Category: καταστολή

Σωφρονιστικός κώδικας ή κώδικας του σωφρονιστικού συστήματος. Σωφρονίζω σημαίνει «βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποστεί σε παράπτωμα ή αδίκημα με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές». Σωφρονισμός θα λέγαμε πως είναι η ιδεολογία που κανονικοποιεί, συστηματικοποιεί, εξελίσσει και επιβάλλει τη φιλοσοφία του «σωφρονίζω». Θεωρητικό παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος, με εξουσιαστικές έννοιες και λέξεις. Δεν είναι όμως έτσι.

Η φιλοσοφία του Νόμου έχει τη δυνατότητα να μη σταματά ποτέ και πουθενά. Ο Νόμος είναι το εξουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Νόμος είναι ο ορισμός της κανονικότητας, του επιτρεπόμενου, της παράβασης, της παρέκκλισης, της τιμωρίας. Ο Νόμος είναι η αποτύπωση, θέσμιση και αναπαραγωγή των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών διαιρέσεων, ιεραρχιών και προνομίων. Ο Νόμος είναι το συντακτικό της κυριαρχίας και “σκληραίνει” ή “μαλακώνει”, στενεύει ή διευρύνεται για να καταστείλει ή να αφομοιώσει, επιδιώκοντας διαρκώς να ενσωματώνει σε μια νέα “ισορροπία” τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις και τους “συσχετισμούς δύναμης” αλλά και τους ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Η διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων από το Νόμο, έχει επιβληθεί ως η “μόνη λύση”, ως ο μόνος τρόπος. Σε προέκταση, ο σωφρονισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα εγκαθίδρυσής του Νόμου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Το ότι κάποιος άνθρωπος «τελεί ένα παράπτωμα» ή ένα «αδίκημα», κατόπιν τιμωρείται με κάποια ποινή ή κάποιο χρηματικό πρόστιμο και ίσως εγκλείεται σε μία φυλακή με απώτερο στόχο να «βελτιώσει τη διαγωγή του», φαίνεται πλέον κατά κάποιο τρόπο «λογικό» και «αυτονόητο» παρά το γεγονός ότι η ιστορία του εγκλεισμού και ακόμα περισσότερο του «σωφρονισμού» δεν έχει περισσότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Οι ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες καλούνται να αποδεχτούν ως ρυθμιστική αρχή το Νόμο, να συμμορφώνονται με αυτόν και να θεωρούν αυτονόητη την τιμωρία και τον “σωφρονισμό” των παραβατών του, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μύθου περί “ισότητας απέναντι στο Νόμο”, παρότι δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που εδραιώνει, διασφαλίζει και διαιωνίζει κάθε κοινωνική ανισότητα.

Ο Νόμος άπαξ και εγκαθιδρυθεί ως «λογικό» στην κοινωνική συνείδηση μπορεί να απλωθεί παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής. Έτσι δεν αρκεί το γεγονός ότι κάποιος κάνει ένα παράπτωμα, καταστέλλεται από την αστυνομία, τιμωρείται από το δικαστικό σύστημα και τελικά φυλακίζεται. Μέσα στις φυλακές οι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο την ελευθερία τους και την ελευθερία των επιλογών και δυνατοτήτων τους ούτε μόνο απομακρύνονται βιαίως, δακτυλοδεικτούμενοι από τις κοινωνίες που ζούσαν, ως «μαύρα πρόβατα». Στις φυλακές οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται -τι τραγική ειρωνεία- ως μέλη μίας νέας κοινότητας που «απλώς» διαθέτει τείχη, συρματοπλέγματα, κάγκελα, φρουρούς και χρονοδιαγράμματα φαγητού, προαυλισμού, ύπνου, επισκεπτηρίων. Γι’ αυτό και ο Νόμος μαζί με όλο το θεσμικό πλέγμα της βιομηχανίας του εγκλεισμού και το αστυνομο-δικαστικό σύμπλεγμα, εισέρχονται μέσα από τα συρματοπλέγματα και γίνονται κι εκεί οι διαχειριστές -κι όταν απαιτείται, οι τιμωροί- των έγκλειστων ανθρώπινων υποθέσεων. Ο σωφρονιστικός κώδικας δεν είναι παρά ο σωφρονισμός του σωφρονισμού.

