Ραντεβού στο πατινάζ
Την τελευταία δεκαετία, οι ποικιλόχρωμες διοικήσεις της δημοτικής αρχής του Αιγάλεω επιχείρησαν επανειλημμένα να χτίσουν έναν βρεφονηπιακό σταθμό στη θέση “Πατινάζ” μέσα στον –ήδη λεηλατημένο από την εμπορευματική εκμετάλλευση και σε μεγάλο βαθμό οικοδομημένο– δημόσιο χώρο του Μπαρουτάδικου. Στην προσπάθειά τους να καταστείλουν και να ενσωματώσουν τις δυναμικές αντιδράσεις των κατοίκων, χρησιμοποίησαν διαχρονικά όλα τα διαθέσιμα μέσα: κάλεσαν διμοιρίες ΜΑΤ για να τρομοκρατήσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα, έφεραν αιφνιδιαστικά τις μπουλντόζες των εργολάβων για να κατασκάψουν τη γη, έστησαν ψευδεπίγραφα “δημοψηφίσματα”, κουβάλησαν δημοτικούς υπαλλήλους-λακέδες για να παίξουν τον επαίσχυντο ρόλο των “αγανακτισμένων πολιτών”, χρησιμοποίησαν κάθε λογής κοινωνικούς αυτοματισμούς για να διαχωρίσουν τους κατοίκους σύμφωνα με την τακτική του “διαίρει και βασίλευε”. Απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις ο επίμονος αγώνας των περιοίκων, της συνέλευσης που δημιουργήθηκε για την αποτροπή του έργου και των αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων της περιοχής κατάφερε πολλές φορές μέχρι τώρα να ακυρώσει τους σχεδιασμούς της τοπικής εξουσίας χάρη σε ένα πλήθος παρεμβάσεων, διαδηλώσεων και αδιαμεσολάβητων δράσεων για την υπεράσπιση και τη συλλογική επανοικειοποίηση του χώρου.
Σήμερα, η δημοτική αρχή επαναφέρει το ζήτημα της οικοδόμησης του σταθμού στο ίδιο σημείο και –έχοντας εξασφαλίσει εκ νέου την έγκριση της Περιφέρειας Αττικής– σχεδιάζει να ξεκινήσει άμεσα τις κατασκευαστικές εργασίες. Και είναι βέβαιο ότι δεν έχει καιρό για χάσιμο, καθώς επείγεται να παρουσιάσει άμεσα το “κοινωφελές έργο” της στο πλήθος των ψηφοφόρων ενόψει του επερχόμενου εκλογικού πανηγυριού. Αυτή τη φορά μάλιστα έχει φορέσει το “οικολογικό” προσωπείο της και διακηρύττει τον δήθεν “βιοκλιματικό” χαρακτήρα του σχεδιαζόμενου κτιρίου (του οποίου η προϋπολογισθείσα δαπάνη έχει διπλασιαστεί πλέον και ανέρχεται στα 2,3 εκ. ευρώ), προσπαθώντας έτσι απεγνωσμένα να δικαιολογήσει την εξαφάνιση ενός ακόμα ελεύθερου χώρου από την πόλη. Αυτοαναγορεύεται αυθαίρετα σε εκφραστή ενός αφηρημένου “κοινού συμφέροντος” και επιμένει στην υποτιθέμενη “αναγκαιότητα” να οικοδομηθεί ο σταθμός μέσα στο Μπαρουτάδικο, παρά την προφανή ύπαρξη ενός πλήθους άλλων διαθέσιμων χώρων και εγκαταστάσεων που θα μπορούσαν άμεσα να καλύψουν κάθε υφιστάμενη στεγαστική ανάγκη. Αυτή ακριβώς η επιμονή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ζητούμενο για τη δημοτική αρχή δεν είναι η κάλυψη μιας οποιασδήποτε κοινωνικής ανάγκης αλλά η απορρόφηση ενός ογκώδους χρηματικού κονδυλίου από το ΕΣΠΑ προς όφελος των εργολάβων και όσων ακόμα αδημονούν να το καρπωθούν.
Η επιδίωξη οικοδόμησης του χώρου του Πατινάζ εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική περίφραξης και οικονομικής-εμπορευματικής αξιοποίησης του Μπαρουτάδικου από την τοπική εξουσία και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Τμήματα του Μπαρουτάδικου έχουν ήδη παραχωρηθεί σε καφετέριες για κερδοσκοπική χρήση, ενώ συνεχίζεται συστηματικά η συρρίκνωσή του και εντείνεται ο κατακερματισμός του σε διαχωρισμένες λειτουργικές ζώνες (κατανάλωσης, οριοθετημένου περιπάτου, άθλησης, εκπαίδευσης κ.λπ.) που ακυρώνουν τις όποιες δυνατότητες για ελεύθερη περιπλάνηση μέσα σε αυτό. Η σχεδιαζόμενη ανάθεση της φύλαξης του άλσους από τη δημοτική αρχή σε ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι στοχεύει στην όξυνση του ελέγχου, της επιτήρησης και της καταστολής κάθε συμπεριφοράς που θεωρείται απείθαρχη ή “παρεκκλίνουσα”, ενώ την ίδια στιγμή οι “πρωτοποριακές” ιδέες των ιθυνόντων για τη μετατροπή του Μπαρουτάδικου σε “βιομηχανικό μουσείο” προετοιμάζουν τον μετασχηματισμό ενός ζωντανού τόπου συναντήσεων και παιχνιδιού σε έναν αποστειρωμένο χώρο που θα προσφέρεται μόνο για παθητική ενατένιση. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, η εντατικοποίηση της αστυνόμευσης του Αιγάλεω από κάθε λογής μπάτσους και η μετάλλαξή του σε κέντρο κατανάλωσης, οι διακηρύξεις της τοπικής εξουσίας για δρόμους “καθαρούς” από αστέγους και αντιφασιστικά συνθήματα και η επιδιωκόμενη αναδιαμόρφωσή του σε “εναλλακτικό” τουριστικό προορισμό συνθέτουν μια κλιμακούμενη διαδικασία αναπλάσεων και εξευγενισμού που απειλεί να εκτοπίσει βίαια τους φτωχότερους και τους “μη κανονικούς” κατοίκους της πόλης.
Ενάντια στις περιφράξεις και τη λεηλασία των δημόσιων χώρων επανοικειοποιούμαστε την πόλη, εδαφικοποιούμε τις αντιστάσεις μας και αγωνιζόμαστε συλλογικά για να σαμποτάρουμε τις μηχανές της Ανάπλασης.
ΔΗΜΑΡΧΟΙ – ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ – ΜΠΑΤΣΟΙ – “ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ”
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΤΙΝΑΖ
κατάληψη Σινιάλο/ Οκτώβρης 2018
Αναδημοσίευση από το site https://sinialo.espiv.net/
Συλλογική παρέμβαση σε Ίλιον και Αγ. Αναργύρους σχετικά με την δολοφονία του Ζακ/Zackie oh
Συλλογική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20/10/2018 από συντρόφισσες και συντρόφους του Θερσίτη και της κατάληψης Αγρός στους κεντρικούς δρόμους, πεζοδρόμους και πλατείες του Ιλίου και των Αγίων Αναργύρων. Στην παρέμβαση μοιράστηκε το διασυλλογικό κείμενο και κολλήθηκαν οι διασυλλογικές αφίσες για τη δολοφονία του Zακ Κωστόπουλου/Zackie oh.
Να τελειώνουμε με τον κόσμο των διαχωρισμών, του φόβου, της βαρβαρότητας, τον κόσμο της πατριαρχίας, των εθνών-κρατών, του καπιταλισμού.
Είμαστε με τις αόρατες, τους άγριους, τις αιρετικές, τους καταραμένους, τους υπονομευτές αυτού του κόσμου.
Κυριακή 4/11 στις 12:00 μ.μ. – Συζήτηση – Ενημέρωση – Προτάσεις συλλογικών δράσεων ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται:
Ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση
Κάλεσμα σε ανοιχτή συζήτηση – ενημέρωση – οργάνωση συλλογικών δράσεων
Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση που επικρατεί στο πάρκο τρίτση είναι τραγική. Με την διακοπή της τροφοδότησης του πάρκου με νερό τα τελευταία χρόνια από την ΕΥΔΑΠ (λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών) και τη μετατροπή των λιμνών σε λασπότοπους, εκατοντάδες ζώα και φυτά του πάρκου έχουν καταδικαστεί σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η συγκεκριμένη κατάσταση αποτελεί μια επαναλαμβανόμενη συνθήκη μέσα στα χρόνια, με τους ίδιους, γνώριμους σε όλους/ες μας πρωταγωνιστές. Η σειρά των γεγονότων που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια είναι η εξής: Η ΕΥΔΑΠ διακόπτει την παροχή υδροδότησης λόγω χρεών (συνήθως την περίοδο του καλοκαιριού), ενώ παράλληλα τα κονδύλια των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που διαχειρίζεται ο Φορέας Διαχείρισης και θα μπορούσαν να συντηρήσουν τις γεωτρήσεις και το αντλητικό σύστημα για την τροφοδότηση των λιμνών «εξαϋλώνονται», χωρίς ποτέ να εξασφαλίζεται η λειτουργία ανακύκλωσης του νερού. Ταυτόχρονα, ο εκάστοτε Φορέας διαχείρισης μετατοπίζει τις ευθύνες στους προκατόχους του και, εφόσον η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, εμφανίζονται ως δια μαγείας οι «σωτήρες» που θα πληρώσουν το λογαριασμό με αντάλλαγμα την υλοποίηση των σχεδίων τους για το πάρκο, δηλαδή εμπορευματοποίηση, περίφραξη, κοινώς “ανάπτυξη”. Και είναι οι ίδιοι που έχουν συνδράμει στη συσσώρευση των χρεών και στην εγκατάλειψη του πάρκου. Στην παρούσα συγκυρία οι «σωτήρες» φαίνεται να είναι η ίδια η ΕΥΔΑΠ και ο Φορέας Διαχείρισης, οι οποίοι, αφού πρώτα έχουν μεθοδευμένα μετατρέψει τις λίμνες σε βουρκόλακκους, έρχονται να μας παρουσιάσουν ως «οικολογική πρόταση – λύση» του ζητήματος την κατασκευή ενός σταθμού επεξεργασίας λυμάτων που θα καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του πάρκου.
Στις τελευταίες συνεδριάσεις του Φορέα προωθείται -με επίβλεψη της ΕΥΔΑΠ και χρηματοδότηση από ευρωπαϊκό πρόγραμμα- η κατασκευή και λειτουργία δικτύου επαναχρησιμοποίησης λυμάτων (βιολογικού σταθμού) στο νότιο τμήμα του πάρκου (απέναντι από το γήπεδο). Πρόκειται για το ίδιο μέρος που διακαώς έχουν αποπειραθεί να “αξιοποιήσουν” (είτε ως πάρκινγκ αυτοκινήτων, ως camp ή αλλιώς στρατόπεδο στοίβαξης μεταναστών ή ως χώρο για αποκλειστική χρήση του δήμου Ιλίου). Αυτό, έρχεται να προσθέσει στον τεμαχισμό του πάρκου σε συγκεκριμένες ζώνες χρήσης (εμπορευματική, πάρκινγκ, άθλησης, πρασίνου κλπ) και τη ζώνη της χαβούζας. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ -για το οποίο οι “κηδεμόνες” του πάρκου ποτέ δεν πληροφόρησαν τον κόσμο των γύρω περιοχών, προφανώς προς αποφυγήν αντιδράσεων- έχει πάρει την πρώτη έγκριση από τον Φορέα Διαχείρισης με συνοπτικές διαδικασίες από την αρχή του καλοκαιριού. Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου, η προγραμματισμένη συνεδρίασή του κατά την οποία θα υπογραφόταν το εν λόγω σχέδιο, και για το μπλοκάρισμα της οποίας είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση-παρέμβαση από την κατάληψη Αγρός και κατοίκους της γύρω περιοχής, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στα γραφεία του, όπως ψευδώς ανάρτησε στη «Διαύγεια». Αντίθετα, για μια ακόμη φορά οι υπογραφές μπήκαν κάτω από το τραπέζι σε κάποια διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών, υποδεικνύοντας πως δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν/καμία να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση υποδεικνύει ξεκάθαρα και κάτι άλλο: ότι οι διαδικασίες τους κάθε άλλο παρά “διαφανείς” και “ανοιχτές” είναι για τον κόσμο που ενδιαφέρεται για το πάρκο. Μέσα από διακηρύξεις για προσβάσιμες στο “κοινό” συνεδριάσεις επιδιώκουν απλά να δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις ενεργούς συμμετοχής και να νομιμοποιηθούν για τη λεηλασία του. Δεν εκπλήσσει ο τρόπος λειτουργίας του Φορέα, ούτε βέβαια θα ικανοποιούσε μια πιο “διάφανη” διαδικασία από μέρους του, εφόσον ο μοναδικός στόχος του είναι η διασφάλιση της διαχείρισης του πάρκου μέσω θεσμικών οδών.
Αξιοσημείωτη είναι και η αναστάτωση που προκλήθηκε στον Φορέα έπειτα από τη δημοσιοποίηση του σχεδίου κατασκευής του σταθμού λυμάτων και τις καλεσμένες συγκεντρώσεις – παρεμβάσεις ενάντιά του. Αυτό τουλάχιστον γίνεται αντιληπτό έπειτα από τη γελοία ανακοίνωσή του σχετικά με τα «οφέλη» του βιολογικού σταθμού και τις συστάσεις προς όσους/ες αντιστέκονται στην κατασκευή του «να συμβουλευτούν το …Wikipedia “για να διαφωτιστούν”». Όταν στερεύουν τα επιχειρήματα ανατρέχουν στον προσφιλή γι’ αυτούς επιστημονισμό, στην περίπτωση αυτή, του χειρίστου είδους. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση διαβάζουμε και άλλα «θαυμαστά»: τον παραλληλισμό της λειτουργίας μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και του εμπορευματικού μεγαθηρίου που ετοιμάζουν στο Ελληνικό με τη λειτουργία του πάρκου τρίτση. Εύγλωττες αντιστοιχίσεις. Όπως και το ότι …αποσύρουν τελικά το κύριο νομιμοποιητικό τους άλλοθι ότι το νερό από την επεξεργασία των λυμάτων θα χρησιμοποιείται για το γέμισμα των λιμνών…
Αν παρατηρήσει κανείς την επικαιρότητα, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο σταθμός που προορίζεται για το πάρκο αποτελεί μέρος του κεντρικού πολιτικού σχεδιασμού επεξεργασίας των λυμάτων, καθώς αντίστοιχες εγκαταστάσεις θέλουν να δημιουργήσουν σε Ελληνικό, Φαληρικό όρμο και Ελαιώνα. Αξίζει να σημειωθεί και η πίεση που ασκείται για το συγκεκριμένο σχέδιο από εντεταλμένους ακαδημαϊκούς-τεχνοκράτες του Φορέα οι οποίοι, καθόλου τυχαία, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πολύ κομβικής σημασίας θέσεις σε κρατικούς οργανισμούς που σχεδιάζουν το επόμενο σαρωτικό κύμα έργων «ανάπτυξης» και «αξιοποίησης» του δημόσιου χώρου (Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου, Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.).
Δεν πρέπει βέβαια να παραλείψουμε και τον κομβικό ρόλο της ΕΥΔΑΠ -μιας επιχείρησης που διαχειρίζεται τους ζωτικής σημασίας υδάτινους πόρους με μόνο γνώμονα το κέρδος- η οποία κόπτεται για την κατασκευή του βιολογικού σταθμού μόνο και μόνο λόγω της υποχρέωσής της να λειτουργεί συγκεκριμένο αριθμό τέτοιων σταθμών, ειδάλλως της επιβάλλονται υπέρογκα πρόστιμα από την Ε.Ε. για ελλιπή τριτοβάθμια επεξεργασία λυμάτων. Άλλωστε, αν πραγματικά ενδιαφερόταν για την υδροδότηση του πάρκου, δεν θα προχωρούσε το καλοκαίρι του 2017 σε έργα εντός της ανοιχτής κοίτης του ρέματος της Εσχατιάς, τα οποία οδήγησαν σε σημαντική μείωση της ποσότητας του νερού που το τροφοδοτούσε. Σημαντικό επίσης είναι ότι έχει γίνει συμφωνία να συμψηφιστεί το χρέος του πάρκου προς την ΕΥΔΑΠ (56 χιλ. ευρώ) με το συγκεκριμένο “έργο”. Τόσο κοστολογείται η ζωή των κατοίκων των γύρω περιοχών…
Η πραγματικότητα των βιολογικών σταθμών που έχουν κατασκευαστεί κοντά σε κατοικημένες περιοχές δεν έχει καμία σχέση με αυτό που παρουσιάζουν ως «έργο πνοής» για το πάρκο, καθώς η ευρύτερη περιοχή γύρω από τους σταθμούς υποβαθμίζεται και κατακλύζεται από έντονη δυσοσμία, που κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου γίνεται ανυπόφορη. Παρατηρούνται σύννεφα από μύγες και κουνούπια ενώ το επιφανειακό σύστημα άρδευσης διαχέει παθογόνους οργανισμούς στο έδαφος, κάτι που ενέχει αρνητικές συνέπειες για τους επισκέπτες του πάρκου. Και σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για να διοχετεύεται σε λίμνες, καθώς προκαλεί τον «ευτροφισμό» τους και την εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών στα ζώα που ζουν εντός τους.
Αυτό για το οποίο θα θέλαμε να μιλήσουμε όλοι/ες εμείς που βλέπουμε το πάρκο ως ένα ζωντανό, γεμάτο από ζώα και φυτά χώρο, είναι η ανάγκη μας να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε κάθε τετραγωνικό του ως αναπόσπαστο κομμάτι του. Δεν πρόκειται να αφήσουμε ανενόχλητα τα κάθε είδους αρπακτικά που κατά καιρούς ορέγονται να το λεηλατήσουν. Η ζωή του πάρκου συνδέεται αναπόσπαστα με τη δική μας ζωή και η υποβάθμισή του δεν μπορεί παρά να σημαίνει περαιτέρω υποτίμησή μας. Η λειτουργία ενός βιολογικού σταθμού σε μια περιοχή που έχει χαρακτηριστεί άτυπα εδώ και χρόνια ως ένας ακόμη χώρος (έχουν προηγηθεί το «κέντρο της γης» του γνωστού σε όλους μας για την «ευαισθησία» του υιού Κόκκαλη και προσφάτως οι νέες καφετέριες) που προορίζεται για να αποχαρακτηριστεί από ζωντανό κομμάτι του πάρκου, έρχεται να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την κυρίαρχη λογική που αφορά στο μέλλον κάθε σπιθαμής γης που δεν έχει καταληφθεί από τσιμέντο. Τεμαχισμός των ελάχιστων εναπομείναντων χώρων πρασίνου σε ζώνες, που είτε θα προορίζονται για εμπορευματική αξιοποίηση, είτε θα εγκαταλείπονται για να παραδοθούν στη συνέχεια σε επιχειρηματικά συμφέροντα, είτε για να λειτουργήσουν ως νέες «χαβούζες».
Η κατάληψη του Αγρού προτάσσει τη συλλογική αυτοδιαχείριση του πάρκου, τη φροντίδα του από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, που καταργεί στην πράξη την ανάθεση σε οποιονδήποτε φορέα – διαχειριστή του. Το πάρκο και κάθε ελεύθερος χώρος είναι για όσες/ους επιθυμούν να το χαίρονται, χωρίς χρηματικά αντίτιμα και αποκλεισμούς. Είναι για τα ίδια τα δέντρα και τα ζώα του. Είναι για να μπορούμε να περπατήσουμε, να τρέξουμε, να παίξουμε, να συναντηθούμε, να αναπνεύσουμε, χωρίς να χρειαζόμαστε μεσολαβητές και μαγαζάκια. Και παραμένει ζωντανό όσο γίνεται αντιληπτό πως κανένα κομμάτι του δεν περισσεύει, κανένα κομμάτι του δεν μπορεί να παραχωρηθεί προς χάριν του κέρδους και της “ανάπτυξής” τους. Το πάρκο είναι κομμάτι της ζωής μας και ως τέτοιο το υπερασπιζόμαστε.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΛΥΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κυριακή 4/11 στις 12:00 μ.μ.
Συζήτηση – Ενημέρωση – Προτάσεις συλλογικών δράσεων ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση
(στο χώρο της κατάληψης Αγρός – είσοδος από Λ. Φυλής)
αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση
e-mail:agros@espiv.net ® agros.espivblogs.net
πρόσβαση: Β12 – 711 στάση 6η Χασιάς
Διασυλλογικές αφίσες και κείμενο για τη δολοφονία του Zακ Κωστόπουλου/Zackie oh
ακολουθεί το κείμενο:
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
Παρασκευή 21.9.18. Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονείται έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό από τους Ευάγγελο Δημόπουλο και Αθανάσιο Χορταριά, καταστηματάρχες της περιοχής, μεσημέρι στην οδό Γλάδστωνος, στην Ομόνοια. Στον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου συμμετέχουν και αστυνομικοί της ομάδας Δίας που δίνουν τα τελευταία θανάσιμα χτυπήματα στον Ζακ. Αρχικά, τα ΜΜΕ αναπαράγουν την είδηση με τον τρόπο που «αντιστοιχεί» στα στερεότυπα της περιοχής και των «πρωταγωνιστών». Από τη μία οι «ανάστατοι» από την «εγκληματικότητα» του ιστορικού κέντρου «φιλήσυχοι καταστηματάρχες» και από την άλλη ο «τοξικοεξαρτημένος», ο «ληστής», ο «εισβολέας», ένα προφίλ που εγείρει τα εδώ και δεκαετίες καλλιεργούμενα φοβικά αντανακλαστικά και διαμορφώνει το νομιμοποιητικό πλαίσιο εξόντωσής του. Τις επόμενες όμως ώρες, σε πείσμα των θλιβερών, επαναλαμβανόμενων μιντιακών χειρισμών, η υπόθεση ανατρέπεται. Ο Ζακ ήταν ένας ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είναι η Zackie Oh που είχε μια ζωή, είχε φίλες και φίλους. Ένα θλιμμένο και ταυτόχρονα εξοργισμένο πλήθος ανθρώπων για την απώλειά του αποκαθιστά άμεσα τον Ζακ ως πρόσωπο εντός του κοινωνικού πεδίου και θυμίζει ότι η δολοφονία του, η κάθε δολοφονία ποτέ δεν στερείται πολιτικών σημαινόμενων.
