ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ, Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Στις 10 Σεπτέμβρη 2017, το μονοπύθμενο σαπιοκάραβο Αγία Ζώνη ΙΙ βυθίζεται λίγο αφού είχε φορτώσει περίπου 2.600 τόνους πετρελαίου (κατά τα λεγόμενα του γνωστού λαθρέμπορου πλοιοκτήτη του Κουντούρη) από τα ΕΛΠΕ.
Τα μίντια δημοσιεύουν συγκεχυμένα τις πρώτες ειδήσεις, ενώ σύντομα ένας συρφετός πρώην κ νυν υπουργών, δημάρχων, ειδικών, εφοπλιστών-καναλαρχών αρχίζουν να “οικολογίζουν” ασύστολα για να συγκαλύψουν όχι μόνο το “ατύχημα” αλλά συνολικά τις “ευγενείς” πρακτικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης (βιομηχανίες, εφοπλιστικό κεφάλαιο, εμπόριο, τουρισμός, διυλιστήρια, αστικά λύματα) που εδώ και δεκαετίες έχουν μετατρέψει τον Σαρωνικό σε χαβούζα.
Ανάπτυξη συνώνυμο της λεηλασίας γης και ζωών
Η βύθιση του δεξαμενόπλοιου δεν ήταν ατύχημα. Ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι ένα από τα “ατυχήματα” που θα πρέπει να συνηθίσουμε, καθώς η παράκτια ζώνη(από τον Πειραιά ως τους Άγιους Θεοδώρους) γίνεται ολοένα και περισσότερο Ειδική Οικονομική Ζώνη για τη “σωτηρία της εθνικής οικονομίας” και τα κέρδη πετρελαιάδων και εφοπλιστών… Το ελληνικό κράτος ανέκαθεν τιμούσε αυτό το “επιχειρηματικό δαιμόνιο ” διευκολύνοντας και νομοθετώντας στα μέτρα τους, μετατρέποντας γη και θάλασσα σε χωματερές και τη ζωή των κατοίκων των περιοχών σε τοξική και καρκινογόνα.
Η μεγάλη καταστροφή στον Σαρωνικό κόλπο είναι ένα εμφατικό σημείο στον χάρτη της “εθνικής ανάπτυξης”. Συνδέεται αναπόδραστα με την ήδη εκτεταμένη καταστροφή στη Β.Α. Χαλκιδική από τα ορυχεία της Eldorado Gold, τις εγκαταστάσεις ΒΑΠΕ (ανεμογεννήτριες) στα βουνά της Κρήτης και της Πελοποννήσου, τη συνέχιση της εκτροπής του Αχελώου, τις τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις σε περιοχές μοναδικής ομορφιάς… Στην Αττική, με τα σχέδια για κρατήρες εξόρυξης βωξίτη στα Γεράνια όρη, την επικείμενη καταστροφή του άλσους Φιλαδέλφειας προς όφελος του επιχειρηματία Μελισσανίδη, την πώληση του πρώην αεροδρόμιου Ελληνικού σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση…
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο
Το τελευταίο έγκλημα στον Σαρωνικό έκανε ορατή, λόγω της έκτασής του, μια κατάσταση που έχει γίνει όρος ζωής. Ενάντια σε αυτή τη συνθήκη, ενάντια στο ρυπογόνο πολιτισμό, να ορθώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα. Με πολύμορφες δράσεις, με την ενίσχυση σχέσεων αλληλεγγύης και τη δικτύωση των αγώνων, με την εδαφικοποίηση των προταγμάτων μας μέσα από την οικειοποίηση και κατάληψη εδαφών, να πάρουμε θέση ενάντια στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου, για τη γη και την ελευθερία.
Δεν θέλουμε μια “άλλου είδους ανάπτυξη”.
Αλλά την καταστροφή ενός κόσμου που γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία.
Και αυτός ο κόσμος δεν εξορθολογίζεται, ανατρέπεται.