Category: αναδημοσιεύσεις

---

αναδημοσίευση από “Πάροδος- αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης”

αναδημοσίευση από sinialo.espiv.net

Η κατάληψη Σινιάλο έκλεισε 10 χρόνια ζωής στο Αιγάλεω. Όλα αυτά ήταν χρόνια κορυφαίας συστημικής κρίσης και μάλιστα εξελισσόμενης σε ένα από τα πιο ταξικά προσδιορισμένα προάστια της μητρόπολης. Απώλειες ανθρώπων, απαξίωση της ζωής, λεηλασία του περιβάλλοντος, οικονομικός αποδεκατισμός, ανεκπλήρωτοι αγώνες, πολιτική παραδοπιστία, κοινωνικός εκφασισμός, κρατικός αυταρχισμός. Ένας κόσμος σε γενικευμένη καθίζηση. Μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη συγκυρία, η κατάληψη δεν έπαψε να αποτελεί ένα ανοιχτό εγχείρημα με συγκεκριμένα και αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά, ένα εγχείρημα που έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά του στην περιοχή.

Όπως είναι “φυσικό”, μπορεί να μην συμφώνησε και να μην συμφωνεί σύσσωμη η γειτονιά με τα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, αλλά ο σεβασμός της προς αυτό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος. Κι αυτό γιατί στο βεληνεκές της τοπικής δράσης οι άνθρωποι γνωρίζονται και καθένας κρίνεται σε σχέση, καταρχάς, με το αν πράττει αυτά που πρεσβεύει. Και σ’ αυτό η κατάληψη δε υπολείφθηκε, όχι μόνο ως προς την αποδοχή από τη γειτονιά αλλά και ως προς την κριτική που άσκησε κάθε φορά που αυτή εκφραζόταν στο πλαίσιο ενός επιθετικού μικροαστισμού.

Η κατάληψη Σινιάλο ήταν και είναι φυσική προέκταση του δημόσιου χώρου της πλατείας Παπανικολάου με την διαρκή, αναπόσπαστη και πολύπλευρη παρουσία της. Στο πλαίσιο πάντα, φυσικά, των συνολικών αποπειρών της -μαζί και με άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα- για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση, την απελευθέρωση όλων των πλευρών της ζωής. Από τον Εσταυρωμένο των “πλατειών” μέχρι το Μπαρουτάδικο του “πατινάζ”, από την Προύσης των σφαγιασθέντων από τους ναζί μέχρι το Βίλατζ των ρατσιστικών επιθέσεων, από του Λιούμη έως τις εργατικές πολυκατοικίες, από τις απολύσεις της Γενικής Ταχυδρομικής επί της Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις διακοπές της ΔΕΗ σε αναξιοπαθούντες επί της Χρ. Σμύρνης, από τον ΟΑΕΔ στην Αναγέννηση μέχρι τον Αγ. Σπυρίδωνα των μεταναστών…

Κι όλα αυτά με μια διαδικασία λήψης αποφάσεων που δεν υπακούει σε καμία συνταγή, μια διαδικασία αυτοοργάνωσης. Παράλληλα με τη δράση στον δρόμο, τα μαθήματα αυτομόρφωσης αποτέλεσαν κι αποτελούν ένα πείραμα πάνω σε μια άλλη, πέρα από την κυρίαρχη, μορφή σχέσης με την ίδια τη γνώση, μια μορφή που αναδιατάσσει το ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης. Και ακόμη πιο παράλληλα, τα δημιουργικά εγχειρήματα από μέλη της κατάληψης πλαισίωναν πάντα την πολιτική και κοινωνική της ύπαρξη.

Για όλα αυτά η κατάληψη Σινιάλο στοχοποιείται εν μέσω ενός γενικότερου σχεδίου για την καταστολή κάθε απόπειρας των από τα κάτω να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από φασίστες που πριν 3 περίπου χρόνια τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στην κατάληψη προκαλώντας -όχι ανεπίστρεπτες- ζημιές. Το κράτος, επίσημα πια, χωρίς παρακρατικά προσχήματα, δρομολογεί, μέσω της ΔΕΗ και το ξήλωμα όλης της γραμμής ρευματοδότησης της κατάληψης και πάντα σε συνεργασία με την ακροδεξιά δημοτική αρχή, τον σχεδιασμό της καταστολής του εγχειρήματος.

Η υπόθεση αποτροπής της καταστολής είναι μια υπόθεση υπεράσπισης των κοινωνικών αγώνων συνολικά. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες και όλους μας ανεξάρτητα από τη συμμετοχή μας ή όχι στην κατάληψη. Στηρίζουμε την κατάληψη για να μείνουμε ζωντανές και ζωντανοί μέσα σε έναν κόσμο που κάνει πολύ λίγα πράγματα για να μην τον μισήσουμε.

*στο πλαίσιο της αλληλεγγύης οργανώνεται ένα 2ήμερο με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης.

Την Παρασκευή 10 Ιούλη το βράδυ, στον χώρο της κατάληψης θα γίνει μια συζήτηση με θέμα: “κοινωνικό συμβόλαιο και βιοπολιτική, μια ιστορικότητα με συνέχεια”, βασισμένη σε εισήγηση του συντρόφου Δημήτρη Μ. που έχει ασχοληθεί επισταμένως με την όχι και τόσο εξεζητημένη θεματολογία όσο αυτή ακούγεται.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο 11 Ιούλη, το βράδυ μια low profile εκδήλωση στην πλατεία μπροστά στην κατάληψη με τον Θαλερό, που θα μοιραστεί το…παλκοσένικο με φίλες και φίλους της κατάληψης.

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην κατάληψη Σινιάλο

 

Μοίρασμα – αφισοκόλληση στο Ίλιον

Το Σάββατο 11/04, συντρόφισσες και σύντροφοι από τον Θερσίτη και την κατάληψη Αγρός πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου και αφισοκόλληση στη βιολογική λαϊκή αγορά του Ιλίου και στο πάρκο Τρίτση και τοποθετήσαμε πανό, ενάντια στη συνθήκη της καραντίνας που έχει επιβληθεί τον τελευταίο μήνα και το κλείσιμο του πάρκου. Για να σπάσουμε το κλίμα πανικού που επιβάλλουν μίντια και ειδικοί, ενάντια στις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς, μακριά από τα σκοτάδια της αναπαραγωγής του κρατικού λόγου περί “καθήκοντος” και “ατομικής ευθύνης”, να διασπείρουμε το συλλογικό ενάντια στον φόβο και την εξατομίκευση. Να αρνηθούμε τους κυρίαρχους Λόγους, να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Το κείμενο του Θερσίτη που μοιράστηκε σε μορφή .PDF

Το κείμενο από την κατάληψη του Αγρού που μοιράστηκε σε μορφή .PDF

 

  

  

    

    

..Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θετική και δεν ήταν λίγοι/ες εκείνοι/ες, που παρακάμπτοντας τις κλειστές πόρτες και τους δημοτικούς υπαλλήλους σε ρόλο μπάτσου βόλταραν στο πάρκο.

Το πάρκο τρίτση σε καραντίνα pdf

αναδημοσίευση από https://thersitis.espiv.net/

Την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους/τις μετανάστες/ριες από δεκάδες συντρόφισσες και συντρόφους σε κεντρικούς δρόμους της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων στο Κερατσίνι, με αφισοκόλληση της πρόσφατης αφίσας του αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους ΑΓΡΟΣ στο πάρκο Τρίτση (Ίλιον), μοίρασμα κειμένου του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ και αναγραφή συνθημάτων σε τράπεζες.

Το κείμενο που μοιραζόταν:

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Ενάντια στην καταστολή προτάσσουμε έναν κόσμο ελευθερίας!

Από τις 15 Ιουλίου με την κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα και τις 26 Αυγούστου με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στα Εξάρχεια, δύο στεγαστικών μεταναστ(ρι)ών και δύο αναρχικών, έχει ξεκινήσει μια ευρεία επιχείρηση καταστολής των καταλήψεων σε συνέχεια μιας σειράς εκκενώσεων που είχε πραγματοποιήσει η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατασταλτική στρατηγική αφορά επίσης στην κατάργηση του ασύλου, την εισβολή μπάτσων στα πανεπιστήμια, την επέμβαση σε αυτοδιαχειριζόμενα φοιτητικά στέκια (όπως αυτό της ΑΣΟΕΕ), τη δημιουργία νέων μονάδων καταστολής και σύλληψης διαδηλωτών, τη χρήση drones (πέρα από ελικόπτερα) κατά τη διάρκεια πορειών, τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων κήρυξης απεργιών, νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την επιβολή νέων και βαρύτερων κατηγοριών για διάφορες μορφές κοινωνικής/ταξικής αντίστασης και ανταρσίας.

Ξεκινώντας από τις εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστ(ρι)ών στα Εξάρχεια και στην οδό Αχαρνών, με πρόσχημα τη μετακίνηση τους «σε καλύτερες, πιο ανθρώπινες συνθήκες», το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν για ακόμα μια φορά τον εκτοπισμό και την απομόνωσή τους, με τη μεταφορά τους κυρίως σε απομακρυσμένα στρατόπεδα κλειστού ή ανοιχτού τύπου.

Οι μετανάστ(ρι)ες, βέβαια, δεν αγνοούσαν αυτές τις κρατικές δομές ούτε τους ξεγέλασαν κάποιοι/ες αλληλέγγυοι/ες όπως αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη. Είχαν προτιμήσει τις στεγαστικές καταλήψεις από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα του στοιβάγματος, της υποτίμησης, της γκετοποίησης και αορατοποίησής τους. Είχαν βρει έναν βηματισμό μέσα στον ιστό της πόλης, τα πρώτα δίκτυα σχέσεων, στοιχειώδεις δυνατότητες καθημερινής διαβίωσης, δραστηριοτήτων και εκπαίδευσης για τα πολλά παιδιά που επίσης έμεναν σε αυτές τις καταλήψεις. Οι ανακοινώσεις μεταναστ(ρι)ών από την πρόσφατα εκκενωμένη (12/11) κατάληψη της οδού Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια, που αρνήθηκαν να πάνε στα κέντρα που ήθελαν να τους μεταφέρουν, είναι χαρακτηριστικές.

Πέρα από τις καταλήψεις στέγασης μεταναστ(ρι)ών εκκενώθηκαν στις 2/11 η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν -με εγκλωβισμό τριών γατιών της κατάληψης για μέρες εντός του σφραγισμένου κτιρίου- και στις 5/11 η κατάληψη PALMARES στη Λάρισα. Ακολούθησαν η αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10/11 με επίκεντρο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της σχολής, το lock out των πρυτανικών αρχών στα τριτοβάθμια ιδρύματα ενόψει της 17ης Νοέμβρη, η αστυνομική επιχείρηση ξυλοδαρμών στο σωρό, εξευτελισμών και βασανιστηρίων στα Εξάρχεια, οι συλλήψεις ατόμων κυρίως νεαρής ηλικίας με βαριές κατηγορίες στις 17 Νοέμβρη, η δημοσιοποίηση εντοπισμού συσκευών παρακολούθησης (gps trackers) σε οχήματα μελών πολιτικών ομάδων. Ενώ στις 20 Νοέμβρη ο γνωστός μας από παλιά στο Κερατσίνι (με την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο στις 5/12/2009), υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έβγαλε διάγγελμα στα ΜΜΕ για «οικειοθελή αποχώρηση» των καταληψιών από τα κατειλημμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές (με ειδική μνεία για τους/τις μετανάστες/ριες να απευθυνθούν στις αρμόδιες κρατικές αρχές) ή για θεσμικό συμβιβασμό των καταληψιών με τους ιδιοκτήτες (ενοίκιο), δίνοντας διορία 15 ημερών. Ένα τελεσίγραφο με ημερομηνία λήξης την 5η Δεκέμβρη, την παραμονή δηλαδή της ημερομηνίας δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους τον Δεκέμβρη του 2008.

Οι ενέργειες αυτές δεν είναι τυχαίες. Το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζεται για τις επερχόμενες αντιστάσεις που αναμένει μέσα σε περιβάλλον όξυνσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του θεσμικού αυταρχισμού και των κοινωνικών/ταξικών αποκλεισμών. Βαθαίνει το καθεστώς εξαίρεσης για τους μετανάστες/ριες και εντείνει την καταστολή των υποδομών και συλλογικοτήτων του λεγόμενου «εσωτερικού εχθρού», ιδιαίτερα των αναρχικών, που συνιστούν μια σταθερή και διαχρονική δυναμική αγώνα ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, λειτουργώντας ως καταλύτης σε ευρύτερες κοινωνικές εκρήξεις όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Μια φιλόδοξη και πολυεπίπεδη κρατική κατασταλτική επιχείρηση, που θέλει να επιφέρει πλήγματα στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και να πιέσει στην κατεύθυνση ειρήνευσης και θεσμικής ενσωμάτωσης των αγώνων αλλά προκαλεί ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων. Το θέαμα, η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η υλικότητα της καταστολής για άλλη μια φορά απέναντι στην ανυποταγή για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι καταλήψεις είναι ένας άλλος κόσμος

