Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην κατάληψη Ντουγρού

 Σάββατο 19/11 στις 12:00, Μετρό Αιγάλεω

το κείμενο σε pdf

Τα ξημερώματα στις 31/10 εκκενώθηκε η κατάληψη Ντουγρού στη Λάρισα, μετά από 7 χρόνια λειτουργίας. Για δυο ολόκληρες ώρες οι μπάτσοι προσπαθούσαν να εισβάλουν στο κτίριο, ενώ σύντροφοι/ισσες που βρίσκονταν στο εσωτερικό του αντιστάθηκαν και το υπερασπίστηκαν.

«Άβατα και ανομία δεν μπορούν να έχουν σχέση με τη Δημοκρατία μας», δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος, για την εκκένωση της κατάληψης «Ντουγρού».

Κοίτα ποιοι μιλάνε και γιατί

Σύμφωνα με την εξουσία οι καταλήψεις είναι χώροι ανομίας. Σύμφωνα με τη λαϊκή θυμοσοφία, όμως, «εκείνος που νόμους ορίζει, νόμους δεν κρατεί». Και στις μέρες μας δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση αυτής της κοινοτοπίας. Κυβερνήσεις που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και όχι μόνο, αθωώνουν αλλά και προσπαθούν να επανατοποθετήσουν αλώβητους στην κοινωνική συνείδηση καταχραστές, βιαστές, και λοιπές κατηγορίες πολιτικών και μη αποβρασμάτων επειδή είναι «ημέτεροι», κράτος που αγκαλιάζει και θωρακίζει εγκληματίες υπαλλήλους του, ομάδες μεγάλων συμφερόντων που δολοφονούν σε εργασιακούς χώρους, κατακλέβουν το καταναλωτικό κοινό αλλά και ρημάζουν το δημόσιο κορβανά ενώ λειτουργούν ανενόχλητες. Κι όλοι αυτοί, που είναι ο ορισμός της ανομίας σύμφωνα με το δικό τους δίκαιο, βρίσκονται εξ ορισμού και στον άμβωνα επιβολής της δικαιοσύνης.

Κατηγορούν τους/τις καταληψίες για φθορά δημόσιας περιουσίας. Αυτοί που καταλύουν τη δημόσια «περιουσία» εκχωρώντας την σε ιδιωτικές εργολαβίες, αυτοί που ρημάζουν δάση, βουνά και θάλασσες, αυτοί που εγκαταλείπουν ό,τι δημόσιο δεν μπορούν να λεηλατήσουν.

Κατηγορούν τους/τις καταληψίες για διατάραξη κοινής και οικιακής ειρήνης. Αυτοί που έχουν κάνει τις πόλεις και τα προάστια αβίωτα, αυτοί που υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και μετατρέπουν την κοινή ειρήνη σε ανέκδοτο, αυτοί που υπερχρεώνουν τους λογαριασμούς των «νοικοκυριών», αυτοί που έχουν εξαπολύσει χιλιάδες πλειστηριασμούς ξεσπιτώνοντας τους φτωχοποιημένους και γενικεύοντας την ανασφάλεια, αυτοί που υπονομεύουν κάθε έννοια οικιακής ειρήνης.

Κατηγορούν τους/τις καταληψίες για οπλοκατοχή. Αυτοί που καταργούν κάθε έννοια «κοινωνικού συμβολαίου», στρέφουν το μονοπώλιο της κρατικής βίας ενάντια σε μια κοινωνία όπου ακόμη και το δικαίωμα να ανασάνει ελεύθερα θεωρείται οπλοκατοχή, αυτοί που θέλουν μια κοινωνία αφοπλισμένη και ανήμπορη απέναντι στις εγκληματικές τους πολιτικές.

Κατηγορούν τους/τις καταληψίες για αντίσταση κατά της αρχής. Αυτοί που ορίζουν ως αρχή τα χυδαία ένστολα υποκείμενα όταν επιτίθενται σαν λυσσασμένοι, αυτοί που ορίζουν ως αρχή τα προνόμια και τα συμφέροντα των αφεντικών αυτού του κόσμου.

Κατηγορούν τους/τις καταληψίες για απείθεια. Αυτοί που θεωρούν ως πειθώ την εφαρμογή της καταναγκαστικής τους κανονικότητας, τα αστυνομικά γκλομπ και τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Κοίτα ποιοι δεν σιωπούν και γιατί

Όλη τους η δημοκρατία είναι ένας αχταρμάς προσχημάτων. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Έχουν αδειάσει τις λέξεις από τα αυθεντικά τους περιεχόμενα και τις έχουν γεμίσει με προσταγές. Και η σιωπή δεν σημαίνει τίποτα άλλο πέραν της υποταγής στις προσταγές. Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο μόνον οι πράξεις μπορούν να απελευθερώσουν τα περιεχόμενα των εννοιών, να επιτρέψουν σε ένα καινούργιο λεξιλόγιο να εκφράσει την άρνηση στις προσταγές, την καταστροφή των προσχημάτων. Και οι αυτοοργανωμένες και αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις είναι ένα έδαφος όπου συγκροτούνται αυτές οι πράξεις.

Γιατί είναι πράξη από μόνη της  η απελευθέρωση ενός χώρου από την ιδιοκτητική κουλτούρα, από τη δημόσια εγκατάλειψη και την κοινωνική αχρηστία. Γιατί είναι πράξη η βάσανος της συλλογικότητας μέσα σε έναν κόσμο της περίφρακτης εξατομίκευσης. Γιατί είναι πράξη η δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών αντιδομών, οι συνελεύσεις και οι συναποφάσεις, οι εκδηλώσεις και το μοίρασμα των κοινωνικών αγωνιών, η απελευθέρωση του δημιουργικού φαντασιακού, η αλληλεγγύη και η αλληλοστήριξη. Γιατί είναι πράξη η διατάραξη αυτού του παρηκμασμένου κόσμου, αυτής της πλασματικής ειρήνης, είναι πράξη η αντίσταση στην κρατική βαρβαρότητα, στην πειθώ μιας δολοφονικής κανονικότητας.

Ακόμη, όμως, κι αν για μερικούς δεν καταφέρνουμε να διατυπώσουμε μια πειστική πολιτική απάντηση σε αυτό το μισάνθρωπο υπάρχον, σίγουρα διατυπώνουμε σε όλους μια σαφή ερώτηση:

Πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος με τα ίδια τα εργαλεία που προσφέρει το κράτος του;

Σε ό,τι μας αφορά Όχι.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ντουγρού και στα 8 διωκόμενα συντρόφια

10-100-1000άδες καταλήψεις, ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

Σήμερα 31/10 το πρωί εκκενώθηκε η κατάληψη Ντουγρού στη Λάρισα, μετά από 7 χρόνια λειτουργίας. Για δυο ολόκληρες ώρες οι μπάτσοι προσπαθούσαν να εισβάλουν στο κτίριο, ενώ σύντροφοι/ισσες που βρίσκονταν στο εσωτερικό του αντιστάθηκαν και το υπερασπίστηκαν. Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Ντουγρού και τα συλληφθέντα συντρόφια, κρεμάστηκε πανό στην κεντρική είσοδο του πάρκου τρίτση.

Απέναντι στη βία του “Νόμου και της Τάξης” παραμένουμε συνειδητά άνομοι και άνομες.

10-100-1000άδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

 

Οι καταλήψεις βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, σε μια προσπάθεια να εξαλειφθεί από την κοινωνική συνείδηση κάθε εστία αυτοοργανωμένης συλλογικής ζωής και αντίστασης.

Γιατί οι καταλήψεις του κόσμου της αντεξουσίας είναι…

…χώροι όπου οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας μπορούν να συναντηθούν και να επικοινωνηθούν μακριά από κυρίαρχους διαχωρισμούς (ηλικιακούς, έμφυλους, φυλετικούς, σωματικής κατάστασης κ.ά.).

…χώροι όπου δοκιμάζονται σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση.

…χώροι όπου μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να δημιουργούμε χωρίς να εμπορευόμαστε, να καλύπτουμε ανάγκες όπως η στέγαση.

…χώροι όπου οργανώνονται και συλλογικοποιούνται οι αντιστάσεις μας απέναντι στην άγρια εκμετάλλευση των ζωών μας και την καθημερινή υποτίμησή τους από κράτος, αφεντικά, πατριαρχία.

Είναι συμπύκνωση των αρνήσεών μας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Οικειοποιούνται εδάφη, προσβάλλοντας στην πράξη την ιδιοκτησία, τον θεμελιώδη θεσμό στον οποίο κράτος και κεφάλαιο στηρίζονται και περιφρουρούν με τη βία. Γι’ αυτό βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.

Απέναντι στη βία του “Νόμου και της Τάξης” παραμένουμε συνειδητά άνομοι και άνομες.

10-100-1000άδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

Αλληλεγγύη στην κατάληψη 111 (Θεσ/κη) που εκκενώθηκε & στην κατάληψη “Παλιό Νεκροτομείο” (Αλεξ/πολη) που απειλείται με εκκένωση

Σήμερα, Σάββατο 5/3 το πρωί, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από την κατάληψη Αγρός και συντρόφισσες/ους στο κατάστημα Lidl στη στρογγυλή πλατεία Ιλίου, με αφορμή τη δίωξη γυναίκας που επιχείρησε να απαλλοτριώσει τρόφιμα. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης ανοίχτηκε πανό, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε κείμενο αντιπληροφόρησης. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε αντίστοιχη παρέμβαση στο s/m Σκλαβενίτης που βρίσκεται λίγο πιο κάτω.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ/Η

Το κείμενο που μοιράστηκε σε pdf:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ LIDL 

«[…] Φυσικά καταδικάζω, επίσης, την πράξη μέσω της οποίας ένας άνθρωπος βίαια και μέσω κομπίνας παίρνει στην κατοχή του τους καρπούς της εργασίας κάποιου άλλου. Αλλά είναι ακριβώς γι’ αυτό που έκανα πόλεμο στους πλούσιους, τους κλέφτες των αγαθών των φτωχών. Θέλω κι εγώ να ζω σε μια κοινωνία όπου η κλεψιά είναι εξορισμένη. Εγκρίνω μονάχα και χρησιμοποιώ την κλεψιά σαν μέσο εξέγερσης περισσότερο κατάλληλο για να πολεμήσει την περισσότερο άδικη απ’ όλες τις κλεψιές: την ιδιωτική ιδιοκτησία. Για να καταστρέψεις ένα αποτέλεσμα πρέπει πρώτα να καταστρέψεις τις αιτίες του. Αν υπάρχει κλεψιά είναι μονάχα γιατί υπάρχει πλεόνασμα απ’ τη μια πλευρά και λιμός απ’ την άλλη· γιατί τα πάντα ανήκουν μονάχα σε λίγους. Ο αγώνας θα εξαφανιστεί μονάχα όταν οι άνθρωποι θα μοιράζονται την ευτυχία και τη λύπη τους, τον κόπο και τον πλούτο τους, όταν όλα θα ανήκουν σ’ όλους. […]»

(απόσπασμα από την «απολογία» του αναρχικού ιλλεγκαλιστή Αλεξάντρ Μαριούς Ζακόμπ)

Το Σάββατο 12/2  μία γυναίκα επιχείρησε να πάρει από κατάστημα της αλυσίδας LIDL στο Ίλιον τρόφιμα που είχε ανάγκη, χωρίς να πληρώσει. Καθώς έγινε αντιληπτή, και μετά από μήνυση της εταιρείας σε βάρος της, συνελήφθη. Και ενώ οι πελάτες του καταστήματος ζήτησαν να πληρώσουν οι ίδιοι τα χρήματα ώστε να αποφευχθεί η διαδικασία του αυτόφωρου, η διοίκηση του καταστήματος αρνήθηκε, επικαλούμενη «την αυστηρή πολιτική της εταιρείας για αυτές τις περιπτώσεις». Από τη στιγμή που το ζήτημα δημοσιοποιήθηκε και προκλήθηκε έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, η πολυεθνική αποφάσισε να αποσύρει τη μήνυση, ώστε να κλείσει το θέμα και να αποσοβηθούν περαιτέρω αντιδράσεις.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η εμφάνιση του κορονοϊού SARS-CoV-2  έχει αποτελέσει για την κυριαρχία ιδανικό εργαλείο διεύρυνσης του κοινωνικού ελέγχου, αναδιάρθρωσης και επίθεσης κράτους και αφεντικών στις τάξεις των από κάτω. Κατά τη διάρκεια της λεγόμενης πανδημίας η θέση των εργαζομένων έχει χειροτερέψει, καθώς -έπειτα και από την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη- έχουν βρεθεί έρμαια των ορέξεων μικρών και μεγάλων αφεντικών. Τα ωράρια εργασίας έχουν ελαστικοποιηθεί περαιτέρω (στα σούπερ μάρκετ, τα νοσοκομεία αλλά και πολλούς ακόμα κλάδους επικρατούν συνθήκες «γαλέρας»), μισθοί και συντάξεις συρρικνώνονται, χιλιάδες άνθρωποι επιβιώνουν με πενιχρά επιδόματα ή βρίσκονται άνεργοι, οι εικόνες αστέγων πληθαίνουν, ενώ την ίδια στιγμή οι αλυσίδες τροφίμων, οι φαρμακοβιομηχανίες, η ιατρική περίθαλψη, οι εταιρείες ενέργειας και άλλοι επιχειρηματικοί τομείς εκτοξεύουν τα κέρδη τους. Στη θέση της γυναίκας στο LIDL είναι βέβαιο ότι βρίσκονται καθημερινά εκατοντάδες άλλοι/ες που δεν «την βγάζουν», σερνόμενοι/ες σε αστυνομικά τμήματα και δικαστικές αίθουσες, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αν τύχει και ανήκουν σε κάποια κατηγορία «περισσευούμενων» (όπως μετανάστες, Ρομά, τοξικοεξαρτημένοι) μπορεί να βρεθούν στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια φυλακή.

Για άλλη μια φορά, την «κρίση» -αυτή τη φορά «υγειονομική», αλλά και όσες ακολουθήσουν- καλούμαστε να την πληρώσουμε οι από κάτω, με φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η «ενεργειακή κρίση», για να ακολουθήσει -όπως προαναγγέλλεται- η «επισιτιστική». Και σίγουρα δεν πρόκειται για «φυσικό επακόλουθο της πανδημίας», όπως επιμελώς προσπαθούν να μας πείσουν. Πρόκειται για κυριαρχική επιλογή, για τον τρόπο που επιβάλλεται το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης»  και οι τεχνικές διακυβέρνησης που το συνοδεύουν.

Σε αυτή τη συγκυρία, που η επίθεση των κυρίαρχων απέναντι σε όλους/ες εμάς, τις εκμεταλλευόμενες, τις αγωνιζόμενες, τους  καταπιεσμένους, όσους/ες «περισσεύουν» ολοένα και εντείνεται, ή θα παραμείνουμε παθητικοί και μόνες, αποδεχόμενες/οι την ύπαρξή μας ως έναν διαρκή αγώνα για επιβίωση, ή θα πορευτούμε συλλογικά και αλληλέγγυα, για να αλλάξει πλευρά ο φόβος.

Ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, την υποταγή και τους κάθε είδους διαχωρισμούς (ταξικούς, φυλετικούς, έμφυλους, ηλικιακούς, σωματικής κατάστασης κ.ά.), να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να συγκρουστούμε με τους δυνάστες μας μέσα από κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη “Στέκι στο βιολογικό” στη Θεσσαλονίκη, που εκκενώθηκε την παραμονή της πρωτοχρονιάς από κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις,  αναρτήθηκε πανό και γράφτηκαν συνθήματα στο πάρκο τρίτση.

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ

 ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

---

ανακοίνωση από “Στέκι στο βιολογικό”

ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ‘ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ’

Σήμερα Παραμονή πρωτοχρονιάς (31-12-2021) κράτος και μπάτσοι προχώρησαν στην εκκένωση του κατειλημμένου χώρου “στέκι στο βιολογικό” περικυκλώνοντας το χώρο γύρω από το campus, με παράλληλη αυξημένη παρουσία μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Η εισβολή και η εκκένωση της κατάληψης επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα (6:00) δεδομένου ότι εκείνες τις ώρες δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν κάποια μορφή αντίστασης. Δεν θεωρούμε ότι η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό αποτελεί εξαίρεση, καθώς μέρος των πολιτικών μεθοδεύσεων του κράτους με τη μορφή ελέγχου και καταστολής, είναι να φιμώνει οποιονδήποτε τρόπο έκφρασης και δράσης που αποκλίνει από το κυρίαρχο. Το μέχρι στιγμής πλαίσιο καταστολής το οποίο είχε υποστεί η κατάληψη ανά τα χρόνια, προερχόταν κυρίως από ενδοπανεπιστημιακές αρχές και κοσμητείες. Η σημερινή εκκένωση – της πιο μακροχρόνιας κατάληψης σε πανεπιστημιακό έδαφος – θεωρούμε ότι συγκυριακά έχει βαρύτερη πολιτική σημασία. Για το κράτος, σηματοδοτεί το τέλος της ‘ανομίας’ σε πανεπιστημιακούς χώρους και την ‘αποστείρωση’ των εκπαιδευτικών θεσμών, προωθώντας, ως αναγκαίο, ένα καθεστώς επιτήρησης και ελέγχου, κλειδώνοντας τις σχολές και εντείνοντας την αστυνόμευση του πανεπιστημίου. Απαραίτητη συνθήκη για την επίτευξη των σχεδίων αυτών είναι το φίμωμα κάθε ριζοσπαστικής, αυτοοργανωμένης φωνής που κινείται στον πανεπιστημιακό χώρο, όπως στέκια, καταλήψεις και αυτόνομα σχήματα.

Για εμάς αυτοί οι χώροι, είναι χώροι ελευθερίας, που απορρίπτουν τις έννοιες της ιεραρχίας, της ιδιοκτησίας και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Σε αυτούς, δημιουργούμε τις δικές μας δομές, με βάση την αυτοοργάνωση, την ισότητα, την αντιεμπορευματικότητα και την αλληλεγγύη, από την πολιτική μας υπόσταση και δράση, μέχρι και την ψυχαγωγία μας. Όπως στο παρελθόν έχουμε υπερασπιστεί τους χώρους που δέχτηκαν επίθεση, σε Ελλάδα και εξωτερικό, έτσι και τώρα θα μας βρουν απέναντί τους στην προσπάθεια να μας εξαφανίσουν. Την απάντησή μας στην καταστολή σας θα την βρίσκετε μπροστά σας, όπως εδώ και τόσα χρόνια.

Τον Νοέμβριο του 1987, καταλαμβάνεται το “στέκι στο βιολογικό” από φοιτητές, καθώς δημιουργείται η ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό χώρο έκφρασης. Το στέκι που κάποτε προοριζόταν για πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη πλέον λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, στέκι αντιπληροφόρησης και ορμητήριο κοινωνικών και φοιτητικών αγώνων. Εξ’ αρχής η σύσταση και η δράση του είναι πολυμορφική εφόσον στον ίδιο χώρο συστεγάζονται ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ποικίλους τρόπους δράσης. Μέσα σε αυτό το διάστημα των 34 χρόνων στο χώρο του στεκιού έχουν στεγαστεί φοιτητικά, συναυλιακά, θεατρικά, ραδιοφωνικά και πολιτικά εγχειρήματα, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί καφενεία, συλλογικές κουζίνες, προβολές, μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες, μαθήματα αυτοάμυνας, κ.α. Έχουν στηριχτεί αγώνες όπως αυτή των αρνητών στράτευσης, των πολιτικών κρατουμένων, των μαθητικών καταλήψεων και έχουν φιλοξενηθεί προσπάθειες οικονομικής στήριξης δικαστικών εξόδων, αναγκών τετραπόδων συντρόφων και ιατρικών εξόδων στο πλαίσιο της αλληλεγγύης. Το στέκι μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να αποτελεί σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης με βασικό άξονα την αυτοοργάνωση με αντιεμπορευματικούς όρους, την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια και την καθημερινή διεκδίκηση των ζωών μας.

Η επίθεση στους χώρους μας όχι μόνο δεν θα μείνει αναπάντητη αλλά λειτουργεί και ως κινητήριος δύναμη για αντεπίθεση καθώς μας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά πως είμαστε σε συνεχή πόλεμο. Το παραμυθάκι της τάξης και της ασφάλειας που πραγματοποιείται μέσω της καταστολής από κάθε μορφής μπάτσων και ρουφιάνων αναζωπυρώνει την ανάγκη μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε όντας αλληλέγγυοι/ες το ένα στο άλλο. Αν θεωρείτε ότι εισβάλλοντας στους χώρους μας, πρόκειται να αφανίσετε και εμάς, ζείτε με αυταπάτες. Θα φροντίσουμε εμείς να σας επαναφέρουμε από αυτές.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Στέκι στο βιολογικό