Aνάρτηση πανό στο πάρκο τρίτση για τους απεργούς πείνας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕIΝΑΣ ΑΠΟ 2/3
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Εκδήλωση/συζήτηση ενάντια στις Β.Α.Π.Ε. – Σάββατο 14/3
ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 19:00 στον Αγρό: εκδήλωση-συζήτηση ενάντια στις Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας
Οι εφαρμογές της πράσινης τεχνολογίας, γνωστές ως “ανανεώσιμες” πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.), αποτελούν κομμάτι της αναδιάρθωσης του καπιταλισμού παγκοσμίως. Το πρόσχημα για τη “σωτηρία της γης” γίνεται εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων για νέες, επικερδείς για το κεφάλαιο επενδύσεις, που λειτουργεί ταυτόχρονα νομιμοποιητικά, για την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης και τη διαιώνιση της λεηλασίας φύσης και ανθρώπου.
Οι Α.Π.Ε. αποτελούν μια ακόμα βαριά βιομηχανία, που όχι μόνο δεν λύνει το ενεργειακό πρόβλημα που δημιουργεί ο καταναλωτικός αστικός πολιτισμός, αλλά έρχεται να ολοκληρώσει το ιδεολόγημα που αντιλαμβάνεται τον αέρα, το νερό, τη γη σαν επιπλέον κεφάλαια προς εκμετάλλευση. Να κατοχυρώσει περίφραχτες ζώνες, αβίωτες από τους κατοίκους των γύρω περιοχών, να εγγράψει για μια ακόμη φορά στο χώρο και το χρόνο τα κυρίαρχα νοήματα του κέρδους και του εμπορεύματος.
Ξεπερνώντας τις λογικές διαχείρισης της περιβαλλοντικής κρίσης μέσα από τεχνοκρατικές λύσεις από επιστήμονες και ειδικούς, να αναπτύξουμε συλλογικούς ακηδεμόνευτους αγώνες, ενάντια στο εξουσιαστικό σύστημα που επιβάλλει τη διαρκή υποτίμηση των ζωών μας και της φύσης.
Στα συντρίμμια αυτού του κόσμου να χτίσουμε το δικό μας κόσμο, με θεμέλια αυτά της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ισότιμης συνύπαρξης με τη γη και τους οργανισμούς της.
*θα γίνει ενημέρωση από αγωνιζόμενους κατοίκους από Ρέθυμνο και Χανιά ενάντια στις ανεμογεννήτριες
Πρόσβαση:
1) 704 από σταθμό αττικής, στάση Δωδεκανήσου
2) Β12 από αφετηρία Μάρνης ή από σταθμό αττικής, στάση: 6η Χασιάς
3) 711 σταθμό αττικής, στάση 6η Χασιάς
4) Α10, Β10 από σταθμό Λαρίσης, στάση 1η Πολυκατοικιών, είσοδος από Λ. Δημοκρατίας.
5) Προαστιακός, στάση Πύργος Βασιλίσσης, είσοδος απο Λ. Δημοκρατίας
Αλληλεγγύη στον Ουαλίντ Τάλεμπ
Στις 3/11/2012, o μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο Ουαλίντ Τάλεμπ, αλυσοδένεται και βασανίζεται άγρια από το αφεντικό του Γιώργο Σγούρδα (ιδιοκτήτη των φούρνων STAR στη Σαλαμίνα), τον γιο του (που έχει επαφές με τα τοπικά γραφεία της χρυσής αυγής), τον επιστάτη του και ένα τέταρτο άτομο. Του αποσπούν ποσό 12.000 ευρώ, δεδουλευμένα μηνών του ίδιου και άλλων μεταναστών εργατών, τα οποία είχαν σκοπό να στείλουν στους δικούς τους στην Αίγυπτο, τον έχουν δεμένο με αλυσίδα σε έναν στάβλο για 18 ώρες (μέχρι να κατορθώσει κατά την απουσία τους να δραπετεύσει), τον βρίζουν και τον χτυπούν μέχρι λιποθυμίας, τον εξευτελίζουν με φρικτές μεθόδους.
Πρόκειται για τη συμπυκνωμένη βία 25 χρόνων «ζεστής ελληνικής φιλοξενίας» στους μετανάστες και τις μετανάστριες, του θεσμικού και κοινωνικά διάχυτου ρατσισμού, της πιο άγριας εκμετάλλευσης και σκόπιμης παρανομοποίησης, του εγκλεισμού σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, της εξαναγκαστικής πορνείας και κάθε είδους υποτιμητικής συμπεριφοράς. Όπως με τον βιτριολισμό της γυναίκας-μετανάστριας-εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από μπράβους της εργολαβικής εταιρείας καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ. Όπως οι ξυλοδαρμοί και οι πυροβολισμοί εργατών γης στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας. Όπως η δολοφονική επίθεση από φασίστες στο Πέραμα κατά αιγύπτιων αλιεργατών που ενοχλούσαν τους μεγαλέμπορους ψαριών της ιχθυόσκαλας Κερατσινίου. Και η λίστα είναι ατελείωτη.
Οι 4 βασανιστές, μετά από 5 αναβολές της δίκης, δικάζονται στις 10 Μάρτη 2015 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά για αρπαγή, ληστεία, επικίνδυνη σωματική βλάβη και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας.
Κι αν η τοπική κοινωνία της Σαλαμίνας, διατηρώντας τη γνωστή συνένοχη σιωπή που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει απομονώσει όλα αυτά τα χρόνια ούτε κοινωνικά ούτε επαγγελματικά τον βασανιστή, πρώην αντιδήμαρχο Σαλαμίνας Γιώργο Σγούρδα και τη “διαλεχτή” παρέα του, εμείς δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ
& ΣΙΩΠΗΡΟΥΣ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
7 Μάρτη – Πορεία Αντίστασης και Μνήμης
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό,
ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης,
δεν ανατίθεται σε “ειδικούς της αντίστασης”.
Διεξάγεται αυτόνομα, πολύμορφα και καθημερινά,
από τους ίδιους τους καταπιεζόμενους.
Μάρτης του ’44 και οι μάχες, σε κέντρο και προάστια της Αθήνας, συνεχίζονται.
Από τη μία πλευρά, αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κι ανένταχτοι κάτοικοι, αγωνίζονται για την απελευθέρωση του τόπου. Από την άλλη, ο συνασπισμός του ναζισμού και της αντίδρασης, σ‘ όλο του το μεγαλείο: ναζιστικά στρατεύματα, συνεπικουρούμενα της διορισμένης ελληνικής κυβέρνησης Ράλλη, των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας (ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων, Χιτών, Μπουραντάδων κ.α.) και σημαντικού μέρους του ΕΔΕΣ, μαίνονται την αντικομμουνιστική, φιλοβασιλική και μισαλλόδοξη λύσσα τους. Από τις 4 μέχρι τις 7 Μάρτη, στην Κοκκινιά δίνονται σκληρές μάχες από τον τοπικό ΕΛΑΣ και την υποστήριξη άοπλων κατοίκων. Στις 7 Μάρτη του ’44, στο αποκορύφωμα των συγκρούσεων των ημερών, η Κοκκινιά αντιστέκεται μέχρις εσχάτων σε ναζί εισβολείς και ντόπιους συνεργάτες τους, πετυχαίνοντας σημαντικά πλήγματα στον εχθρό.
Η Μάχη της Κοκκινιάς, θα παραμένει ιστορικά μια επιλογή αντίστασης στη βαρβαρότητα της κυριαρχίας, για να θυμίζει πως κάθε κομμάτι γης διεκδικεί την ελευθερία του, με τους αγώνες των ίδιων των ανθρώπων που το κατοικούν.
Η Μάχη της Κοκκινιάς δεν εκτίθεται ως μουσειακό προϊόν.
Οι αντιφασιστικοί αγώνες δεν φωτογραφίζονται πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες.
Δεν εκπίπτουν σε μνημόσυνες ακολουθίες της ιστορικής λήθης.
Δεν κεφαλαιοποιούνται από πάλαι ποτέ “επαναστάτες” για να νομιμοποιήσουν την παραίτηση, το συμβιβασμό και την αφομοίωση του σήμερα.
Η Μάχη της Κοκκινιάς δεν εκτίθεται ως μουσειακό προϊόν.
Οι αντιφασιστικοί αγώνες δεν φωτογραφίζονται πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες.
Δεν εκπίπτουν σε μνημόσυνες ακολουθίες της ιστορικής λήθης.
Δεν κεφαλαιοποιούνται από πάλαι ποτέ “επαναστάτες” για να νομιμοποιήσουν την παραίτηση, το συμβιβασμό και την αφομοίωση του σήμερα.
Οι ριζοσπαστικοί αγώνες του χθες, αντιστέκονται στη λήθη, για να πυροδοτήσουν τις αντιστάσεις του σήμερα.
Η ελευθερία δεν προσφέρεται, δε χαρίζεται, δεν προγραμματίζεται από ιθύνουσες διάνοιες, ηγεσίες, πολιτικά γραφεία, κόμματα, οργανώσεις.
Η αντίσταση δεν ανατίθεται σε επαγγελματίες επαναστάτες και ειδικούς εργολάβους της πολιτικής. Αντίθετα, συγκροτεί μια καθημερινή πρακτική που διατρέχει με διαφορετικούς τρόπους κάθε στιγμή της καθημερινότητάς των καταπιεσμένων.
Σ’ αυτήν πιστεύουμε, αυτή προσπαθούμε, μ’ αυτήν πειραματιζόμαστε επίμονα και συστηματικά, καταθέτοντας συλλογικά κι ατομικά, κάθε δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας.
Ορμώμενοι στο σήμερα…
από τη σκληρά νεοφιλελεύθερη, απροσχημάτιστα φασίζουσα κυβέρνηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της τρομοκρατίας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, της κατασταλτικής βίας, των επιτάξεων απεργών και της εντατικής υποτίμησης της αξίας εργατών κι εργαζομένων…
από τη σκληρά νεοφιλελεύθερη, απροσχημάτιστα φασίζουσα κυβέρνηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της τρομοκρατίας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, της κατασταλτικής βίας, των επιτάξεων απεργών και της εντατικής υποτίμησης της αξίας εργατών κι εργαζομένων…
Μεταβαίνουμε καθότι φαίνεται
στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων:
σε μια κυβέρνηση που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται σοσιαλδημοκρατική (συνεργαζόμενη μ‘ ένα ακροδεξιό κόμμα), να συντηρεί “σωστές φυλακές”, να υποστηρίζει ότι ο φράχτης στον Έβρο “έκανε δουλειά αλλά δεν έλυσε ακόμα το θέμα της παράνομης μετανάστευσης”, να επιχειρεί να εισάγει τον “αστυνομικό της γειτονιάς και φίλο της καθημερινότητας”, φιλοδοξώντας παράλληλα “να συναντηθεί με εκπροσώπους των καταλήψεων”.
Την ίδια στιγμή συνεχίζει να επινοεί πολλά ακόμα ευφυολογήματα, στην προοπτική της ιστορικής λήθης των πραγματικά ριζοσπαστικών αντιστάσεων, της αφομοίωσης, της ανάθεσης, της θεαματικής κατανάλωσης της ίδιας της πολιτικής.
στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων:
σε μια κυβέρνηση που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται σοσιαλδημοκρατική (συνεργαζόμενη μ‘ ένα ακροδεξιό κόμμα), να συντηρεί “σωστές φυλακές”, να υποστηρίζει ότι ο φράχτης στον Έβρο “έκανε δουλειά αλλά δεν έλυσε ακόμα το θέμα της παράνομης μετανάστευσης”, να επιχειρεί να εισάγει τον “αστυνομικό της γειτονιάς και φίλο της καθημερινότητας”, φιλοδοξώντας παράλληλα “να συναντηθεί με εκπροσώπους των καταλήψεων”.
Την ίδια στιγμή συνεχίζει να επινοεί πολλά ακόμα ευφυολογήματα, στην προοπτική της ιστορικής λήθης των πραγματικά ριζοσπαστικών αντιστάσεων, της αφομοίωσης, της ανάθεσης, της θεαματικής κατανάλωσης της ίδιας της πολιτικής.
Απ’ την πλευράς μας, σημειώνουμε πως οποιαδήποτε ανάθεση ή εμπιστοσύνη σε κάθε μορφή (δεξιάς ή αριστερής) εξουσίας, όσο κι αν “γοήτευσε” γενικά κατά καιρούς η ηγεσία της, ιστορικά αποδείχτηκε ολέθρια για τις τάξεις των καταπιεσμένων, αιματηρή απόδειξη αυτού, υπήρξε (και) η ιστορία των Δεκεμβριανών του ’44 και της μετέπειτα φάσης του ελληνικού εμφυλίου.
Δεν παραβλέπουμε πως οποιαδήποτε θεσμική διαχείριση του ναζιστικού φαινομένου πολύ απέχει από την πραγματική αντίσταση σ’αυτό, στο πεδίο της καθημερινής ζωής.
Κάθε προσπάθεια για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, προϋποθέτει την ενσυνείδητη ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Την πίστη ότι οι κοινωνίες μπορούν να θέτουν οι ίδιες τους θεσμούς στους εαυτούς τους και να μην αναθέτουν σε οποιονδήποτε την οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο της καθημερινότητάς τους.
Ο αξιακός οραματικός ορίζοντας των ελευθεριακών προταγμάτων, δε συρρικνώνεται σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς, πρόχειρες ασκήσεις “ριζοσπαστικής” μικροπολιτικής και ευκαιριακές εθελοτυφλίες.
Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται προς όφελος των καταπιεσμένων. Τα συμφέροντα σε μια ταξικά ιεραρχημένη κοινωνία δε μπορούν να έχουν εθνικό-διαταξικό χαρακτήρα. Παραμένουμε σταθερά απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή “λειτουργικότερης” διαχείρισης των καπιταλιστικών κάτεργων.
Κρατάμε το νήμα των τοπικών αντιφασιστικών αγώνων
“Ανασύρουμε τις μνήμες του χθες που θα πυροδοτήσουν τους αγώνες του σήμερα”
Αναδημοσίευση από το site της ομάδας Μπλόκο στη εξουσία
Κυριακή 1 Μαρτίου συλλογική κουζίνα στον Αγρό
Η πρόσβαση στη συλλογική κουζίνα είναι ανοιχτή για όλους κι όλες. Τρώμε και πίνουμε χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος, με σχέσεις ισοτιμίας και ελεύθερης συνεισφοράς. Συναντιόμαστε μακριά από τα κυρίαρχα πρότυπα, επικοινωνούμε, εναντιωνόμαστε έμπρακτα στην εξατομίκευση, τη μοναξιά, τη μιζέρια.
Ενάντια στην ερημιά που μας επιβάλλουν να προτάξουμε αυτοοργανωμένα δίκτυα κοινωνικής αλληλοβοήθειας με πυξίδα την αλληλεγγύη, μακριά από τη δυσωδία της διαμεσολάβησης και τη φιλανθρωπία των κάθε λογής ελεημόνων… Μόνο από την ανάγκη να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη.