Month: November 2018

Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει.

• Βιωματικές καταθέσεις, έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό για τους εξεγερμένους δρόμους και την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ.
10 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίζει να στοιχειώνει τις εξουσίες κάθε είδους και απόχρωσης. Γι’ αυτό αποφεύγουν να μιλούν γι’ αυτή, επιδιώκοντας να περάσει στη λήθη. Γι’ αυτό το θέαμα προσπαθεί να την απονοηματοδοτήσει και να την αφομοιώσει. Όμως, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 δεν ήταν ούτε απλά μια συλλογική φόρτιση και απάντηση στη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσους ούτε «μπάχαλα» σε μεγάλη κλίμακα. Ήταν πολλά περισσότερα. Γι’ αυτό και αποτελεί ζωντανή ιστορία και πηγή έμπνευσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού της εποχής μας.

 



 

Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική- ταξική εξέγερση από καταβολής του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η γεωγραφική της διασπορά άγγιξε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, η αριθμητική συμμετοχή ήταν τεράστια, η σύνθεση των υποκειμένων εξαιρετικά πλατιά, η ποικιλομορφία δράσεων, επιθετικότητας, συλλογικοποίησης και «αντι-δομών» που εμφανίστηκαν ήταν πρωτόγνωρη. Κι αυτή η εξέγερση δεν άφησε πίσω της προσωπικότητες, νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, νέες δυνατότητες εξουσιαστικής αφομοίωσης, διευθέτησης και διαχείρισης. Η φωνή και οι επιδιώξεις της δε χώρεσαν, δεν ενσωματώθηκαν και δεν καλουπώθηκαν σε αιτήματα.
Οι κοινωνικές ιδιότητες και πολιτικές ταυτότητες του παρελθόντος ρευστοποιήθηκαν μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, δημιουργώντας το έδαφος για πολυεπίπεδες νέες κοινωνικές διασταυρώσεις και συμπράξεις, με μοναδική προϋπόθεση τον ακηδεμόνευτο, αδιαμεσολάβητο και ανεξούσιο χαρακτήρα των συνευρέσεων. Μια νέα «ταυτότητα» δημιουργήθηκε, αυτή του εξεγερμένου, που χαρακτηριζόταν από την εχθρότητα για την αστυνομία, κάθε μορφή εξουσίας και διαμεσολάβησης (θεσμικούς φορείς, κόμματα, εργατοπατέρες, ΜΜΕ). Από την άρνηση συνδιαλλαγής με οποιοδήποτε κομμάτι του καθεστωτικού στερεώματος, αριστερό, κεντρώο ή δεξιό. Από την αντικατάσταση της λογικής των αιτημάτων και των διεκδικήσεων με τον λόγο και την πράξη της δημιουργικής καταστροφής. Από την εγκαθίδρυση των αξιών της συντροφικότητας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης, της χαριστικότητας, ως θεμελιωδών τρόπων συγκρότησης ενός νέου είδους κοινωνικότητας και σχέσεων. Μια «ταυτότητα» που δεν ήρθε να ταξινομήσει αλλά να ενοποιήσει, αμφισβητώντας τους επιβαλλόμενους ρόλους κοινωνικοποίησης και κανονικοποίησης που διαχωρίζουν και ιεραρχούν […]
[…] Ο βασικότερος λόγος, πέρα από τις εκτεταμένες συγκρούσεις και τη διάχυτη αμφισβήτηση, που η εξέγερση αυτή πολεμήθηκε τόσο λυσσαλέα από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καθεστώτος (δημοσιογράφους κάθε απόχρωσης, «ανθρώπους του πνεύματος» ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος, καθηγητές πανεπιστημίων, αριστερούς «διανοητές») ήταν γιατί δε σχετίζονταν με κάποια βελτίωση, καλλωπισμό ή εξωραϊσμό του συστήματος αλλά με τη συνολική καταστροφή του. Το εξεγερτικό Συμβάν δε στάθηκε σε κάτι επιμέρους αλλά αμφισβήτησε το όλον, χωρίς διεκδικήσεις απέναντι σε κάποια εξουσία, χωρίς συνδιαλλαγή, χωρίς ανάδειξη ηγετών, χωρίς επιδίωξη για κάποια αλλαγή. Ήταν το ίδιο η αλλαγή, η σύζευξη καταστροφής και δημιουργίας, η επίθεση στο παλιό και η γέννηση του καινούργιου […]
[…] Ο Δεκέμβρης έδειξε πως η εξέγερση είναι εφικτή, πως η κοινωνική εξέγερση είναι εφικτή. Και κατ’ επέκταση πως το όραμα-πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι ούτε ανέφικτο ούτε ανεδαφικό.
 Αν και στον Δεκέμβρη εκβάλανε κοινωνικές διεργασίες πολλών ετών, η εξέγερση σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε γραμμικό αποτέλεσμά τους. Ήταν μάλλον ένα σημείο ασυνέχειας, μια τομή στα αγωνιστικά-εξεγερτικά δεδομένα και η μήτρα γέννησης νέων πολυεπίπεδων και εμπλουτισμένων δυνατοτήτων και προοπτικών.
Δεν είναι τυχαίο που την εξεγερτική άμπωτη από τους δρόμους και τις συγκρούσεις ακολούθησε μια διάχυση του «πνεύματος του Δεκέμβρη» σε μια πλημμυρίδα νέων συλλογικών εγχειρημάτων που ξεπήδησαν μέσα στο επόμενο διάστημα, αποτελώντας κατά μία έννοια τη «φάση της δημιουργίας» (ή αλλιώς της «ανοικοδόμησης») μετά τη «φάση της καταστροφής». Σε πείσμα των καθεστωτικών κάθε απόχρωσης που λασπολογούσαν την εξέγερση ως εκδήλωση μιας «βουβής οργής» χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό […]
[…] Ο Δεκέμβρης δεν είναι ταινία που ξαναπαίζεται. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε υπάρχει λόγος να τον αναπολούμε με μια ματιά, μια θύμηση και ένα συναίσθημα που μένει προσκολλημένο στο παρελθόν. Ούτε από την άλλη μπορεί να σβήσει από την ιστορική και κοινωνική μνήμη ή να μετατραπεί σε μουσειακό είδος, σε ένα φολκλόρ της σύγκρουσης. Ζει μέσα στον διαρκή αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από τα δεσμά της εξουσίας, για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινοκτημοσύνης. Και μεταλαμπαδεύεται σε κάθε επιλογή ρήξης με τους δυνάστες και το σύστημα εκμετάλλευσης τους. Γιατί είναι η σύγκρουση με το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, τα συμφέροντα και τους προασπιστές του, που ανοίγει περάσματα και αφήνει ανοιχτό τον ορίζοντα της κοινωνικής επανάστασης, του κοινωνικού και ατομικού αυτοκαθορισμού, του ελευθεριακού-εξισωτικού μετασχηματισμού κάθε πτυχής και σχέσης της καθημερινής ζωής.
Άλλωστε, όπως σωστά είχε γραφτεί στους τοίχους της μητρόπολης τις μέρες του Δεκέμβρη και έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε: η εξέγερση δεν ήταν απάντηση ήταν ερώτηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν οι «από κάτω» την αστυνομική βαρβαρότητα, την κρατική επιβολή, την καπιταλιστική ερημοποίηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις σχέσεις τους, τις κοινωνικές τους «ιδιότητες», τις πολιτικές τους «ταυτότητες», την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά τους, τις αρνήσεις και τις καταφάσεις τους, τη συγκρουσιακότητα και τη δημιουργικότητά τους, τις δυνατότητές τους να συναντηθούν και να συμπράξουν χωρίς ηγέτες, ειδικούς και μεσολαβητές, να γεννήσουν το καινούργιο, τον συλλογικό τόπο που δεν (θα) υπάρχει πια εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, διαχωρισμοί και κοινωνικές διακρίσεις. Κι αυτή η ερώτηση παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.
Αποσπάσματα από την μπροσούρα για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 «πριν-τότε-μετά», που αποτέλεσε την εισήγηση σχετικής εκδήλωσης στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 7/12/2012 από πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών του στεκιού, τυπώθηκε τον Απρίλη του 2013 σε 2000 αντίτυπα και διακινήθηκε σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις, εκδηλώσεις και συνελεύσεις, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.
αναδημοσίευση από το site http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Το βράδυ της Πέμπτης 22/11 γράφτηκαν συνθήματα στις γειτονιές του Ιλίου και των Αγίων Αναργύρων ενάντια στα έθνη και τους στρατούς ως απάντηση στις αλλεπάλληλες ενοχλήσεις των μπάτσων σε κατοικίες συντρόφων και το κυνηγητό οικονομικής καταστολής που έχουν εξαπολήσει το τελευταίο διάστημα οι κρατικοί μηχανισμοί μέσω των εφοριών σε όσους επιλέγουν να ακυρώνουν στην πράξη τον θεσμό του στρατού υπερασπιζόμενοι πολιτικά την στάση αυτή.

