Την Τρίτη 6 Σεπτέμβρη το αυτοσχέδιο σπορείο, που φιλοξενούσε τα νεαρά φυτά μέχρι αυτά να μπορούν να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε ολοσχερώς. Πρόκειται για δουλειά του Φορέα Διαχείρισης του Πάρκου, μετά από πρόταση του Ζενέτου (δημάρχου Ιλίου) και με δικά του μηχανήματα, μια καθ’όλα «καθαρή» δουλειά, με όλα τα χαρακτηριστικά της αλητείας των εξουσιοδοτημένων να ρημάζουν και την τελευταία σπιθαμή ελεύθερου εδάφους: η επίθεση έγινε στα μουλωχτά, χωρίς προειδοποίηση και σε ώρα που εμείς δε βρισκόμασταν στον αγρό, με τρακτέρ που ξήλωσε τα ξύλινα υποστηλώματα και με απομάκρυνση από το χώρο όλων των υλικών που είχαν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του. Το «καθαρό» της υπόθεσης έχει να κάνει και με το ότι τα φυτά εξαιρέθηκαν από την καταστροφική τους λύσσα, προς χάριν βέβαια της διάσωσης του οικοευαίσθητου προσωπείου τους. Η «απόβαση» έγινε από την πλησιέστερη στον αγρό είσοδο του πάρκου, στην οποία φρόντισαν να αλλάξουν και κλειδαριά, ώστε (αστείο!) να μας εμποδίσουν από το να μπαίνουμε ελεύθερα.
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ
Οι όποιες δικαιολογίες ακαλαίσθητου της κατασκευής είναι τουλάχιστον γελοίες. Λίγο πιο πέρα από τον αγρό, με την αισθητική του μπετόν, της ερημοποίησης και της εμπορευματοποίησης, υπάρχουν τα «καλαίσθητα» έργα του Δήμου Ιλίου, ο οποίος -όπως έχουμε ξαναγράψει- διατηρούσε κρυφή χωματερή (πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια χωματερή;), τριχοτόμησε το Πάρκο με τους δρόμους που άνοιξε, έφτιαξε γήπεδο και πάρκινγκ… Και πέρα από αυτό, στο Πάρκο εξακολουθούν να υπάρχουν με τις ευλογίες του Φορέα το ερπετάριο, τα αυθαίρετα της καταπατημένης έκτασης των προσκόπων, οι επεκτάσεις τις καφετέριας, αλλά και μεγάλες συρμάτινες περιφράξεις, άρρωστα δέντρα, λίμνες-βάλτοι και ένα σωρό άλλα ακαλαίσθητα, που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το ψευδεπίγραφο των προβαλλόμενων κινήτρων. Πέρα από την ενόχληση που προκαλούν τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, η καταστροφή του σπορείου είναι πράξη εκδίκησης του εκνευρισμένου Ζενέτου για το στραπατσαρισμένο προφίλ του, μετά την πρόσφατη παρέμβαση της συλλογικότητας σε μια από τις εκδηλώσεις του Δήμου Ιλίου στο Πάρκο, όταν μετά από τις γλοιώδεις αβρότητες που αντάλλαξε με γνωστό εκπρόσωπο της αστικής τέχνης, πήραμε το μικρόφωνο και τους χαλάσαμε τη γιορτούλα…
Σε κάθε περίπτωση, τα κάθε λογής λαμόγια του Πάρκου, ας μη χαίρονται. Τέτοιου είδους κινήσεις οπλίζουν ακόμη περισσότερο το πείσμα μας ενάντια στα σχέδια της κυριαρχίας. Οι αλητείες δεν περνάνε.
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ
Οι όποιες δικαιολογίες ακαλαίσθητου της κατασκευής είναι τουλάχιστον γελοίες. Λίγο πιο πέρα από τον αγρό, με την αισθητική του μπετόν, της ερημοποίησης και της εμπορευματοποίησης, υπάρχουν τα «καλαίσθητα» έργα του Δήμου Ιλίου, ο οποίος -όπως έχουμε ξαναγράψει- διατηρούσε κρυφή χωματερή (πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια χωματερή;), τριχοτόμησε το Πάρκο με τους δρόμους που άνοιξε, έφτιαξε γήπεδο και πάρκινγκ… Και πέρα από αυτό, στο Πάρκο εξακολουθούν να υπάρχουν με τις ευλογίες του Φορέα το ερπετάριο, τα αυθαίρετα της καταπατημένης έκτασης των προσκόπων, οι επεκτάσεις τις καφετέριας, αλλά και μεγάλες συρμάτινες περιφράξεις, άρρωστα δέντρα, λίμνες-βάλτοι και ένα σωρό άλλα ακαλαίσθητα, που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το ψευδεπίγραφο των προβαλλόμενων κινήτρων. Πέρα από την ενόχληση που προκαλούν τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, η καταστροφή του σπορείου είναι πράξη εκδίκησης του εκνευρισμένου Ζενέτου για το στραπατσαρισμένο προφίλ του, μετά την πρόσφατη παρέμβαση της συλλογικότητας σε μια από τις εκδηλώσεις του Δήμου Ιλίου στο Πάρκο, όταν μετά από τις γλοιώδεις αβρότητες που αντάλλαξε με γνωστό εκπρόσωπο της αστικής τέχνης, πήραμε το μικρόφωνο και τους χαλάσαμε τη γιορτούλα…
Σε κάθε περίπτωση, τα κάθε λογής λαμόγια του Πάρκου, ας μη χαίρονται. Τέτοιου είδους κινήσεις οπλίζουν ακόμη περισσότερο το πείσμα μας ενάντια στα σχέδια της κυριαρχίας. Οι αλητείες δεν περνάνε.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΡΟ
Φωτογραφίες από την εκδήλωση στις 20/9 “Δημιουργία σπορείου για χειμερινά-κηπευτικά”
Φωτογραφίες μετά το ξήλωμα του σπορείου…
