Τις τελευταίες μέρες κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό έρχεται να προστεθεί στο ήδη επιβαρυμένο από την εμπορευματοποίηση και την εγκατάλειψη πάρκο τρίτση.
Μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιούλη, εκδηλώθηκαν δύο φωτιές, βορειοδυτικά του πάρκου, πολύ κοντά στην πάνω είσοδό του από Φυλής και κοντά στην κατάληψη του Αγρού. Οι συγκεκριμένες φωτιές έχουν τα χαρακτηριστικά εμπρηστικής ενέργειας, κρίνοντας από το γεγονός ότι μπήκαν στην ίδια περιοχή, στο ίδιο χρονικό διάστημα και ήταν περιορισμένες σε έκταση (αν και υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για εκτεταμένη φωτιά), ενώ σβήστηκαν εγκαίρως, προλαβαίνοντας ωστόσο να κάψουν δέντρα και θάμνους.
Στο πάρκο αυτή την εποχή υπάρχουν παντού ξερόχορτα, που μπορούν εύκολα να πάρουν φωτιά. Ο Αναπτυξιακός Σύνδεσμος Δυτικής Αθήνας (ΑΣΔΑ), σε συνεννόηση με τον Φορέα διαχείρισης του πάρκου ανέλαβε, χωρίς ασφαλώς κάτι τέτοιο να είναι δηλωτικό των καλών του προθέσεων, να καθαρίσει τις γύρω περιοχές από τα ξερά χόρτα. Εξαιρέθηκαν όμως από τις “επιχειρήσεις” του οι περιοχές όπου εκδηλώθηκαν οι φωτιές -προφανώς αρκούσε η “καθαριότητα” σε ένα μικρό κομμάτι για να επιδείξει το “οικολογικό” του έργο. Σημεία με εύφλεκτο υλικό υπάρχουν κι αλλού στο πάρκο -προφανώς στις περιοχές εκείνες που, σε αντίθεση με το κεντρικό πάρκο που αλώνεται από το εμπόρευμα, αφήνονται σκόπιμα στην εγκατάλειψη. Μεγάλες περιοχές του πάρκου που ακόμα δεν συνεισφέρουν στην “αυτοχρηματοδότησή” του, σύμφωνα με όσα ευαγγελίζονται ο Φορέας διαχείρισής του (δια του φυτευτού προέδρου του Μιχαλόπουλου) και ο δήμος Ιλίου (διά του αυτοανακηρυχθέντα σωτήρα του πάρκου Ζενέτου), αφήνονται να ρημάζουν, ώστε να αναδειχτεί ως μόνη λύση για τη σωτηρία τους η μίσθωσή τους σε ιδιώτες, η παραχώρησή τους στο εμπόρευμα, το κέρδος, την περίφραξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κάτω λίμνη (στην κάτω είσοδο του πάρκου από Φυλής), με σκουπίδια στις παρόχθιες περιοχές και πεινασμένες πάπιες που ευτυχώς οι επισκέπτες του πάρκου δεν επιτρέπουν να εξοντωθούν. Να σημειωθεί εδώ, ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πάρκου εξακολουθεί εδώ και ενάμιση χρόνο να μην ηλεκτροδοτείται -και φυσικά είναι περιοχές όπου δεν υπάρχουν μαγαζιά μιας που η κερδοσκοπική ΔΕΗ ακολουθεί συγκεκριμένες πολιτικές και δίνει ρεύμα μόνο εκεί που υπάρχει χρήμα και εμπόρευμα.
Οι φωτιές στο πάρκο έρχονται να προστεθούν στην ήδη βεβαρημένη συνθήκη που βιώνει το πάρκο, που πρόσφατα συμπληρώθηκε από τις “πρωτοβουλίες” του Φορέα για διενέργεια διαγωνισμών μίσθωσης κομματιών του σε ενδιαφερόμενους για επιπλέον μικρά και μεγάλα μαγαζιά(λούνα πάρκ, εστιατόριο, ποδηλατάδικα, σταθεροί πάγκοι εμπόρων). Ο “οικολόγος” Μιχαλόπουλος, μετά τις παρεμβάσεις κατοίκων ενάντια στους διαγωνισμούς, φρόντισε να αλλάξει τον τρόπο κατάθεσης των δικαιολογητικών: θα κατατεθούν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο προκειμένου να μην παρενοχληθούν οι “δουλίτσες” του.
Αντιλαμβανόμαστε όλους αυτούς τους καλοθελητές (φορέα, ΑΣΔΑ, δημάρχους κλπ) ως καταφανώς εχθρικούς σε όλα εκείνα τα προτάγματα περί ανοιχτών δημόσιων χώρων, με ελεύθερη πρόσβαση για όλες-όλους, χωρίς εμπορεύματα, κέρδος και χρήμα να διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας, σε αρμονία με το πάρκο και τους οργανισμούς του. Και φυσικά, δεν αναγνωρίζουμε κανέναν από αυτούς ως υπεύθυνο για τη φροντίδα του πάρκου. Το πάρκο θα παραμείνει ζωντανό μόνο αν όλοι-ες το φροντίσουμε, συλλογικά, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς εκλεγμένους τσιφλικάδες. Είτε λοιπόν οι φωτιές στο πάρκο είναι “έργο” κάποιου που …παίζει με τα σπίρτα, είτε μέρος της επιχείρησης υποβάθμισης του πάρκου προκειμένου να γίνουν ευκολότερα τα σχέδια παράδοσής του σε μικρούς και μεγάλους ιδιώτες, να τονίσουμε ένα πράγμα: η όποια στοχοποίηση της κατάληψης του Αγρού και των δραστηριοτήτων που πραγματοποιούνται εκεί -πάντα σε αρμονική συνύπαρξη με τον περιβάλλονταχώρο- δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως άμεση επιβεβαίωση των υποθέσεών μας σχετικά με το ποιος μπορεί να βάζει τις φωτιές και τι δρομολογεί με αυτές. Και οπωσδήποτε θα μας βρει μπροστά του.
Γιατί το πάρκο έχει τη δική του ζωή, έχει τα δέντρα του, τους θάμνους, τα λουλούδια, τα ζώα του.Επιθυμία δική μας δεν είναι παρά να ζούμε αρμονικά μέσα σε αυτό, να αποτελούμε κομμάτι της ζωής του, της πραγματικότητάς του. Και αυτό που μας γεμίζει θλίψη δεν είναι οι εργασίες που χρειάζεται κάθε φορά να κάνουμε προκειμένου να αποκατασταθούν οι ζημιές μιας φωτιάς, αλλά εκείνα τα δέντρα που χάνονται, η βλάστηση που εξαφανίζεται, το πάρκο που χάνει κάτι από τον χαρακτήρα του. Αυτή είναι η μοναδική μας έγνοια.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ
*Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]