Ο “σωφρονισμός” αποτέλεσε για πολύ καιρό συστημική επιδίωξη πάνω στην τιμωριτική πρακτική, την ποινή του εγκλεισμού. Αφορά στην εξουσιαστική οπτική συμμόρφωσης του υποκειμένου στις κυρίαρχες αξίες, ιδέες και συμπεριφορές από τις δομές εγκλεισμού (για τους παραβάτες οι φυλακές, για τους παρεκκλίνοντες τα ψυχιατρεία) και η επιστροφή-επανένταξή του στην κοινωνία, σωφρονισμένου πλέον. Ως θεώρηση, πρακτική και επιδίωξη όμως, ο σωφρονισμός εγκαταλείπεται συστημικά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις “διαχείρισης” πλέον όσων αποκλίνουν από το Νόμο ή την Κανονικότητα υποκειμένων. Το νέο κυριαρχικό υπόδειγμα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τόποι εξαίρεσης και εκτοπισμού. Οι φυλακές (όπως και τα άσυλα) γίνονται ξεκάθαρα τόποι τιμωρητικού αποκλεισμού, χωματερές απόβλητων, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, ανακύκλωσης των κρατουμένων, οι οποίοι έχουν δυνατότητες εξόδου μόνο εφόσον υποταχθούν και πειθαρχήσουν. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι κρατούμενοι δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα ούτε υπάρχουν κοινωνικές αιτίες των πράξεων τους αλλά ξεχωριστές-μεμονωμένες περιπτώσεις με δική τους ευθύνη γι’ αυτό που έπραξαν και για το αν θα θελήσουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Οπότε, ο κώδικας καταχρηστικά συνεχίζει να ονομάζεται σωφρονιστικός αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της βιομηχανίας εγκλεισμού, ο σωφρονισμός δηλαδή των κρατουμένων.

Η συγκεκριμένη κατάθεση πρότασης προς ψήφιση του «νέου» σωφρονιστικού κώδικα αξίζει της προσοχής μας για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί προσπαθεί, με περίτεχνο τρόπο, να κανονικοποιήσει τις υποτιθέμενες «παρατυπίες» ή «κενά» διαχείρισης των φυλακών. Αρχικά, τυποποιώντας τη λογική που ανέκαθεν ίσχυε (ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε διευθυντή, εισαγγελέα φυλακών και κοινωνικής υπηρεσίας), δηλαδή πως ο σωφρονισμός αφορά άμεσα τους στενούς ανθρώπους των κρατούμενων. Επίσημα πια προσπαθεί να τους μετατρέψει από ανθρώπους-σχέσεις σε ανθρώπους-εργαλεία που είτε θα τους επιβάλλεται ο ρόλος να νουθετούν τον κρατούμενο, είτε θα τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν οι δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές προκειμένου να συνδιαλέγεται και να συναινεί με τις αρχές ο κρατούμενος. Στη συνέχεια, εγκαθιδρύοντας (ξανά) τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, αυτή τη φορά στο όνομα των «ταυτοτήτων» και της προστασίας τους –μέχρι σήμερα αυτά τα ειδικά καθεστώτα εμφανίζονταν ως άτυπες διαχωρισμένες πτέρυγες (για παράδειγμα άλλη πτέρυγα για τους τοξικοεξαρτημένους, άλλη για τους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πρόσωπα κοκ) ή εμφανίζονταν ως κελιά απομόνωσης ή πτέρυγες απομόνωσης ή τέλος ως «φυλακές υψίστης ασφαλείας». Επίσης, επαναφέροντας, με τη μορφή επιστημονικής μελέτης, κάθε είδους παραβίαση και βασανισμό πάνω στα έγκλειστα σώματα μέχρι και στον τρόπο που θα πραγματοποιούνται -αν θα πραγματοποιούνται- πλέον τα επισκεπτήρια. Και τέλος καταστρατηγώντας επί της ουσίας τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις εφαρμόζονταν ως «επιβράβευση» ή «επιείκεια», αφού πλέον τις συγκεκριμενοποιεί μεν αλλά ταυτόχρονα τις συνδέει άρρηκτα και με την αναγκαία αοριστία με όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του νέου κώδικα. Με απλά λόγια ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θεσμοθετεί πως ο σωφρονισμός θα τιμωρεί, θα εκδικείται και διαρκώς θα απειλεί τον κρατούμενο ακυρώνοντάς του το δικαίωμα να εξεγερθεί, να αντισταθεί, να διαφωνήσει με το καθεστώς εγκλεισμού και τιμωρίας του. Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, η γλώσσα και το σώμα των φυλακισμένων. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως η φυλακή θα είναι πάντα φυλακή -με ή χωρίς σωφρονιστικούς κώδικες- και οι φυλακισμένοι δεν έχουν κανένα άλλο μέσο για να επικοινωνήσουν και να αντισταθούν σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη, παρά τη γλώσσα και το σώμα τους και αυτά θέτουν εδώ και κάποιο καιρό ενώπιον μας.

[στο ενδεχόμενο που ο εγκλεισμός φαντάζει σε κάποιους μία «ξένη» κατάσταση, ας το σκεφτούν διπλά την εποχή που διανύουμε…]

 

Αλληλεγγύη στον αγώνα των φυλακισμένων

ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

 

https://athens.indymedia.org/post/1579859/

https://athens.indymedia.org/post/1579506/

https://athens.indymedia.org/post/1579496/

και στους απεργούς πείνας από 11.11.2017,

Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, μέλη του Ε.Α.

https://athens.indymedia.org/post/1579380/

μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής

μέχρι την ανατροπή της κοινωνίας-φυλακής

Αναδημοσίευση από το blog http://anarxiko-resalto.blogspot.gr/

 

Τα ξημερώματα της 27ης Ιούλη στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε εκκένωση των καταλήψεων στέγης μεταναστών/στριών “Ορφανοτροφείο”, “Hurriya” και “Λεωφ. Νίκης 39”. Κατά τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης κατεδαφίστηκε το κτίριο του Ορφανοτροφείου, ενώ μέσα του υπήρχε ιατροφαρμακευτικό υλικό και εξοπλισμός, έγινε χρήση χημικών στην κατάληψη Hurriya και συνελήφθησαν συνολικά 74 άτομα, καταληψίες και αλληλέγγυοι/ες.

Το κράτος έχει συνέχεια και διατηρεί το μονοπώλιο της βίας στη διαχείριση των περισσευούμενων και των αποκλεισμένων. Συντηρεί λοιπόν και ορθώνει νέους φράχτες, ανοίγει πολυάριθμα στρατόπεδα “φιλοξενίας” μεταναστών/στριών σε απομονωμένες περιοχές εκτός πόλεων και νομιμοποιεί τις απελάσεις. Εντείνει την στρατιωτική φύλαξη των συνόρων και τοποθετεί το στρατό σε θέση διαχειριστή των κοινωνικών υποθέσεων. Το ελληνικό κράτος αποκτά κεντρικό ρόλο στις δράσεις της FRONTEX και της EUROPOL, στις αναχαιτίσεις πλοιαρίων και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην Μεσόγειο, νομιμοποιεί τους βομβαρδισμούς και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Δύσης, συμμετέχει το ίδιο ενεργά σε νατοϊκές αποστολές που ξεριζώνουν τους μετανάστες/στριες από τον τόπο τους.

Παράλληλα, επιτίθεται σε καταυλισμούς μεταναστών (Ειδομένη, Πειραιάς), εκκενώνει κατειλημμένους χώρους, εκεί όπου εδαφικοποιείται το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης απέναντι στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση, χώρους όπου φιλοξενούνται μετανάστες/στριες μέσα στην πόλη μακριά από την αορατότητα που τους έχει επιβληθεί. Επιχειρείται μεθοδικά, με τη στήριξη όλου του θεσμικού φάσματος και των media, να ποινικοποιηθούν δομές και κινήσεις αλληλέγγυων. Δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός η επίθεση στις 3 καταλήψεις, δύο μέρες μετά το τέλος των εκδηλώσεων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες του 10ήμερου ΝοBorder Camp στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης και ενώ πρώτα είχε λειανθεί το έδαφος για καταστολή με τη διαρκή συκοφάντηση της διοργάνωσης από μ.μ.ε, πανεπιστημιακούς- θεσμικούς κύκλους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι ΜΚΟ παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών, ενώ η ανάδειξή τους σε κύριες δομές διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος συμβάλλει στην προσπάθεια του κράτους για μεταστροφή της αλληλεγγύης σε “φιλανθρωπία”, παρανομοποιώντας όσους/ες δεν έχουν “διαπιστευτήριο” μη διασάλευσης της κοινωνικής ειρήνης.

Ζητούμενο για το “ανθρωπιστικό κράτος” είναι οι κινήσεις αλληλεγγύης των από κάτω ως ίσο προς ίση με αυτοοργανωμένα χαρακτηριστικά, να μπορούν να χαρακτηρίζονται ως «ακραίες» και επικίνδυνες, με σκοπό την περιθωριοποίησή τους έτσι ώστε να αποτρέπεται η δημιουργία ζωντανών σχέσεων και κοινών αγώνων ντόπιων- μεταναστών.

Ενάντια στην κρατική καταστολή υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Απέναντι σε πλαστούς διαχωρισμούς (νόμιμοι- παράνομοι μετανάστες) που ορίζουν το ποιες ζωές αξίζει να βιωθούν και ποιες όχι, στεκόμαστε αλληλέγγυα προς όλους/ες όσοι/ες συνιστούν τις υποτελείς τάξεις. Απέναντι στο σύστημα που γεννά φτώχεια και θάνατο στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά, οξύνοντας τις πρακτικές που ρηγματώνουν τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού. Για έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο, χωρίς χαρτιά, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, διαχωρισμούς, εκμετάλλευση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ, ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 39, HURRIYA

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ

πανό  στο πάρκο τρίτση (29/7)

Όλα είναι δικά μας γιατί όλα είναι κλεμμένα

Ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης έχει απ’ ότι φαίνεται μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλοντας με το που ανέλαβε το καινούριο του πόστο να λύσει ένα από τα χρόνια «προβλήματα» του ΟΠΑ, το οποίο είναι η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Αφού η υπόθεση αυτή είχε και 3 εκατ. € στη μέση, θεώρησε εαυτόν καταλληλότερο για τη δουλειά. Εκτός από τα πετυχημένα deals που έχει συνάψει με μεγάλες εταιρίες (βλ. ΟΤΕ) και την κατοχή θέσης σε υπουργείο (βλ. γενικός γραμματέας υπ. Μεταφορών), θέλει να προσθέσει στο βιογραφικό του και επιτυχίες με πολιτική χροιά, όπως είναι η εκκένωση μιας κατάληψης αναρχικών. Έτσι τον Φεβρουάριο ’16 προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ανάδειξη αναδόχου εταιρείας με σκοπό την ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζεται η κατάληψη, ο οποίος ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση αλληλέγγυων. Μετά την ακύρωση, ο πρύτανης Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια του υπουργείου παιδείας μιας και δεν ήθελε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη της υπόθεσης, όπως και έγινε. Εκείνοι με τη σειρά τους δεν δίστασαν να δώσουν ασφαλή διέξοδο στο πρόβλημά του, αφού τους πρόσφεραν αίθουσα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού και άρα πολιτική κάλυψη. Το υπ. παιδείας βέβαια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης και οι συνεργάτες του δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει απόφαση για στήριξη του ΟΠΑ, στην προσπάθειά του για εκκένωση μιας κατάληψης, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί τους δικούς τους προϊσταμένους.

Μετά το δεύτερο διαγωνισμό-παρωδία, ως μειοδότης του έργου ανακηρύχθηκε η κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος-ΠΕΤΚΑ ΑΕ». Ή μήπως να λέγαμε ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Γιακουμάκη πριν καν ανακοινωθεί ο διαγωνισμός και ότι αυτός έγινε για τα μάτια του κόσμου? (Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΠΕΤΚΑ ΑΕ συνειδητά συνεργάζεται και με το δημόσιο, με έργα τους να αφορούν και αρκετές κατασκευές στρατιωτικών βάσεων.)

Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκάθαρο όφελος χτυπώντας τη Βανκούβερ, καθώς όντας ενεργό κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είναι κι αυτή ένα σαράκι που κατατρώει τα σχέδιά τους. Σχέδια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με οικονομικό και πολιτικό όφελος, όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν με εκκενώσεις καταλήψεων σε σημεία-κλειδιά.

Εμείς από την πλευρά μας δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην επικείμενη καταστολή της κατάληψης. Δεν έχουμε σκοπό να συνδιαλλαγούμε με πρυτάνεις, μεγαλοεργολάβους και κράτος. Δεν θα φύγουμε από το κτίριο, μέσα στο οποίο δημιουργούμε καθημερινά με βάση την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς που θέλουν να μας εκκενώσουν. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δεν θα αφήσουμε κανένα πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας τρομοκρατήσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες. Θα συνεχίζει να ζει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει, χωρίς ανακαινίσεις και ανακατασκευές.

Κατάληψη σε βίλες και εγκαταλελειμμένα

 

αναδημοσίευση από athens.indymedia

 

Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες

Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.

Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες

ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων

 

Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias

 

Αναδημοσίευση από Indymedia

ΜΕΡΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Η’ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΣΟΛ ΔΕ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗ ΒΙΛΑ

Στις 2/4/2015 η 3η τακτική συνεδρίαση του Ν.Π.Δ.Δ. Αθλητισμού και Πολιτισμού του Δήμου Ζωγράφου, ομόφωνα εγκρίνει την οριστική μεταστέγαση του Δημοτικού Ωδείου στον κατειλημμένο χώρο της Βίλας Ζωγράφου. Αφορμή είναι η μη καταλληλότητα του χώρου που μέχρι τώρα στεγάζει το δημοτικό ωδείο και ως ‘’θετικό επακόλουθο’’ παρουσιάζεται το ‘’άνοιγμα’’ της Bίλας στους κατοίκους του Ζωγράφου.

Σε συνέχεια λοιπόν του σχεδιασμού για το γκρέμισμα μέρους του περιβάλλοντος τοίχου της Βίλας Ζωγράφου και την αφομοίωσή της, οι μεθοδεύσεις για την καταστολή της κατάληψης συνεχίζονται με σαφώς πιο επιθετικά χαρακτηριστικά. Δεδομένης της ύπαρξης και άλλων κατάλληλων χώρων για το ωδείο, η επιλογή της Βίλας Ζωγράφου έχει ξεκάθαρο στόχο την εκκένωση της κατάληψης. Η ύπαρξή της, με τον ακηδεμόνευτο και αντιεμπορευματικό της χαρακτήρα, έρχεται εξαρχής σε αντίθεση με τις βλέψεις της τοπικής εξουσίας για οποιαδήποτε χρήση του χώρου.

Μπορεί η ρομαντική εικόνα ενός ωδείου στην Βίλα Ζωγράφου, μιας Βίλας γεμάτης μουσική, να δημιουργεί τις καλύτερες εντυπώσεις για την ποιότητα και το κύρος της δημοτικής αρχής, αλλά δεν είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό. Η ύπαρξη αντιτίμου που καλούνται να πληρώνουν οι μαθητές για τα μαθήματά τους αποτελεί μια ολοφάνερη, εμπορευματική σχέση που μόνο ρομαντική δεν είναι αφού αυτόματα αποκλείονται από τα μαθήματα όσοι δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα (δεν είναι και λίγοι) ενώ παράλληλα ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω εμπορευματική χρήση του χώρου. Επίσης, καθόλου ρομαντική δεν είναι και η παράκαμψη των μόνιμων εργαζόμενων που πληρούν τις προϋποθέσεις για την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και η επιλογή αντί αυτών, μιας φίρμας σοπράνο, ‘’εκλεκτής’’ του προέδρου του Ν.Π.Δ.Δ. και της δημάρχου με αδιαφανείς διαδικασίες (απευθείας ανάθεση) και με μισθό 22.374 ευρώ (!) το χρόνο. Δεν είναι ότι είμαστε τυπολάτρεις, ούτε έχουμε φετίχ με τους χαμηλούς μισθούς, αλλά εδώ γίνεται φανερό το πόσο σημαντικό είναι για την Καφατσάκη και το επιτελείο της να παίξουν με τις εντυπώσεις, παρακάμπτοντας τις τυπικές τους διαδικασίες και κάνοντας επιλογές που κοστίζουν ανεξήγητα περισσότερο από όσο μας έχουν συνηθίσει.

Η εικόνα αυτή, παράλληλα, προετοιμάζει το έδαφος για την καταστολή, αφού στοχεύει στην επίτευξη της συναίνεσης των κατοίκων της περιοχής μέσω του κοινωνικού προσωπείου του ωδείου. Έτσι, ο δήμος προσπαθεί να δικαιολογήσει πολύ πιο έυκολα την καταστολή ενός ξεκάθαρα κοινωνικού και ανοιχτού εγχειρήματος που αμφισβητεί τις μίζερες σχέσεις εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Σχέσεις που συνεχίζουν να αναπαράγονται από την αριστερή διαχείριση τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο (προσλήψεις μέσω κοινοφελών προγραμμάτων, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου κλπ).

Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου, στα 4 χρόνια της ζωής του, στεγάζει ποικίλες δομές χωρίς κανένα αντίτιμο, χωρίς ιεραρχίες και χωρίς ‘’ειδικούς’’. Μέσα από τις δομές αυτές προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, τις εβδομαδιαίες προβολές ταινιών, το γήπεδο 5×5, τα καφενεία ψυχικής υγείας και ένα μεγάλο πλήθος μαθημάτων αυτομόρφωσης: ιστορία, φιλοσοφία, μελέτη του Κεφαλαίου του Μαρξ, φωτογραφία, ελεύθερο σχέδιο, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, ενισχυτική διδασκαλία σε μαθήματα σχολείου, χορός, εργαστήριο ανοιχτού λογισμικού, δημιουργία και εμψύχωση κούκλας και τέλος, αυτοοργανωμένα μαθήματα μουσικής. Ακόμα, το πολιτικό εγχείρημα της συνέλευσης του Μπαξέ που δημιουργήθηκε στον απελευθερωμένο χώρο της Βίλας τροφοδοτεί με τα προϊόντα που παράγει τις εβδομαδιαίες συλλογικές κουζίνες της κατάληψης και γειτονικών εγχειρημάτων.

Μέσω πολιτικών δράσεων (συγκεντρώσεις, πορείες, δράσεις αντιπληροφόρησης, συνελεύσεις, κατάληψη δημαρχείου Ζωγράφου) και εκδηλώσεων οικονομικής ενίσχυσης (ρεμπέτικα γλέντια, μπαρ, πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες), η Βίλα στέκεται αλληλέγγυα και στηρίζει οικονομικά εργατικούς αγώνες, συντροφικά εγχειρήματα, διωκόμενους και φυλακισμένους αγωνιστές αλλά και αγωνιστές με ανάγκη κάλυψης ιατρικών εξόδων.

Όλα αυτά τα χρόνια η συνέλευση της βίλας έχει συμμετάσχει σε ταξικούς κοινωνικούς αγώνες στοχεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο στην περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση τους. Στον αγώνα ενάντια στις συνθήκες εργασίας και τις απολύσεις των ‘’ωφελούμενων’’ στα κοινωνικά προγράμματα του δήμου Καισαριανής που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ, των εργαζομένων στο ταχυφαγείο GAMATO, της απολυμένης Ελένης Σ. από τα super market ΑΒ Βασιλόπουλος, των απολυμένων καθηγητών από τα φροντιστήρια ‘’Ανέλιξη’’ , καθώς και ενάντια στις διαθεσιμότητες των εργαζόμενων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που απεργούσαν επί 3,5 μήνες. Οι κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας αποτελούν άλλη μια σημαντική στιγμή στον ταξικό ανταγωνισμό όπου η βίλα παίζει ενεργό ρόλο. Ενάντια στη διαρκή αύξηση του κόστους ζωής που επιβάλλεται από κράτος και αφεντικά, δίνουμε αγώνες για την ελεύθερη μετακίνηση στα ΜΜΜ, αποτρέπουμε διακοπές ρεύματος και νερού και προχωρούμε σε επανασυνδέσεις. Έχοντας διαλέξει σαφή θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται, δε θα μπορούσαμε παρά να κρατάμε ανελλιπώς καθαρή τη γειτονιά και από τη δράση των φασιστών (ΧΑ, ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ). Επίσης, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις-συζητήσεις θίγονται θέματα και προβληματικές που αφορούν τους αγώνες και συνεισφέρουν έτσι στον διαρκή κριτικό αναστοχασμό που είναι απαραίτητος για την διαμόρφωση μιας ριζοσπαστικής, επαναστατικής συνείδησης.

Ως εργαζόμενοι-ες, άνεργοι-ες και φοιτητές-ριες από τη γειτονιά του Ζωγράφου και τις γύρω περιοχές, επιλέγουμε να βρισκόμαστε στο χώρο της Βίλας αναγνωρίζοντάς την ως μια κοινότητα αγώνα στην οποία οργανωνόμαστε υλικά και πνευματικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Η φύση του εγχειρήματος είναι εχθρική προς το υπάρχον σύστημα και αυτούς που το διαχειρίζονται, είτε αριστερούς είτε δεξιούς και αυτή ειναι και η ουσιαστική αιτία αυτής της επίθεσης. Δεν είναι μόνο επίθεση σε ένα κατειλημμένο κτίριο και τους ανθρώπους που το πλαισιώνουν. Ειναι επίθεση ενάντια στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες των οποίων η Βίλα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, και ως τέτοια θα απαντηθεί.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

το κείμενο σε pdf