Day: June 29, 2012

Τον Μάρτιο του 2011, ο τότε Φορέας Διαχείρισης του πάρκου (από τοπικούς και υπερτοπικούς παράγοντες –τώρα πλέον αντικαταστάθηκε από έναν ενιαίο Φορέα για το πάρκο, τον Κηφισσό και τον Ελαιώνα), προκήρυξε διαγωνισμό για την εκμίσθωση μιας ακόμη επιχείρησης, μιας καφετέριας στην κάτω λίμνη. Ο διαγωνισμός παρεμποδίστηκε, με την παρέμβαση-συγκέντρωση στα γραφεία του Φορέα ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία του πάρκου, οι οποίοι μαζί με αλληλέγγυους-ες έφραξαν την είσοδο στους επίδοξους ενοικιαστές. Όμως, η ενοικίαση έπρεπε με κάθε τρόπο να προχωρήσει: ο Φορέας προκήρυξε νέο διαγωνισμό με ταχυδρομική αυτή τη φορά αποστολή των προσφορών των υποψηφίων. Έτσι, βρέθηκε ενοικιαστής για να «αξιοποιήσει», όπως διατείνονται, το στεγασμένο κτίσμα των 60 τ.μ. και τον περιβάλλοντα  εξωτερικό χώρο των 700 τ.μ. της κάτω λίμνης.

Το άνοιγμα μιας ακόμη επιχείρησης μέσα στο πάρκο, έρχεται να προστεθεί σε ένα πλήθος άλλων εμπορικών επιχειρήσεων: η τεράστια τσιμεντοκαφετέρια κεντρικά του πάρκου, οι μικρότερες καφετέριες περιφερειακά, το ερπετάριο, τα μαγαζάκια στην περιοχή του natura, το μαγαζί με τα άλογα, οι εγκαταστάσεις του υιού Κόκαλη (με την οικολογική βιτρίνα της μη κυβερνητικής του οργάνωσης «ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΗ») και οι ανησυχητικά πολλές Μ.Κ.Ο. που δραστηριοποιούνται στο πάρκο, είναι μέρος μόνο αυτού που θέλουν οι «υπεύθυνοι». Γιατί όταν μιλάνε για «αξιοποίηση» μιλάνε πάντα για εμπορικές επιχειρήσεις. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στο εξής θα δούμε να συρρικνώνεται εντατικά ο ανοιχτός δημόσιος χαρακτήρας του πάρκου. Σημαίνει πώς θα πρέπει να ξεχάσουμε ένα φυσικό περιβάλλον που έχει τη δική του ζωή –χλωρίδα, πανίδα- και ομορφιά, να το δούμε να μετατρέπεται σε ένα τεχνητό απονεκρωμένο τοπίο κερδοσκοπικών επεμβάσεων. Οι βόλτες, η ποδηλασία, το άραγμα στις όχθες της λίμνης, το ελεύθερο παιχνίδι, δηλαδή ανθρώπινες ανάγκες στις οποίες όλοι κι όλες χρειάζεται να έχουμε ελεύθερα πρόσβαση, δε χωράνε στις ιδιωτικοποιημένες ζώνες. Εδώ μιλάει μόνο το χρήμα, μέσα απ’ το τσιμέντο, τα τραπεζοκαθίσματα, την οχλοβοή, την κατανάλωση και την πληρωμένη διασκέδαση.

Ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε, με την «ανάπτυξη» να πλασάρεται ως η μόνη λύση για το ξεπέρασμα της φτώχειας μας, φιλέτα όπως το πάρκο δε θα μείνουν «αναξιοποίητα». Και δεν είναι απάντηση ότι δεν τρέχει τίποτα με ακόμη μία καφετέρια. Το γνωρίζουμε πλέον όλοι: όταν ανοίγει ένα μαγαζάκι ακολουθεί πάντα κι άλλο ένα, κι άλλο ένα… Εκτός της εμπορευματοποίησης, στόχος των κάθε λογής θεσμικών παραγόντων είναι ο απόλυτος έλεγχος των ζωτικών και ελεύθερων χώρων, όπου μπορεί κανείς να συνευρίσκεται και να αλληλεπιδρά με άλλους και όπου συχνά γεννιούνται συλλογικές αμφισβητήσεις. Μας θέλουν απομονωμένους, στην ιδιώτευση, στα σπίτια μας και αποξενωμένους πελάτες στα μαγαζιά τους.

Το πάρκο και κάθε δημόσιος χώρος, δε θα σωθεί μέσω της εμπορευματοποίησής του, δε χρειάζεται ιδιοκτήτες κι επιχειρήσεις, αντίθετα μέσα από αυτά οδηγείται στην εξαφάνιση.

Το πάρκο ανήκει στα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα του και σε όσους-ες επιθυμούν να το χαίρονται χωρίς χρηματικά αντίτιμα και αποκλεισμούς. Θα παραμείνει ζωντανό και θα διατηρήσει τον ανοιχτό κοινωνικό χαρακτήρα του, μόνο αν πάψουμε να αναθέτουμε σε έμπορους και διοικούντες την τύχη του, μόνο αν αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες συλλογικές πρωτοβουλίες οικειοποίησης, φροντίδας και προάσπισής του. Να ζωντανέψουμε το χώρο της κάτω λίμνης, αλλά και κάθε χώρο του πάρκου όχι απλά με την επίσκεψή μας σ’ αυτό, αλλά με την εμπλοκή μας σε κάθε υπόθεση που το αφορά, να γίνουμε μέρος της ζωής του πάρκου. Να οργανώσουμε συλλογικά τις αντιστάσεις ενάντια στις πολιτικές που το απειλούν. Να λειτουργήσουμε από κοινού, αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά και χωρίς εκπροσωπήσεις, για να εμποδίσουμε την επέκταση της εμπορευματοποίησής του. Εδώ και τώρα.