Την Τρίτη 20/6/17 στα δικαστήρια Ευελπίδων, δικάζεται ο αναρχικός ολικός αρνητής στράτευσης Παύλος Χριστόπουλος, με την κατηγορία της «ψευδούς ανωμοτί κατάθεσης». Η κατηγορία αφορά την άρνησή του να δακτυλοσκοπηθεί και φωτογραφηθεί, κατόπιν της σύλληψής του το βράδυ στις 2/5/2016, βάσει σχετικού εντάλματος που αποφάσισε να εκδόσει ο στρατιωτικός εισαγγελέας του Ρουφ για την ανυποταξία του (η οποία ξεκινάει το σωτήριο έτος… 2003).
Λίγη ώρα μετά τη σύλληψη του συντρόφου, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από περίπου 30 συντρόφισσες-συντρόφους στο Α.Τ. Νέου Ηρακλείου όπου κρατούνταν, και για περισσότερες από δύο ώρες φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης αλλά και ενάντια σε έθνη και στρατούς. Η άμεση και επίμονη κινητοποίηση των αλληλέγγυων έξω από το Α.Τ. προκάλεσε απρόσμενη αναστάτωση στο «εορταστικό κλίμα» του τμήματος. Πόσο μάλλον όταν η μέρα της εκδικητικής σύλληψης ενός ακόμη ολικού αρνητή στράτευσης για μία διαδικασία που θα μπορούσε κάλλιστα να τελεστεί μέσω μίας απλής κλήτευσης -όπως συνέβαινε επί δεκαετίες- ήταν η … Δευτέρα του Πάσχα εκείνης της χρονιάς. Έτσι, οι μπάτσοι προχώρησαν άρον άρον σε επικοινωνία με τον στρατιωτικό εισαγγελέα, ώστε να γίνει ακριβώς γνωστός ο λόγος της σύλληψης του συντρόφου και η διαδικασία που θα ακολουθούσε. Να σημειωθεί ότι στο σημείο της συγκέντρωσης, έσπευσαν πανικόβλητες όλες οι δυνάμεις των δίας των βορείων προαστίων για να προστατέψουν το τμήμα.
Την Τρίτη 3/5/2016, η διαδικασία του αυτοφώρου στο στρατοδικείο του Ρουφ έληξε με αναβολή (και λόγω του «νόμου για την παραγραφή των αδικημάτων που επισύρουν ποινή ως 2 έτη» η συγκεκριμένη δίωξη για την ανυποταξία έχει παύσει προσωρινά). Ωστόσο, ο σύντροφος, αφού πέρασε από εισαγγελέα στην Ευελπίδων, κρατήθηκε για μια ακόμη μέρα προκειμένου να περάσει από δεύτερη αυτόφωρη διαδικασία, λόγω της άρνησής του να δακτυλοσκοπηθεί. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι μπάτσοι του Α.Τ. Ηρακλείου που τον συνόδευαν, μετά τη συγκέντρωση των αλληλέγγυων της προηγούμενης νύχτας, ζήτησαν τη μη επιστροφή του στο εν λόγω τμήμα, μιας που τέτοιου είδους «παρεμβάσεις» ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Έτσι, δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Εκεί, ο σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί στη γνωστή εξευτελιστική σωματική έρευνα και μετά από ένταση με τους μπάτσους, δόθηκε εντολή να μην κρατηθεί εκεί αλλά να μεταφερθεί σε ένα ακόμη τμήμα ασφάλειας (το τρίτο κατά σειρά μέσα σε ένα 24ωρο), αυτό της βορειανατολικής Αττικής στο Μαρούσι.
Η δίωξη για «ψευδή ανωμοτί» είναι ένα από τα συνήθη «παρελκόμενα» των διώξεων για κινηματικές υποθέσεις. Η αντίσταση στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση και ταξινόμηση, είναι ένα ακόμη πεδίο αγώνα που δεν αφορά μόνο την «πρόσκαιρη» επιλογή να μην νομιμοποιήσει ο/η διωκόμενος/η την «βασική» κατηγορία με την οποία διώκεται (στην συγκεκριμένη περίπτωση η άρνηση στράτευσης) αλλά και ένα ευρύτερο πεδίο αγώνα ενάντια στις αστυνομοδικαστικές πρακτικές φακελώματος και ελέγχου. Αυτό το «ειδικό» φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους/ες, που αποτελεί μια πρώτη δόση «ενοχής» που αποδίδεται πριν καν οδηγηθεί κανείς στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Πρόκειται για μια τεχνική που γεμίζει τους «σκληρούς δίσκους» της καταστολής με data «υπόπτων» για να ανασυρθούν ως μέσα εκφοβισμού και διαπόμπευσης (κλασική περίπτωση η μηντιακή παρουσίαση φωτογραφιών συλληφθέντων αναρχικών αγωνιστών/ριών με όλην την επακόλουθη εγκληματοποίηση και την ασφαλίτικη κατασκευή εντυπώσεων), ως μέσα πρόκλησης πίεσης σε φυγόδικους αγωνιστές και κυρίως ως μέσα για να «δένονται» σενάρια ενοχής και κατασταλτικές στρατηγικές (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η άνευ οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου δίωξη του Τάσου Θεοφίλου…). Η ίδια τεχνική άλλωστε που εφαρμόζεται και σε διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες που η εξουσία θέλει να στοχοποιήσει και να καταστείλει, όπως στην περίπτωση των οροθετικών γυναικών.
Σε κάθε περίπτωση, η καταστολή των αντιστεκόμενων δεν οργανώνεται πάνω σε «ατράνταχτα» επιστημονικά ευρήματα και τεχνικές, ούτε και σε «τυχαίες» έρευνες. Αυτά είναι, νομιμοποιητικοί λόγοι ή απλά κοινά παραμύθια για αυτούς που πιστεύουν στην «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» ή εξιτάρονται με CSI τηλεοπτικά σήριαλ. Η αστυνομοδικαστική καταστολή στήνεται στην εκ των προτέρων στοχοποίηση και εγκληματοποίηση αγωνιζόμενων κομματιών ή και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Έτσι, κεντρική αιχμή της δίωξής του συντρόφου αποτελεί η ολική άρνηση στράτευσής του, η συνειδητή μη συμμετοχή του σε καμία διαδικασία που νομιμοποιεί και συντηρεί το μηχανισμό του στρατού, την κατεξοχήν μηχανή πολέμου και παραγωγής θανάτου. Την άρνηση και τη σύγκρουση με το σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιβολών του στρατού. Ενάντια σε κράτη, σύνορα, πατρίδες, ενάντια στους εθνικισμούς, το ρατσισμό και σεξισμό της δυσωδίας του στρατού.
Μια στάση πιο επίκαιρη από ποτέ, ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία που με τις ευλογίες ενός αριστερο-ακροδεξιού πατριωτισμού/εθνικισμού (καθόλου παράξενου γι αυτούς που μπορούν να δουν πίσω από τα επιφαινόμενα, την ουσία του εθνικισμού και του έθνους-κράτους), ο στρατός έχει αρχίσει και «επανακαταλαμβάνει» ζώνες του κοινωνικού πεδίου από τις οποίες είχε (φαινομενικά κατ’ ουσίαν) αποσυρθεί (φύλαξη πόλεων, «κοινωνικό έργο», περιορισμός πληθυσμών, στρατόπεδα «φιλοξενίας»-εκτοπισμού μεταναστών και προσφύγων…). Και όσο πιο «ορατός» γίνεται ο στρατός, τόσο πιο πολύ συνηθίζουν οι κοινωνίες στα θανατηφόρα του ιδεώδη, και μάλιστα σε μία εποχή όπου οι πόλεμοι κανονικοποιούνται εκ νέου όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή, οι μηχανισμοί της στρατιωτικής δικαιοσύνης συνεχίζουν να «παρενοχλούν» ανυπότακτους, να στέλνουν ραβασάκια «για τακτοποίηση των στρατιωτικών εκκρεμοτήτων», να ρίχνουν κατά ριπάς τα εκδικητικά διοικητικά πρόστιμα των 6 χιλιάδων ευρώ, ανοίγοντας την πόρτα στην οικονομική καταστολή (με δεσμεύσεις ή κατασχέσεις λογαριασμών κ.ο.κ.) και βέβαια η μηχανή παραγωγής ενταλμάτων σύλληψης αρνητών στράτευσης συνεχίζει απερίσπαστη το έργο της και προετοιμάζεται να δείξει τα δόντια της όταν παρέλθει η ημερομηνία για την «τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων», δηλαδή στις 31/12/2017…
Η ορατότητα του στρατού στο κοινωνικό πεδίο, το καθεστώς πολεμικής εγρήγορσης στις δυτικές μητροπόλεις, δεν βρίσκεται μπροστά μας γιατί κάποιοι μυστήριοι θρησκόληπτοι αγάπησαν ξαφνικά το δυτικό αίμα, αλλά γιατί πλανητικά οι εξουσίες στήνονται πλέον απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα επιθετικά. Γιατί οι κοινωνίες πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα του πολέμου πριν καταλήξουν να αποδεχτούν τον ρόλο τους στην κανιβαλική αρένα των θυμάτων και θυτών, των ηρώων και των δειλών.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΠΑΥΛΟ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
αναδημοσίευση από το site: http://olikiarnisi.espivblogs.net/
