Author: agros

 

***Στον χώρο της κατάληψης θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα ιατρικά έξοδα της συντρόφισσας Β.Μ.

 

Στην πόλη Όκα του Κεμπέκ, το καλοκαίρι του 1990, η κοινότητα των ιθαγενών Mohawk υπερασπίστηκε τα εδάφη της για 78 συνεχόμενες ημέρες, στήνοντας οδοφράγματα και συγκρουόμενη με τις δυνάμεις καταστολής, ενάντια στα σχέδια της δημοτικής αρχής για ανάπλαση -στη θέση ενός πευκόδασους μεθοδεύονταν η επέκταση ενός γηπέδου γκολφ και η κατασκευή οικιστικού συγκροτήματος. Aπό το μακρινό Κεμπέκ του 1990 μέχρι τις πρόσφατες αξιοσημείωτες κινητοποιήσεις των Sioux ενάντια στη διέλευση του αγωγού πετρελαίου Dacota Access από τη γη τους στο Standing Rock τον περασμένο χειμώνα, οι αγώνες των ιθαγενών αποτελούν ένα ακόμη ορόσημο στην ιστορία της αντίστασης ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια και την υποτίμηση των ζωών των από τα κάτω.

Από τους αγώνες των ιθαγενών σε ΗΠΑ και Καναδά, τις εξεγέρσεις σε προάστια των ΗΠΑ με αφορμή τις αστυνομικές δολοφονίες μέχρι τις κινητοποιήσεις των έγκλειστων στην Αμερική ενάντια στην καταναγκαστική εργασία στις φυλακές, ως τις φεμινιστικές διαδηλώσεις για το ζήτημα των αμβλώσεων και ενάντια στην εκλογή του Τραμπ, και στην εναντίωση στην απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ σε υπήκοους μουσουλμανικών χωρών, η ανυπακοή ανθίζει στην άλλη άκρη της υφηλίου.

Στο πλαίσιο της εβδομάδας παγκόσμιας αλληλεγγύης στους διωκόμενους και φυλακισμένους των κοινωνικών αγώνων στις ΗΠΑ (1-7 Απριλίου)…

Προβολή του ντοκυμαντέρ Kanehsatake: 270 Χρόνια Αντίστασης, την Παρασκευή 7/4/2017 στις 21:00 στον Θερσίτη.

αναδημοσίευση από το site:https://thersitis.espiv.net/

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ!

 

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΑ ΜΜΜ

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ΣΤΙΣ 12:00

 

Συντονισμός συλλογικοτήτων από το κέντρο για τις ελεύθερες μετακινήσεις

Αναδημοσίευση από https://athens.indymedia.org/

 

Την Τρίτη 28/3/2017 στα δικαστήρια της Ευελπίδων είναι προγραμματισμένη η εξ αναβολής από τον περασμένο Ιούνη δίκη για την ανακατάληψη της villa amalias από 93 συντρόφισσες/ους το Γενάρη του 2013. Η συγκεκριμένη δίκη πραγματοποιείται σε μια φορτισμένη χρονική περίοδο -έχει προηγηθεί εισβολή και εκκένωση δύο ακόμα κατειλημμένων χώρων τα ξημερώματα της 13ης Μάρτη, της βίλας Ζωγράφου και της κατάληψης στέγης μεταναστών/στριών στην οδό Αλκιβιάδου στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εκκενώσεων έγιναν 7 συλλήψεις στη βίλα Ζωγράφου, ενώ συλλήφθηκαν και 127 μετανάστες/στριες, οι οποίοι κρατήθηκαν προσωρινά στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε αστυνομική εισβολή, κλοπή και καταστροφή κινηματικού υλικού στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου (στο κτίριο επέστρεψαν άμεσα μετά την εισβολή οι σύντροφοι και συντρόφισσες). Στο ίδιο χρονικό πλαίσιο εντάσσεται και η εισβολή της αστυνομίας συνοδεία συνεργείων του δήμου στην κατάληψη Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο στις 17/2 που συνοδεύτηκε με καταστροφή βασικών υποδομών της έτσι ώστε να μην μπορεί να επαναλειτουργήσει. Οι τελευταίες κατασταλτικές επιχειρήσεις έρχονται να προστεθούν σε εκείνες του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, στην κατεδάφιση του αυτοοργανωμένου Ορφανοτροφείου, χώρου όπου από τα τέλη του 2015 στεγάζονταν μετανάστες εκτοπισμένοι από την Ειδομένη, και την εκκένωση δύο καταλήψεων στέγης, στο «Μανδαλίδειο Μέγαρο» στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης και σε ένα 8όροφο κτίριο, στην οδό Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της πόλης.

