Την Τετάρτη 23 Ιούλη στα Χανιά, η ΔΕΗ κόβει απροειδοποίητα το ρεύμα στην παραπληγική 56χρονη Ευτυχία Ποποδάκη καταδικάζοντάς την σε έναν μαρτυρικό θάνατο για μια οφειλή 800 ευρώ. Οι δικαιολογίες θα περισσέψουν για μια ακόμη φορά προκειμένου να αποπροσανατολιστεί η κοινωνική δυσφορία. Υπάρχει, ωστόσο, μια προφανής δολοφονία της Ευτυχίας από έναν «οργανισμό κοινής ωφελείας» για ένα ευτελές χρέος, τη στιγμή που οι οφειλές μεγαλοβιομηχάνων, μεγαλοεργολάβων -αλλά και άλλων κρατικών οργανισμών- προς την ίδια τη ΔΕΗ αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς να «ανοίγει ρουθούνι».
Κι έτσι, είτε με ωμές και παραδειγματικές δολοφονίες όπως αυτή της Ευτυχίας, είτε με καταναγκαστικές αυτοκτονίες για να αποφευχθεί η ανέχεια, είτε με καταδίκες άρρωστων ανθρώπων σε θάνατο χωρίς φάρμακα και περίθαλψη, ο κατάλογος των «θυμάτων της κρίσης» όλο και μεγαλώνει με το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να αγκαλιάζει τα φτωχά προάστια, τις ρημαγμένες από την ανέχεια γειτονιές, τους φτωχοδιάβολους της επικράτειας. Η ιστορία, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι ανεξάρτητα από το εκάστοτε πρόσχημα η προοπτική της εξουσίας είναι ο θάνατος.
Όσο κι αν προσπαθεί η κυρίαρχη δημαγωγία να πείσει τις υποτελείς τάξεις ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, η πραγματικότητα την αμφισβητεί πεισματικά. Από τη μία οι «ευαίσθητοι» φορείς υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καθεστωτική αριστερά προσπαθούν να εγκλωβίσουν την κοινωνική δυσφορία σε διορθωτικούς θεσμούς, ισχυριζόμενοι ότι δεν φταίει η αστική δημοκρατία αλλά η κακή της εφαρμογή. Από την άλλη το κράτος δολοφονεί υπηκόους του στο όνομα του «ξεπεράσματος της κρίσης», εξοντώνει μετανάστες στα θαλάσσια σύνορα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την υπεράσπιση του «εθνικού κορμού», θάβει ζωντανούς σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όσες και όσους αντιστέκονται, σπέρνει τον εφιάλτη του φασισμού ανάμεσα στους φτωχούς.
Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει απλώς καλύτερος. Πρέπει να ανατραπεί από τα θεμέλιά του. Στην εξατομίκευση απαντάμε με αλληλεγγύη. Στις ιεραρχίες απαντάμε με αυτοοργάνωση. Στην απάθεια και τη μοιρολατρία απαντάμε με αντίσταση και αγώνα.
Κι έτσι, είτε με ωμές και παραδειγματικές δολοφονίες όπως αυτή της Ευτυχίας, είτε με καταναγκαστικές αυτοκτονίες για να αποφευχθεί η ανέχεια, είτε με καταδίκες άρρωστων ανθρώπων σε θάνατο χωρίς φάρμακα και περίθαλψη, ο κατάλογος των «θυμάτων της κρίσης» όλο και μεγαλώνει με το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να αγκαλιάζει τα φτωχά προάστια, τις ρημαγμένες από την ανέχεια γειτονιές, τους φτωχοδιάβολους της επικράτειας. Η ιστορία, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι ανεξάρτητα από το εκάστοτε πρόσχημα η προοπτική της εξουσίας είναι ο θάνατος.
Όσο κι αν προσπαθεί η κυρίαρχη δημαγωγία να πείσει τις υποτελείς τάξεις ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, η πραγματικότητα την αμφισβητεί πεισματικά. Από τη μία οι «ευαίσθητοι» φορείς υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καθεστωτική αριστερά προσπαθούν να εγκλωβίσουν την κοινωνική δυσφορία σε διορθωτικούς θεσμούς, ισχυριζόμενοι ότι δεν φταίει η αστική δημοκρατία αλλά η κακή της εφαρμογή. Από την άλλη το κράτος δολοφονεί υπηκόους του στο όνομα του «ξεπεράσματος της κρίσης», εξοντώνει μετανάστες στα θαλάσσια σύνορα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την υπεράσπιση του «εθνικού κορμού», θάβει ζωντανούς σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όσες και όσους αντιστέκονται, σπέρνει τον εφιάλτη του φασισμού ανάμεσα στους φτωχούς.
Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει απλώς καλύτερος. Πρέπει να ανατραπεί από τα θεμέλιά του. Στην εξατομίκευση απαντάμε με αλληλεγγύη. Στις ιεραρχίες απαντάμε με αυτοοργάνωση. Στην απάθεια και τη μοιρολατρία απαντάμε με αντίσταση και αγώνα.
Θέλουνε να συνηθίσουμε το θάνατο
Θέλουμε η ζωή μας να περάσει από πάνω τους
Κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός (πάρκο Τρίτση)
Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Θερσίτης (Ίλιον)
Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός (πάρκο Τρίτση)
Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Θερσίτης (Ίλιον)