Month: December 2017

Την Κυριακή 10/12 έγινε δεντροφύτευση 17 οπωροφόρων δέντρων περιμετρικά της κατάληψης του Αγρού στο πάρκο τρίτση, συλλογικά κι αυτοοργανωμένα, ως άλλη μια κίνηση για την οικειοποίηση της γης και τη φροντίδα του πάρκου από εμάς τις ίδιες/ους, ενάντια σε κάθε είδους διαμεσολάβηση από θεσμικούς φορείς. Μετά τη δεντροφύτευση ακολούθησε συλλογική κουζίνα στο χώρο της κατάληψης.

Το Σάββατο 9/12 είχε προηγηθεί παρέμβαση στους πεζοδρόμους του Ιλίου με αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένων για τη δεντροφύτευση.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΦΥΤΕΥΟΥΜΕ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

Το πάρκο τρίτση αποτελεί μια ανάσα ζωής μέσα στο ασφυκτικά τσιμεντοποιημένο περιβάλλον της πόλης. Όντας σε ένα καθεστώς που τα πάντα αποτελούν εμπόρευμα, οι κεντρικές και τοπικές πολιτικές διαχείρισής του δεν θα μπορούσαν να το αφήσουν “αναξιοποίητο”. Η περίφραξη των ελεύθερων χώρων με πρόσχημα την «ασφάλεια» και σε συνδυασμό -με απώτερο σκοπό πάντα- την εμπορική τους εκμετάλλευση, προωθείται συστηματικά από τον εκάστοτε κρατικό φορέα ή δήμο που αναλαμβάνει τη διαχείρισή τους.

Έτσι, από τη μια, φορείς και δήμοι τεμαχίζουν το πάρκο σε εμπορευματοποιημένες ζώνες με κάθε λογής μαγαζάκια, προκηρύσσουν διαγωνισμούς για καινούρια (πάντα με το πρόσχημα της κάλυψης των εξόδων συντήρησής του), παραχωρούν κτίρια σε ΜΚΟ όπως η οργάνωση «Γη» του υιού Κόκκαλη (που πουλάνε οικολογικές ευαισθησίες) και προσλαμβάνουν εταιρείες security για την επιτήρησή του. Ταυτόχρονα, εντός του πάρκου διεκπεραιώνονται κομματικές φιέστες, ποικίλα δημοτικά και ψηφοθηρικά πανηγυράκια, εκδηλώσεις τοπικών συλλόγων, που ασφαλώς θα εξαργυρωθούν είτε στις κάλπες είτε στις τσέπες. Από την άλλη, τα μη εμπορευματοποιημένα κομμάτια του πάρκου ρημάζουν, με τις λίμνες να έχουν μετατραπεί σε βούρκο, τα ζώα και τα φυτά να αργοπεθαίνουν μέσα σ’ αυτές και τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στην περιοχή.

Γιατί στο πάρκο τρίτση

Σαφώς όλα αυτά δεν προκαλούν έκπληξη, ούτε κατατίθεται κάποιο αίτημα «καλύτερης» διαχείρισης από κάποιον φορέα ή δήμο -αιτήματα που σκοπό έχουν πάντα να διαιωνίζουν την υπάρχουσα κατάσταση, παρεμβαίνοντας διορθωτικά σε ένα σύστημα που βασίζεται στη λεηλασία, την εκμετάλλευση, τους διαχωρισμούς, την καταπίεση. Οι πολιτικές διαχείρισης του πάρκου είναι οι κυρίαρχες, και φιλτράρουν τα πάντα μέσα από το δίπολο: όφελος ή περισσευούμενο (απλά logistics), στη βάση του κέρδους και με λογικές χρηστικότητας. Τα ίδια τα σχέδια “βελτίωσης” του πάρκου είναι τα κυρίαρχα σχέδια διαχείρισης των χώρων και τελικά ρύθμισης της ζωής μας. Γιατί οι χώροι είναι η ζωή μας. Αυτές οι πολιτικές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το πρόταγμα της συλλογικής και από τα κάτω αυτοδιαχείρισης του πάρκου, στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Συγκρούονται αναπόφευκτα με όλες εκείνες τις κινήσεις που θέλουν να αναπνέουν ελεύθερα, μακριά από την ασφυξία των εμπορευματικών σχέσεων, τη διαμεσολάβηση του χρήματος και τους αποκλεισμούς που παράγει, χωρίς αντίτιμα, φράχτες, επιτήρηση, χωρίς κανενός είδους μεσολαβητές στη σχέση μας με το πάρκο. Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε το πάρκο, όπως και κάθε ελεύθερο χώρο, ως ένα κομμάτι γης προς εκμετάλλευση. Είμαστε μέρος του, βρισκόμαστε σε αυτό ως δρώντα υποκείμενα κι όχι ως επισκέπτες-καταναλωτές. Το φροντίζουμε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, μέσα από αντιιεραρχικές διαδικασίες και συμβιώνουμε αρμονικά με ό,τι ζει σε αυτό, μακριά από λογικές ανάθεσης και με ελεύθερη πρόσβαση.

Γιατί σε έναν κατειλημμένο χώρο

Επιλέξαμε η δεντροφύτευση να γίνει στην περιοχή περιμετρικά της κατάληψης του Αγρού. Πρόκειται για έναν χώρο που έχουμε οικειοποιηθεί εδώ και 9 χρόνια και λειτουργούμε μέσα από μια σταθερή, εβδομαδιαία, ανοιχτή συνέλευση, συνδιαμορφώνοντας συλλογικά και αντιιεραρχικά τις δράσεις μας εντός κι εκτός του πάρκου. Καλλιεργώντας συλλογικά το χωράφι που έχουμε φτιάξει δίπλα στο κατειλημμένο κτίριο, οργανώνοντας συλλογικές κουζίνες και χώρους ισότιμης συνάντησης και φροντίδας του χώρου. Πραγματοποιώντας εργαστήρια αυτομόρφωσης, χωρίς κανένα αντίτιμο και χωρίς διαχωρισμούς σε αυθεντίες και μη. Παράλληλα, η κατάληψη αποτελεί τόπο οργάνωσης και συμμετοχής στους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό ταξικό, φύλου, φυλής, ηλικιακό, σωματικής κατάστασης, με λόγο και δράση για οτιδήποτε μας καταπιέζει. Είναι κομμάτι του κόσμου της αντεξουσίας και ως τέτοιο συναντιέται με όλα εκείνα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που συγκρούονται με κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στο καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης που επιβάλλουν. Επιπλέον, χρειάζεται να επαναφέρουμε στη μνήμη τους εμπρησμούς που έγιναν στο ίδιο σημείο τον Ιούλιο του 2014, καθώς και τον Ιούνιο και Ιούλιο του 2015, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες καμένα δέντρα και θάμνους. Οι φωτιές αυτές μπήκαν σε μη εμπορευματοποιημένα σημεία του πάρκου, αποτεφρώνοντας το πιο ζωντανό κομμάτι του και θέτοντάς το ολόκληρο σε κίνδυνο. Το γεγονός ότι οι εμπρησμοί εκτείνονταν στην περίμετρο της κατάληψης του Αγρού, μια κατάληψη που δραστηριοποιείται ενάντια στα σχέδια περίφραξης κι εμπορευματοποίησής του πάρκου, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο. Οι φωτιές αυτές έρχονται να προστεθούν στο πλάι των φασιστικών εμπρηστικών ενεργειών που έχει δεχτεί η κατάληψη. Ακριβώς γιατί ο τρόπος δράσης της είναι σε πλήρη αντίθεση με τα μισάνθρωπα σχέδιά τους. Είμαστε απέναντί τους και τώρα και πάντα.

Φυτεύουμε οπωροφόρα δέντρα

Αυτή τη φορά επιλέξαμε να φυτέψουμε οπωροφόρα δέντρα, σε μια προσπάθεια να αναδείξουμε το ζήτημα της τροφής, ερχόμενοι/ες σε ρήξη με τους κυρίαρχους τρόπους αντίληψής της και πρόσβασης σε αυτή. Μέσα από το εγχείρημα της καλλιέργειας, τη συλλογική φροντίδα των δέντρων του πάρκου και τη συλλογή των καρπών τους, αλλά και μέσα από τα εργαστήρια αυτομόρφωσης και τις συλλογικές κουζίνες της κατάληψης, επιχειρείται να μπλοκαριστεί στην πράξη η κατανάλωση αγαθών με χρηματικό αντίτιμο. Αφενός, επιδιώκουμε να σπάσουμε το δίπολο παραγωγού-καταναλωτή, ρηγματώνοντας έτσι και την ίδια την κατανάλωση (ως κυρίαρχη σχέση, διαδικασία, πρότυπα), αφετέρου μπλοκάρουμε τις εμπορευματικές διαδικασίες που διαμεσολαβούν την πρόσβαση στην τροφή. Προτάσσουμε έτσι την παραγωγή της τροφής, αυτοοργανωμένα, συλλογικά κι αντιιεραρχικά. Μακριά από τις εργαλειακές λογικές του εκάστοτε φορέα διαχείρισης ή δήμου, που άλλοτε αναθέτουν σε εργολάβους τη συλλογή των καρπών κι άλλοτε απαγορεύουν τη συγκομιδή τους, με σκοπό να τους αποδώσουν ως “κοινωνική παροχή” στα κατ’ ευφημισμόν κοινωνικά παντοπωλεία, ορίζοντας εκείνοι ποιοι δικαιούνται και ποιοι όχι την “ευσπλαχνία” τους, εκεί όπου οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται σε φτωχούς και μη, για να διατηρούνται πάντα διαιρεμένοι ως τέτοιοι.

Ως Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, καλούμε στη φύτευση δέντρων ως ένα ακόμα βήμα προς την οικειοποίηση του πάρκου και του προτάγματος της συλλογικής φροντίδας του με όρους αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης.
Η δεντροφύτευση και συνολικότερα η φροντίδα του πάρκου δεν μπορεί να αποτελούν μια κίνηση εντυπωσιασμού ή ένα θεαματικό πυροτέχνημα οικολογίζουσας ευαισθησίας. Δεν είναι άλλη μια αισθητική παρέμβαση στην πόλη με καλλωπιστικά φυτά, που στήνονται σαν βιτρίνα στις τσιμεντοποιημένες πλατείες και τους πεζοδρόμους. Ούτε ένα εργαλείο για να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας ότι προσφέραμε “οικολογικό έργο” και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Η παρέμβαση αυτή έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις κινήσεις από την πλευρά θεσμικών φορέων (βλ. Φορέα διαχείρισης του πάρκου, δημοτικές αρχές με μπροστάρη το δήμο Ιλίου, ΣΚΑΙ, μ.κ.ο. και λοιπούς επίδοξους κηδεμόνες του πάρκου) που επιδιώκουν την πλήρη αφομοίωση και διαχείριση των διαθέσεων για φροντίδα του πάρκου. Επιχειρούμε τη διάρρηξη του ρόλου του «επισκέπτη-καταναλωτή» του πάρκου, μακριά από κατευθυνόμενα «δίκτυα εθελοντών» και εκδήλωση ψευτοοικολογικών διαθέσεων.
Η δεντροφύτευση είναι ένα ακόμη σημείο σχέσης με τον χώρο του πάρκου. Μια σχέση που καλλιεργείται μέσα από τη συνεχή φροντίδα του, συμπεριλαμβανομένων και των δέντρων του. Που επιδιώκει την αρμονική συνύπαρξη με αυτά και όχι τη μαζική παραγωγή και τη χρήση τους με όρους. Είναι ακόμα, το σημείο εκείνο που λέει ότι τα δέντρα και οι καρποί είναι για όλες και όλους πέρα από οικονομική ή άλλη μεσολάβηση.

Σωφρονιστικός κώδικας ή κώδικας του σωφρονιστικού συστήματος. Σωφρονίζω σημαίνει «βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποστεί σε παράπτωμα ή αδίκημα με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές». Σωφρονισμός θα λέγαμε πως είναι η ιδεολογία που κανονικοποιεί, συστηματικοποιεί, εξελίσσει και επιβάλλει τη φιλοσοφία του «σωφρονίζω». Θεωρητικό παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος, με εξουσιαστικές έννοιες και λέξεις. Δεν είναι όμως έτσι.

Η φιλοσοφία του Νόμου έχει τη δυνατότητα να μη σταματά ποτέ και πουθενά. Ο Νόμος είναι το εξουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Νόμος είναι ο ορισμός της κανονικότητας, του επιτρεπόμενου, της παράβασης, της παρέκκλισης, της τιμωρίας. Ο Νόμος είναι η αποτύπωση, θέσμιση και αναπαραγωγή των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών διαιρέσεων, ιεραρχιών και προνομίων. Ο Νόμος είναι το συντακτικό της κυριαρχίας και “σκληραίνει” ή “μαλακώνει”, στενεύει ή διευρύνεται για να καταστείλει ή να αφομοιώσει, επιδιώκοντας διαρκώς να ενσωματώνει σε μια νέα “ισορροπία” τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις και τους “συσχετισμούς δύναμης” αλλά και τους ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Η διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων από το Νόμο, έχει επιβληθεί ως η “μόνη λύση”, ως ο μόνος τρόπος. Σε προέκταση, ο σωφρονισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα εγκαθίδρυσής του Νόμου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Το ότι κάποιος άνθρωπος «τελεί ένα παράπτωμα» ή ένα «αδίκημα», κατόπιν τιμωρείται με κάποια ποινή ή κάποιο χρηματικό πρόστιμο και ίσως εγκλείεται σε μία φυλακή με απώτερο στόχο να «βελτιώσει τη διαγωγή του», φαίνεται πλέον κατά κάποιο τρόπο «λογικό» και «αυτονόητο» παρά το γεγονός ότι η ιστορία του εγκλεισμού και ακόμα περισσότερο του «σωφρονισμού» δεν έχει περισσότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Οι ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες καλούνται να αποδεχτούν ως ρυθμιστική αρχή το Νόμο, να συμμορφώνονται με αυτόν και να θεωρούν αυτονόητη την τιμωρία και τον “σωφρονισμό” των παραβατών του, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μύθου περί “ισότητας απέναντι στο Νόμο”, παρότι δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που εδραιώνει, διασφαλίζει και διαιωνίζει κάθε κοινωνική ανισότητα.

Ο Νόμος άπαξ και εγκαθιδρυθεί ως «λογικό» στην κοινωνική συνείδηση μπορεί να απλωθεί παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής. Έτσι δεν αρκεί το γεγονός ότι κάποιος κάνει ένα παράπτωμα, καταστέλλεται από την αστυνομία, τιμωρείται από το δικαστικό σύστημα και τελικά φυλακίζεται. Μέσα στις φυλακές οι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο την ελευθερία τους και την ελευθερία των επιλογών και δυνατοτήτων τους ούτε μόνο απομακρύνονται βιαίως, δακτυλοδεικτούμενοι από τις κοινωνίες που ζούσαν, ως «μαύρα πρόβατα». Στις φυλακές οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται -τι τραγική ειρωνεία- ως μέλη μίας νέας κοινότητας που «απλώς» διαθέτει τείχη, συρματοπλέγματα, κάγκελα, φρουρούς και χρονοδιαγράμματα φαγητού, προαυλισμού, ύπνου, επισκεπτηρίων. Γι’ αυτό και ο Νόμος μαζί με όλο το θεσμικό πλέγμα της βιομηχανίας του εγκλεισμού και το αστυνομο-δικαστικό σύμπλεγμα, εισέρχονται μέσα από τα συρματοπλέγματα και γίνονται κι εκεί οι διαχειριστές -κι όταν απαιτείται, οι τιμωροί- των έγκλειστων ανθρώπινων υποθέσεων. Ο σωφρονιστικός κώδικας δεν είναι παρά ο σωφρονισμός του σωφρονισμού.

Ο “σωφρονισμός” αποτέλεσε για πολύ καιρό συστημική επιδίωξη πάνω στην τιμωριτική πρακτική, την ποινή του εγκλεισμού. Αφορά στην εξουσιαστική οπτική συμμόρφωσης του υποκειμένου στις κυρίαρχες αξίες, ιδέες και συμπεριφορές από τις δομές εγκλεισμού (για τους παραβάτες οι φυλακές, για τους παρεκκλίνοντες τα ψυχιατρεία) και η επιστροφή-επανένταξή του στην κοινωνία, σωφρονισμένου πλέον. Ως θεώρηση, πρακτική και επιδίωξη όμως, ο σωφρονισμός εγκαταλείπεται συστημικά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις “διαχείρισης” πλέον όσων αποκλίνουν από το Νόμο ή την Κανονικότητα υποκειμένων. Το νέο κυριαρχικό υπόδειγμα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τόποι εξαίρεσης και εκτοπισμού. Οι φυλακές (όπως και τα άσυλα) γίνονται ξεκάθαρα τόποι τιμωρητικού αποκλεισμού, χωματερές απόβλητων, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, ανακύκλωσης των κρατουμένων, οι οποίοι έχουν δυνατότητες εξόδου μόνο εφόσον υποταχθούν και πειθαρχήσουν. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι κρατούμενοι δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα ούτε υπάρχουν κοινωνικές αιτίες των πράξεων τους αλλά ξεχωριστές-μεμονωμένες περιπτώσεις με δική τους ευθύνη γι’ αυτό που έπραξαν και για το αν θα θελήσουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Οπότε, ο κώδικας καταχρηστικά συνεχίζει να ονομάζεται σωφρονιστικός αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της βιομηχανίας εγκλεισμού, ο σωφρονισμός δηλαδή των κρατουμένων.

Η συγκεκριμένη κατάθεση πρότασης προς ψήφιση του «νέου» σωφρονιστικού κώδικα αξίζει της προσοχής μας για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί προσπαθεί, με περίτεχνο τρόπο, να κανονικοποιήσει τις υποτιθέμενες «παρατυπίες» ή «κενά» διαχείρισης των φυλακών. Αρχικά, τυποποιώντας τη λογική που ανέκαθεν ίσχυε (ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε διευθυντή, εισαγγελέα φυλακών και κοινωνικής υπηρεσίας), δηλαδή πως ο σωφρονισμός αφορά άμεσα τους στενούς ανθρώπους των κρατούμενων. Επίσημα πια προσπαθεί να τους μετατρέψει από ανθρώπους-σχέσεις σε ανθρώπους-εργαλεία που είτε θα τους επιβάλλεται ο ρόλος να νουθετούν τον κρατούμενο, είτε θα τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν οι δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές προκειμένου να συνδιαλέγεται και να συναινεί με τις αρχές ο κρατούμενος. Στη συνέχεια, εγκαθιδρύοντας (ξανά) τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, αυτή τη φορά στο όνομα των «ταυτοτήτων» και της προστασίας τους –μέχρι σήμερα αυτά τα ειδικά καθεστώτα εμφανίζονταν ως άτυπες διαχωρισμένες πτέρυγες (για παράδειγμα άλλη πτέρυγα για τους τοξικοεξαρτημένους, άλλη για τους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πρόσωπα κοκ) ή εμφανίζονταν ως κελιά απομόνωσης ή πτέρυγες απομόνωσης ή τέλος ως «φυλακές υψίστης ασφαλείας». Επίσης, επαναφέροντας, με τη μορφή επιστημονικής μελέτης, κάθε είδους παραβίαση και βασανισμό πάνω στα έγκλειστα σώματα μέχρι και στον τρόπο που θα πραγματοποιούνται -αν θα πραγματοποιούνται- πλέον τα επισκεπτήρια. Και τέλος καταστρατηγώντας επί της ουσίας τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις εφαρμόζονταν ως «επιβράβευση» ή «επιείκεια», αφού πλέον τις συγκεκριμενοποιεί μεν αλλά ταυτόχρονα τις συνδέει άρρηκτα και με την αναγκαία αοριστία με όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του νέου κώδικα. Με απλά λόγια ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θεσμοθετεί πως ο σωφρονισμός θα τιμωρεί, θα εκδικείται και διαρκώς θα απειλεί τον κρατούμενο ακυρώνοντάς του το δικαίωμα να εξεγερθεί, να αντισταθεί, να διαφωνήσει με το καθεστώς εγκλεισμού και τιμωρίας του. Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, η γλώσσα και το σώμα των φυλακισμένων. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως η φυλακή θα είναι πάντα φυλακή -με ή χωρίς σωφρονιστικούς κώδικες- και οι φυλακισμένοι δεν έχουν κανένα άλλο μέσο για να επικοινωνήσουν και να αντισταθούν σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη, παρά τη γλώσσα και το σώμα τους και αυτά θέτουν εδώ και κάποιο καιρό ενώπιον μας.

[στο ενδεχόμενο που ο εγκλεισμός φαντάζει σε κάποιους μία «ξένη» κατάσταση, ας το σκεφτούν διπλά την εποχή που διανύουμε…]

Αλληλεγγύη στον αγώνα των φυλακισμένων

ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

https://athens.indymedia.org/post/1579859/

https://athens.indymedia.org/post/1579506/

https://athens.indymedia.org/post/1579496/

και στους απεργούς πείνας από 11.11.2017,

Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, μέλη του Ε.Α.

https://athens.indymedia.org/post/1579380/

μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής

μέχρι την ανατροπή της κοινωνίας-φυλακής

Αναδημοσίευση από το blog http://anarxiko-resalto.blogspot.gr/

Κυριακή 10/12 

στις 11:00  Δεντροφύτευση – Συγκεντρωνόμαστε στο χώρο της κατάληψης του Αγρού

στις 14:00  Συλλογική κουζίνα – Μαγειρεύουμε και τρώμε συλλογικά. Φροντίζουμε όλες/οι μαζί το χώρο

Παρεμβαίνουμε στο πάρκο αυτοοργανωμένα, συλλογικά και από τα κάτω, προσλαμβάνοντας τους δημόσιους χώρους ως αυτό που θα έπρεπε να είναι: χώροι ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από περιφράξεις, εμπορεύματα και καταστροφικές αναπτυξιακές αντιλήψεις.

Στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά απέναντι στις οικοευαισθησίες τύπου ΣΚΑΙ, τις ψηφοθηρικές φιέστες των τοπικών εξουσιών αλλά και τα θεαματικοποιημένα πανηγυράκια διάφορων φορέων και «πράσινων» ΜΚΟ. Όλων αυτών δηλαδή που από τη μία προκαλούν ή συναινούν στη  λεηλασία της φύσης και από την άλλη πουλάνε -στην κυριολεξία- ευαισθησία, αποκρύπτοντας τη συμμετοχή τους σε αυτή την καταστροφή.Όλη η προπαγάνδα για την κατασκευή της «πράσινης συνείδησης» δεν έχει άλλο σκοπό από το να μας καθηλώσει ως θεατές-καταναλωτές, να διαμορφώσει ελεγχόμενες και αφομοιώσιμες συμπεριφορές και εντέλει να επιβάλει διαχωρισμούς και ρόλους ανάμεσα σε ειδικούς και μη, σε γνώστες και μη, σε ανώτερους και κατώτερους.

Σε αυτή την δεντροφύτευση αποφασίσαμε να φυτευτούν οπωροφόρα δέντρα, προτάσσοντας, μέσα από τη διαδικασία της συλλογικής φροντίδας και ευθύνης τους, το να παράγουμε μόνοι/ες μας και την τροφή μας, χωρίς μεσολαβητές και οποιοδήποτε είδος αντίτιμου.

Το πάρκο τρίτση, όπως και όλοι οι ελεύθεροι χώροι, παραμένουν ζωντανοί όσο εμείς αναλαμβάνουμε τη φροντίδα τους.

Όταν οργανώνουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας χωρίς ειδικούς, αντίτιμα, εμπορεύματα.

Όταν δημιουργούμε έναν πολιτισμό όπου η σχέση μας με τη γη και τους οργανισμούς της δεν είναι χρηστική, αλλά αλληλεπιδρούμε μ΄αυτήν ως κομμάτι της.

Το κείμενο της κατάληψης Αγρός για τη δεντροφύτευση σε μορφή pdf