Η χρονική σύμπτωση της δίκης της ανακατάληψης της villa amalias και των τελευταίων κατασταλτικών επιχειρήσεων στους αυτοοργανωμένους κατειλημμένους χώρους δεν είναι και τόσο τυχαία. Έρχεται να καταδείξει αφενός ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του ’12 σε διάφορες πόλεις (Αθήνα, Πάτρα, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Ηγουμενίτσα) και στις αρχές του ’13 με την δυο φορές εκκένωση της villa amalias, την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη και την καταστολή και άλλων αυτοδιαχειριζόμενων δομών, δεν τέλειωσαν αλλά αποτελούν διαρκές επίδικο από την πλευρά του κόσμου της εξουσίας. Έχουν ως έναρξη το καλοκαίρι του 2012 και είναι κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει μέχρι σήμερα -με τις όποιες διαφορετικές αποχρώσεις της-, μιας κατασταλτικής στρατηγικής από την πλευρά του κράτους ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή, ειδικά υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Μόνιμο στόχο αποτελούν τα πολυπληθή αυτοοργανωμένα εγχειρήματα -μεταξύ αυτών και πολλά μετεξεγερτικά- που επιτίθενται στον κόσμο της κυριαρχίας, δημιουργώντας διαδικασίες, σχέσεις και δομές συλλογικά, οριζόντια, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, αντιθεσμικά. Ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, την ιδιοκτησία, ενάντια στο κέρδος, την κατανάλωση, την εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό, όλα ένα προς ένα δομικά χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας και του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης που παράγουν αδιάκοπα διαιρέσεις μεταξύ μας, καταπίεση και εκμετάλλευση.

Καταδεικνύεται επιπλέον μια παλιά αλήθεια, ότι  το κράτος έχει συνέχεια, είτε υπό δεξιά είτε υπό αριστερή πολιτική διαχείριση. Και διεκδικεί για τον εαυτό του τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ως ο μόνος φορέας υπόδειξής της, ρύθμισης και εγγύησής της. Τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι εκ βάθρων τοποθετημένα ενάντια στο υπάρχον και γι αυτό αποτελούν μόνιμα κατασταλτικό στόχο. Στην περίπτωση των αυτοοργανωμένων κατειλημμένων χώρων απειλείται μεταξύ των άλλων και αμφισβητείται έμπρακτα ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Και δεν αμφισβητείται μόνο η ιδιοκτησία ως περιουσία (κτιρίου, έκτασης, γης κλπ), αλλά και πιο πέρα η ρύθμιση των σχέσεων στη βάση της ιδιοκτησίας -διαρρηγνύεται συνολικά η συνθήκη της “κατοχής” με όρους εξουσιαστικούς, βασικός πυρήνας οργάνωσης της οικογένειας και των κυρίαρχων διαπροσωπικών σχέσεων. Απέναντι στις κανονικότητες της κυριαρχίας οικοδομούνται συλλογικά σχέσεις ισότιμες, προχωρώντας μακριά από σεξισμούς, ρατσισμούς και εθνικιστικά παραληρήματα υπεροχής και υποτέλειας.

Οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων τον τελευταίο χρόνο έχουν “άρωμα αριστεράς”. Δεν πνίγουν τους αγωνιζόμενους/ες στα δακρυγόνα, δεν υιοθετούν -τη δεδομένη χρονική στιγμή- την ακροδεξιά ρητορεία του υπουργού δημόσιας τάξης του ’12-’13 Δένδια, περί “εστιών ανομίας”, κουκουλοφόρους, περιθωριακούς κλπ. Είναι βεβαίως πιο προνομιακό γι αυτούς το υπάρχον κοινωνικό περιβάλλον, για το οποίο βέβαια οι σημερινοί πολιτικοί διαχειριστές συνέβαλαν τα μέγιστα – οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση, η φτώχεια έχει κανονικοποιηθεί, η αίσθηση ματαιότητας είναι παντού διάχυτη και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Όπως και στην πρώτη περίοδο των εκκενώσεων των καταλήψεων, οι λόγοι νομιμοποίησης των εκκενώσεων και η κρατική ρητορεία γύρω από αυτούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι επικοινωνιακοί και επιχειρησιακοί στρατηγοί του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. σε συντονισμό με τους χειραγωγικούς μηχανισμούς των media στρώνουν το έδαφος πάνω στο οποίο θα υλοποιηθούν οι εκκενώσεις και ταυτόχρονα μεριμνούν στο να δικαιολογήσουν τις όποιες “ασχήμιες” αφήνουν πίσω τους οι υπάλληλοι του νόμου και της τάξης. Τόσο στην πρώτη περίοδο εκκενώσεων όσο και στην τελευταία, οι εκκενωμένοι -ή κατεδαφισμένοι χώροι στην περίπτωση της villa amalias και του παλιού Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη- παρουσιάζονται ως χώροι που τελικά θα αποδοθούν στην “κοινωνία”, με τη μορφή σχολείων, ωδείων, χώρων για άτομα με κινητικά προβλήματα, χώροι “φιλοξενίας” ασυνόδευτων ανηλίκων κλπ. Φαίνεται ότι για το υβρίδιο αυτό της αριστερής πολιτικής διαχείρισης (σύριζα-καμμένου) οι ανθρωπιστικοί λόγοι υπέρ του αφαιρετικού “κοινού καλού” δεν έχουν περάσει ακόμη σε αχρησία. Στόχος είναι η αποκοπή των αγωνιζόμενων από το κοινωνικό, η απαλοιφή από τη μνήμη του τι ήταν αυτά τα εγχειρήματα, ότι αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλες/ους, με εργαστήρια αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, στούντιο, βιβλιοθήκες, εκδηλώσεις-συζητήσεις, χώρους στέγασης, τόπους πραγματικής φιλοξενίας και αλληλεγγύης στους μετανάστες/στριες. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις πάνε χέρι-χέρι με την ιδεολογική επίθεση που φροντίζει για την αποκοινωνικοποίηση των εγχειρημάτων των αγωνιζόμενων. Η κυρίαρχη αφήγηση γίνεται αντίστροφη του πραγματικού, για να απαλείψει από την κοινωνική συνείδηση το υπόδειγμα ενός άλλου κόσμου, αυτού της αντεξουσίας.

Αναφορικά με τις καταλήψεις στέγης μεταναστών-τριών, οι εκκενώσεις εναρμονίζονται πλήρως με την κρατική πολιτική που θέλει το κράτος και τους θεσμούς του απόλυτους ρυθμιστές και διαχειριστές των ανθρώπων αυτών και των ζωών τους, αποκόπτοντας κάθε σχέση μεταξύ των από τα κάτω, κρατικοποιώντας την υπόθεση της αλληλεγγύης. Τα λεγόμενα “κέντρα φιλοξενίας” όμως δεν έχουν καμία σχέση με την αλληλεγγύη, θέση και σχέση ως ίσο προς ίση, γιατί δεν είναι παρά αποθήκες ανθρώπων σε στρατοπεδική ζωή, εκεί όπου οι άνθρωποι υποχρεώνονται να ζουν ζωή στο όριο, διαχειριζόμενοι ως περισσευούμενοι, στην αορατότητα, στους μη-τόπους, εκεί όπου ποτέ δεν υπάρχει η δυνατότητα να συναντηθούμε μαζί τους.
Το τελευταίο διάστημα συμβαίνει και μια ακόμη κατασταλτική επίθεση από την πλευρά κράτους και μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, η επίθεση στην κατάληψη Στρούγκα στη Ν. Φιλαδέλφεια και η ιδιότυπη κατοχή της από οργανωμένους οπαδούς της αεκ -φανατικούς στην υπηρεσία του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη. Το ζήτημα της ανέγερσης του γηπέδου, σύμφωνα με τα σχέδια, θα αλλάξει ριζικά τη γεωγραφία της περιοχής και θα την παραδώσει ανεπίστρεπτα στα εμπορευματικά σχέδια, επεκτείνοντας αυτό που ήδη συμβαίνει με τα κάθε λογής φαγάδικα, τις αναρίθμητες καφετέριες και τα κάθε λογής μαγαζάκια να καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου στις πλατείες, το ασφυκτικό μποτιλιάρισμα, μια πόλη στην υπηρεσία της κατανάλωσης, της δια-σκέδασης, των εμπορευματικών σχέσεων, μια πόλη απροσπέλαστη και αβίωτη από τους κατοίκους της. Αυτή είναι η ανάπτυξη που “βλέπουν” για την περιοχή, η οποία βεβαίως περνάει πάνω από την εξαφάνιση του μεγάλου άλσους της Φιλαδέλφειας. Και εδώ επιβεβαιώνεται το κυρίαρχο σχήμα ότι οτιδήποτε εναντιώνεται στην κυρίαρχη κανονικότητα θα κατασταλεί. Το γήπεδο θα γίνει -αυτή ήταν άλλωστε και η σημασία της σχεδόν απαγόρευσης της διαδήλωσης της 16ης Μάρτη ενάντια στα κρατικά-επιχειρηματικά σχέδια και η ταυτόχρονη “απόδοση” της Ν. Φιλαδέλφειας στους οπαδούς-υπαλλήλους του Μελισσανίδη που πηγαινοέρχονταν με αρκετή άνεση στους δρόμους της περιοχής.

 

Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης των κοινωνικών αγώνων, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι ανυποχώρητες εστίες αγώνα, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους. Γι αυτό και θα βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής.

 

Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 93 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη villa amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας. Και αν κάτι μένει από την ανακατάληψη είναι ακριβώς αυτές οι συλλογικές αρνήσεις συμμόρφωσης στις κυρίαρχες επιβολές, που έρχονται να συναντήσουν όλες και όλους εκείνους που εναντιώνονται στο καθεστώς φόβου, μεμψιμοιρίας και ανάθεσης. Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας.

Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκ και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου.

Κατάληψη Villa Amalias, 20 Δεκέμβρη 2012

 

Την Τρίτη 28 Μάρτη 2017 δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

 

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

 

ΔΙΚΗ: ΤΡΙΤΗ 28 ΜΑΡΤΗ 2017, 9 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων

 

Μάρτης 2017

Θερσίτης