Ένας κόσμος συλλογικοποίησης, συντροφικότητας και συνδιαμόρφωσης, αυτόνομος και αντιιεραρχικός, βασισμένος στην αμοιβαιότητα και τις ελεύθερες συμφωνίες. Ένας κόσμος αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας, των ηγεσιών, των εμπορευματικών σχέσεων, της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης, των διαχωρισμών. Ένας κόσμος που εναντιώνεται στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, τον νόμο, την τάξη, τη νόρμα, τη διαταγή, κάθε μορφή εξουσίας.

Γι’ αυτό και προφανώς οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο μόνο τους χώρους των καταλήψεων αλλά κυρίως τους ανθρώπους τους και τις κοινοτικές τους σχέσεις αντίστασης, αυτοοργάνωσης, δημιουργικότητας, αλληλεγγύης. Για την επιβολή της «κανονικότητας» της αστυνομοκρατίας, των περιφράξεων, της κοινωνικής σιγής νεκροταφείου, της ροής εμπορευμάτων, εικόνων, χρήματος, κεφαλαίων… μιας ζωής που απουσιάζει.

Η καταστολή δεν μας φοβίζει… Μας εξοργίζει

Η καταστολή δεν περιορίζεται στις εκκενώσεις. Καθημερινά γίνονται έλεγχοι σε «ύποπτο κόσμο» στους δρόμους, μπάτσοι μπουκάρουν απροκάλυπτα σε κλαμπ και βάζουν τους θαμώνες να γονατίσουν, ο αστυνομικός στρατός κατοχής στα Εξάρχεια επιδίδεται καθημερινά σε βιαιοπραγίες, προκλήσεις και σεξιστικές παρενοχλήσεις. Όλα αυτά υπόκεινται στο πλαίσιο προσπάθειας επιβολής του δόγματος “Νόμος και Τάξη”.

Απέναντι στους τραμπούκικους και δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους, να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλην και στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο. Τα τελεσίγραφα επιστρέφονται στους αποστολείς τους. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, συνθηκολόγηση ή συνδιαλλαγή. Είμαστε από άλλο γαλαξία!

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

αναδημοσίευση από athens indymedia

 

---

Το κείμενο σε pdf

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 4 Νοέμβρη, κρατικές δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν και την εκκενώνουν. Ακολουθεί η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα την αμέσως επόμενη μέρα, η εισβολή και το σφράγισμα του στεκιού ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10 Νοέμβρη, ακολουθούμενη από λοκ-άουτ των πρυτανικών αρχών στο πανεπιστήμιο, και η εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας στις 12 Νοέμβρη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση τριών καταλήψεων στέγης μεταναστών στα Εξάρχεια, του Ξενοδοχείου Όνειρο (Σπύρου Τρικούπη 57) και της Ερεσού και Θεμιστοκλέους στις 16 Οκτωβρίου, Οκτάβιου Μερλιέ και Πρασσά στις 23 Σεπτέμβρη, καθώς και η εκκένωση στις 19 Σεπτέμβρη άλλων δύο καταλήψεων στέγης μεταναστών, της Αχαρνών 22 και της Σουρμελή-Αχαρνών. Λίγο νωρίτερα, στις 26 Αυγούστου, εκκενώθηκαν και σφραγίστηκαν οι Gare, RosadeFoc και οι καταλήψεις στέγης μεταναστών Σπύρου Τρικούπη 17 και 19.  Στις 15 Ιουλίου είχε προηγηθεί η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλιν στα Γιάννενα. Οι μετανάστες που διέμεναν στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν μεταφέρθηκαν στις λεγόμενες «δομές φιλοξενίας» ενώ οι συλληφθέντες/είσες αντιμετωπίζουν κατηγορίες.

Στις 20/11 ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδης βγάζει φιρμάνι-τελεσίγραφο 15 ημερών  για «οικειοθελή» εκκένωση των καταλήψεων, ενώ μιντιακά οργανώνεται ένα υποστηρικτικό επικοινωνιακό πλαίσιο περί αναγκαιότητας της «επερχόμενης» κατασταλτικής κίνησης.

Το μένος της νέας διακυβέρνησης μπορεί να εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο μιας «πατροπαράδοτης» δεξιάς διακυβέρνησης -με μια γεύση κλασσικής ακροδεξιάς στην άκρη των επικλήσεων των δημοκρατικών δικαιωμάτων- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έρχεται ως συνέχεια μια αλυσίδας κρατικών και κατασταλτικών στρατηγικών: το προηγούμενο υπόδειγμα της αριστερής διακυβέρνησης σύριζα οργανώθηκε πάνω στην καθίζηση, συρρίκνωση και αφομοίωση των κοινωνικών αγώνων. Στις μέρες του εξάλλου εκκενώθηκαν ή και γκρεμίστηκαν 27 καταληψιακά εγχειρήματα. Ουσιαστικά, αποτέλεσε έναν διάδρομο για την περαιτέρω νομιμοποίηση και εμβάθυνση του «νόμος, τάξη, ανάπτυξη» που εφαρμόζεται στις μέρες μας. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ξεκίνησε με αριστερά δεκανίκια και θέλει να παγιωθεί με δεξιά γκλομπ. Τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα με αυστηροποίηση των προβλεπόμενων ποινών, αβαντάρισμα των αφεντικών με ελαφρύνσεις όσον αφορά στην εργατική νομοθεσία, «επιτυχίες» της αντιτρομοκρατικής στην απόδοση κατασκευασμένων κατηγοριών, διασφάλιση των συμφερόντων επενδυτών και αφεντικών χωρίς προσχήματα, όξυνση της αιματηρής περίφραξης και απώθησης των μεταναστ(ρι)ών…
Από τις εξαγγελίες για αστυνόμευση των σταθμών του μετρό από βαριά οπλισμένους μπάτσους, το «σαφάρι λαθρεπιβατών» στα ΜΜΜ, μέχρι τον μιντιακό παροξυσμό για την αύξηση της εγκληματικότητας και το χάιδεμα των αυτιών των μισάνθρωπων τοπικών κοινωνιών που δεν θέλουν να «φιλοξενήσουν» μετανάστες, οι λόγοι που αρθρώνονται στο δημόσιο πεδίο αναφορικά με την ασφάλεια, δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά την νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της απροκάλυπτης κρατικής εποπτείας. Το δόγμα «νόμος και τάξη» θέλει να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο αποδοχής ή αποκλεισμού των κοινωνικών ταυτοτήτων και αντιστάσεων. Με τον τρόπο αυτό, η δημοκρατία θέλει να μας δείξει το ποιοι «χωράνε» και ποιες πρέπει να αποκλειστούν ως αντικοινωνικές, «αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο», «εμπόδια στην ανάπτυξη του τόπου», παραβατικές ή επικίνδυνες. Και πιο πέρα, ποιες γειτονιές είναι επικίνδυνες -άρα πρέπει να τεθούν υπό μια ιδιότυπη αστυνομική κατοχή- όπου στα σκοτάδια όλα επιτρέπονται, (κακοποιήσεις, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, εξευτελισμοί), αφού ο φόβος πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι σε έναν «κοινωνικό έχθρο». Εμφατικό παράδειγμα αυτών των πολιτικών είναι η εικόνα από το σήμερα στους δρόμους των Εξαρχείων. Από την άλλη, η αριστερά -σε όλες της τις εκφάνσεις- δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντιπολιτεύεται την «αμετροεπή καταστολή» με σημαία βέβαια τη νομιμοφροσύνη και να «στηλιτεύει» τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και πρακτικές (από τις συγκρούσεις ως τις καταλήψεις) δεν στοιχίζονται πίσω από την διαμεσολάβηση και την ενσωμάτωση.

Ο δεύτερος πυλώνας του «τάξη και ασφάλεια» είναι η περιθωριοποίηση των μεταναστών, η διαχείρισή τους με όρους «περιττών»: στοίβαξή τους σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή συνοπτικές διαδικασίες απέλασης. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που οι πρώτες αλλά και περισσότερες καταλήψεις που έχουν μέχρι στιγμής εκκενωθεί είναι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών. Η ιδιότητα του περιττού αποδίδεται στους μετανάστες αποκλειστικά βάσει της ταυτότητάς τους ως εκτοπισμένων Άλλων και, ως φυσικό επακόλουθό της, ακολουθεί η παρανομοποίηση, ο εγκλεισμός, η αορατοποίησή τους. Οι αγώνες τους και εξεγέρσεις τους στα κολαστήρια (με το …όνομα «κέντρα φιλοξενίας»), οι προσπάθειές τους να πάρουν την ζωή στα χέρια τους μέσω καταλήψεων κτιρίων, μακριά από την οργανωμένη φρίκη αυτής της «φιλοξενίας της ελληνικής δημοκρατίας», πρέπει να στιγματιστεί και να κατασταλεί -ακόμα και μέσα σε αυτή την θλιβερή μοναξιά, την ισχνή αλληλεγγύη ή και κοινωνική απομόνωση των κινήσεών τους- γιατί διαμορφώνεται ένα σημείο αντίστασης, ένα υπόδειγμα αγώνα για όλα τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια. Γιατί οι ηγεμόνες θέλουν τις υποτελείς τάξεις ακίνητες και αμίλητες και γνωρίζουν καλά την μεταδοτικότητα της «ασθένειας» της ανυπακοής…

Κανονικότητα χωρίς αστυνομία δεν υπάρχει. Ούτε χωρίς ανάπτυξη…

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης αναδεικνύεται σε χρήσιμο εργαλείο για την προέλαση του κεφαλαίου, αφού παρουσιάζει ως κοινό συμφέρον και επιδίωξη των αφεντικών και των από τα κάτω την προσέλκυση επενδύσεων, την τουριστικοποίηση, τις «ορθές» και ευέλικτες εργοδοτικές πρακτικές, την ελαστικοποίηση περιβαλλοντικών κανονισμών που στέκονται εμπόδιο στις «ιερές επενδύσεις» (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την αποψίλωση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και αλλού στη χώρα). Και όλα αυτά βέβαια με το δόλωμα κάποιων θέσεων εργασίας, υποτιμημένων, κακοπληρωμένων και ευέλικτων (οι λεγόμενες δηλαδή «ορθές εργοδοτικές πρακτικές»). Στην αθηναϊκή μητρόπολη οι γειτονιές μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους για την τουριστική βιομηχανία (κυρίως -αλλά όχι μόνο- με το περίφημο AirBnB όπου τα ενοίκια γίνονται απλησίαστα για τους φτωχούς κατοίκους και την μετατροπή ολόκληρων γειτονιών σε μονοκαλλιέργεια διασκεδαστηρίων και γκουρμέ φαγάδικων), ενώ οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, προσβάσιμοι σε όλους/ες, περιστέλλονται και εμπορευματοποιούνται (κι εδώ με το ευαγγέλιο της «ανάπτυξης»). Ένας τέτοιος χώρος είναι και το πάρκο τρίτση.

Μέσα στο πλάνο των επικείμενων κρατικών επιθέσεων βρίσκεται και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο τρίτση. Η «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο, δια στόματος του υπουργού περιβάλλοντος, περνάει μέσα από λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερη προσβασιμότητα. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω υποτίμησης και συρρίκνωσής του.

Απέναντι στις κρατικές μεθοδεύσεις, στον φόβο και την ηττοπάθεια, απαντάμε με την ανυποχώρητη αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που δέχθηκαν καταστολή και σε όσες στοχοποιούνται. Θα επιμείνουμε να στεκόμαστε μαζί και δίπλα σε όποια και όποιον αγωνίζεται αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα, μέσα από σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Και θα συνεχίσουμε, πεισματικά, να στήνουμε χώρους και δομές εδαφικοποίησης των προταγμάτων μας, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι χώροι όπου συναντιούνται οι αρνήσεις μας, μακριά από την ασφυξία των κυρίαρχων επιβολών και διαχωρισμών. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι δικές μας ανάσες ελευθερίας και αντίστασης.

αναδημοσίευση από https://thersitis.espiv.net/