Posts

Posted on

Η ιστορία μιας προληπτικής προσαγωγής ή πιο σωστά μιας αστυνομικής απαγωγής

Το μεσημέρι του Σαββάτου 17 Νοέμβρη, στις 2.15μμ, βγήκα μαζί με τη συντρόφισσα μου (στη ζωή και στον αγώνα) από το σπίτι της στο Περιστέρι και μπήκαμε στο αυτοκίνητό της για να με πάει στον σταθμό μετρό του Αγ. Αντωνίου. Με την επιβίβασή μας εμφανίστηκαν δύο αυτοκίνητα και μια μηχανή της κρατικής ασφάλειας με 6 ασφαλίτες, οι οποίοι επιδεικτικά κόλλησαν από πίσω μας και επιχειρούσαν να μας περικυκλώσουν. Κάναμε τον κύκλο του τετραγώνου και επιστρέψαμε κάτω από το σπίτι, όπου κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και τους ζητήσαμε τον λόγο που μας ακολουθούν. Αποβιβάστηκαν και εκείνοι, εμφανώς αμήχανοι για την τροπή που είχε πάρει το πράγμα, με τη γειτονιά να έχει βγει στα παράθυρα, τα μπαλκόνια και τα πεζοδρόμια από τις φωνές μας. Προσπαθώντας να φανούν ψύχραιμοι και τυπικοί ζήτησαν την ταυτότητα μου και μου είπαν ότι επρόκειτο για έναν τυπικό έλεγχο. Εμείς τους ρωτούσαμε επίμονα τον λόγο της παρακολούθησης και του «ελέγχου» που επικαλούνταν ενώ ειδοποιήσαμε αμέσως τηλεφωνικά δικηγόρο και συντρόφους για να έχουν υπόψη τους τα όσα διαδραματίζονταν. Η άρνησή μας να «συνεργαστούμε» και η επιμονή μας να αναφέρουν τον λόγο της επιχειρούμενης προληπτικής προσαγωγής (προφανώς λόγω της πορείας για το Πολυτεχνείο), τους έκανε να επιχειρούν να με βάλουν στο υπηρεσιακό τους όχημα με το ζόρι, πιάνοντάς με από τα χέρια και επιχειρώντας να με τραβήξουν μέχρι εκεί. Κάτι το οποίο πεισματικά αρνιόμουν ενώ η συντρόφισσά μου τράβηξε το hands free από τα αυτιά του αρχιασφαλίτη που ζητούσε τηλεφωνικά ενισχύσεις από τα κεντρικά τους. Ήταν η στιγμή που απείλησαν και την ίδια με προσαγωγή μπροστά στα μάτια του 8χρονου παιδιού της, που παρακολουθούσε από το μπαλκόνι του σπιτιού τη σκηνή μαζί με μια φίλη του που τον είχε επισκεφτεί και έπαιζαν μαζί.

Τελικά, με έβαλαν μέσα σε ένα από τα υπηρεσιακά τους οχήματα και με οδήγησαν στη ΓΑΔΑ. Με ανέβασαν στον 6ο όροφο (τομέας κρατικής ασφάλειας) και με άφησαν για 5 ώρες σε έναν απομονωμένο διάδρομο, φρουρούμενο από 20 ένστολους αστυνομικούς, χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με δικηγόρο ή οικεία πρόσωπα και χωρίς να μου ανακοινώνουν τον λόγο της προσαγωγής μου ή πιο σωστά της απαγωγής μου. Με την ολοκλήρωση της πορείας του Πολυτεχνείου και λόγω των έντονων διαμαρτυριών μου, μου έδωσαν πίσω την ταυτότητα και το κινητό μου και μου είπαν ότι μπορώ να φύγω. Κατά την διάρκεια της κράτησής μου δεν επιχείρησαν τα γνωστά ξεγυμνώματα του τελευταίου διαστήματος με το πρόσχημα του σωματικού ελέγχου, τα οποία ωστόσο εφάρμοσαν απ’ ότι έμαθα σε ανήλικους προσαχθέντες στον 7ο όροφο. Το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να καθίσω σε έναν πάγκο που κοιτούσε προς τον τοίχο με πλάτη προς τους αστυνομικούς φρουρούς (για καψώνι και μόνο), το οποίο φυσικά αρνήθηκα, χωρίς όμως να επιλέξουν να επιχειρήσουν να με βάλουν να κάτσω έτσι όπως αυτοί ήθελαν.

Αυτές οι αστυνομικές-κατασταλτικές μεθοδεύσεις, παρότι σκόπιμα δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, δεν αποτελούν ούτε πρωτόγνωρα ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απαγωγές αγωνιζόμενων ανθρώπων έξω από τα σπίτια τους πριν από μεγάλες κινητοποιήσεις εφαρμόζονται ως αστυνομική πρακτική τους τελευταίους μήνες, μαζί με τους εκτεταμένους ελέγχους (σωματικούς και σακιδίων) στους σταθμούς μετρό. Και έρχονται να προστεθούν στις εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές που γίνονται πριν από κάθε απεργία ή διαδήλωση τα τελευταία χρόνια. Έρχονται να προστεθούν στους τόνους των χημικών, τους ξυλοδαρμούς και τις αθρόες συλλήψεις των μονάδων καταστολής, στις αύρες για τη διάλυση συγκεντρώσεων. Έρχονται να προστεθούν στη δικαστική ομηρία χιλιάδων ανθρώπων -κυρίως νεολαίων- τα τελευταία 2,5 χρόνια, που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη λεηλασία της ζωής και του μέλλοντός τους μαζί με τις κυρίαρχες προσταγές για «ησυχία-τάξη-ασφάλεια». Έρχονται να προστεθούν στη διάλυση απεργιακών προσυγκεντρώσεων συνελεύσεων γειτονιάς στις κεντρικές πλατείες των περιοχών τους, όπως στις 26/9/2012. Έρχονται να προστεθούν στην αστυνομική κακοποίηση και τα βασανιστήρια αγωνιζόμενων ανθρώπων, όπως αυτά που υπέστησαν οι 15 συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30/9/2012 στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα.

Η αστυνομική πρακτική της απαγωγής αγωνιζόμενων ανθρώπων έξω από τα σπίτια τους πριν από μεγάλες κινητοποιήσεις, δε στοχεύει μόνο στα συγκεκριμένα πρόσωπα που επιλέγονται (προφανώς με βάση τον φάκελο και την ιστορικότητά τους) αλλά επιχειρεί να στείλει μήνυμα εκφοβισμού σε όλους όσοι αγωνίζονται και σε όλους εκείνους και εκείνες που αναμένεται να ξεσηκωθούν εξαιτίας της εξαθλίωσης της ζωής τους. Όμως οι φτηνές και γελοίες πρακτικές τους δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Κι όταν φουσκώσει το κοινωνικό ποτάμι θα τους πνίξει όλους: δυνάστες και βασανιστές, αφέντες και λακέδες.

Μέχρι εκείνη την ώρα χρειάζεται να προετοιμαστούμε και να οργανωθούμε καλύτερα για να μπλοκάρουμε στην πράξη τις συγκεκριμένες κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχτούμε την προσωρινή μας αιχμαλωσία. Ούτε μέσα στα σπίτια μας επειδή υπάρχουν ασφαλίτες από κάτω με την εμφανή πρόθεση να μας προσαγάγουν ούτε στα κρατητήρια τους. Η επόμενη φορά ας επιφυλάσσει συλλογικές εκπλήξεις για τις κρατικές συμμορίες.

                                                                                                                                       18/11/2012          
ο αναρχικός Κώστας Μ. 

 [αναδημοσίευση από το αθηναϊκό indymedia]

Posted on

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

Αφίσα αλληλεγγύης από την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΑ

Αναδημοσίευση κειμένου από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού για τα τελευταία γεγονότα στις Σκουριές Χαλκιδικής

Για την άγρια καταστολή στις Σκουριές, την Κυριακή 21/10/12

Μαρτυρία κατοίκου της Χαλκιδικής που βρέθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012 στις Σκουριές για να διαδηλώσει ενάντια σ” ένα χρυσό θάνατο:
Δεν μπορώ να βρω τις εκφράσεις, δεν ξέρω αρκετά σχήματα υπερβολής, άλλωστε, όσους υπερθετικούς βαθμούς κι αν χρησιμοποιήσω, η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν χθες πάλι θα με ξεπερνάει. Οπότε θα τα γράψω απλά, όπως τα έζησα.
Όταν φτάσαμε στις Σκουριές αντικρίσαμε ένα τείχος από αστυνομικούς να φράζει το δημόσιο δασικό δρόμο, λίγο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας. Από πίσω οι “πράσινοι” Ματατζήδες και ακόμα πιο πίσω στελέχη της εταιρείας και ασφαλίτες. Για να μην προκαλέσουμε επίθεση μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Ήμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;
Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω. Δεν μπορούσα να τρέξω και μπήκα μέσα στο δάσος. Μπήκαν όμως και αυτοί μέσα στο δάσος και βρέθηκα να είμαι μπρούμυτα πάνω στα φύλλα, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα,  με αφηνιασμένους Ματατζήδες να τρέχουν κι από δεξιά κι από αριστερά μου. Με είδαν, δεν με είδαν, δεν ξέρω, πάντως γλύτωσα. Τους άφησα να περάσουν, πήγα λίγο παρακάτω κι ανέβηκα σ’ ένα αγροτικό αυτοκίνητο που μάζευε κόσμο και κατέβαινε προς τα κάτω. Στο ίδιο αυτοκίνητο ανέβηκε και σωριάστηκε στην καρότσα σφαδάζοντας από τον πόνο ένα νέο παιδί, άσχημα χτυπημένο στα πλευρά.
Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που έχει καταγράψει η κάμερα μου. Τα ΜΑΤ να κατηφορίζουν τρέχοντας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χίμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω.  Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.
Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικό ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα.
Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!”
Τα σκυλιά των αφεντικών  έδειξαν τα δόντια τους. Με λύσσα και μανία εξαπέλυσαν ένα ανθρωποκυνηγητό που δεν είχε τέλος, προσδοκώντας όχι μόνο να καταστείλουν την πορεία, αλλά και να τρομοκρατήσουν όλους τους διαδηλωτές. Επέδειξαν κατάφωρη αγριότητα και ο στόχος ήταν ένας: να μην ξαναπατήσουμε στο βουνό. Γι αυτό το λόγο, πέρα από το ξύλο και τα χημικά, προσπάθησαν να φορτώσουν με κατηγορίες όσους περισσότερους μπορούσαν, αδιακρίτως. Σημειώθηκαν 14 συλλήψεις, μια από τις οποίες αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στοιχειοθέτησης κατηγοριών:  Οι μπάτσοι έσπασαν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου 77χρονου, πέταξαν μέσα δακρυγόνο και τώρα τον κατηγορούν για βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες, γιατί προσπάθησε «σκοπίμως» να τους  χτυπήσει χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς τον ρόλο που έχουν αναλάβει και διεκπεραιώνουν, χωρίς κανέναν ενδοιασμό οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους. Δουλειά τους είναι να προασπίζουν τα συμφέροντα των εντολέων τους, του κάθε ξένου και ντόπιου αφεντικού. Σκοπός της κρατικής εξουσίας είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα της και κανένα πολιτικό κόστος δεν θα αποτελέσει εμπόδιο στην προσπάθειά της να τον επιτύχει. Συμφέροντα που φυσικά ταυτίζονται με αυτά της κάθε πολυεθνικής, που προκειμένου να αποκομίσει κέρδος είναι διατεθειμένη να λεηλατήσει την φύση και να πατήσει επί πτωμάτων. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει στις 9 Σεπτέμβρη, όταν οι ευθείες βολές των μπάτσων είχαν ως αποτέλεσμα σύντροφός μας να υποστεί ρήξη σπλήνας και θλάση στον πνεύμονα. Είναι καθαρή τύχη που αντίστοιχα σοβαρό τραυματισμό που να απειλήσει ανθρώπινη ζωή δεν είχαμε και την Κυριακή,  παρά την αναβάθμιση της βίας.
Η βία και η καταστολή των εξορυκτικών εταιριών, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, δεν έχει όριο. Άλλοτε φτάνει μέχρι και τη δολοφονία – είτε πρόκειται για δολοφονίες ακτιβιστών ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στο Ελ Σαλβαδόρ, είτε για τους 5 νεκρούς της κρατικής καταστολής σε διαδήλωση ενάντια στο ορυχείο Κόνγκα στο Περού. Άλλοτε πάλι περιλαμβάνει τη συγκρότηση μισθοφορικών στρατών, σαν αυτόν που επιχειρεί να συγκροτήσει η Ελληνικός Χρυσός στην Χαλκιδική, τη δημιουργία κλίματος διχασμού σε καθημερινή βάση και την τρομοκρατία όσων είναι αποφασισμένοι και αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα αυτονόητα: τη γη τον αέρα και το νερό και το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί κι αυτές για τη ζωή τους.
Σε μια περίοδο που ο ολοκληρωτισμός επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, επόμενο είναι η καταστολή να εντείνεται. Στις 9 Σεπτέμβρη, ήταν αρκετό να διαλύσουν με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα την πορεία, αυτή τη φορά όμως ήθελαν ο φόβος να μπει τόσο βαθιά μέσα μας που να μην διανοηθούμε ξανά να διεκδικήσουμε το δίκαιο του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.
Μέσα στο γενικευμένο καθεστώς μηδενικής ανοχής, η ακραία καταστολή που δέχτηκε η πορεία στις Σκουριές σίγουρα δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Μόνο μέσα στους τελευταίους μήνες έχουν εφαρμοστεί πολλές φορές οι αντίστοιχες τακτικές. Αντιφασίστες βασανίστηκαν μέσα σε αστυνομικό τμήμα, εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά καταστάλθηκαν. Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην καταστολή που δέχονται τακτικά οι γενικές απεργίες, με αποκορύφωμα το δεύτερο θάνατο διαδηλωτή στο Σύνταγμα από δακρυγόνα, αλλά και στα πογκρόμ του «Ξένιου Δια» από την ελληνική αστυνομία, σε συνεργασία φυσικά με τα φασιστοειδή φιλαράκια τους της χρυσής αυγής.
Αναμενόμενο είναι αυτοί που κρατούν τα ηνία του καπιταλιστικού συστήματος, βλέποντας το να τρίζει, να κάνουν το παν για να το διατηρήσουν. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” του συστήματος, τη διαχείριση της οποίας επιχειρούν να μας παρουσιάσουν ως υπόθεση όλων μας, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πίσω τα δικαιώματα που είχαν εκχωρήσει προκειμένου να κατασκευάσουν στο πλαίσιο της αστικής τους δημοκρατίας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ως μέσο κατευνασμού της οργής. Τώρα όμως που τέλειωσαν τα καρότα, τα μαστίγια περισσεύουν κι ο εκβιασμός που επιβάλλεται είναι απόλυτος: ή θα είμαστε πιστοί υπηρέτες του συστήματος χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι ή θα εξαλειφτούμε.
Αρνούμαστε να υποκύψουμε. Θα βρισκόμαστε στη Χαλκιδική, στη Θράκη, στο Κιλκίς, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Μακεδονία και όπου αλλού τα αφεντικά φιλοδοξούν να επελάσουν.
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΑΝΟΥΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΚΑΒΟ ΕΠΑΝΩ

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού
Posted on

Αντιφασιστική πορεία στη Νίκαια, το Σάββατο 27/10/2012

Για μία ακόμα φορά βρεθήκαμε, το πρωί του Σαββάτου, στους δρόμους και τις πλατείες της Νίκαιας, υπενθυμίζοντας ότι στην Κοκκινιά της προσφυγιάς και της αντίστασης, κάθε πρόσωπο ή φορέας φασιστικών ιδεών και πρακτικών, είναι εχθρικός κι ανεπιθύμητος. Αντιφασίστες και αντιφασίστριες, διαδηλώσαμε στις γειτονιές του τόπου μας, ενάντια σε κάθε εκδοχή κοινωνικού εκφασισμού, ενάντια σε κάθε μορφή -οργανωμένης ή όχι- ρατσιστικής βίας.
Αναρτήθηκαν πανό αντιφασιστικού περιεχομένου σε κεντρικές πλατείες της περιοχής (Κουμπάκη-Κρήνης-Χαλκηδόνας), πετάχτηκαν τρικάκια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης, μοιράστηκαν κείμενα σε κατοίκους και περαστικούς, ενώ συνθήματα αντιφασιστικού, αντικαπιταλιστικού, αντικρατικού, αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα, κατέστησαν σαφές ότι κάθε προσπάθεια διασποράς φυλετικού, ρατσιστικού ή σεξιστικού μίσους θα μας βρίσκει συνεχώς επιθετικά απέναντί της.

Τα τρικάκια που πετάχτηκαν έγραφαν:
ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΔΕ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΚΑΤΑΝΤΑΣ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ 

ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΘΕΡΙΖΕΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟΣΟ ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΕΝΔΟΞΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Γνωρίζουμε ότι τα προσωπεία της καπιταλιστικής εξουσιαστικής κυριαρχίας,
φέρουν σε καιρούς κοινωνικής – πολιτικής – οικονομικής κρίσης, κυνικά φασιστικό χαρακτήρα.
Να μη νιώσουμε ποτέ οικεία στην εικόνα του κτήνους του φασισμού.
Να αντισταθούμε στην επέλαση της βαρβαρότητας,
οπλίζοντας συλλογικά και αλληλέγγυα το πάθος μας για ζωή κι ελευθερία. 

Ακολουθούν τα κείμενα που μοιράστηκαν κατά την διάρκεια της πορείας:

αναδημοσίευση από το blog της συλλογικότητας μπλόκο στην εξουσία