Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 16 χρόνια στην υπόγεια «ειδική πτέρυγα» των φυλακών Κορυδαλλού, καταδικασμένος σε πολλές φορές ισόβια για τη συμμετοχή του στην Ε.Ο. 17Ν. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης από πλευράς του για τη δράση της οργάνωσης και η άρνησή του να καταθέσει «δήλωση μετάνοιας» είναι κομμάτι της σημειολογίας ενός καθεστώτος εξαίρεσης που έχει στηθεί πάνω στο πρόσωπό του και του στέρησε επί σειρά ετών τις ολιγοήμερες άδειες εξόδου που δικαιούταν, όπως κάθε κρατούμενος.
Με 8 χρόνια καθυστέρηση, τον Νοέμβρη 2017 πήρε την πρώτη διήμερη άδεια και τον Φλεβάρη 2018 την δεύτερη -και πάλι διήμερη- άδεια. Και στις δύο περιπτώσεις, ενορχηστρώθηκε ένας μιντιακός και πολιτικός σάλος, με παρέμβαση ακόμα και από το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ κατά της χορήγησης αδειών σε «τρομοκράτες». Ακολούθησε από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου η δίωξη των δύο εισαγγελέων οι οποίοι ενέκριναν τις δύο άδειες, υποδεικνύοντας την άρση της χορήγησης επόμενων αδειών και επαναφέροντας ουσιαστικά για την περίπτωσή του ως βασική προϋπόθεση έγκρισης άδειας τη «μεταμέλεια».
Η εκδικητική αντιμετώπιση του Δημήτρη Κουφοντίνα, με το ιδιαίτερο συμβολικό της φορτίο, δεν αποτελεί μια πρωτόγνωρη πρακτική αλλά εντάσσεται σε μια μακρά λίστα θεσμικών μεθοδεύσεων, ενός «καθεστώτος εξαίρεσης» που επιβάλλεται εδώ και χρόνια σε δεκάδες φυλακισμένους αγωνιστές. Ενώ ο πυρήνας αυτού του καθεστώτος ειδικής (σκληρότερης) αντιμετώπισης εντοπίζεται στους διαδοχικούς τρομονόμους που θεσπίστηκαν τη δεκαετία του 2000 (Ν.2928/2001, Ν.3251/2004 και συμπληρωματικά Ν.2331/2005 και 3691/2008). Η απουσία «αντι»τρομοκρατικής νομοθεσίας στο ελληνικό κράτος -αποτέλεσμα έντονων κοινωνικών αντιδράσεων και αντιστάσεων όποτε είχε επιχειρηθεί παλαιότερα να θεσμοθετηθεί- θεωρούταν για χρόνια ένα έλλειμμα από την εγχώρια και υπερεθνική κυριαρχία, τους μόνους και πραγματικούς τρομοκράτες. Το «κενό» ήρθε να καλυφθεί στο πλαίσιο της ενιαίας παγκόσμιας «αντι»τρομοκρατικής εκστρατείας που εκπονήθηκε μετά την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη στο πεντάγωνο και στους δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ: πανομοιότυπες «αντι»τρομοκρατικές νομοθεσίες σε όλα τα κράτη, στρατιωτικές επεμβάσεις με εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους, θεσμική επαναφορά των βασανιστηρίων, μυστικές φυλακές της CIA, κολαστήρια τύπου Άμπου Γκράιμπ, τόποι εξαίρεσης όπως το Γκουαντάναμο για «μαχητές του εχθρού» (χωρίς στοιχεία και απόδοση κατηγοριών) και τα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών (χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου αδικήματος), επιβολή μιας μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης».
Η «αντι»τρομοκρατική νομοθεσία και τα ιδεολογήματα που την διέπουν βρίσκονται στην αιχμή του «κράτους ασφάλειας», το οποίο εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες αποτελεί την κυρίαρχη συγκρότηση πλανητικά. Μία συστημική και διακρατική αιχμή, η οποία μπορεί να εντοπίζει και να διαχειρίζεται «κοινούς εχθρούς» ακόμα και μεταξύ κρατών που την ίδια στιγμή βρίσκονται σε αντιπαραθέσεις και «θερμά επεισόδια»: ενδεικτική η περίπτωση του Τούρκου αγωνιστή Turgut Kaya, ο οποίος από τις 31/5 επίσης διεξάγει απεργία πείνας διεκδικώντας την ακύρωση της απόφασης του ελληνικού κράτους να τον εκδώσει στο τουρκικό, σε μία ακόμα υπόθεση «εξαίρεσης» του «εσωτερικού εχθρού» από τις προβλεπόμενες νομολογίες.
Η «αντι»τρομοκρατική νομοθεσία δεν είναι μια απλή «εξαίρεση» αλλά ένα κομβικό εργαλείο καταστολής και διάχυσης του φόβου, το οποίο συμπορεύεται με αστυνομο-στρατιωτικά δόγματα αντιμετώπισης πλήθους και ευρύτερες κατασταλτικές/θεσμικές στρατηγικές, οι οποίες στοχοποιούν, παρανομοποιούν, εκτοπίζουν και εγκλείουν κοινωνικά κομμάτια που αποτελούν τις λεγόμενες «επικίνδυνες τάξεις» (μετανάστ(ρι)ες, κοινωνικό «περιθώριο», αγωνιστές/ριες κτλ).
Το άρθρο 187Α του ποινικού κώδικα, ο τρομονόμος δηλαδή, δεν θεσπίστηκε μονοδιάστατα για την ποινική εξόντωση όσων θα κατηγορούνταν για συμμετοχή σε ένοπλες ή εμπρηστικές αντικαθεστωτικές οργανώσεις/ομάδες αλλά εξίσου για την εφαρμογή της ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής ανταρσίας, κάθε μορφή δυναμικού αγώνα. Σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των «αντι»τρομοκρατικών υπηρεσιών, των μονάδων καταστολής και των μέσων που χρησιμοποιούν, τη διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας, την παρουσία του στρατού στους δρόμους πολλών δυτικών μητροπόλεων, τα εκτεταμένα συστήματα παρακολούθησης και επιτήρησης, την επιβολή ειδικών συνθηκών κράτησης για φυλακισμένους αγωνιστές και αγωνίστριες, την εισαγωγή του DNA ως «αποδεικτικού» στοιχείου στις δίκες, τις παραδειγματικές-εξοντωτικές καταδίκες και τις διαρκώς νέες μεθοδεύσεις κατά διωκόμενων και φυλακισμένων αγωνιστών/ριών, συνιστούν δομικό στοιχείο της αντιεξεγερτικής θωράκισης των κρατών, των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, απέναντι στον λεγόμενο «εσωτερικό εχθρό», απέναντι σε όσους και όσες αμφισβητήσουν την εξουσία, τα προνόμια και τον κόσμο τους.
Χαρακτηριστική περίπτωση έχουν αποτελέσει οι διώξεις με τον 187Α για «τρομοκρατική οργάνωση» (που αργότερα μετατράπηκαν σε «εγκληματική οργάνωση» του άρθρου 187) δεκάδων αγωνιζόμενων κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στην εγκατάσταση μονάδας εξόρυξης-επεξεργασίας χρυσού και τη συνακόλουθη καταστροφή του όρους Κάκκαβος, του δάσους και του τόπου τους, από τη συμφωνία του ελληνικού κράτους με την πολυεθνική εταιρεία ELDORADO GOLD.
Στεκόμαστε στο πλευρό του Δημήτρη Κουφοντίνα, του αγώνα που δίνει με την απεργία πείνας του (την 3η μέσα στα χρόνια φυλάκισής του) για τη διεκδίκηση των αδειών του και την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο, τόσο μέσα στο πλαίσιο που θέτει ο ίδιος, όσο και μέσα από το ευρύτερο πλαίσιο της αντίστασης στην κατασταλτική πολιτική και την «αντι»τρομοκρατική της αιχμή. Πάντοτε στο εσωτερικό κάθε κράτους υπάρχουν συγκλίσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ διαφορετικών κομματικών και θεσμικών τμημάτων που διεκδικούν έναν καλύτερο συσχετισμό δύναμης για λογαριασμό τους, την πρωτοκαθεδρία στην απόφαση, την διακυβέρνηση, το είδος της πολιτικής που θα ασκηθεί θεσμικά και οικονομικά, του τρόπου απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης στις κυρίαρχες επιταγές ή της βίαιης επιβολής τους. Οι αντιπαραθέσεις αυτές, ωστόσο, συνιστούν ενδοκυριαρχική διαμάχη, δεν διαμορφώνουν κανένα πραγματικό πεδίο σύγκρουσης με την εξουσία (πόσο μάλλον ένα πεδίο πρόσφορο για τη χειραφέτηση από αυτήν) και εν τέλει συμβάλλουν στη συστημική ισορροπία. Η απλοποίηση αυτών των σύνθετων και πολυεπίπεδων διεργασιών, η «ανακάλυψη» δυνατοτήτων παρέμβασης-επιρροής στα πεδία της όποιας ενδοεξουσιαστικής διαμάχης, η απαλλαγή ή τα ελαφρυντικά στην αριστερά του κράτους που κατέχει σήμερα την κυβερνητική εξουσία και η έμμεση ή άμεση συνδιαλλαγή μαζί της «για να βρεθεί μια λύση», δεν προωθεί αλλά υπονομεύει τα εδάφη του αγώνα και (συνειδητά ή όχι) προτείνει τη μετατροπή των κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης σε μοχλούς πίεσης της κυβερνητικής εξουσίας, σε βραχίονες άσκησης της κρατικής πολιτικής.
Να ρηγματώσουμε το καθεστώς εξαίρεσης για τους/τις φυλακισμένους/ες αγωνιστές/ριες,
στην προοπτική της καταστροφής των φυλακών και του κράτους
13/6/2018
αναρχικές/οι από τις συνοικίες της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά
