Category: κείμενα

 

Το κείμενο σε pdf

Η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» στη βάση της επαπειλούμενης ασθένειας έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ζούμε σε συνθήκη καραντίνας, με νέες τεχνικές εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου. Απαγορευτικές ρυθμίσεις, κλειστά σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα. Ενίσχυση της αστυνομικής παρουσίας στους δρόμους και πρόστιμα στους “ασυνείδητους” παραβάτες. Απολύσεις, αναστολή εργασίας, συνθήκες γαλέρας σε σουπερμάρκετ και νοσοκομεία. Απαγόρευση των συναθροίσεων, των συγκεντρώσεων, έξοδος από το σπίτι μόνο με γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται).

Την ίδια στιγμή που εργοστάσια και άλλοι χώροι εργασίας με μεγάλο αριθμό εργαζομένων συνεχίζουν τη λειτουργία τους -χωρίς το κράτος “προστάτης” να κόπτεται για αυτούς, αφού βασικό μέλημα είναι η όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτη παραγωγή και κατανάλωση εμπορευμάτων – πάρκα, άλση, δασικές εκτάσεις, παραλίες, ακόμα και βουνά (βλ. Πάρνηθα) σφραγίζονται με το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας». Και αυτό καθόλου τυχαία. Οι χώροι αυτοί είναι τόποι συνεύρεσης και συνάντησης, εκεί που κάποια/ος μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να παίξει, να βρεθεί κάτω από τον ήλιο, να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, μακριά από την μονότονα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα της πόλης του τσιμέντου, των εμπορευμάτων, των αυτοκινήτων. Και είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που έχουν δαιμονοποιηθεί στον μέγιστο βαθμό.

Εκτός της ζωής μας και το πάρκο τρίτση.  Ένας χώρος στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια της Αθήνας, μια ανάσα ζωής για τους εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων των γύρω περιοχών. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να θεωρήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια παρένθεση στο καθεστώς ύπαρξής του και ότι θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση με τη σήμανση του τέλους του “κινδύνου”. Η ιστορία δεν έχει ασυνέχειες, το ίδιο και εκείνη του πάρκου τρίτση. Ό,τι συμβαίνει τώρα συνδέεται αδιάρρηκτα με το παρελθόν και το μέλλον του. Και αυτό, όπως και το σύνολο των λιγοστών εναπομείναντων ελεύθερων χώρων της μητρόπολης, βρίσκεται χρόνια τώρα στο μάτι του κυκλώνα των αναπτυξιακών σχεδίων κράτους και κεφαλαίου. Η έκτασή του συρρικνώθηκε επανειλημμένα για να καταληφθεί ανατολικά από μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις και νότια από τις επιχειρήσεις των δημοτικών αρχών των πέριξ περιοχών. Αλλά και εντός του πάρκου, τα διάφορα μαγαζάκια και οι μ.κ.ο. με “οικολογική” βιτρίνα συνεισφέρουν στην ίδια κατεύθυνση. Οι φυτευτοί φορείς διαχείρισής του φρόντιζαν πάντα να το διατηρούν σε μια κατάσταση ελεγχόμενης εγκατάλειψης, σε ένα καθεστώς που νομιμοποιεί την ανάπτυξή του με εμπορευματικούς όρους, τη μη ελεύθερη προσβασιμότητα, την περίφραξή του, την κατάργηση του χαρακτήρα του ως ελεύθερου χώρου (μια από τις τελευταίες κινήσεις υπήρξε η προσπάθεια ριζικής υποβάθμισης ενός κομματιού του, με την εγκατάσταση σταθμού επεξεργασίας λυμάτων, κάτι που αποτράπηκε με την έγκαιρη ανάδειξη των σχεδίων τους από αγωνιζόμενες/ους των γειτονιών μας).

Η τωρινή εικόνα του πάρκου είναι εικόνα από το μέλλον. Κλειδωμένες πύλες, ελεγχόμενη είσοδος, αστυνόμευση. Πειθαρχία στις απαγορεύσεις και το καθεστώς ελέγχου και εμπορευματοποίησής του, πάταξη των κοινωνικών αντιστάσεων. Γελιόμαστε αν θεωρούμε ότι αυτή η συνθήκη δεν θα αφήσει τα ίχνη της. Είδαμε ήδη κινήσεις προς την κατεύθυνση εξαφάνισης του δημόσιου χαρακτήρα τέτοιων χώρων, όπως του λόφου Φιλοπάππου, για τη διαχείριση του οποίου ιδρύθηκε στις αρχές Μάρτη εταιρεία ιδιωτικού δικαίου -ο λόφος βρίσκεται σε μια περιοχή που ο οδοστρωτήρας του airbnb και της τουριστικοποίησης απειλεί να αλλάξει την γεωγραφία της περιοχής, ενώ ενάντια σε αυτή τη συνθήκη ξεδιπλώνονται κοινωνικές αντιστάσεις από τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Την περίοδο αυτή επιβάλλονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρόνια τώρα αποτελούν διακαείς πόθους της εξουσίας. Για τους αναπτυξιακούς χάρτες του κράτους και των αφεντικών οι χώροι αυτοί, με την ελεύθερη πρόσβαση για όλες/ους και τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο καθεστώς εξαφάνισής τους, αποτελούν χωροχρόνους αρρυθμίας στη ροή των κυρίαρχων σχέσεων και προτύπων και παραμένουν πάντα στο στόχαστρο των σχεδίων της εξουσίας.

Σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ίδια τη βούληση καθενός και καθεμιάς μας, με νομιμοποιητικό άλλοθι την αποφυγή της ασθένειας, καλούμαστε από το κράτος να πειθαρχήσουμε στην απώλεια ενός σημαντικού στοιχείου της ζωής μας. Να συναινέσουμε στη θεώρησή της απλά με όρους βιολογικής ύλης, να την υποβιβάσουμε σε μια συνθήκη επιβίωσης. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας συρρικνώνονται ομογενοποιημένες στο “αναγκαίο” των κρατικών οδηγιών, υποβιβασμένες σε χαρτιά κατ’ εξαίρεση μετακινήσεων, με προορισμούς επιλεγμένους σύμφωνα με τις ανάγκες του κυρίαρχου συστήματος: εργασία, σουπερμάρκετ, τράπεζες, φαρμακεία, γιατροί και πάλι πίσω…με την ασφυξία των τεσσάρων τοίχων και των οικογενειακών σχέσεων να γίνονται ο πολιορκητικός κλοιός μιας αβίωτης καθημερινότητας. Οι ανάγκες μας όμως δεν ιεραρχούνται, δεν υποβάλλονται, δεν αναστέλλονται.

Ο δρόμος, τα πάρκα, οι πλατείες ζωντανεύουν από την παρουσία μας, από τις αντιστάσεις μας. Και εμείς αναπνέουμε μέσα από αυτά. Είναι μέρος της ζωής μας. Να μην παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή τους, ούτε μια μέρα χωρίς αυτά. Καμία συστράτευση με τα κυρίαρχα σχέδια, καμιά συναίνεση στο καθεστώς της εξατομίκευσης, της μοναξιάς, του φόβου και της ανασφάλειας που μας επιβάλλουν. Δεν μένουμε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλοβοήθειας, συλλογικής φροντίδας.

Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

 

 

Το κείμενο σε pdf

Σώματα απειλούμενα & απειλητικά

Τους τελευταίους μήνες, η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» σε παγκόσμιο επίπεδο έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ένας «αχαρτογράφητος» ιός έχει αποτελέσει για την κυριαρχία ιδανικό εργαλείο επιβολής νέων τεχνικών εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου, επαναπροσδιορισμού και αναδιάρθρωσης των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και τελικά εδραίωσης εκ νέου του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή τους.

Απαγορευτικές ρυθμίσεις σε μορφή ντόμινο διαμορφώνουν και επιβάλλουν μια κατάσταση συναγερμού, αστυνόμευσης των δρόμων, ελέγχου των οδών μεταφοράς. Σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα κλείνουν. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις, οι συγκεντρώσεις, η έξοδος από το σπίτι χωρίς γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται), σε μια άνευ προηγουμένου συρρίκνωση και ομογενοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας στα στάνταρ των επιβεβλημένων προτύπων και σχέσεων. Η αστυνομική παρουσία στους δρόμους ενισχύεται με σκοπό την «κοινωνική προστασία», μοιράζοντας πρόστιμα σε όσες/ους παραβιάζουν τα «μέτρα ασφαλείας». Οι άνθρωποι «απαγορεύεται» να βρεθούν κάτω από τον ήλιο στα πάρκα, αλλά «επιτρέπεται» να συνωστίζονται σε λεωφορεία και μετρό για να πάνε στην εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες είναι έρμαια των ορέξεων μικρών και μεγάλων αφεντικών, με τις εργασιακές συνθήκες να γίνονται ακόμα πιο δυσμενείς. Τα ωράρια εργασίας ελαστικοποιούνται εκ νέου, πραγματοποιούνται απολύσεις, οι μισθοί εξαϋλώνονται ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίστανται από πενιχρά επιδόματα, την ίδια στιγμή που σε σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία επικρατούν συνθήκες «γαλέρας».

Μια νέα εθνική αφήγηση μεθοδεύεται για συνοδεία…

Στον ελλαδικό χώρο, η «εθνική συστράτευση» μετατοπίστηκε από το «ενάντια στον εισβολέα»-μετανάστη/ρια στον Έβρο και το Αιγαίο στο «ενάντια στον αόρατο εχθρό»-κορωνοϊό. Οι απαγορευτικές ρυθμίσεις αναβαθμίζονται καθημερινά διανθισμένες με μια νέα «γλώσσα» εξουσίας, που επιχειρεί από τη μια να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για την περιστολή της ελευθερίας μας, κι από την άλλη να υποσκιάσει τον ρόλο του κράτους ως θεματοφύλακα των μεταξύ μας διαιρέσεων, των κυρίαρχων διαχωρισμών. Η επίκληση -από κυβερνητικούς και άλλους θεσμικούς παράγοντες- στην «ατομική ευθύνη», για τη «διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος/συλλογικού καλού», την «προστασία της υγείας όλων» και το ξεπέρασμα της «υγειονομικής κρίσης» αναπαράγεται καθημερινά από τα καθεστωτικά -και όχι μόνο- μίντια, συνοδευόμενη από τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ και μότο «μένουμε σπίτι». Δια στόματος πρωθυπουργού ανακοινώνεται πως «το κράτος απέδειξε ότι ήταν και είναι παρόν παντού» και «τώρα είναι η ώρα του πολίτη». Μια νέα κοινότητα στήνεται πάνω στο εξατομικευμένο υποκείμενο των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού, που πειθαρχεί στις εντολές του «κράτους-προστάτη», εξαιρώντας βεβαίως από το νέο εθνικό όραμα τις απόκληρες και τους απόκληρους αυτού του κόσμου: τις μετανάστριες, τις τοξικοεξαρτημένες, τους φυλακισμένους, τους «ψυχικά ασθενείς», τις άστεγες…

Θαυμάσια αντιστροφή…

Τη στιγμή που τα απαξιωμένα, ανεπαρκή δημόσια συστήματα υγείας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποκαλύπτουν την υποτίμηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τον αποκλεισμό τους από στοιχειώδεις δομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το ατομικό δίλημμα «κοινωνική ευθύνη ή ανευθυνότητα» είναι κάτι πολύ παραπάνω από φτηνός λαϊκισμός. Ας μη γελιόμαστε… Για το κράτος ήμασταν πάντα αναλώσιμοι και αναλώσιμες, μηχανές αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Ποτέ άλλοτε η «υγεία μας» δεν υπήρξε το πρώτο του μέλημα, παρά μόνο τώρα που ελλοχεύει ο κίνδυνος απονομιμοποίησης του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης στη συνείδηση του κόσμου. Τώρα που γίνεται πλέον ορατή η απαξίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, με την αδυναμία του υπάρχοντος δημόσιου συστήματος υγείας να περιθάλψει ταυτόχρονα έναν μεγάλο αριθμό ασθενών.

Η διατήρηση του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή-«σωτήρα» επιβάλλει πολεμικές ιαχές…

Σε μια τέτοια έκτακτη συνθήκη, το κράτος μιλά με πολεμικούς όρους, ενισχύοντας το κλίμα τρομοκρατίας που θα του επιτρέψει να προχωρήσει απρόσκοπτα στην αναδιάρθρωση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων με όρους «αναγκαιότητας». Έχει «συμμάχους» και «εχθρούς», αντιμετωπίζει «το κακό», την «απειλή», τον «αόρατο εχθρό», «την εισβολή». Και αν ο «εχθρός» είναι ο κορωνοϊός και οι «ασυνείδητοι» και «κοινωνικά ανεύθυνοι» που συνεχίζουν να περπατάνε στις παραλίες και τους δρόμους, οι «σύμμαχοι» δεν είναι άλλοι από τους κάθε λογής επιστήμονες, ειδικούς και λοιπούς παρατρεχάμενους.

Η επιστήμη και το προσωπικό της (γιατροί, βιοεπιστήμονες) συμβάλλουν τα μέγιστα στην απομόνωση των ασθενειών από το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καταλήγουν να γίνονται επικίνδυνες, αποσιωπώντας επιμελώς τα αίτια και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξαπλώνονται οι ιοί (αστικοποίηση, βιομηχανικές ζώνες, συνωστισμός, φτώχεια και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αποψίλωση των δασών, ρύπανση της γης, του αέρα και του νερού, εντατικοποίηση της βιομηχανίας παραγωγής και πραγμοποίησης ζώων). Έτσι, οι ιοί και γενικότερα οι μολυσματικοί παράγοντες προβάλλονται αόριστα ως «εισβολείς» και «αόρατοι εχθροί», σαν να μην συνδέεται η εξάπλωσή τους με αυτόν τον πολιτισμό της ρύπανσης, της εκμετάλλευσης και των διαχωρισμών (ταξικών, φύλου, φυλής, ηλικιακών κ.ά.).

Άλλωστε, η επιστήμη, ως κατασκευή λόγων και πρακτικών που παράγουν και αναπαράγουν τις κυρίαρχες σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης, διαπλέκεται με τους κρατικούς μηχανισμούς, δημιουργώντας τα δικά της δίπολα και μετατρέποντας τα σώματά μας σε τόπο άσκησης της εξουσίας. Προβαίνοντας στη διάκριση του εαυτού από τον μη-εαυτό και από ό,τι συμβαίνει γύρω του, θέτοντας αυστηρά όρια ανάμεσα σε αυτό που θεωρείται οργανισμός και στο περιβάλλον αυτού, δημιουργεί την εικόνα ενός «υγιούς» σώματος που «αμύνεται» απέναντι σε ξένους (μικρο)οργανισμούς, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα το «ασθενές» (ή εν δυνάμει «ασθενές») σώμα. Σ’ αυτό το σημείο η επιστημονική «αυθεντία» ευθυγραμμίζεται με τις κρατικές επιλογές της καραντίνας και της απομόνωσης, του απόλυτου ελέγχου των σωμάτων μας και την επίταση των διαχωρισμών σε νέους και ηλικιωμένους, υγιείς και νοσούντες, ευπαθείς και μη, φορείς και μη (επιτομή της βιοεξουσίας).

Και βέβαια, μια κοινωνία απομονωμένων ατόμων χρειάζεται ένα κράτος για να την οργανώσει…

Οποιαδήποτε απόπειρα συλλογικής αντιμετώπισης του ζητήματος, που έχει προκύψει με όρους φροντίδας και αλληλοβοήθειας, συναντά την κρατική αντιπρόταση: αποκλεισμός, εσωστρέφεια, ιδιώτευση, επιστροφή στο ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, εξατομίκευση, απομόνωση. Η δριμεία επίθεση στη συλλογική ζωή, την αλληλεγγύη, την θεώρηση των σωμάτων και των σχέσεών μας με τους δικούς μας όρους νομιμοποιείται. Το κράτος είναι αυτό που γνωρίζει ποιες είναι οι ανάγκες μας πριν από εμάς για εμάς. Σούπερ μάρκετ, φάρμακα, τράπεζα. Προτεραιότητα έχει η επιβίωση, όχι η ζωή στο σύνολό της. Τα σώματά μας διαχωρίζονται από οποιαδήποτε ανάγκη για «δια ζώσης» κοινωνική επαφή και συναισθηματική αλληλοϋποστήριξη και αντιμετωπίζονται ως μηχανές που πρέπει απλά να συνεχίσουν να λειτουργούν στο ασφυκτικό περιβάλλον της καπιταλιστικής μηχανής, στο οποίο ξοδευόμαστε καθημερινά, σε τόπους και χρόνους που γεννούν «ασθένεια». Η «υγεία» του σώματος αποκόπτεται από το πριν και το μετά, περιορίζεται σε στιγμιότυπα και αναφορές σε ένα εχθρικό εξωτερικό σύμπαν. Η «υγεία» υποβιβάζεται απλά και μόνο σε ένα ζήτημα νομικής διευθέτησης.

Στο πλάι των κρατικών προσταγών διογκώνεται και το πλήθος των πάντα «πρόθυμων» να πειθαρχήσουν και να αστυνομεύσουν. Είναι συχνό το φαινόμενο κάποιες/οι να ενσωματώνουν τον ρόλο του «ευσυνείδητου πολίτη» και του μπάτσου-ρουφιάνου του διπλανού τους, που θα βγει να περπατήσει στον δρόμο χωρίς άδεια. Και συνήθως πρόκειται για όσες/ους εύκολα πειθαρχούν συνολικά στις κρατικές προσταγές, χωρίς να έχουν αμφισβητήσει στο ελάχιστο το μαζικό μοντέλο κοινωνικής ζωής, με εκατομμύρια ανθρώπους να συνωστίζονται σε μεγαλουπόλεις με ελάχιστους ελεύθερους χώρους, ανάμεσα σε μια διαρκή κίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Πειθαρχούν λοιπόν στο «μένουμε σπίτι» και «μετατρέπουμε τα σπίτια μας σε οχυρά ζωής» για «να κλείσει κάθε κερκόπορτα στο κακό» (βλ. διάγγελμα πρωθυπουργού), ακόμα κι όταν το μότο μετατρέπεται σε «πεθαίνουμε σπίτι», αποκαλύπτοντας με τραγικό τρόπο ότι καμία απομόνωση δεν μπορεί να μας σώσει από ένα σύστημα που γεννά τον θάνατο.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση απευθύνει «έκκληση» να προασπίσουμε τη «ζωή και υγεία των Ελλήνων», μετανάστες και μετανάστριες δίνουν τον δικό τους αγώνα για την επιβίωση· άλλοι μέχρι πρότινος στα σύνορα του Έβρου και άλλες στοιβαγμένες κατά χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο κολαστήριο της Π. Ράλλη. Με απεργίες πείνας ενάντια στην κράτησή τους και τα καθημερινά βασανιστήρια που υφίστανται, με αυτοσχέδια μέσα αυτοπροστασίας, ζωές ξεχασμένες, ανάξιες να βιωθούν. Στον «πάτο» της κοινωνίας, συνωστισμένοι/ες χιλιάδες έγκλειστοι/ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, επιμελώς εξαιρούνται από τα «μέτρα προστασίας». Άλλωστε, πρόκειται για ανθρώπους «περιττούς», «μη παραγωγικό» εργατικό δυναμικό. Ουδείς λόγος βέβαια και για τους χιλιάδες άστεγους και τοξικοεξαρτημένους, που εκ των πραγμάτων δεν «μένουν σπίτι», με αμφίβολη πρόσβαση σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ας μην αυταπατώμαστε… τα μέτρα που επιβάλλονται στη συνθήκη «έκτακτης ανάγκης» -όπως σε κάθε αντίστοιχη συνθήκη στο παρελθόν- ήρθαν για να μείνουν. Και η λίστα μεγαλώνει… Ένταση της αστυνομικής βίας, επίταση του κοινωνικού ελέγχου και της εξατομίκευσης, ενίσχυση των διαχωρισμών (φυλετικών, ηλικιακών, ταξικών κ.ά.), νομιμοποίηση -και μονιμοποίηση- των εργασιακών κατέργων. Και φυσικά στο φόντο της «επέλασης» του κορωνοϊού συνεχίζεται η διερεύνηση πεδίων κερδοφορίας για τους κυρίαρχους και η ενίσχυση τομέων του κεφαλαίου. Νόμοι αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 72 έτη και μείωσης των μισθών στο 50% για 6μήνες, οικονομική αποζημίωση των ιδιωτικών κλινικών 100% για την «ενίσχυση» του συστήματος υγείας, απαλλαγή των τηλεοπτικών καναλιών από δόση 21 εκατ. ευρώ. Από την άλλη, ιδιωτικές επιχειρήσεις και εταιρείες δεν χάνουν την ευκαιρία για επιπλέον κέρδη (π.χ. υπερκοστολόγηση των τεστ ανίχνευσης του ιού από τα ιδιωτικά εργαστήρια και των ειδών προστασίας από τις εταιρείες παραγωγής ή εισαγωγής τους).

«Έναν άλλο τρόπο φαντάζομαι…»

Ο κορωνοϊός εκφράζει σε όλη τους την ωμότητα τις αντιφάσεις ενός συστήματος παραγωγής θανάτου. Δεν συντασσόμαστε με τις προσταγές της εξουσίας, που νομιμοποιούνται στη βάση των επιπτώσεων και του κινδύνου που συνιστά ο ιός για τις ζωές πολλών ανθρώπων. Δεν συντασσόμαστε με το καθεστώς φόβου που έχει επιβληθεί. Δεν είμαστε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων, και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλεγγύης και συλλογικής φροντίδας.

Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό, τη μη επιβολή, μακριά από τα κανονιστικά «πρέπει» και τους ηθικισμούς.

Απέναντι στον κοινωνικό έλεγχο και την έρημο που επιχειρεί να επιβάλλει, να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την συλλογική φροντίδα.

Απέναντι στη βιοεξουσία, τα σώματά μας θα στέκονται πάντα απειλητικά.

«Οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου…

Αυτού του κόσμου που συνεχώς ματώνει, αιμορραγεί και πεθαίνει.

Πεθαίνει στους δρόμους, στους καταυλισμούς της προσφυγιάς,

στα διαμερίσματα μιας απρόσωπης πόλης. Θάνατος, θάνατος και πάλι θάνατος.

Μια τέτοια λέξη έχει γίνει στα χείλη μας συνήθεια

[…] στα κανάλια λαβράκι τηλεθέασης.

Και οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου, κλεισμένοι στα ασφαλή γραφεία τους σχεδιάζουν,

μηχανορραφούν, υποκινούν και εκτελούν.

Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο δημοκρατικά.

Το παιχνίδι καλά στημένο, καλά οργανωμένο […]

Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου…»

Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος

Απρίλιος ’20

Την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους/τις μετανάστες/ριες από δεκάδες συντρόφισσες και συντρόφους σε κεντρικούς δρόμους της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων στο Κερατσίνι, με αφισοκόλληση της πρόσφατης αφίσας του αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους ΑΓΡΟΣ στο πάρκο Τρίτση (Ίλιον), μοίρασμα κειμένου του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ και αναγραφή συνθημάτων σε τράπεζες.

Το κείμενο που μοιραζόταν:

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Ενάντια στην καταστολή προτάσσουμε έναν κόσμο ελευθερίας!

Από τις 15 Ιουλίου με την κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα και τις 26 Αυγούστου με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στα Εξάρχεια, δύο στεγαστικών μεταναστ(ρι)ών και δύο αναρχικών, έχει ξεκινήσει μια ευρεία επιχείρηση καταστολής των καταλήψεων σε συνέχεια μιας σειράς εκκενώσεων που είχε πραγματοποιήσει η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατασταλτική στρατηγική αφορά επίσης στην κατάργηση του ασύλου, την εισβολή μπάτσων στα πανεπιστήμια, την επέμβαση σε αυτοδιαχειριζόμενα φοιτητικά στέκια (όπως αυτό της ΑΣΟΕΕ), τη δημιουργία νέων μονάδων καταστολής και σύλληψης διαδηλωτών, τη χρήση drones (πέρα από ελικόπτερα) κατά τη διάρκεια πορειών, τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων κήρυξης απεργιών, νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την επιβολή νέων και βαρύτερων κατηγοριών για διάφορες μορφές κοινωνικής/ταξικής αντίστασης και ανταρσίας.

Ξεκινώντας από τις εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστ(ρι)ών στα Εξάρχεια και στην οδό Αχαρνών, με πρόσχημα τη μετακίνηση τους «σε καλύτερες, πιο ανθρώπινες συνθήκες», το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν για ακόμα μια φορά τον εκτοπισμό και την απομόνωσή τους, με τη μεταφορά τους κυρίως σε απομακρυσμένα στρατόπεδα κλειστού ή ανοιχτού τύπου.

Οι μετανάστ(ρι)ες, βέβαια, δεν αγνοούσαν αυτές τις κρατικές δομές ούτε τους ξεγέλασαν κάποιοι/ες αλληλέγγυοι/ες όπως αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη. Είχαν προτιμήσει τις στεγαστικές καταλήψεις από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα του στοιβάγματος, της υποτίμησης, της γκετοποίησης και αορατοποίησής τους. Είχαν βρει έναν βηματισμό μέσα στον ιστό της πόλης, τα πρώτα δίκτυα σχέσεων, στοιχειώδεις δυνατότητες καθημερινής διαβίωσης, δραστηριοτήτων και εκπαίδευσης για τα πολλά παιδιά που επίσης έμεναν σε αυτές τις καταλήψεις. Οι ανακοινώσεις μεταναστ(ρι)ών από την πρόσφατα εκκενωμένη (12/11) κατάληψη της οδού Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια, που αρνήθηκαν να πάνε στα κέντρα που ήθελαν να τους μεταφέρουν, είναι χαρακτηριστικές.

Πέρα από τις καταλήψεις στέγασης μεταναστ(ρι)ών εκκενώθηκαν στις 2/11 η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν -με εγκλωβισμό τριών γατιών της κατάληψης για μέρες εντός του σφραγισμένου κτιρίου- και στις 5/11 η κατάληψη PALMARES στη Λάρισα. Ακολούθησαν η αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10/11 με επίκεντρο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της σχολής, το lock out των πρυτανικών αρχών στα τριτοβάθμια ιδρύματα ενόψει της 17ης Νοέμβρη, η αστυνομική επιχείρηση ξυλοδαρμών στο σωρό, εξευτελισμών και βασανιστηρίων στα Εξάρχεια, οι συλλήψεις ατόμων κυρίως νεαρής ηλικίας με βαριές κατηγορίες στις 17 Νοέμβρη, η δημοσιοποίηση εντοπισμού συσκευών παρακολούθησης (gps trackers) σε οχήματα μελών πολιτικών ομάδων. Ενώ στις 20 Νοέμβρη ο γνωστός μας από παλιά στο Κερατσίνι (με την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο στις 5/12/2009), υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έβγαλε διάγγελμα στα ΜΜΕ για «οικειοθελή αποχώρηση» των καταληψιών από τα κατειλημμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές (με ειδική μνεία για τους/τις μετανάστες/ριες να απευθυνθούν στις αρμόδιες κρατικές αρχές) ή για θεσμικό συμβιβασμό των καταληψιών με τους ιδιοκτήτες (ενοίκιο), δίνοντας διορία 15 ημερών. Ένα τελεσίγραφο με ημερομηνία λήξης την 5η Δεκέμβρη, την παραμονή δηλαδή της ημερομηνίας δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους τον Δεκέμβρη του 2008.

Οι ενέργειες αυτές δεν είναι τυχαίες. Το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζεται για τις επερχόμενες αντιστάσεις που αναμένει μέσα σε περιβάλλον όξυνσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του θεσμικού αυταρχισμού και των κοινωνικών/ταξικών αποκλεισμών. Βαθαίνει το καθεστώς εξαίρεσης για τους μετανάστες/ριες και εντείνει την καταστολή των υποδομών και συλλογικοτήτων του λεγόμενου «εσωτερικού εχθρού», ιδιαίτερα των αναρχικών, που συνιστούν μια σταθερή και διαχρονική δυναμική αγώνα ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, λειτουργώντας ως καταλύτης σε ευρύτερες κοινωνικές εκρήξεις όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Μια φιλόδοξη και πολυεπίπεδη κρατική κατασταλτική επιχείρηση, που θέλει να επιφέρει πλήγματα στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και να πιέσει στην κατεύθυνση ειρήνευσης και θεσμικής ενσωμάτωσης των αγώνων αλλά προκαλεί ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων. Το θέαμα, η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η υλικότητα της καταστολής για άλλη μια φορά απέναντι στην ανυποταγή για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι καταλήψεις είναι ένας άλλος κόσμος

Ένας κόσμος συλλογικοποίησης, συντροφικότητας και συνδιαμόρφωσης, αυτόνομος και αντιιεραρχικός, βασισμένος στην αμοιβαιότητα και τις ελεύθερες συμφωνίες. Ένας κόσμος αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας, των ηγεσιών, των εμπορευματικών σχέσεων, της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης, των διαχωρισμών. Ένας κόσμος που εναντιώνεται στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, τον νόμο, την τάξη, τη νόρμα, τη διαταγή, κάθε μορφή εξουσίας.

Γι’ αυτό και προφανώς οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο μόνο τους χώρους των καταλήψεων αλλά κυρίως τους ανθρώπους τους και τις κοινοτικές τους σχέσεις αντίστασης, αυτοοργάνωσης, δημιουργικότητας, αλληλεγγύης. Για την επιβολή της «κανονικότητας» της αστυνομοκρατίας, των περιφράξεων, της κοινωνικής σιγής νεκροταφείου, της ροής εμπορευμάτων, εικόνων, χρήματος, κεφαλαίων… μιας ζωής που απουσιάζει.

Η καταστολή δεν μας φοβίζει… Μας εξοργίζει

Η καταστολή δεν περιορίζεται στις εκκενώσεις. Καθημερινά γίνονται έλεγχοι σε «ύποπτο κόσμο» στους δρόμους, μπάτσοι μπουκάρουν απροκάλυπτα σε κλαμπ και βάζουν τους θαμώνες να γονατίσουν, ο αστυνομικός στρατός κατοχής στα Εξάρχεια επιδίδεται καθημερινά σε βιαιοπραγίες, προκλήσεις και σεξιστικές παρενοχλήσεις. Όλα αυτά υπόκεινται στο πλαίσιο προσπάθειας επιβολής του δόγματος “Νόμος και Τάξη”.

Απέναντι στους τραμπούκικους και δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους, να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλην και στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο. Τα τελεσίγραφα επιστρέφονται στους αποστολείς τους. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, συνθηκολόγηση ή συνδιαλλαγή. Είμαστε από άλλο γαλαξία!

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

αναδημοσίευση από athens indymedia

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Μια ευρεία κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στα καταληψιακά εγχειρήματα έχει ξεκινήσει από τα τέλη Αυγούστου από τη δεξιά πλέον πολιτική διαχείριση, με τις επιθέσεις να εκκινούν αρχικά από την περιοχή των Εξαρχείων με εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστριών/ών και πολιτικών και κοινωνικών κατειλημμένων χώρων και να συνεχίζουν τόσο εντός της μητρόπολης όσο και σε άλλες πόλεις.

Η δεξιά διακυβέρνηση, πατώντας πάνω στο ερημοποιημένο από κοινωνικές αντιστάσεις έδαφος, για το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα η προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση, εντείνει την καταστολή ενάντια στους κατειλημμένους χώρους, αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια: μετανάστριες, φοιτητές, εργαζόμενες και σε όσους/ες επιμένουν να αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Οι τωρινοί πολιτικοί διαχειριστές, στο πλαίσιο του δόγματος «τάξη, ασφάλεια, ανάπτυξη», επιχειρούν να επιβάλουν «κοινωνική σιγή νεκροταφείου», για την απρόσκοπτη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους. Συνέχεια στην κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών κεκτημένων. Αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και περιορισμοί στην δυνατότητα πραγματοποίησης διαδηλώσεων. Εφαρμογή μεγάλων αναπτυξιακών έργων ερήμωσης βουνών, θαλασσών και αέρα (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την εξαφάνιση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και σε εκατοντάδες άλλα σημεία στον ελλαδικό χώρο), «εξευγενισμός» και τουριστικοποίηση σε πολλές γειτονιές της μητρόπολης, εμπορευματοποίηση και περιφράξεις για τους λιγοστούς ελεύθερους χώρους. Αντιμεταναστευτικές πολιτικές που σκοπεύουν είτε στη στοίβαξη χιλιάδων μεταναστριών και μεταναστών σε κλειστά στρατόπεδα «φιλοξενίας» και αορατοποίησής τους, είτε στην απέλαση με συνοπτικές διαδικασίες όσων κρίνονται προς απόρριψη ή/και δεν συμμορφώνονται στις πολιτικές μεταχείρισής τους ως ζωές δεύτερης κατηγορίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η εκκίνηση της κατασταλτικής εκστρατείας έγινε με εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστριών και μεταναστών. Ήταν ένα σαφές μήνυμα προς τις ίδιες και τους ίδιους αλλά και τις/τους αλληλλέγγυες/ους πως οποιαδήποτε κίνηση να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, μακριά από την κρατική εποπτεία και τη διαμεσολάβηση θεσμικών παραγόντων, οποιαδήποτε προσπάθεια σπασίματος των αποστάσεων μεταξύ αυτών και των «ντόπιων», κάθε σχέση βασισμένη στην αλληλεγγύη, χωρίς κανενός είδους διαχωρισμό, θα πρέπει να καταστέλλεται. Γιατί αποτελεί εστία αντίστασης, υπόδειγμα ενός άλλου τρόπου ζωής, μακριά από τις άλλοτε κατάφωρα και άλλοτε συγκαλυμμένα ρατσιστικές κρατικές προβλέψεις.

Η καταστολή οποιασδήποτε ακηδεμόνευτης δράσης, όλων όσα διαφεύγουν από τον έλεγχο και τη ρύθμιση της κρατικής εξουσίας, αποτελεί βασικό πυλώνα στην εφαρμογή του δόγματος «νόμος, τάξη και ασφάλεια».

Οι καταλήψεις της αντεξουσίας είναι διαχρονικά στο στόχαστρο της εξουσίας. Τα εδάφη συλλογικοποίησης, εκεί όπου κάποια/ος μπορεί να δημιουργήσει μακριά από τους όρους της κυριαρχίας, να επιτεθεί σε μια κατεύθυνση συνολικής ρήξης με το υπάρχον ήταν και είναι ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος. Μετά όμως από τα εξεγερσιακά γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, με το πλήθος, την έκτασή και τη δυναμική στα προτάγματά τους, αποτελούν σταθερό κατασταλτικό διακύβευμα. Πέραν των άλλων δοκιμάζουν την επανάσταση στην καθημερινή ζωή και υπενθυμίζουν ότι «η έφοδος στον ουρανό» δεν είναι ουτοπία. Είναι ορατά, έμπρακτα υποδείγματα ενός κόσμου ανεξούσιου, εξεγερτικές εστίες, ζωντανά καλέσματα για ατομική και κοινωνική επανάσταση.

Τα κατασταλτικά σχέδια για την κατάληψη Αγρός έχουν προαναγγελθεί ήδη από το καλοκαίρι δια στόματος υπουργού περιβάλλοντος, ενταγμένα σε μια «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο τρίτση, εννοώντας βεβαίως λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερης προσβασιμότητάς του. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω εμπορευματοποίησης, υποτίμησης και συρρίκνωσής του, με πιο πρόσφατες τις κινήσεις και τελικά το μπλοκάρισμα της εγκατάστασης σταθμού επεξεργασίας λυμάτων μέσα στο πάρκο.

Η κατάληψη Αγρός αποτελεί μέρος της ζωής του πάρκου, προτάσσοντας την αυτοδιαχείρισή του με όρους αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα, αντιεμπορευματικά. Ένα εδαφικοποιημένο εγχείρημα γης, με συλλογική καλλιέργειά της από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους, μακριά από την εύπεπτη «πράσινη» ευαισθησία των κάθε λογής θεσμικών παραγόντων. Μια έμπρακτη κίνηση να παραγάγουμε με όρους αυτοοργάνωσης μέρος της τροφής μας, να τη μοιραστούμε χωρίς τη μεσολάβηση κανενός είδους αντιτίμου. Στην ίδια κατεύθυνση, η συλλογική φροντίδα των δέντρων του πάρκου και η συγκομιδή των καρπών τους αποτελεί διαρκές πρόταγμα.

Η στοχοποίηση της κατάληψης Αγρός είναι επίθεση ενάντια σε ό,τι συνολικά προτάσσει, ό,τι πραγματώνει στα συλλογικά εδάφη του πάρκου. Μαθήματα αυτομόρφωσης, χωρίς ειδικούς, ρόλους και αυθεντίες. Συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, μακριά από την ασφυξία των οικογενειακών συνευρέσεων. Εκδηλώσεις ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια που αφήνουν πίσω τους καμένη γη, συζητήσεις, προβολές, γιορτές αλληλεγγύης. Με την αλληλεγγύη, ως θέση και σχέση, να μας τοποθετεί στο πλάι των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, των μεταναστριών και μεταναστών, των φυλακισμένων, των ταξικά απόκληρων αυτού του κόσμου, όσων ασφυκτιούν με τα έμφυλα πρότυπα και τις επιταγές της πατριαρχίας. Με ένα πλήθος δράσεων ενάντια σε όλο αυτό που συνοψίζει τον κυρίαρχο πολιτισμό.

Το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση στοχοποιείται, γιατί, όπως όλες οι καταλήψεις της αντεξουσίας, επιτίθεται στον πυρήνα του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, καταρρίπτοντας στην πράξη τον θεσμό που κράτος και κεφάλαιο στηρίζονται και περιφρουρούν με τη βία, την ιδιοκτησία. Δεν μας ανήκει τίποτα, μοιραζόμαστε τα πάντα, χωρίς τίτλους κατοχής. Δεν επενδύουμε σε περίκλειστα, ασφυκτικά εδάφη «ασφάλειας», εκεί που βασιλεύει η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η εξατομίκευση και η μιζέρια. Χτίζουμε σχέσεις πληθυντικές, δημιουργούμε αντιδομές αλληλεγγύης, σχέσεις βασισμένες στη συνδιαμόρφωση, στη συμπερίληψη της μιας από τον άλλο. Γι αυτό και είμαστε απειλητικές/οί για κάθε μορφή εξουσίας.

Ως μέρος της τρέχουσας κατασταλτικής στρατηγικής, πριν δυο βδομάδες περίπου εκδόθηκε τελεσίγραφο από το υπουργείο δημόσιας τάξης που καλεί σε οικειοθελή εκκένωση των καταλήψεων εντός 15 ημερών ή συνεννόηση/ διευθέτηση με τους ιδιοκτήτες των χώρων. Πρόκειται για κάλεσμά μας σε συνθηκολόγηση με το κράτος και συμμόρφωση με τις θεσμικές οδούς. Ένα αδιανόητο κάλεσμα για αυτοακύρωση των χαρακτηριστικών δράσης και λειτουργίας των καταλήψεων, μια προσπάθεια συρρίκνωσης των συγκρουσιακών περιεχομένων τους ενάντια στην ιδιοκτησία, ενάντια σε κάθε θεσμό και μορφή εξουσίας. Μια υπόδειξη του τρόπου που η εξουσία επιθυμεί να είμαστε και να υπάρχουμε. Μια επίθεση συνολικά στους ακηδεμόνευτους αγώνες και τα εγχειρήματά τους. Το επιστρέφουμε αυτούσιο πίσω.

Ως κατάληψη Αγρός διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι συνεχίζουμε ανυποχώρητα, γιατί αυτός ο αγώνας είναι για εμάς προϋπόθεση ζωής, γιατί μιλάμε για τους όρους που μπορούμε να υπάρχουμε, να σχετιζόμαστε, να αλληλεπιδρούμε. Οι αντιστάσεις ενάντια στα σχέδια της εξουσίας, οι αντιστάσεις υπέρ των ελεύθερων χώρων, έχουν βαθιά ριζώματα, είναι ζωντανά οδοφράγματα στα σχέδια της εξουσίας και τέτοια θα συνεχίσουν να είναι. Προχωράμε, στον δρόμο της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης.

Οι καταλήψεις είναι εγχειρήματα δημιουργίας, έμπρακτης αμφισβήτησης των κυρίαρχων διαχωρισμών ανάμεσά μας, είναι οι αρνήσεις μας ενάντια στην ιδιοκτησία, την εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας.

Απέναντι στη βία του “Νόμου και της Τάξης” παραμένουμε συνειδητά άνομες και άνομοι

Ενάντια στην κρατική καταστολή Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και σε μετανάστ(ρι)ες

*το κείμενο σε μορφή pdf 

 

---

Το κείμενο σε pdf

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 4 Νοέμβρη, κρατικές δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν και την εκκενώνουν. Ακολουθεί η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα την αμέσως επόμενη μέρα, η εισβολή και το σφράγισμα του στεκιού ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10 Νοέμβρη, ακολουθούμενη από λοκ-άουτ των πρυτανικών αρχών στο πανεπιστήμιο, και η εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας στις 12 Νοέμβρη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση τριών καταλήψεων στέγης μεταναστών στα Εξάρχεια, του Ξενοδοχείου Όνειρο (Σπύρου Τρικούπη 57) και της Ερεσού και Θεμιστοκλέους στις 16 Οκτωβρίου, Οκτάβιου Μερλιέ και Πρασσά στις 23 Σεπτέμβρη, καθώς και η εκκένωση στις 19 Σεπτέμβρη άλλων δύο καταλήψεων στέγης μεταναστών, της Αχαρνών 22 και της Σουρμελή-Αχαρνών. Λίγο νωρίτερα, στις 26 Αυγούστου, εκκενώθηκαν και σφραγίστηκαν οι Gare, RosadeFoc και οι καταλήψεις στέγης μεταναστών Σπύρου Τρικούπη 17 και 19.  Στις 15 Ιουλίου είχε προηγηθεί η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλιν στα Γιάννενα. Οι μετανάστες που διέμεναν στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν μεταφέρθηκαν στις λεγόμενες «δομές φιλοξενίας» ενώ οι συλληφθέντες/είσες αντιμετωπίζουν κατηγορίες.

Στις 20/11 ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδης βγάζει φιρμάνι-τελεσίγραφο 15 ημερών  για «οικειοθελή» εκκένωση των καταλήψεων, ενώ μιντιακά οργανώνεται ένα υποστηρικτικό επικοινωνιακό πλαίσιο περί αναγκαιότητας της «επερχόμενης» κατασταλτικής κίνησης.

Το μένος της νέας διακυβέρνησης μπορεί να εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο μιας «πατροπαράδοτης» δεξιάς διακυβέρνησης -με μια γεύση κλασσικής ακροδεξιάς στην άκρη των επικλήσεων των δημοκρατικών δικαιωμάτων- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έρχεται ως συνέχεια μια αλυσίδας κρατικών και κατασταλτικών στρατηγικών: το προηγούμενο υπόδειγμα της αριστερής διακυβέρνησης σύριζα οργανώθηκε πάνω στην καθίζηση, συρρίκνωση και αφομοίωση των κοινωνικών αγώνων. Στις μέρες του εξάλλου εκκενώθηκαν ή και γκρεμίστηκαν 27 καταληψιακά εγχειρήματα. Ουσιαστικά, αποτέλεσε έναν διάδρομο για την περαιτέρω νομιμοποίηση και εμβάθυνση του «νόμος, τάξη, ανάπτυξη» που εφαρμόζεται στις μέρες μας. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ξεκίνησε με αριστερά δεκανίκια και θέλει να παγιωθεί με δεξιά γκλομπ. Τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα με αυστηροποίηση των προβλεπόμενων ποινών, αβαντάρισμα των αφεντικών με ελαφρύνσεις όσον αφορά στην εργατική νομοθεσία, «επιτυχίες» της αντιτρομοκρατικής στην απόδοση κατασκευασμένων κατηγοριών, διασφάλιση των συμφερόντων επενδυτών και αφεντικών χωρίς προσχήματα, όξυνση της αιματηρής περίφραξης και απώθησης των μεταναστ(ρι)ών…
Από τις εξαγγελίες για αστυνόμευση των σταθμών του μετρό από βαριά οπλισμένους μπάτσους, το «σαφάρι λαθρεπιβατών» στα ΜΜΜ, μέχρι τον μιντιακό παροξυσμό για την αύξηση της εγκληματικότητας και το χάιδεμα των αυτιών των μισάνθρωπων τοπικών κοινωνιών που δεν θέλουν να «φιλοξενήσουν» μετανάστες, οι λόγοι που αρθρώνονται στο δημόσιο πεδίο αναφορικά με την ασφάλεια, δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά την νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της απροκάλυπτης κρατικής εποπτείας. Το δόγμα «νόμος και τάξη» θέλει να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο αποδοχής ή αποκλεισμού των κοινωνικών ταυτοτήτων και αντιστάσεων. Με τον τρόπο αυτό, η δημοκρατία θέλει να μας δείξει το ποιοι «χωράνε» και ποιες πρέπει να αποκλειστούν ως αντικοινωνικές, «αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο», «εμπόδια στην ανάπτυξη του τόπου», παραβατικές ή επικίνδυνες. Και πιο πέρα, ποιες γειτονιές είναι επικίνδυνες -άρα πρέπει να τεθούν υπό μια ιδιότυπη αστυνομική κατοχή- όπου στα σκοτάδια όλα επιτρέπονται, (κακοποιήσεις, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, εξευτελισμοί), αφού ο φόβος πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι σε έναν «κοινωνικό έχθρο». Εμφατικό παράδειγμα αυτών των πολιτικών είναι η εικόνα από το σήμερα στους δρόμους των Εξαρχείων. Από την άλλη, η αριστερά -σε όλες της τις εκφάνσεις- δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντιπολιτεύεται την «αμετροεπή καταστολή» με σημαία βέβαια τη νομιμοφροσύνη και να «στηλιτεύει» τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και πρακτικές (από τις συγκρούσεις ως τις καταλήψεις) δεν στοιχίζονται πίσω από την διαμεσολάβηση και την ενσωμάτωση.

Ο δεύτερος πυλώνας του «τάξη και ασφάλεια» είναι η περιθωριοποίηση των μεταναστών, η διαχείρισή τους με όρους «περιττών»: στοίβαξή τους σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή συνοπτικές διαδικασίες απέλασης. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που οι πρώτες αλλά και περισσότερες καταλήψεις που έχουν μέχρι στιγμής εκκενωθεί είναι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών. Η ιδιότητα του περιττού αποδίδεται στους μετανάστες αποκλειστικά βάσει της ταυτότητάς τους ως εκτοπισμένων Άλλων και, ως φυσικό επακόλουθό της, ακολουθεί η παρανομοποίηση, ο εγκλεισμός, η αορατοποίησή τους. Οι αγώνες τους και εξεγέρσεις τους στα κολαστήρια (με το …όνομα «κέντρα φιλοξενίας»), οι προσπάθειές τους να πάρουν την ζωή στα χέρια τους μέσω καταλήψεων κτιρίων, μακριά από την οργανωμένη φρίκη αυτής της «φιλοξενίας της ελληνικής δημοκρατίας», πρέπει να στιγματιστεί και να κατασταλεί -ακόμα και μέσα σε αυτή την θλιβερή μοναξιά, την ισχνή αλληλεγγύη ή και κοινωνική απομόνωση των κινήσεών τους- γιατί διαμορφώνεται ένα σημείο αντίστασης, ένα υπόδειγμα αγώνα για όλα τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια. Γιατί οι ηγεμόνες θέλουν τις υποτελείς τάξεις ακίνητες και αμίλητες και γνωρίζουν καλά την μεταδοτικότητα της «ασθένειας» της ανυπακοής…

Κανονικότητα χωρίς αστυνομία δεν υπάρχει. Ούτε χωρίς ανάπτυξη…

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης αναδεικνύεται σε χρήσιμο εργαλείο για την προέλαση του κεφαλαίου, αφού παρουσιάζει ως κοινό συμφέρον και επιδίωξη των αφεντικών και των από τα κάτω την προσέλκυση επενδύσεων, την τουριστικοποίηση, τις «ορθές» και ευέλικτες εργοδοτικές πρακτικές, την ελαστικοποίηση περιβαλλοντικών κανονισμών που στέκονται εμπόδιο στις «ιερές επενδύσεις» (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την αποψίλωση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και αλλού στη χώρα). Και όλα αυτά βέβαια με το δόλωμα κάποιων θέσεων εργασίας, υποτιμημένων, κακοπληρωμένων και ευέλικτων (οι λεγόμενες δηλαδή «ορθές εργοδοτικές πρακτικές»). Στην αθηναϊκή μητρόπολη οι γειτονιές μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους για την τουριστική βιομηχανία (κυρίως -αλλά όχι μόνο- με το περίφημο AirBnB όπου τα ενοίκια γίνονται απλησίαστα για τους φτωχούς κατοίκους και την μετατροπή ολόκληρων γειτονιών σε μονοκαλλιέργεια διασκεδαστηρίων και γκουρμέ φαγάδικων), ενώ οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, προσβάσιμοι σε όλους/ες, περιστέλλονται και εμπορευματοποιούνται (κι εδώ με το ευαγγέλιο της «ανάπτυξης»). Ένας τέτοιος χώρος είναι και το πάρκο τρίτση.

Μέσα στο πλάνο των επικείμενων κρατικών επιθέσεων βρίσκεται και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο τρίτση. Η «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο, δια στόματος του υπουργού περιβάλλοντος, περνάει μέσα από λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερη προσβασιμότητα. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω υποτίμησης και συρρίκνωσής του.

Απέναντι στις κρατικές μεθοδεύσεις, στον φόβο και την ηττοπάθεια, απαντάμε με την ανυποχώρητη αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που δέχθηκαν καταστολή και σε όσες στοχοποιούνται. Θα επιμείνουμε να στεκόμαστε μαζί και δίπλα σε όποια και όποιον αγωνίζεται αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα, μέσα από σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Και θα συνεχίσουμε, πεισματικά, να στήνουμε χώρους και δομές εδαφικοποίησης των προταγμάτων μας, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι χώροι όπου συναντιούνται οι αρνήσεις μας, μακριά από την ασφυξία των κυρίαρχων επιβολών και διαχωρισμών. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι δικές μας ανάσες ελευθερίας και αντίστασης.

αναδημοσίευση από https://thersitis.espiv.net/