Category: αφίσες

Η αφίσα σε μορφή [pdf]

ΣΑΒΒΑΤΟ 23/1
Κλάδεμα φιστικιών 11:00 – 14:00
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, καλούμε σε συλλογική – αυτοοργανωμένη φροντίδα των δέντρων του πάρκου από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, ενάντια σε λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης. Οι κάθε λογής θεσμικοί φορείς που διαχειρίζονται το πάρκο, τα τελευταία χρόνια αναθέτουν τη συγκομιδή των καρπών των δέντρων σε εργολάβους έναντι μισθώματος, απαγορεύοντας τη συλλογή καρπών  σε όσους/ες το επισκέπτονται και το φροντίζουν. Η εμπορευματοποίηση του πάρκου επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις, προετοιμάζοντάς μας για το μέλλον που του επιφυλάσσουν.

Συλλογική κουζίνα 14:00 – 16:00
Μαγειρεύουμε και τρώμε συλλογικά., φροντίζουμε όλοι/ες μαζί το χώρο.

ΤΡΙΤΗ 26/1
Προβολή βίντεο “Green” (48′) στις 18:30
Από τη δεκαετία του ’90 τα τροπικά δάση της Ινδονησίας καταστρέφονται συστηματικά για να πάρουν τη θέση τους καλλιέργειες για την παραγωγή φοινικέλαιου και προϊόντων χαρτοβιομηχανίας. Το τελευταίο διάστημα οι συστηματικοί εμπρησμοί που προκαλούνται από τις βιομηχανίες ως οικονομικότερη μέθοδος αποφίλωσης, αποτεφρώνουν τεράστιες εκτάσεις γης, απελευθερώνοντας τοξικά αέρια και οδηγώντας χιλιάδες ζώα στο θάνατο. Πολυεθνικές, κυβερνήσεις και παραστρατιωτικές οργανώσεις συμπλέκονται στο όνομα του κέρδους, λεηλατώντας φύση και ανθρώπους.

Οι κατειλημμένοι και αυτοοργανωμένοι χώροι, ως αντιθεσμικά και ανταγωνιστικά προς το υπάρχον εγχειρήματα, «βλέπουν» προς έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο ελευθερίας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης. Αποτελούν συλλογικά πεδία αντίστασης, δημιουργικότητας και λειτουργούν ως αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.

Πρόσφατα, o Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, δέχτηκε, για μια ακόμη φορά, εμπρηστική φασιστική επίθεση. Το ίδιο διάστημα, δέχτηκε βομβιστική επίθεση η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι. Το γνωρίζουμε: τα εγχειρήματα αυτά ρηγματώνουν τον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης, των διαχωρισμών, των ανισοτήτων. Αντιγυρίζουμε τα χτυπήματα, απαντώντας με συλλογική υπεράσπιση των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, με έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιζόμενο/η, ενάντια σε κρατικές και παρακρατικές διώξεις και επιθέσεις.

Προχωράμε στο δρόμο της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας, στο δρόμο της ρήξης και της εξέγερσης.

Μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας.

Η αφίσα σε μορφή [pdf]

Στήνουμε τις δικές μας γιορτές, μπλοκάροντας
τις διαθλασμένες από το θέαμα και το εμπόρευμα
σχέσεις, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους και όλες.

17:00
Απόσταξη τσίπουρου(καζάνεμα)
*με επεξήγηση των βημάτων της διαδικασίας

από τις 20:00
Μουσική βραδιά
με μελωδίες και τραγούδια από ανατολή

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 25
Από τις 11:00 φροντίζουμε το χωράφι
& φυτεύουμε τα χειμερινά κηπευτικά.
13:00-15:00 μαγειρεύουμε, τρώμε και
φροντίζουμε όλοι/ες μαζί το χώρο.
Μια ακόμη κίνηση να συνευρεθούμε με
τους δικούς μας όρους, συλλογικά και
αυτοοργανωμένα, μακριά από διαχωρισμούς,
αντίτιμα και όρους ελεημοσύνης.

ΣΑΒΒΑΤΟ 31
Κύκλος αυτομόρφωσης σχετικά με την
καλλιέργεια και τη φροντίδα της γης
12:00-13:00 Κατασκευή κομπόστ
13:00-14:00 Κατασκευή υπερυψωμένου
παρτεριού-σαμαριού με τη χρήση κορμών,
κλαδιών και χορταριών
Ένας άλλος τρόπος καλλιέργειας που
έχει στόχο την ανακύκλωση φυτικών
υπολειμμάτων, την εξοικονόμηση νερού και την ενίσχυση
της γονιμότητας του εδάφους με φυσικούς τρόπους.

 

Η συλλογική καλλιέργεια από την κατάληψη Αγρός, για περισσότερο από 6 χρόνια τώρα, στο πάρκο τρίτση, αποτελεί μια αυτοοργανωμένη κίνηση  για την παραγωγή της τροφής. Καταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο και από χώρο περίκλειστο,  ελεγχόμενο, που προορίζεται είτε για εμπορική εκμετάλλευση είτε για την εκτόνωση μιας ασφυκτικά βιωμένης αστικής ζωής, τον μεταστρέφουμε σε ελεύθερο χώρο συλλογικής λειτουργίας και δράσης, αυτοδιαχείρισης της γης, αυτοκαθορισμού της ζωής μας. Εδαφικοποιούμε την ανάγκη μας για διατροφική αυτονομία και μοιραζόμαστε όσα γνωρίζουμε για τις καλλιέργειες, χωρίς ειδικούς ανάμεσά μας, αντιιεραρχικά, για τη χαρά της μάθησης και της δημιουργίας.

Καλλιεργούμε τη γη συλλογικά και αυτοοργανωμένα, χωρίς  κρατικούς ή ιδιωτικούς τίτλους ιδιοκτησίας, λογικές χρηστικότητας και κέρδους. Μοιραζόμαστε τους καρπούς χωρίς κανένα αντίτιμο, τροφοδοτώντας παράλληλα και τη συλλογική κουζίνα της κατάληψης.

Σπάμε στην πράξη το δίπολο παραγωγού- καταναλωτή, μπλοκάροντας και μ΄αυτό τον τρόπο τις κυρίαρχες εμπορευματικές σχέσεις. Η φροντίδα του χωραφιού γίνεται με μη βιομηχανοποιημένες μεθόδους, χωρίς φυτοφάρμακα-λιπάσματα που δηλητηριάζουν τη γη, ενώ γίνεται προσπάθεια  να διατηρούμε ποικιλίες σπόρων που έχουν δημιουργηθεί με φυσικό τρόπο.

Η καλλιέργεια της γης από την κατάληψη Αγρός είναι εχθρική σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και δημοτικούς λαχανόκηπους, που χρηματοδοτούνται από κρατικά ή ευρωπαϊκά κονδύλια και λειτουργούν σε χώρους που τους παραχωρούνται για να αναδείξουν τις ψευτοοικολογικές ευαισθησίες δήμων και κράτους. Το πρόταγμα της συλλογικής καλλιέργειας της γης απευθύνεται σε όσες/ους αναγνωρίζουν στη συλλογική αυτοδιαχείριση της γης ένα ακόμη πεδίο αγώνα, συνδεδεμένο με τα άλλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και παίρνει θέση ανάμεσα στα άλλα προτάγματα του κόσμου της αντεξουσίας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΕΡΔΟΥΣ, ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ

Η ελληνική μεταναστευτική πολιτική αποτελεί εικόνα και ομοίωση των πολιτικών της Ευρώπης-Φρούριο. Είναι η πολιτική εκείνη που οργανώνεται για να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως “εχθρούς”, “εισβολείς” ή “περισσευούμενους πληθυσμούς” με φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα διαλογής (hot spots), ναυτικές και στρατιωτικές περιπολίες, απωθήσεις και “επαναπροωθήσεις”. Η πολιτική των κλειστών ή ασφυκτικά ελεγχόμενων συνόρων ωθεί τους μετανάστες στο θάνατο των ναυαγίων και των ναρκοπεδίων. Είναι η πολιτική που επιτηδευμένα απεκδύεται τη δική της ευθύνη για το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έγκλημα της Μεσογείου, επιρρίπτοντάς την αποκλειστικά και μόνο στους “διακινητές”. Σαν να μην είναι τα κράτη και οι στρατοί αυτοί που ρημάζουν τα πάντα ανάλογα με τα κυριαρχικά νταλαβέρια τους. Σαν να μην είναι οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτοί που σε μία νύχτα μπορούν να ισοπεδώσουν, άλλοτε με τις βόμβες και άλλοτε με τις “επενδύσεις” τους, ολόκληρους πληθυσμούς και να τους μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους/ες, σε μετανάστες /στριες, σε πρόσφυγες. Σαν να μην είναι οι φράχτες και τα περίπολα των στρατών στα σύνορα αυτά που οδηγούν τους μετανάστες να “ρισκάρουν” τις ζωές τους -στα χέρια των “διακινητών”- στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου.

Αυτό που βιώνουν οι μετανάστες στο δρόμο ή στον “ευρωπαϊκό παράδεισο” δεν είναι κάποιο τηλεοπτικό δράμα έξω από ή ενάντια στη δική μας καθημερινότητα αλλά μια πραγματικότητα που αφορά στην κοινή μοίρα των “υποτελών τάξεων”, των απόκληρων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Μια μοίρα, όμως, που πρέπει να συντρίψουμε, αρνούμενοι/ες όχι μόνο τα αποτελέσματα των κυριαρχικών πολιτικών αλλά κάτι βαθύτερο. Τα ιδεώδη, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς εκείνους που παράγουν εθνικούς διαχωρισμούς, πολέμους και οικονομική λεηλασία, περιφράξεις και καταστολή.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη

Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού “ευρωπαϊκού παραδείσου”

Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες

 

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

 

 

Το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί από άκρη σε άκρη των ευρωπαϊκών συνόρων είναι η λέξη φιλοξενία. Τα ευρωπαϊκά κράτη (με πρωτοπόρο το ελληνικό) κάνουν ασκήσεις φτηνού ανθρωπισμού: την ίδια στιγμή που η μεταναστευτική πολιτική τους εδώ και δύο δεκαετίες δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες και χερσαία σύνορα, που στοχοποιείται η «διαφορετικότητα» των μεταναστών, που η ειρήνη και ο πόλεμός τους, η διπλωματία και οι επενδύσεις τους αποσυνθέτουν και λεηλατούν πληθυσμούς στην Ασία και την Αφρική, την ίδια στιγμή χαμογελώντας μπορούν να μιλάνε για τη μεγαλόκαρδη ευρωπαϊκή δημοκρατία και τις αξίες της. Και όπως πριν λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγεμόνες ήθελαν τις κοινωνίες τους να συντάσσονται πίσω από ένα «je suis charlie» για να «υπερασπιστούν τα κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού», τώρα κάνουν σημαία έναν υπεροπτικό όσο και φτηνό ανθρωπισμό της «κουβέρτας και των συσσιτίων».

Ας το ξεκαθαρίσουμε: οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που «πολιορκούν τον ευρωπαϊκό παράδεισο» δεν βιώνουν καμιά «ανθρωπιστική κρίση». Αυτό που βιώνουν είναι η βαρβαρότητα των τοπικών πολέμων  και των διεθνών «αντιτρομοκρατικών σταυροφοριών», η πιο βαθιά λεηλασία της καπιταλιστικής μηχανής. Δεν υπάρχει μια «ανθρωπιστική κρίση» που εξελίσσεται  στην Συρία, στο Αφγανιστάν, στα ευρωπαϊκά σύνορα, αλλά ένας ξεκάθαρος πόλεμος με όλα τα μέσα.  Όπως ακριβώς και δεν υπάρχει στην Ελλάδα καμιά ανθρωπιστική κρίση «στα χρόνια του μνημονίου» αλλά μια ξεκάθαρη επιλογή από την πλευρά των ντόπιων αφεντικών για βάθεμα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης των υποτελών τάξεων.

Η μόνη απάντηση είναι οι κοινοί  αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στα σύνορα, τα κράτη, τα αφεντικά, το γκρέμισμα κάθε φράχτη που διαχωρίζει τους καταπιεσμένους: από τον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  ως τις γειτονιές μας…

Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία: είναι όρος ζωής, είναι η αρχή κάθε ανατροπής.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΚΟΒΕΙ ΦΡΑΧΤΕΣ

Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη

Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού “ευρωπαϊκού παραδείσου”

Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Μπορεί να ζούμε την εποχή των “μεγάλων διακηρύξεων” για την “ανθρώπινη ζωή” και μια αλλαγή σε φραστικό επίπεδο, με τους “λαθρομετανάστες” να γίνονται “παράτυποι”, γνωρίζουμε όμως ότι ο ρατσισμός τρέφεται το ίδιο καλά και με τον ανθρωπισμό. Γιατί μπορεί να κρίνεται προς το παρόν απαραίτητη μια σχετικά “ευνοϊκή υποδοχή” στους πρόσφυγες από τη Συρία, όταν καταφέρνουν βέβαια να επιβιώσουν στο πέρασμά τους από το Αιγαίο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για κάθε άλλο μετανάστη/στρια και πρόσφυγα από άλλες χώρες (Αφγανιστάν, αφρικανικές χώρες κ.α.). Ο διαχωρισμός σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες -σαν να μην συνδέονται αδιάρρηκτα πόλεμος και φτώχεια- στοχοποιεί τους δεύτερους ως ανεπιθύμητους.

Ο ρατσιστικός λόγος απλώνει, γίνεται οικειοποιήσιμος με άλλη μορφή: από τη μία οι “καθαροί”, “μορφωμένοι”, “ευκατάστατοι” πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και από την άλλη οι “απολίτιστοι”, “βρώμικοι”, “επικίνδυνοι”, “βάρβαροι”, σε μια εύγλωττη στοχοποίηση τελικά της ίδιας της φτώχειας. Το καταλάβαμε: ο ανθρωπισμός και η συμπόνια δεν χωράει τους πάντες.

Αλλά και τα ίδια τα “κέντρα φιλοξενίας” βρωμάνε ρατσισμό. Ως συνέχεια της κρατικής διαχείρισης του πλήθους των μεταναστών, οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονται σαν μάζες, μετριούνται σαν ποσότητες, διακρίνονται με βάση εθνότητες και βουλιάζουν στην αορατότητα, στα “φιλάνθρωπα” χέρια του ελληνικού κράτους. Και φράσεις όπως: “εμείς οι Έλληνες είμαστε πάνω απ΄ όλα άνθρωποι”, έρχονται για να επαναφέρουν το “καθαρά εθνικό” στο δημόσιο λόγο, να διακρίνουν με υπεροψία για μια ακόμη φορά τον ντόπιο από τον μετανάστη, να απαλείψουν τα κοινά ανάμεσά μας, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις.

Ενάντια στη διαρκή στοχοποίηση των μεταναστών, στις ορατές ή συγκαλυμμένες μορφές του ρατσισμού, η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών είναι η μόνη απάντηση, δημιουργώντας σχέσεις ζωντανές, ανιδιοτελείς, ως ίση προς ίσο.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη

Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού “ευρωπαϊκού παραδείσου”

Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες

 

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

 

 

Αναδημοσίευση από Θερσίτη