Category: αφίσες

αναδημοσίευση από sinialo.espiv.net

Η κατάληψη Σινιάλο έκλεισε 10 χρόνια ζωής στο Αιγάλεω. Όλα αυτά ήταν χρόνια κορυφαίας συστημικής κρίσης και μάλιστα εξελισσόμενης σε ένα από τα πιο ταξικά προσδιορισμένα προάστια της μητρόπολης. Απώλειες ανθρώπων, απαξίωση της ζωής, λεηλασία του περιβάλλοντος, οικονομικός αποδεκατισμός, ανεκπλήρωτοι αγώνες, πολιτική παραδοπιστία, κοινωνικός εκφασισμός, κρατικός αυταρχισμός. Ένας κόσμος σε γενικευμένη καθίζηση. Μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη συγκυρία, η κατάληψη δεν έπαψε να αποτελεί ένα ανοιχτό εγχείρημα με συγκεκριμένα και αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά, ένα εγχείρημα που έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά του στην περιοχή.

Όπως είναι “φυσικό”, μπορεί να μην συμφώνησε και να μην συμφωνεί σύσσωμη η γειτονιά με τα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, αλλά ο σεβασμός της προς αυτό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος. Κι αυτό γιατί στο βεληνεκές της τοπικής δράσης οι άνθρωποι γνωρίζονται και καθένας κρίνεται σε σχέση, καταρχάς, με το αν πράττει αυτά που πρεσβεύει. Και σ’ αυτό η κατάληψη δε υπολείφθηκε, όχι μόνο ως προς την αποδοχή από τη γειτονιά αλλά και ως προς την κριτική που άσκησε κάθε φορά που αυτή εκφραζόταν στο πλαίσιο ενός επιθετικού μικροαστισμού.

Η κατάληψη Σινιάλο ήταν και είναι φυσική προέκταση του δημόσιου χώρου της πλατείας Παπανικολάου με την διαρκή, αναπόσπαστη και πολύπλευρη παρουσία της. Στο πλαίσιο πάντα, φυσικά, των συνολικών αποπειρών της -μαζί και με άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα- για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση, την απελευθέρωση όλων των πλευρών της ζωής. Από τον Εσταυρωμένο των “πλατειών” μέχρι το Μπαρουτάδικο του “πατινάζ”, από την Προύσης των σφαγιασθέντων από τους ναζί μέχρι το Βίλατζ των ρατσιστικών επιθέσεων, από του Λιούμη έως τις εργατικές πολυκατοικίες, από τις απολύσεις της Γενικής Ταχυδρομικής επί της Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις διακοπές της ΔΕΗ σε αναξιοπαθούντες επί της Χρ. Σμύρνης, από τον ΟΑΕΔ στην Αναγέννηση μέχρι τον Αγ. Σπυρίδωνα των μεταναστών…

Κι όλα αυτά με μια διαδικασία λήψης αποφάσεων που δεν υπακούει σε καμία συνταγή, μια διαδικασία αυτοοργάνωσης. Παράλληλα με τη δράση στον δρόμο, τα μαθήματα αυτομόρφωσης αποτέλεσαν κι αποτελούν ένα πείραμα πάνω σε μια άλλη, πέρα από την κυρίαρχη, μορφή σχέσης με την ίδια τη γνώση, μια μορφή που αναδιατάσσει το ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης. Και ακόμη πιο παράλληλα, τα δημιουργικά εγχειρήματα από μέλη της κατάληψης πλαισίωναν πάντα την πολιτική και κοινωνική της ύπαρξη.

Για όλα αυτά η κατάληψη Σινιάλο στοχοποιείται εν μέσω ενός γενικότερου σχεδίου για την καταστολή κάθε απόπειρας των από τα κάτω να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από φασίστες που πριν 3 περίπου χρόνια τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στην κατάληψη προκαλώντας -όχι ανεπίστρεπτες- ζημιές. Το κράτος, επίσημα πια, χωρίς παρακρατικά προσχήματα, δρομολογεί, μέσω της ΔΕΗ και το ξήλωμα όλης της γραμμής ρευματοδότησης της κατάληψης και πάντα σε συνεργασία με την ακροδεξιά δημοτική αρχή, τον σχεδιασμό της καταστολής του εγχειρήματος.

Η υπόθεση αποτροπής της καταστολής είναι μια υπόθεση υπεράσπισης των κοινωνικών αγώνων συνολικά. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες και όλους μας ανεξάρτητα από τη συμμετοχή μας ή όχι στην κατάληψη. Στηρίζουμε την κατάληψη για να μείνουμε ζωντανές και ζωντανοί μέσα σε έναν κόσμο που κάνει πολύ λίγα πράγματα για να μην τον μισήσουμε.

*στο πλαίσιο της αλληλεγγύης οργανώνεται ένα 2ήμερο με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης.

Την Παρασκευή 10 Ιούλη το βράδυ, στον χώρο της κατάληψης θα γίνει μια συζήτηση με θέμα: “κοινωνικό συμβόλαιο και βιοπολιτική, μια ιστορικότητα με συνέχεια”, βασισμένη σε εισήγηση του συντρόφου Δημήτρη Μ. που έχει ασχοληθεί επισταμένως με την όχι και τόσο εξεζητημένη θεματολογία όσο αυτή ακούγεται.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο 11 Ιούλη, το βράδυ μια low profile εκδήλωση στην πλατεία μπροστά στην κατάληψη με τον Θαλερό, που θα μοιραστεί το…παλκοσένικο με φίλες και φίλους της κατάληψης.

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην κατάληψη Σινιάλο

Προβολή ταινίας

Πέμπτη 25/6 στις 9.00μ.μ στην κατάληψη Αγρός

«My Name Is Myeisha» (2018)

Ταινία βασισμένη στην δολοφονία της Tyisha Shenee Miller, έφηβης αφροαμερικανής που πυροβολήθηκε  από αστυνομικούς το 1998 στην Καλιφόρνια.

Από τη Μινεάπολη μέχρι το Α.Τ. Ομόνοιας και από τα σύνορα Η.Π.Α. – Μεξικού ως τον Έβρο η αστυνομία δολοφονεί…

Η δολοφονία του αφροαμερικανού George Floyd στη Μινεάπολη των ΗΠΑ από αστυνομικούς, ανάμεσα στις εκατοντάδες των τελευταίων χρόνων, πυροδότησε διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων που πήραν τη μορφή εξέγερσης, με καθημερινές συγκρούσεις, επιθέσεις κι εμπρησμούς σε καπιταλιστικούς στόχους και αστυνομικά τμήματα, απαλλοτριώσεις. Η οργή των εξεγερμένων για τις αμέτρητες ρατσιστικές δολοφονίες έχει ξεχειλίσει στους δρόμους των Η.Π.Α, ενώ πολύμορφες κινήσεις ενάντια στην αστυνομική βία πραγματοποιούνται σε όλο τον κόσμο.

Να αντισταθούμε στην κρατική βία,  τον ρατσισμό, τον σεξισμό και κάθε είδους εξουσία

Αλληλεγγύη στις/ους εξεγερμένες/ους  στις Η.Π.Α. και σε όλον τον κόσμο

Να συναντηθούμε, να παίξουμε και να μοιραστούμε χαμόγελα και δημιουργίες, όλοι/ες μαζί.

Μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ μας, μακριά από λογικές ανταγωνισμού και κέρδους.

Γιατί το παιχνίδι μας δεν χωράει σε εμπορευματοποιημένους και περιφραγμένους χώρους και καμία καταστολή δεν πρόκειται να το σταματήσει.

 

Το κείμενο σε pdf

Η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» στη βάση της επαπειλούμενης ασθένειας έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ζούμε σε συνθήκη καραντίνας, με νέες τεχνικές εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου. Απαγορευτικές ρυθμίσεις, κλειστά σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα. Ενίσχυση της αστυνομικής παρουσίας στους δρόμους και πρόστιμα στους “ασυνείδητους” παραβάτες. Απολύσεις, αναστολή εργασίας, συνθήκες γαλέρας σε σουπερμάρκετ και νοσοκομεία. Απαγόρευση των συναθροίσεων, των συγκεντρώσεων, έξοδος από το σπίτι μόνο με γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται).

Την ίδια στιγμή που εργοστάσια και άλλοι χώροι εργασίας με μεγάλο αριθμό εργαζομένων συνεχίζουν τη λειτουργία τους -χωρίς το κράτος “προστάτης” να κόπτεται για αυτούς, αφού βασικό μέλημα είναι η όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτη παραγωγή και κατανάλωση εμπορευμάτων – πάρκα, άλση, δασικές εκτάσεις, παραλίες, ακόμα και βουνά (βλ. Πάρνηθα) σφραγίζονται με το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας». Και αυτό καθόλου τυχαία. Οι χώροι αυτοί είναι τόποι συνεύρεσης και συνάντησης, εκεί που κάποια/ος μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να παίξει, να βρεθεί κάτω από τον ήλιο, να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, μακριά από την μονότονα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα της πόλης του τσιμέντου, των εμπορευμάτων, των αυτοκινήτων. Και είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που έχουν δαιμονοποιηθεί στον μέγιστο βαθμό.

Εκτός της ζωής μας και το πάρκο τρίτση.  Ένας χώρος στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια της Αθήνας, μια ανάσα ζωής για τους εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων των γύρω περιοχών. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να θεωρήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια παρένθεση στο καθεστώς ύπαρξής του και ότι θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση με τη σήμανση του τέλους του “κινδύνου”. Η ιστορία δεν έχει ασυνέχειες, το ίδιο και εκείνη του πάρκου τρίτση. Ό,τι συμβαίνει τώρα συνδέεται αδιάρρηκτα με το παρελθόν και το μέλλον του. Και αυτό, όπως και το σύνολο των λιγοστών εναπομείναντων ελεύθερων χώρων της μητρόπολης, βρίσκεται χρόνια τώρα στο μάτι του κυκλώνα των αναπτυξιακών σχεδίων κράτους και κεφαλαίου. Η έκτασή του συρρικνώθηκε επανειλημμένα για να καταληφθεί ανατολικά από μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις και νότια από τις επιχειρήσεις των δημοτικών αρχών των πέριξ περιοχών. Αλλά και εντός του πάρκου, τα διάφορα μαγαζάκια και οι μ.κ.ο. με “οικολογική” βιτρίνα συνεισφέρουν στην ίδια κατεύθυνση. Οι φυτευτοί φορείς διαχείρισής του φρόντιζαν πάντα να το διατηρούν σε μια κατάσταση ελεγχόμενης εγκατάλειψης, σε ένα καθεστώς που νομιμοποιεί την ανάπτυξή του με εμπορευματικούς όρους, τη μη ελεύθερη προσβασιμότητα, την περίφραξή του, την κατάργηση του χαρακτήρα του ως ελεύθερου χώρου (μια από τις τελευταίες κινήσεις υπήρξε η προσπάθεια ριζικής υποβάθμισης ενός κομματιού του, με την εγκατάσταση σταθμού επεξεργασίας λυμάτων, κάτι που αποτράπηκε με την έγκαιρη ανάδειξη των σχεδίων τους από αγωνιζόμενες/ους των γειτονιών μας).