Η δολοφονία του Ζακ δεν έγινε σε μια τυχαία εποχή ούτε σε ένα τυχαίο τόπο…
Η δολοφονία του Ζακ από τους δυο καταστηματάρχες και τις δυνάμεις της αστυνομίας, μπροστά σε ένα πλήθος κόσμου που, με εξαίρεση δύο-τριών ανθρώπων, παρακολουθούσε με όρους αρένας, είναι υλική συμπύκνωση του δόγματος της ασφάλειας, αυτού που εδώ και δεκαετίες αποτελεί κοινωνικό μοντέλο οργάνωσης, ελέγχου και διαχείρισης του πληθυσμού, που συνοδεύεται από πλήθος αντεγκληματικών, αντιμεταναστευτικών και αντιτρομοκρατικών πολιτικών στο πλαίσιο του λεγόμενου «κράτους ασφάλειας». Η «ασφάλεια των πολιτών» γίνεται βασικός νομιμοποιητικός λόγος ύπαρξης του κράτους και αναδεικνύεται σε βασικό ιδεώδες-ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας δεν περιορίζεται μόνο στη διαμόρφωση ενός εξωτερικού εχθρού, της εισβολής των «βαρβάρων», δεν θωρακίζει μόνο τα σύνορα του κράτους με περισσότερους φράχτες και στρατόπεδα «φιλοξενίας» μεταναστών, δεν φροντίζει μόνο για την ενίσχυση και το βάθεμα των εθνικών αφηγήσεων, αλλά φροντίζει και για την επινόηση του εσωτερικού εχθρού, ειδικά σε μια περίοδο που τεράστια κοινωνικά κομμάτια λεηλατούνται. Για την κατασκευή του ανεπιθύμητου «Άλλου», εκείνου που δεν πληροί τις προϋποθέσεις των κυρίαρχων κανονικοτήτων, διαμορφώνεται συστηματικά η φιγούρα του «αταίριαστου», του μη κανονικού. Μετανάστριες και μετανάστες, παραβατικές/οί, τοξικοεξαρτημένες/οι, άστεγες/οι, ψυχικά «αποκλίνοντες», εκδιδόμενες, επαίτες, άτομα lgbtqi+, αγωνιζόμενες και αγωνιζόμενοι γίνονται οι «επικίνδυνες τάξεις», αυτές που πρέπει να τεθούν σε καθεστώς εξαίρεσης, ελέγχου και ειδικής διαχείρισης.
Η δολοφονία του Ζακ έγινε σε συγκεκριμένο τόπο. Η περιοχή της Ομόνοιας και πέριξ αποτελεί ένα από τα βασικά σημεία στις γεωγραφίες του δόγματος της ασφάλειας, όπου εδώ και 20 χρόνια δοκιμάζονται κεντρικές πολιτικές διαχείρισης, οριοθέτησης και καταστολής των «περιττών». Εκεί κατοικοεδρεύει το διαβόητο κολαστήριο, το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας (ποιος δεν θυμάται τα περίφημα βίντεο που βγήκαν στη φόρα πριν μερικά χρόνια με τα σαδιστικά βασανιστήρια κρατουμένων μεταναστών;), το οποίο δεν προστατεύει τις μαφίες της περιοχής (σωματεμπορία και ναρκωτικά), ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.
Στη βάση του μεγάλου στοιχήματος για «εθνική ανάπτυξη» και «επανεκκίνηση της οικονομίας» διαμορφώνονται εκ νέου κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες (στην περιοχή της Ομόνοιας μικροί και μεγάλοι καταστηματάρχες, πολυεθνικό ξενοδοχειακό κεφάλαιο, ιδιοκτήτες ακινήτων), ενώ παράλληλα οριοθετούνται οι «προβληματικές» φιγούρες. Ο αέρας της «ανάπτυξης» (με τη λειτουργία νέων ξενοδοχείων στην περιοχή) και της καθόδου τουριστικών ορδών, η άνοδος της αξίας γης, πάει χέρι-χέρι με τον όλο και εντεινόμενο κοινωνικό συντηρητισμό, με τις συμμαχίες των «κανονικών και ευυπόληπτων». Αυτών δηλαδή που δεν θα διστάσουν -όπως έκαναν με τον Ζακ- να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία και τα προνόμιά τους χορεύοντας τον δολοφονικό χορό τους πάνω στα σώματα των «περιττών». Η ατομική ιδιοκτησία αποτελεί ιδρυτική αρχή συγκρότησης, ύπαρξης και λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου. Η υπεράσπισή της αποτελεί βασικό μέλημα του αστικού δικαίου. Οι ξεφτιλισμένοι καταστηματάρχες που λίντσαραν τον Ζακ (αξίζει να σημειωθεί ότι ο ένας από αυτούς, ο Αθανάσιος Χορταριάς, που διατηρεί μεσιτικό γραφείο, είναι συντονιστής της τ.ο. ανατολικής Αττικής του φασιστικού μορφώματος «Πατριωτικό Μέτωπο») προφυλάσσονται από εισαγγελείς, ανακριτές και ιατροδικαστές, όχι στο όνομα κάποιας (δεδομένης) συμπάθειας προς το πρόσωπό τους, αλλά από την ίδια την ουσία του νομικού-δικαιικού συστήματος. Όποιος/α θεωρηθεί ότι παραβιάζει το «ιερό» σύνορο της ατομικής ιδιοκτησίας μπορεί να εξοντωθεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Η σοκαριστική δολοφονία του Ζακ αποτυπώνει κυριολεκτικά ένα «σκοτώστε-σκουπίστε-τελειώσατε» μικροαστών-καταστηματαρχών και μπάτσων. Με τους μπάτσους να περιφέρουν στα χέρια τους το δήθεν πειστήριο-μαχαίρι που αποδόθηκε στον Ζακ, αλλά τελικά προκύπτει ότι δεν ήταν δικό του, και τον δολοφόνο Δημόπουλο να σκουπίζει τα γυαλιά της βιτρίνας του μαγαζιού του. Ο Ζακ είχε εκ των προτέρων καταδικαστεί ως «περιττός», οπότε η όποια έρευνα ήταν επίσης περιττή. Όπως και σε άλλες αθέατες περιπτώσεις «έγινε αυτό που έπρεπε»: ένας «απόβλητος» λιγότερος. Χαρακτηριστική της εκ των προτέρων καταδίκης του Ζακ ήταν και η γνωμάτευση των ιατροδικαστών, σύμφωνα με την οποία δεν κρίνονται τα αλλεπάλληλα θανατηφόρα χτυπήματα από τους φονιάδες του ως τέτοια. Είναι γνωστή εξάλλου η συνεισφορά του ιατροδικαστικού σώματος, όπως και των συγκεκριμένων ιατροδικαστών που ανέλαβαν την υπόθεση, στο ξέπλυμα δολοφονιών από τις δυνάμεις καταστολής.
Οι άμεσες αντιδράσεις για τη δολοφονία του Ζακ, θα συμβάλουν στην «ανάδυσή» του στο πεδίο του ορατού, ως προσώπου και σώματος με όνομα, επιλογές και ιστορία, κάνοντας απαραίτητη την αναπροσαρμογή των μιντιακών και θεσμικών χειρισμών. Το δημόσιο πεδίο καταλαμβάνεται από τις μιντιακές αφηγήσεις. Τηλεοπτικά γκάλοπ καλούν τους θεατές να ψηφίσουν σχετικά με το αν τίθενται ή όχι στο πλευρό των εκτελεστών, κλείνοντας το μάτι στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Γνωστές καθεστωτικές φυλλάδες και διαδικτυακά μέσα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στις διαδικασίες κοινωνικού εκφασισμού (πρώτο θέμα, ζούγκλα) πρωτοστατούν στην ανάρτηση αποκαλυπτικών βίντεο με συνοδευτικές εγκλήσεις προς την «πολιτεία» για εγρήγορση σε θέματα εκφασισμού και βαρβαρότητας. Θαυμάσιες αντιστροφές. Δηλώσεις από ακαδημαϊκούς, κόμματα, ακόμα και από τον τομέα δικαιωμάτων του κυβερνώντος κόμματος (σύριζα) καταδικάζουν τη βαρβαρότητα.
Οι διάφορες (θεσμικές και μιντιακές) προοδευτικές φωνές που αγανακτούν σχετικά με το λιντσάρισμα και τη βίαιη αστυνομική αντιμετώπιση του Ζακ, έχουν ρόλο εξισορρόπησης για το σύστημα που γεννά τις διακρίσεις και τη θανατοπολιτική. Κριτικάρουν όχι τη δομή του αλλά τις όποιες ακραίες εκδηλώσεις του που έρχονται στην επιφάνεια. Ζητούν και προτείνουν διορθώσεις. Καθησυχάζουν, απονευρώνουν, μιλάνε για μεμονωμένα περιστατικά, αποπροσανατολίζουν την οργή. Η καταδίκη του λιντσαρίσματος και της εξόντωσης ενός «αδύναμου ανθρώπου», γίνονται στη βάση της υπενθύμισης ότι η άσκηση βίας και η τιμωρία είναι δουλειά των αρμόδιων επίσημων αρχών, δηλαδή της αστυνομίας και της δικαιοσύνης. Φτηνοί επικήδειοι. Για την επαναδιατύπωση και επιβεβαίωση του κράτους ως του μοναδικού και απόλυτου ρυθμιστή των κοινωνικών ζητημάτων, ως του μηχανισμού που κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Για να νομιμοποιηθεί η καθημερινή οργανωμένη βία, η ιεραρχία, η εκμετάλλευση και η επιβολή του κρατικού-καπιταλιστικού-πατριαρχικού συστήματος…
Οι αφηγήσεις είναι σαν προβολείς. Φωτίζουν μέρος της σκηνής αφήνοντας την υπόλοιπη στο σκοτάδι. Αν φωταγωγούσαν ολόκληρη τη σκηνή θα ήταν ουσιαστικά άχρηστοι… Αποστολή της αφήγησης είναι να επιλέγει -και είναι ίδιον της φύσης της να συμπεριλαμβάνει αποκλείοντας και να διαφωτίζει σκιάζοντας…
Στο ίδιο πλαίσιο, η όποια αναφορά των δημοσιευμάτων στην ταυτότητα του Ζακ ως queer, gay, οροθετικού, drag queen δεν υπονοεί κάποια στροφή του κυρίαρχου θεσμικού πλέγματος προς μια κοινωνία χωρίς έμφυλους διαχωρισμούς, διαχωρισμούς στη βάση των σεξουαλικών επιλογών ή της αρτιμέλειας. Το ακριβώς αντίθετο. Η υπογράμμιση συμβάλλει και πάλι στην υπενθύμιση των κανονικοτήτων. Η εστίαση σε αυτού του είδους τις αναφορές επιχειρεί να παρουσιάσει αυτά τα πρόσωπα ως καρικατούρες της «κανονικής ζωής». Οι επίμονες αναφορές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υποστηρίζουν, έστω και υπόγεια, το καθεστώς της ετεροκανονικότητας, της διάχυτης ομοφοβίας και τρανσφοβίας, του σεξισμού και της πατριαρχίας. Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί είναι ότι ο Ζακ ήταν «διαφορετικός» και αυτό που του συνέβη είναι μια εκδοχή που θα πρέπει να γίνει αποδεκτή ως φυσική κατάληξη των επιλογών του.
Οι φιγούρες των «περισσευούμενων», των «περιττών», των «αποκλινόντων» διευρύνονται και μαζί η ποινική και αστυνομική τους αντιμετώπιση. Ο Ζακ ήταν ένας δραστήριος ακτιβιστής με διευρυμένο φιλικό περίγυρο κι έτσι ανέκτησε το πρόσωπό του, την ταυτότητα και την ιστορία του. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλες εκείνες και εκείνους τους «απόβλητους» που δολοφονούνται στα αστυνομικά κολαστήρια, όπως η δολοφονία-«αυτοκτονία» μιας γυναίκας στο τμήμα Πεντέλης τον Αύγουστο ή η δολοφονία ενός άντρα τον ίδιο μήνα από μπάτσους του Α.Τ. Ομονοίας. Αυτές, εξαντλούνται στην καλύτερη περίπτωση σε μονόστηλα. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη ζωή πολλών χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών, ζωή χωρίς σημασία, στοιβαγμένη στα στρατόπεδα αορατότητας, στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου. Στο ίδιο πλαίσιο νοηματοδοτείται η ζωή ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, των τοξικοεξαρτημένων, των παραβατών του κοινωνικού περιθωρίου, όσων βαφτίζονται απροσάρμοστες, αποτυχημένοι, παράξενες, διαφορετικοί. Η φρίκη βαθαίνει και οι μορφές που παίρνει γίνονται όλο και πιο αποτρόπαιες. Να σταθούμε ανάχωμα.
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚOΣΜΟ
ΤΩΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΩΝ, ΤΟΥ ΦOΒΟΥ, ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ,
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ,
ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ-ΚΡΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤIΣ ΑΟΡΑΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤIΣ ΑΟΡΑΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ,
ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ,
ΤΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάροδος (Νίκαια), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση-Ίλιον), Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας κ’ τον Πειραιά, Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης