Από τη δεκαετία του ’90 τα τροπικά δάση της Ινδονησίας καταστρέφονται συστηματικά για να δώσουν τη θέση τους σε καλλιέργειες παραγωγής φοινικέλαιου και προϊόντων χαρτοβιομηχανίας. Κάθε χρόνο, με συστηματικούς εμπρησμούς αποτεφρώνονται εκατομμύρια εκτάρια γης, σκοτώνονται χιλιάδες ζώα και απελευθερώνονται τοξικά αέρια και CO2 που προκαλούν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα στους ντόπιους κατοίκους. Μόνο φέτος, οι εμπρησμοί από τις βιομηχανίες ως οικονομικότερη μέθοδος αποψίλωσης, αποτέφρωσαν 2.100.000 εκτάρια πυκνής δασικής και χορτολιβαδικής έκτασης, προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 21 ανθρώπων και χιλιάδων ζώων.
Ωστόσο, αυτή η τεράστια οικολογική καταστροφή δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα μεμονωμένο περιστατικό, ούτε «βαραίνει» μόνο κάποιες «αδιάφορες» πολυεθνικές εταιρείες ή κάποιους “ασυνείδητους καταναλωτές”. Αυτό που συμβαίνει είναι η έκφραση των δομικών χαρακτηριστικών του καπιταλισμού, ο οποίος εκτός από τη μείωση του κόστους παραγωγής και την αύξηση των τιμών, στοχεύει και στο άνοιγμα νέων αγορών για μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου. Και ποιο πεδίο θα μπορούσε να είναι πιο προσοδοφόρο από τους ανεκμετάλλευτους φυσικούς πόρους, όπως το νερό, η γη και ο αέρας;
Το κυρίαρχο σύστημα αναγνωρίζει το φυσικό πλούτο (συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου) ως εκμεταλλεύσιμο, τον οργανώνει κατάλληλα και τον λεηλατεί. Η λεηλασία αυτή ξεκινά από τον τεμαχισμό, την περίφραξη και την εμπορευματοποίησή του και φτάνει στην ολοκληρωτική υποτίμηση και καταστροφή του. Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που εμπορεύεται ακόμη και τη ρύπανση που προκαλεί! Με πρόσχημα την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και με ένα αυθαίρετα ορισμένο όριο παραγωγής ρύπων για κάθε εταιρεία, έχει συσταθεί “χρηματιστήριο ρύπων” που επιβαρύνει με πρόστιμα όσες εταιρείες το υπερβαίνουν, ενώ δίνει τη δυνατότητα σε άλλες που είτε έχουν μειώσει τις εκπομπές τους κάτω του καθορισμένου ορίου είτε έχουν προχωρήσει σε «πράσινες» επενδύσεις μέσω του Μηχανισμού Καθαρής Ανάπτυξης (CDM), να πουλήσουν δικαιώματα ρύπων.
Απέναντι σ’αυτόν τον παραλογισμό και τις άγριες συνθήκες εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος και των ζωών μας, που επιβάλλονται από πολιτικά και οικονομικά αφεντικά σε παγκόσμιο επίπεδο, και χωρίς καμία αυταπάτη ότι αυτός ο πολιτισμός εξορθολογίζεται, να οργανώσουμε όλοι/ες από τα κάτω τις αντιστάσεις μας, να στήσουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου και να τον καταστρέψουμε.