Η τωρινή εικόνα του πάρκου είναι εικόνα από το μέλλον. Κλειδωμένες πύλες, ελεγχόμενη είσοδος, αστυνόμευση. Πειθαρχία στις απαγορεύσεις και το καθεστώς ελέγχου και εμπορευματοποίησής του, πάταξη των κοινωνικών αντιστάσεων. Γελιόμαστε αν θεωρούμε ότι αυτή η συνθήκη δεν θα αφήσει τα ίχνη της. Είδαμε ήδη κινήσεις προς την κατεύθυνση εξαφάνισης του δημόσιου χαρακτήρα τέτοιων χώρων, όπως του λόφου Φιλοπάππου, για τη διαχείριση του οποίου ιδρύθηκε στις αρχές Μάρτη εταιρεία ιδιωτικού δικαίου -ο λόφος βρίσκεται σε μια περιοχή που ο οδοστρωτήρας του airbnb και της τουριστικοποίησης απειλεί να αλλάξει την γεωγραφία της περιοχής, ενώ ενάντια σε αυτή τη συνθήκη ξεδιπλώνονται κοινωνικές αντιστάσεις από τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Την περίοδο αυτή επιβάλλονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρόνια τώρα αποτελούν διακαείς πόθους της εξουσίας. Για τους αναπτυξιακούς χάρτες του κράτους και των αφεντικών οι χώροι αυτοί, με την ελεύθερη πρόσβαση για όλες/ους και τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο καθεστώς εξαφάνισής τους, αποτελούν χωροχρόνους αρρυθμίας στη ροή των κυρίαρχων σχέσεων και προτύπων και παραμένουν πάντα στο στόχαστρο των σχεδίων της εξουσίας.

Σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ίδια τη βούληση καθενός και καθεμιάς μας, με νομιμοποιητικό άλλοθι την αποφυγή της ασθένειας, καλούμαστε από το κράτος να πειθαρχήσουμε στην απώλεια ενός σημαντικού στοιχείου της ζωής μας. Να συναινέσουμε στη θεώρησή της απλά με όρους βιολογικής ύλης, να την υποβιβάσουμε σε μια συνθήκη επιβίωσης. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας συρρικνώνονται ομογενοποιημένες στο “αναγκαίο” των κρατικών οδηγιών, υποβιβασμένες σε χαρτιά κατ’ εξαίρεση μετακινήσεων, με προορισμούς επιλεγμένους σύμφωνα με τις ανάγκες του κυρίαρχου συστήματος: εργασία, σουπερμάρκετ, τράπεζες, φαρμακεία, γιατροί και πάλι πίσω…με την ασφυξία των τεσσάρων τοίχων και των οικογενειακών σχέσεων να γίνονται ο πολιορκητικός κλοιός μιας αβίωτης καθημερινότητας. Οι ανάγκες μας όμως δεν ιεραρχούνται, δεν υποβάλλονται, δεν αναστέλλονται.

Ο δρόμος, τα πάρκα, οι πλατείες ζωντανεύουν από την παρουσία μας, από τις αντιστάσεις μας. Και εμείς αναπνέουμε μέσα από αυτά. Είναι μέρος της ζωής μας. Να μην παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή τους, ούτε μια μέρα χωρίς αυτά. Καμία συστράτευση με τα κυρίαρχα σχέδια, καμιά συναίνεση στο καθεστώς της εξατομίκευσης, της μοναξιάς, του φόβου και της ανασφάλειας που μας επιβάλλουν. Δεν μένουμε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλοβοήθειας, συλλογικής φροντίδας.

Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

 

 

---

Κυριακή 15/12
12.00-13.00 Φροντίζουμε συλλογικά το χωράφι και τα δέντρα του πάρκου
13.00-15.00 Συλλογική κουζίνα

Κυριακή 22/12 στις 17.00
Προβολή ντοκιμαντέρ “Είμαστε άνεμος” (35΄)
Οι επιπτώσεις των αιολικών πάρκων στο Μεξικό 

Δεν μας ανήκει τίποτα, μοιραζόμαστε τα πάντα, χωρίς τίτλους κατοχής. Δεν επενδύουμε σε περίκλειστα, ασφυκτικά εδάφη «ασφάλειας», εκεί που βασιλεύει η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η εξατομίκευση και η μιζέρια. Χτίζουμε σχέσεις πληθυντικές, δημιουργούμε αντιδομές αλληλεγγύης, σχέσεις βασισμένες στη συνδιαμόρφωση, στη συμπερίληψη της μιας από τον άλλο. Γι αυτό και είμαστε απειλητικές/οί για κάθε μορφή εξουσίας.

10, 100, 1000 καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης