Author: agros

Posted on

Αλληλεγγύη στη ZAD – Κατάληψη παντού / Solidarity to ZAD – Squat the world [Eng]

Εδώ και λίγες μέρες, την ίδια ώρα που η γαλλική πολεμική μηχανή σπέρνει το θάνατο στη Συρία, συμμαχώντας με ΗΠΑ και Βρετανία για την έναρξη εναέριων βομβαρδισμών, στο εσωτερικό της γαλλικής επικράτειας τα διαχρονικά μιλιταριστικά δόγματα παίρνουν σάρκα και οστά για την καταστολή και εκκένωση του απελευθερωμένου εδάφους της ZAD -Notre-dams-de-landes (Zone A Defendre ή αλλιώς Ζώνη Υπεράσπισης).

 

Στη στρατιωτικού τύπου επιχείρηση που εξαπέλυσε το γαλλικό κράτος, με την εκδικητική ονομασία «Καίσαρας 2» (6 χρόνια πριν, είχε προηγηθεί μία ακόμη τεράστια επιχείρηση καταστολής της ZAD υπό την ονομασία «Καίσαρας» με 2.000 και πλέον χωροφύλακες και ειδικές δυνάμεις, η οποία απέτυχε κατόπιν σθεναρής αντίστασης χιλιάδων κατοίκων και αλληλέγγυων), επιστρατεύτηκαν πάνω από 2.500 μπάτσοι, εκατοντάδες στρατιωτικού τύπου οχήματα και αύρες, μπουλντόζες κατεδάφισης και χιλιάδες χειροβομβίδες διαφόρων ειδών, ενώ η όλη επιχείρηση έχει συνολικό κόστος 400.000 ευρώ ανά μέρα.

 

Η κοινότητα αγώνα της ZAD αποτελεί μια αγροτική ζώνη 16.5 τετραγωνικών χιλιομέτρων στα περίχωρα της Νάντης. Στην περιοχή, κάτοικοι και αλληλέγγυοι/ες με διαρκείς αγώνες που ξεκίνησαν μισό αιώνα πριν εμπόδισαν την κατασκευή ενός μητροπολιτικού αεροδρομίου που θα κατέστρεφε την περιοχή.

Η έκταση και η ένταση της καταστολής βρίσκει στον αντίποδα την αντίσταση που για μια ακόμη φορά προβάλλουν οι κάτοικοι της ZAD και αλληλέγγυοι/ες, μπολιάζοντας συγχρόνως άλλες εστίες αγώνα και στήνοντας ανάχωμα σε ένα κόσμο διαταγών, απαγορεύσεων και καπιταλιστικής ερημοποίησης. Μία αντίσταση που έρχεται με τη σειρά της να προστεθεί σε έναν ευρύτερο κύκλο φοιτητικών, ταξικών και κοινωνικών αγώνων που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα στο γαλλικό κράτος. Με την αλληλεγγύη να αποτελεί για ακόμη μία φορά μία επικίνδυνη μεταβλητή ενάντια στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς και την κρατική βία…

Αλληλεγγύη στη ZAD και στον αγώνα ενάντια στην στρατιωτικο-αστυνομική καταστολή,
την επιβολή και τους σχεδιασμούς του γαλλικού κράτους, την καπιταλιστική ερημοποίηση
Καταλήψεις και κοινότητες αγώνα ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα

Aκολουθεί το μεταφρασμένο κείμενο στην αγγλική γλώσσα
[here follows the previous text in english]

 

Πανό αλληλεγγύης στη ZAD που αναρτήθηκαν στο Μοναστηράκι και στο Πολυτεχνείo

 

During the last days, at the same time that the french war machine is spreading death in Syria allying with the U.S. and the U.K. for the beginning of air-bombings, in the interior of the french territory the intertemporal militaristic doctrines are getting flesh and blood for the repression and the evacuation of the liberated land of ZAD – Notre-dams-de-landes (Zone A Defendre or else Zone to Defend).
In the militaristic-type operation which the French state launched, with the revengeful name “Caesar 2” (6 years before, there had been another large operation for the repression of ZAD called “Caesar” with more than 2.000 gendarmes and special units, which had failed after a strong resistance of thousands of residents and solidars), more than 2.500 cops were drafted, hundreds of military-type vehicles, demolition bulldozers and thousands of grenades, while the total daily cost of the operation reached 400.000 euros.
The struggling community of ZAD is an agricultural zone of 16.5 square kilometers in the suburbs of Nantes. In this area, residents and solidars stopped the construction of metropolitan airport which would destroy the land, with struggles that began half a century ago.
The range and tension of the repression finds on the opposite the resistance that once more is showed by ZAD residents and solidars, grafting at the same time other shelters of struggles and opposing a mound against a world of orders, prohibitions and capitalistic desolation. A resistance that comes to be added on a wider circle of student, class and social struggles which take place during the last time period at the french state. With solidarity consisting once more a dangerous variable against the dominant plans and the state violence…

 

Solidarity to ZAD and to the struggle against the military-police repression, the imposing and the plans of the French state, the capitalistic desolation 
Squats and struggle-communes against the state/capitalistic barbarism 

 

Against the military-police repression of ZAD – Solidarity to the squatted lands of Nantes (France) [Monastiraki Square, Athens]
Solidarity to the land squatters (ZAD) in Nantes who blocked the airport creation and are being repressed by the french state – Against the world of orders, prohibitions, repression and capitalistic desolation [«Polytechnio» University, Athens]
Posted on

Πανό Αλληλεγγύης στους/στις εξεγερμένους/ες της ZAD (Γαλλία)

Την Παρασκευή 13/4 κρεμάστηκε πανό αλληλεγγύης στους/στις εξεγερμένους/ες της ZAD (Γαλλία) στο πάρκο τρίτση, όπου εδώ και 5 μέρες αντιστέκονται στις προσπάθειες των δυνάμεων καταστολής του Γαλλικού κράτους να εκκενώσουν το κατειλημμένο έδαφος της ZAD.

Αγώνας για τη γη και την ελευθερία

Αντίσταση- Αυτοοργάνωση- Αλληλεγγύη

Posted on

Κάλεσμα στην πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους μετανάστες της Μόριας και της Πέτρου Ράλλη, Σάββατο 14/4, 12:00, Μοναστηράκι

Η διασυλλογική αφίσα:

 

Η οργή των μεταναστ(ρι)ών
οι αντιστάσεις και οι εξεγέρσεις τους
απέναντι στο καθεστώς εξαίρεσης, την παρανομοποίηση, την γκετοποίηση, τις απελάσεις, τον ρατσισμό
πίσω από συρματοπλέγματα και κάγκελα κέντρων κράτησης και φυλακών
ενάντια σε στρατό, αστυνομία, δικαστές, ανθρωπιστές μεσολαβητές και μιντιακούς εισαγγελείς
είναι κομμάτι της δικής μας οργής
 
Μάιος 2017 – Κολαστήριο Πέτρου Ράλλη, Αθήνα
Μπάτσοι-δεσμοφύλακες εισβάλλουν στα κελιά της “Διεύθυνσης Αλλοδαπών” ξυλοκοπώντας 8 μετανάστες που απλά ζήτησαν να ενημερωθούν για τις υποθέσεις τους. Η συγκάλυψη της ωμής βίας των ανθρωποφυλάκων (σπασμένα χέρια και κεφάλια) έγινε με στημένες κακουργηματικές κατηγορίες “στάσης”, “απειλής” και “οπλοκατοχής” και απόδοση των τραυμάτων σε “γλιστρήματα”. Στη συνέχεια, διασκορπίστηκαν σε φυλακές όλης της επικράτειας. Η δίκη τους έχει οριστεί στις 27/04 στο Εφετείο Αθηνών.
Ιούλιος 2017 – Κολαστήριο Μόριας, Λέσβος
Οι διαδοχικές διαμαρτυρίες και οι δυναμικές κινητοποιήσεις των μεταναστ(ρι)ών ενάντια στην ομηρία τους από το ελληνικό κράτος ακολουθούνται από εισβολή δυνάμεων καταστολής με δακρυγόνα, εκτεταμένη χρήση βίας και 35 συλλήψεις στον σωρό. Οι 35 συλληφθέντες προφυλακίζονται με κατασκευασμένες κακουργηματικές κατηγορίες σε διαφορετικές φυλακές της επικράτειας, με τη δίκη τους να ορίζεται σκόπιμα στην Χίο αντί στην Λέσβο στις 20/04, δυσχεραίνοντας την υπεράσπισή τους και την παρουσία αλληλέγγυων. 10 επιπλέον μετανάστες δικάζονται επίσης στη Χίο στις 11/05, με παρόμοιο κατηγορητήριο, για αντίστοιχα γεγονότα στην Μόρια λίγες μέρες νωρίτερα.


Για το γκρέμισμα κάθε κέντρου κράτησης και φυλακής
14.04 – ΠΟΡΕΙΑ, Μοναστηράκι (12:00)
21.04 – ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ, Πεδίο Άρεως (11:00)
& Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Πέτρου Ράλλη (12:30)
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ
Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας & τον Πειραιά, Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση), Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Το διασυλλογικό κείμενο του καλέσματος:
Για την καταστολή των «αόρατων» στα κολαστήρια της «ελληνικής φιλοξενίας»
Τα κολαστήρια της Μόριας στη Λέσβο και της Πέτρου Ράλλη στην Αθήνα αποτελούν δύο από τους βασικότερους «ναούς» των αντιμεταναστευτικών δογμάτων. Πυλώνες και υποδείγματα της κατασταλτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, των διαρκώς αυξανόμενων αριθμητικά τόπων εξαίρεσης και αορατότητας για τους μετανάστες και τις μετανάστριες: στρατόπεδα «φιλοξενίας», κέντρα κράτησης, προαναχωρησιακά κέντρα απελάσεων.
Το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη («Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής») έχει εδώ και 15 χρόνια την πρωτοκαθεδρία στον εγκλεισμό και τις απελάσεις μεταναστ(ρι)ών στην Αθήνα, με όλη τη δέουσα βαρβαρότητα του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου: σκοτεινά κελιά όπου στοιβάζονται υπεράριθμοι κρατούμενοι/ες δίχως προαυλισμό και είδη υγιεινής, χωρίς καμία ενημέρωση για τα όποια (ελάχιστα) δικαιώματά τους, για την τύχη των αιτήσεών τους και το διάστημα κράτησής τους.
Η κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο κολαστήριο αποτυπώνεται στην περίπτωση 8 μεταναστών, που πριν από ένα χρόνο δέχτηκαν την αστυνομική «περιποίηση» και στη συνέχεια διώχθηκαν δικαστικά. Πιο συγκεκριμένα, στις 31/5/2017, μπάτσοι-δεσμοφύλακες εισέβαλαν απρόκλητα στα κελιά και ξυλοκόπησαν 8 μετανάστες, οι οποίοι το μόνο που ζητούσαν ήταν να ενημερωθούν από τη διεύθυνση για τις υποθέσεις τους, έχοντας ήδη συμπληρώσει 8 έως 10 μήνες διοικητικής κράτησης. Διοικητική κράτηση σημαίνει να είσαι κρατούμενος έως και 18 μήνες (βάσει της ελληνικής νομοθεσίας που μαζί με την ιταλική είναι οι σκληρότερες στην ΕΕ), χωρίς κάποιο λόγο ή κατηγορία, απλά και μόνο επειδή είσαι «χωρίς χαρτιά» (δηλαδή χωρίς κρατικά έγγραφα νόμιμης διαμονής στη χώρα). Κατά τα γνωστά αστυνομικά ήθη, οι έγκλειστοι αποκόμισαν σπασμένα χέρια και κεφάλια από τους ανθρωποφύλακες-βασανιστές τους. Για να συγκαλυφθεί η ωμή βία που ασκήθηκε, στήθηκε δικογραφία εναντίον των μεταναστών για «στάση», «οπλοκατοχή» και «επικίνδυνες σωματικές βλάβες» κατά των αστυνομικών, ενώ η «επεξήγηση» για τους σοβαρούς τραυματισμούς τους είναι ότι προήλθαν από «γλιστρήματα». Για να ολοκληρωθεί το εκδικητικό έργο των διωκτικών αρχών, οι 8 κατηγορούμενοι «στασιαστές» προφυλακίστηκαν βάσει των στημένων κατηγοριών και διασκορπίστηκαν σε φυλακές όλης της επικράτειας, με σκοπό την απομόνωσή τους και τη στέρηση της δυνατότητας άμεσης επικοινωνίας τους με δικηγόρο. Η δίκη τους έχει οριστεί στις 27/4 στο Εφετείο Αθηνών.
Το κολαστήριο της Μόριας αποτελεί υπόδειγμα ενός παραμεθοριακού τόπου εξαίρεσης για τους μετανάστες και τις μετανάστριες που φτάνουν στις ελληνικές ακτές. Μια κρατική δομή μαζικής ομηρίας και γκετοποίησης ανθρώπων «χωρίς χαρτιά» και κυρίως όσων φακελώνονται στις «υπηρεσίες υποδοχής» ως «ανάξιοι/ες» παροχής ασύλου. Ένας χώρος συγκέντρωσης και αποθήκευσης «απόβλητων» που τους έχει στερηθεί όχι μόνο το παρόν αλλά και οποιοδήποτε μέλλον διαμέσου της μόνιμης απειλής της απέλασης. Με τις πλέον άθλιες συνθήκες αιχμαλωσίας, με υποσιτισμένους και απεγνωσμένους ανθρώπους, εκτεθειμένους όχι μόνο στη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής αλλά και στα ίδια τους τα όρια. Χαρακτηριστικοί οι 5 θάνατοι από κρύο τον περσινό χειμώνα, σε σύνολο 14 θανάτων μέσα σε 2,5 χρόνια και οι δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας.
Σε έναν τόπο εξαίρεσης κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή διαμαρτυρίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την ωμότητα της εξουσίας. Το περασμένο καλοκαίρι, στις 18/7/17, εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες στο κέντρο κράτησης της Μόριας βίωσαν τη «ζεστή φιλοξενία» του ελληνικού κράτους και της αριστερής του διαχείρισης. Μετά από διαδοχικές διαμαρτυρίες και δυναμικές κινητοποιήσεις για τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις αιτήσεις ασύλου καθώς και για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, οι δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν στο κέντρο ξυλοκοπώντας εκατοντάδες και συλλαμβάνοντας στον σωρό δεκάδες άτομα, με έναν συλληφθέντα μετανάστη στα όρια του θανάτου από τα χτυπήματα. Συνολικά, αποδόθηκαν -με τη συνήθη αξιοπιστία της λοταρίας εκ μέρους των ελληνικών αρχών- κατασκευασμένες κατηγορίες για κακουργηματικές πράξεις σε 35 μετανάστες, 30 εκ των οποίων προφυλακίστηκαν επίσης σε διαφορετικές φυλακές, γιατί τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τη θανατοπολιτική του ελληνικού κράτους εναντίον τους (οι επικράτειες του ελληνικού και του ιταλικού κράτους συνιστούν τα μεγαλύτερα συνοριακά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ε.Ε.). Λίγο καιρό αργότερα, κατασκευάστηκε μια ακόμα δικογραφία για 10 επιπλέον μετανάστες, που διώκονται με πανομοιότυπη μεθόδευση για ταραχές που είχαν ξεσπάσει στη Μόρια στις 10/7/17 με αφορμή την προσπάθεια απέλασης ενός μετανάστη από την Αϊτή. Μέχρι και σήμερα, οι ομαδικές διώξεις μεταναστών συνεχίζονται ακατάπαυστα, με πιο πρόσφατες τις 8 συλλήψεις για τις ταραχές που έλαβαν χώρα στις 14/3/18 στο κέντρο κράτησης της Μόριας, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας ενός 19χρονου Σύρου.
Οι δίκες των 35 και των 10 έχουν οριστεί για τις 20/4 και 11/5 αντίστοιχα, στο μικτό ορκωτό δικαστήριο της Χίου αντί στη Λέσβο, σε μια εξόφθαλμη κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας. Η μεταφορά έδρας της δίκης από τον τόπο του δήθεν αδικήματος σε ένα άλλο νησί (χωρίς μάλιστα κάποια νομική αιτιολόγηση) κάνει ουσιαστικά απαγορευτική τη διεξαγωγή της δίκης για την πλευρά των διωκόμενων μεταναστών, τόσο για τους ίδιους τους κατηγορούμενους όσο και για τους δικηγόρους, τους μάρτυρες υπεράσπισής τους (κάποιοι εκ των οποίων είναι επίσης μετανάστες και έχουν απαγόρευση εξόδου από τη Λέσβο) και τους αλληλέγγυους/ες.
Να σημειωθεί ότι στη Μυτιλήνη, στο έργο του ελληνικού κράτους -πέραν των ντόπιων φασιστών- συνδράμει και η τοπική δημοτική αρχή, η οποία σε μια «συγκαλυμμένη» αντιμεταναστευτική διακήρυξη κάλεσε στις 20/11/17 «γενική απεργία», σε συνεργασία με τα αφεντικά και το Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης, ξεφτιλίζοντας την έννοια της απεργίας. Η εν λόγω συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Σαπφούς, εκεί όπου για ένα μήνα μετανάστες και μετανάστριες έδιναν αγώνα, παραμένοντας για μέρες ορατοί/ές στον δημόσιο χώρο, διεκδικώντας το «άνοιγμα» των νησιών και τον απεγκλωβισμό τους από αυτά. Μια κινητοποίηση που συνοδεύτηκε από κατάληψη των τοπικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ από δεκάδες μετανάστ(ρι)ες και αλληλέγγυους/ες.
Η βία και οι διώξεις που ασκήθηκαν στους μετανάστες της Πέτρου Ράλλη και της Μόριας συνιστούν παραδειγματική τιμωρία για όλους εκείνους και εκείνες που τολμούν να αμφισβητήσουν τη μεταχείριση που τους επιφυλάσσει ο «ευρωπαϊκός παράδεισος». Αποτελούν ένα κατασταλτικό μήνυμα για το τι τους περιμένει αν επιχειρήσουν να βγουν από το καθεστώς της αορατότητας που τους έχει επιβληθεί, αν αμφισβητήσουν τη θέση που τους υπαγορεύεται, αυτή των απόβλητων, των περιττών, ζωές χωρίς καμία αξία και σημασία. Γιατί η φιγούρα του μετανάστη και της μετανάστριας πρέπει να ταιριάζει με τις κυρίαρχες αφηγήσεις. Οφείλουν να είναι οι άποροι που περιφέρονται άβουλοι και δυστυχείς, οι για πάντα ξένοι και ξένες, οι «άλλοι» και «άλλες» και έτσι πρέπει να παραμένουν, παθητικοί, πειθήνιες, ανύπαρκτοι. Η κρατική πολιτική δηλώνει με σαφήνεια ότι οι διαμαρτυρίες, οι κινήσεις αντίστασης, οι εξεγέρσεις των μεταναστ(ρι)ών θα καταστέλλονται άγρια εν τη γενέσει τους, για παραδειγματισμό όχι μόνο των ίδιων αλλά και των «ντόπιων», για να ξέρουμε όλοι και όλες τι μας περιμένει αν σηκώσουμε κεφάλι.
Ο καιρός του θεσμικού ανθρωπισμού έχει παρέλθει, οι εικόνες του «δράματος των προσφύγων», από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι την άνοιξη του 2016, εξαφανίστηκαν από τις μιντιακές μηχανές του θεάματος, τα δάκρυα για τους πνιγμένους και τις πνιγμένες ανοιχτά της Λαμπεντούζα και στο Αιγαίο στέρεψαν γρήγορα. Παράλληλα με τη συστηματική παραγωγή εικόνων πένθους και θλίψης για «το δράμα των ξεριζωμένων», ετοιμάστηκαν δεκάδες στρατόπεδα στοιβάγματος μεταναστ(ρι)ών σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου, πάντα στα περίχωρα των πόλεων, με τα «hotspot» σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα να λειτουργούν ως σύγχρονα Ellis Island (το νησί Ellis Island στον κόλπο της Νέας Υόρκης υπήρξε ο κύριος σταθμός «υποδοχής» για περισσότερους/ες από 12 εκατομμύρια μετανάστ(ρι)ες από το 1892 έως και το 1954, οι οποίοι/ες παρέμεναν εκεί μέχρι να εγκριθεί η είσοδος-παραμονή τους στις ΗΠΑ ή να ανακοινωθεί-δρομολογηθεί η απέλασή τους).
Οι μετανάστες και οι μετανάστριες «έπαιξαν» στην επικαιρότητα όσο αυτό χρειαζόταν ώστε να χτιστεί το προφίλ του κράτους-ρυθμιστή, αυτή τη φορά του «ανθρωπιστικού κράτους» στο πλαίσιο της λεγόμενης προσφυγικής/ανθρωπιστικής κρίσης, όσο και της φιλευσπλαχνίας μεγαλοαφεντικών (σκλαβενίτης, βασιλόπουλος, τραπεζικοί όμιλοι κ.α.), της εκκλησίας και της βιομηχανίας των Μ.Κ.Ο. (πάντα με παχυλά κονδύλια επιχορηγήσεων). Μια σύντομη διαφημιστική καμπάνια «ανθρωπισμού» για να επαναδιατυπωθούν οι κυρίαρχες κανονικότητες, οι διαχωρισμοί σε ντόπιους και ξένους, πρόσφυγες και μετανάστες. Να διατηρηθούν οι κατηγοριοποιήσεις με βάση το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα και οι ρατσιστικές συνδηλώσεις αυτών των διαχωρισμών. Ώστε να εξαλειφθούν από το κοινωνικό πεδίο οι αιτίες που εξαναγκάζουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες να μετακινούνται, που δεν είναι παρά ο πόλεμος, η οικονομική λεηλασία, αποκλεισμοί και διώξεις με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, το φρόνημα…
Η καταστολή και οι διώξεις των μεταναστ(ρι)ών υποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι στο στόχαστρο της εξουσίας βρίσκεται πάντα η εξέγερση των «από κάτω» ενάντια στη βαρβαρότητα, την υποτίμηση, τον εγκλεισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον οργανωμένο θάνατο που μεθοδεύουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φυλακές. Από τη μεριά μας, η θέση μας είναι πάντα στο πλευρό των όπου γης κολασμένων και των αγώνων τους, στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών (είτε τους αναγνωρίζεται η ιδιότητα του πρόσφυγα είτε όχι), ενάντια στη διασπορά του φόβου και το ιδεολόγημα της ασφάλειας, ενάντια στους επίπλαστους εθνικούς-φυλετικούς-θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ενάντια στην ελλάδα/ευρώπη-φρούριο, ενάντια στα σύνορα και τους στρατούς, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε εξουσία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗΣ
Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ
ΠΟΡΕΙΑ 14/4, 12.00 – ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ 21/4, 11.00 – Πεδίο Άρεως
(συγκέντρωση στην Πέτρου Ράλλη – 12:30)
Αναρχικές-οί από τις δυτικές γειτονιές της Αθήνας & τον Πειραιά
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
Θερσίτης (Ίλιον)
Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση)
Posted on

Για τους 8 διωκόμενους μετανάστες της Πέτρου Ράλλη και τους 35 διωκόμενους μετανάστες της Μόριας

*αναδημοσίευση από Συντονισμό Συλλογικοτήτων και Ατόμων Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

 

 

Με πρωτοβουλία του Συντονισμού συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ) καλέστηκε ανοιχτή συνέλευση όπου συμφωνήθηκε το παρακάτω πλάνο δράσεων σχετικά με τις υποθέσεις των 8 και των 35 διωκόμενων μεταναστών από Πέτρου Ράλλη και Μόρια

  • 14/4 12:00 :: ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ (Μοναστηράκι)
  • 20/4 9:00 :: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για τους 35 (Χίος)
  • 21/4 12:00 :: ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ & ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ (εκκίνηση από Π.Άρεως)
  • 27/4 9:00 :: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για τους 8 (Λουκάρεως)

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ!

Το κείμενο του συντονισμού:

Στις 31 Μαΐου 2017, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, γνωστή ως Πέτρου Ράλλη, 8 μετανάστες συλλαμβάνονται ύστερα από επίθεση που δέχτηκαν από τους δεσμοφύλακες μέσα στα κελιά τους. Η αφορμή για την επίθεση ήταν πως οι μετανάστες ζητούσαν να επικοινωνήσουν με τον διευθυντή ώστε να ενημερωθούν για την εξέλιξη της κράτησης τους, όντας ήδη 8 έως 10 μήνες κρατούμενοι. Η απάντηση στο απλό αυτό αίτημα ήταν να τους ξυλοφορτώσουν άγρια, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν και οι οχτώ στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα χέρια. Στη συνέχεια, για τη συγκάλυψη του ξυλοδαρμού, στήθηκε αμέσως δικογραφία εναντίον τους. Μια αντανακλαστική κίνηση στην οποία πάντα καταφεύγουν οι βασανιστές όταν θέλουν να δικαιολογήσουν τη βία τους.

Οι λόγοι για τους οποίους οι έγκλειστοι μετανάστες διαμαρτύρονταν δεν είναι απλώς πως βρίσκονται στα κελιά της Πέτρου Ράλλη χωρίς να έχουν τελέσει κανένα ποινικό αδίκημα (πέραν της έλλειψης εγγράφων) αλλά το ότι βρίσκονται φυλακισμένοι για πολλούς μήνες μέσα σε ένα τελείως αόριστο πλαίσιο κράτησης. Στην Πέτρου Ράλλη, όπως και όλα τα κέντρα κράτησης, ο έγκλειστος δεν ξέρει και δεν ενημερώνεται για πόσο καιρό θα κρατείται. Έτσι, ξυπνάει κάθε πρωί με την ελπίδα ότι θα ελευθερωθεί, και κοιμάται κάθε βράδυ με το βάρος άλλης μιας μέρας στο κλουβί, κάτι που μόνο ως βασανιστήριο μπορεί να νοηθεί. Όταν απέναντι στη μεταχείριση αυτή, οι έγκλειστοι/ες μετανάστες/ριες τολμούν να προβούν στην ελάχιστη διαμαρτυρία η απάντηση του κράτους είναι βίαιη, οργανωμένη και προμελετημένη.

Μέσα στην στημένη δικογραφία εναντίον τους περιέχεται πως υπήρξε «κλιμάκωση της έντασης», πως οι κρατούμενοι «προσπάθησαν να αποδράσουν χτυπώντας συντονισμένα την κεντρική πόρτα της πτέρυγας για να τη σπάσουν» και ότι δήθεν, στην προσπάθεια τους να τραπούν σε φυγή «γλίστρησαν και χτύπησαν μόνοι τους». Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα είναι ότι οι μπάτσοι απρόκλητα εισέβαλαν στα κελιά και ξυλοκόπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους ενώ οι μετανάστες χτυπούσαν την πόρτα της πτέρυγας ζητώντας να δούνε τον διευθυντή και να ενημερωθούν για τον χρόνο της κράτησης τους.

Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει βίντεο, που καταδεικνύει τον τρόπο «διαχείρισης» των μεταναστών με τη χρήση βίας, οι ανθρωποφύλακες έχουν το θράσος να υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο και η εισαγγελική αρχή να υιοθετεί αυτά τα ψέματα. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει, απλά επιβεβαιώνει ότι οι κάμερες, όπως και όλα τα μέσα παρακολούθησης, εξυπηρετούν μονάχα τους σκοπούς αυτών που τα χειρίζονται, της εξουσίας και των παρατρεχάμενών της.

Το ίδιο καλοκαίρι, οι ίδιες σκηνές βίας επαναλαμβάνονται στο κέντρο κράτησης της Μόρια στη Λέσβο. Μετά από μια σειρά από κινητοποιήσεις που λήγουν με την εξέγερση στις 18 Ιουλίου 2017 από τους/τις έγλειστους/ες μετανάστες/στριες, οι ανθρωποφύλακες ορμούν, ξυλοφορτώνουν και συλλαμβάνουν 35 μετανάστες στο σωρό.

Η δικογραφία τους στήθηκε χρησιμοποιώντας επίσης το κακούργημα της στάσης κρατουμένου και τους απειλεί με πολυετή ποινική κράτηση. Τα κοινά σημεία των δύο υποθέσεων δεν εμπίπτουν μόνο στην ποινική δίωξη που ασκείται με την σχεδόν ταυτόχρονη σύλληψη τους. Tόσο οι 8 όσο και οι 35, βρίσκονταν διοικητικά κρατούμενοι, σε άθλιες συνθήκες χωρίς δυνατότητα ενημέρωσης για τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, και έγιναν οι δέκτες της βίαιης κατασταλτικής πρακτικής του κράτους με την ίδια κεντρική πολιτική απόφαση.

Παρά το όποιο φιλανθρωπικό προσωπείο προσπαθεί το κράτος, είτε με αριστερή είτε με δεξιά διαχείριση, να προβάλει προς την κοινωνία, η διαχείριση των μεταναστριών-ων γίνεται με ένα ευρύ φάσμα κατασταλτικών πρακτικών που εφαρμόζονται από τις φυλακές-νησιά μέχρι και τα κέντρα στην ενδοχώρα. Άθλιες συνθήκες διαβίωσης, απομόνωση και εξαφάνιση από τη σφαίρα του ορατού, κράτηση που κανείς δεν ξέρει το τέλος της, καθημερινοί βασανισμοί και ξυλοδαρμοί για ασήμαντη αφορμή, δικογραφίες και φυλακίσεις για παραδειγματισμό. Η Πέτρου Ράλλη, ως Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής αποτελεί κομβικό σημείο στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή της επίσημης μεταναστευτικής πολιτικής και οι συνθήκες εγκλεισμού που επικρατούν εκεί μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν πρότυπο για τη «διαχείριση» όλων των μεταναστών. Το βασικό απρόβλεπτο εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια είναι οι αντιδράσεις κυρίως από τους ίδιους τους κρατούμενους, που θα θελήσουν να αντισταθούν στην αναίτια κράτηση τους.

Είναι κρίσιμο η έκβαση αυτού του αγώνα να μην καταρρακώσει για ακόμη μία φορά την αντίσταση εντός των τειχών. Ένα δυνατό κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να αφήσει παρακαταθήκη που δε θα σβηστεί τόσο εύκολα και θα αποτελέσει έναυσμα για αιχμηρότερους αγώνες.

Γιατί απέναντι σε οποιονδήποτε εγκλεισμό, ακόμα και σε αυτόν με το πιο ανθρωπιστικό προσωπείο, η αντίσταση, από την πιο μικρή καθημερινή πράξη μέχρι την πιο βίαιη εξέγερση, δεν είναι ούτε νόμιμη ούτε παράνομη, είναι απλά δίκαιη.

Όσο μετανάστες και μετανάστριες στοιβάζονται σε κελιά και σε κέντρα κράτησης, εμείς θα προσπαθούμε να εφευρίσκουμε τρόπους να στεκόμαστε δίπλα τους.

Όσο άνθρωποι διαχωρίζονται με βάση τα έγγραφα που βρίσκονται στην τσέπη τους ή τη χώρα προέλευσής τους, εμείς θα φωνάζουμε ότι τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα της γης και θα κάνουμε ο,τι νομίζουμε για να τις εξαλείψουμε.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 8 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ Π. ΡΑΛΛΗ

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ 35 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ)

Posted on

Ενημέρωση για τις παρεμβάσεις σε σταθμούς του Ηλεκτρικού & του Μετρό, Σάββατο 31/3

Το Σάββατο 31 Μάρτη στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για τις ελεύθερες μετακινήσεις ενάντια στα συστήματα ελέγχου και αποκλεισμού στα Μ.Μ.Μ., πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις με μοιράσματα κειμένων σε σταθμούς του Ηλεκτρικού.
Πιο συγκεκριμένα, μαζικά μοιράσματα έγιναν στους σταθμούς:
Μαρούσι, Πειραιάς, Καλλιθέα, Πετράλωνα, Ομόνοια, Άνω Πατήσια, Κάτω Πατήσια και τέλος -με σημείο σύγκλισης όλων των παρεμβάσεων- στο σταθμό Ηλεκτρικού και Μετρό “Αττική”.
Στόχος της παρέμβασης στο σταθμό “Αττική” ήταν η αντιπληροφόρηση όσον αφορά το ζήτημα της “αναδιάρθρωσης” των Μ.Μ.Μ. . Επίσης πραγματοποιήθηκε αποκλεισμός όλων των μπαρών (σε όλα τα επίπεδα του σταθμού) με σκοπό την ελεύθερη διέλευση των επιβατών για περίπου μιάμιση ώρα.
Στις παρεμβάσεις συμμετείχαν πάνω από 100 σύντροφοι και συντρόφισσες από Συνελεύσεις Γειτονιών, Στέκια, Καταλήψεις και Αναρχικές ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά.
*Καθ’όλη τη διάρκεια του αποκλεισμού υπήρχε στο σημείο αστυνομική παρουσία.
 
Ακολουθεί το  κείμενο  που μοιραζόταν στην παρέμβαση:
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
Η αναδιάρθρωση στα μέσα μαζικής μεταφοράς ξεκίνησε στα τέλη του 2016 και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Το νέο “έργο πνοής” περιλαμβάνει συστήματα τηλεματικής, ελεγχόμενες πύλες εισόδου-εξόδου, προσωποποιημένες κάρτες μετακινήσεων, ηλεκτρονικά εισιτήρια, επιπλέον κάμερες παρακολούθησης, νέο διευρυμένο σώμα ελεγκτών και πρόσφατα, την απόφαση για φύλαξη των σταθμών και επιβολή των νέων μέτρων από την αστυνομία σε αντικατάσταση των δήθεν κοστοβόρων εταιρειών σεκιούριτι. Όλο αυτό συνθέτει για τα εκατομμύρια των χρηστών των Μ.Μ.Μ. μια πνιγηρή συνθήκη απαγορεύσεων, παρακολούθησης και ελέγχου, επέκτασης της εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της καθημερινότητας, διεύρυνσης των αποκλεισμών και των διαχωρισμών, περισσότερης καταστολής – τέτοια που κάνει τις διακηρύξεις του ΟΑΣΑ για “βιώσιμες και ελκυστικές μετακινήσεις” να ηχούν σαν κακόγουστο αστείο.
Η βιωσιμότητα και ο εκσυγχρονισμός στα Μ.Μ.Μ. είναι μέρος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες και στον ελλαδικό χώρο και έχουν ενταθεί στο περιβάλλον της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Το κράτος αποσύρεται σταδιακά από την όποια προνοιακή κάλυψη και οι δημόσιες συγκοινωνίες ενσωματώνονται πλήρως στο πεδίο των υπηρεσιών, των εμπορευμάτων και της επιχειρηματικότητας. Το σύνολο των Μ.Μ.Μ. έχει ενταχθεί στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων και επίκειται ο οικονομικός έλεγχός τους. Στην περίπτωση εύρεσης “ελλειμμάτων”, θα εμφανίσει ως αναγκαίες τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις εργαζομένων και την αύξηση του κομίστρου, ενώ προηγουμένως “βρέθηκαν” 125 εκατ. ευρώ για να δημιουργηθεί το νέο σύστημα ηλεκτρονικών καρτών-εισιτηρίων, καμερών και συρόμενων μπαρών. Απώτερος στόχος είναι να προσελκυστεί το ενδιαφέρον του ιδιωτικού κεφαλαίου, χωρίς ταυτόχρονα να επιβαρυνθεί με το κόστος της “αναδιάρθρωσης”. Επιδιώκεται σταδιακά η κανονικοποίηση της συνθήκης να πληρώνουμε και μάλιστα αδρά ακόμα και για την επιτήρηση και πειθάρχησή μας. Μια μπίζνα με διπλό όφελος για το κράτος και τα αφεντικά.
Οι μπάρες είναι φράχτες. Νέες οριοθετήσεις εντός του δημόσιου χώρου, νέα χάραξη ζωνών όπου κάποιος/α μπορεί να έχει πρόσβαση ή όχι. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο πλήθος καμερών εποπτεύει ασταμάτητα το επιβατικό κοινό. Όλες οι κινήσεις καταγράφονται, οι συμπεριφορές κατηγοριοποιούνται σε αποδεκτές και μη και σε περίπτωση απόκλισης από τη νοσηρή ομοιομορφία καλούμαστε άμεσα από τα μεγάφωνα προς συμμόρφωση. Ο κοινωνικός έλεγχος εντείνεται με στόχο να αρχίσουμε εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι να αυτοεπιτηρούμαστε.
Ο έλεγχος και η επιτήρηση επιτυγχάνονται επιπλέον με την καταγραφή των προσωπικών δεδομένων (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, ΑΜΚΑ κ.α.) στις ηλεκτρονικές κάρτες μετακινήσεων. Οι διαδρομές που κάποιος/α κάνει καταγράφονται και χτίζουν το προφίλ του χρήστη των μέσων, κάτι που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθεί ερήμην του (και αυτή δεν είναι η μόνη καταγραφή – η όποια χρηματική συναλλαγή μας ήδη καταγράφεται με την ολοένα και μεγαλύτερη χρήση χρεωστικών – πιστωτικών καρτών). Όλο και περισσότερα προσωπικά δεδομένα και επιλογές συνεισφέρουν σε μια τράπεζα πληροφοριών για καθέναν/μία από μας, οξύνοντας το αίσθημα διαρκούς παρακολούθησης.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν έχουν θέση εκείνοι και εκείνες που δεν μπορούν ή αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο. Οι λεγόμενοι τσαμπατζήδες μπήκαν άμεσα στο στόχαστρο των μίντια και της καταστολής και η ανάγκη πάταξης της “εισιτηριοδιαφυγής” ανάχθηκε σε κύρια αιτία για τα “ελλείμματα”. Κανένας λόγος φυσικά για το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που χρησιμοποιεί τα Μ.Μ.Μ. προέρχεται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εργαζόμενες/οι με κατώτατους μισθούς, άνεργοι και άνεργες, μαθητές και μαθήτριες, μετανάστες/στριες. Η αυστηροποίηση του ελέγχου μέσω του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και των μπαρών εισόδου-εξόδου αποτελεί ένα κατεξοχήν μέτρο ταξικού και κοινωνικού αποκλεισμού. Μαζί του χάνεται και η δυνατότητα χειρονομιών αλληλεγγύης, όπως το χάρισμα του εισιτηρίου σε κάποιον/α άλλη, κίνηση που άμεσα ποινικοποιήθηκε με πρόστιμο. Με τις νέες τεχνολογίες στα Μ.Μ.Μ. η πρόσβαση στις μετακινήσεις εξατομικεύεται, γίνεται πρόβλημα που χρειάζεται κάποιος να λύσει από μόνος του. Για εκείνους/ες που θα αμφισβητήσουν έμπρακτα την απαγόρευση, ήδη βρίσκεται επί τω έργω ξεχωριστό σώμα κεφαλοκυνηγών-ελεγκτών κομίστρου που πλέον με τη μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στους σταθμούς, στο γενικότερο πλαίσιο στρατιωτικοποίησης της ζωής στη μητρόπολη, θα διασφαλίζουν ότι η πρόσβαση στα Μ.Μ.Μ. είναι πληρωμένη και οι αντιστάσεις θα καταστέλλονται. Στόχος δεν είναι μόνο η σύλληψη αλλά και η διαπόμπευση των “παραβατών”, η δημιουργία αισθήματος ντροπής για τη μη ανταπόκριση στην “πρότυπη” συμπεριφορά που επιβάλλεται και για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αυτή η διαδικασία στιγματισμού ενισχύεται με τη χρήση των νέων μηχανημάτων που, σε περίπτωση λάθους ή μη επικύρωσης εισιτηρίου, ενεργοποιούν μια εκκωφαντική σειρήνα ή σε άλλες περιπτώσεις υποδεικνύουν, σε αυστηρό τόνο, με ανθρώπινη φωνή το σφάλμα ή την “παράβαση”. Ας γίνει από όλους και όλες συνείδηση πως οι ελεγκτές δεν κάνουν απλά τη δουλειά τους. Δεν είναι πωλητές/τριες, οικοδόμοι, κούριερ, υπάλληλοι γραφείου, σερβιτόροι/ες… Είναι κάποιοι/ες που βγάζουν μεροκάματο από τη φτώχεια των άλλων, είναι η αστυνομία των μετακινήσεων. Ως τέτοιους οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε. Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη τον Αύγουστο του 2013 στο Περιστέρι, για ένα εισιτήριο που δεν χτύπησε.
Για όσες και όσους δεν πληρώνουν υπάρχουν τα πρόστιμα και η οικονομική καταστολή. Με ειδικές τροπολογίες σε νόμους θεσπίζονται πρόστιμα για όλους/ες όσοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ή αρνούνται να συναινέσουν στις προσταγές. Πρόστιμα για την “εισιτηριοδιαφυγή”, για την άρνηση πληρωμής διοδίων, για τη “ρευματοκλοπή”, για την καθυστέρηση πληρωμής φόρων, πρόστιμα των 6.000 ευρώ για τους ανυπόταχτους και ολικούς αρνητές στράτευσης, καθώς και εξοντωτικές δικαστικές εγγυήσεις σε αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες. Στο πλάι της καταστολής με όρους βίας έρχονται και πιο “εξευγενισμένοι” τρόποι, πιο εξατομικευμένοι που θέτουν σε οικονομική ομηρία χιλιάδες κόσμου, υπό την απειλή δεσμεύσεων και κατασχέσεων λογαριασμών και σπιτιών, ακόμα και φυλάκισης. Το μήνυμα είναι σαφές: η όποια άρνηση, ανυπακοή, αντίσταση των “από κάτω” θα καταστέλλεται και με οικονομικούς όρους.
Το “νέο πρόσωπο” των Μ.Μ.Μ. παραδίδει μαθήματα συναίνεσης και σιωπής, υπό τον φόβο της διαρκούς επιτήρησης, των εξευτελισμών, των προστίμων. Αυτός είναι ο “εκσυγχρονισμός” στα Μ.Μ.Μ. Και είναι τουλάχιστον αφελές να τσιμπάμε με το τυράκι των γυαλιστερών διαδρόμων στους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού (από κακοπληρωμένες υπενοικιασμένες καθαρίστριες), της τηλεματικής στις στάσεις επιβίβασης λεωφορείων και τρόλεϊ, που δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο για τον έλεγχο του ωραρίου των οδηγών και την εντατικοποίηση της εργασίας τους (μετά τις περικοπές μισθών που έχουν υποστεί), των νέων ηλεκτρονικών τεχνολογιών που σφίγγουν περισσότερο τον κλοιό των απαγορεύσεων και των αποκλεισμών.
Οι συγκοινωνίες είτε σε αυτή είτε στην προηγούμενη εκδοχή τους είναι σχεδιασμένες για να εξυπηρετούν τις ανάγκες και τα συμφέροντα κράτους και αφεντικών. Για να μας μεταφέρουν από και προς τους χώρους εργασίας, τις σχολές και τα σχολεία, τις κρατικές υπηρεσίες. Και πιο πέρα για να μεταφέρουν ανθρώπους σε μεγάλα κέντρα κατανάλωσης, θεάματος, δια-σκέδασης… Δεν συναινούμε στην κατάθεση ενός μεγάλου μέρους του πενιχρού μισθού μας για τις μετακινήσεις μας, δεν αφήνουμε απέξω όποιον/α δεν έχει να πληρώσει. Δεν ακυρώνουμε εισιτήριο όχι μόνο γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την εισπρακτική λογική του κράτους, την εμπορευματοποίηση των μεταφορών, τις απολύσεις εργαζομένων και τις μειώσεις δρομολογίων. Αλλά κυρίως, γιατί επιλέγουμε εδώ και τώρα να αρνούμαστε έμμεσους φόρους-χαράτσια που στην τελική έχουμε πληρώσει και ξαναπληρώσει μέσω του καθημερινού ξεζουμίσματός μας, της εργασίας, του ενοικίου κ.τ.λ. Είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την ικανοποίηση των αναγκών μας, όποιες και αν είναι αυτές, τις ίδιες μας τις σχέσεις μακριά από τη διαμεσολάβηση του χρήματος και του κέρδους. Σε αυτό το πλαίσιο, το πρόταγμα της ελεύθερης πρόσβασης στα Μ.Μ.Μ., χωρίς κανενός είδους αντίτιμο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διαιρέσεις ανάμεσά μας είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρο.
Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα πλήθος πολύμορφων δράσεων για την ελεύθερη μετακίνηση στα Μ.Μ.Μ., από το πέρασμα των επικυρωμένων εισιτηρίων στον/στην επόμενο/η, τις αρνήσεις επικύρωσης, τη συλλογική αντίσταση στους τραμπουκισμούς των ελεγκτών, τις παρεμβάσεις με κείμενα στους/στις εργαζόμενους/ες και στους/στις επιβάτες/τριες των Μ.Μ.Μ., τις συγκεντρώσεις και τις πορείες ως το σαμποτάζ σε ακυρωτικά μηχανήματα, μπάρες και υποδομές ελέγχου.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, απέναντι στην επίταση της εμπορευματοποίησης, του ελέγχου και της επιτήρησης κάθε πτυχής της ζωής μας, ενάντια στην κυρίαρχη λογική που μας θέλει μόνες και φοβισμένους, η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από την αυτοοργανωμένη συλλογική αντίσταση. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα μαζί με εργαζόμενους/ες στα Μ.Μ.Μ ενάντια στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση. Επιλέγουμε την κοινωνική ανυπακοή απέναντι στις μπάρες εισόδου-εξόδου, στο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε κάθε σύστημα ελέγχου και αποκλεισμών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες και υπερασπιζόμαστε όσους και όσες αρνούνται να πληρώσουν το κόμιστρο κρατώντας ανοιχτές τις μπάρες. Δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη της απέναντι στους ελεγκτές, τους σεκιουριτάδες και την αστυνομία. Σαμποτάρουμε τα μηχανήματα ελέγχου, καταγραφής και αποκλεισμών των μετακινήσεών μας.
Αντιθεσμικά, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα και χωρίς διαχωρισμούς ανάμεσά μας (με βάση το φύλο, τη φυλή, τα έθνη, τα σύνορα, τη θρησκεία, την ηλικία, την αρτιμέλεια κ.α.), με την ενίσχυση σχέσεων αλληλεγγύης και τη σύνδεση των αγώνων, να πάρουμε θέση ενάντια στην υποτίμηση, τον έλεγχο, την εμπορευματοποίηση, τους αποκλεισμούς.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ, ΣΤΙΣ ΜΠΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΚΥΡΩΤΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΕΠΙΒΑΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ, ΕΛΕΓΧΟΥ, ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ-ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ-ΜΟΝΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΣΤΑ ΜΜΜ 

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

 Συνελεύσεις Γειτονιών, Στέκια, Καταλήψεις και Αναρχικές ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά