα μείνουν ανοιχτές για τους μετανάστες, για να βρίσκονται όπου και όσο εκείνοι/ες επιθυμούν. Αρκετά με τον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό της αρβύλας, των στρατοπέδων, των καταναγκασμών, των φραχτών. Το ζήτημα των κυνηγημένων είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είναι ζήτημα που πρέπει να το διαχειριστούμε εμείς οι από τα κάτω από κοινού. Είναι δικό μας ζήτημα.

ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/ΕΣ

ΟΥΤΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΟΥΤΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ “ΑΟΡΑΤΟΥΣ” ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