κάτω τα χέρια σας από τους ολικούς αρνητές στράτευσης.

αναδημοσίευση από το site https://thersitis.espiv.net/

     (πεζογέφυρα Αγ. Αναργύρων)

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΛΥΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Κυριακή 18/11 στις 12:00 μ.μ.

Συζήτηση– Ενημέρωση– Προτάσεις συλλογικών δράσεων ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση

(στο χώρο της κατάληψης Αγρός – είσοδος από Λ. Φυλής)

 

Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση

e-mail:agros@espiv.net ® agros.espivblogs.net

πρόσβαση: Β12 – 711 στάση 6^η Χασιάς

ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται στις γύρω περιοχές σε μορφή pdf

 

 

 

 

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται:

Ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση

Κάλεσμα σε ανοιχτή συζήτηση – ενημέρωση – οργάνωση συλλογικών δράσεων

Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση που επικρατεί στο πάρκο τρίτση είναι τραγική. Με την διακοπή της τροφοδότησης του πάρκου με νερό τα τελευταία χρόνια από την ΕΥΔΑΠ (λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών) και τη μετατροπή των λιμνών σε λασπότοπους, εκατοντάδες ζώα και φυτά του πάρκου έχουν καταδικαστεί σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η συγκεκριμένη κατάσταση αποτελεί μια επαναλαμβανόμενη συνθήκη μέσα στα χρόνια, με τους ίδιους, γνώριμους σε όλους/ες μας πρωταγωνιστές. Η σειρά των γεγονότων που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια είναι η εξής: Η ΕΥΔΑΠ διακόπτει την παροχή υδροδότησης λόγω χρεών (συνήθως την περίοδο του καλοκαιριού), ενώ παράλληλα τα κονδύλια των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που διαχειρίζεται ο Φορέας Διαχείρισης και θα μπορούσαν να συντηρήσουν τις γεωτρήσεις και το αντλητικό σύστημα για την τροφοδότηση των λιμνών «εξαϋλώνονται»,  χωρίς ποτέ να εξασφαλίζεται η λειτουργία ανακύκλωσης του νερού. Ταυτόχρονα, ο εκάστοτε Φορέας διαχείρισης μετατοπίζει τις ευθύνες στους προκατόχους του και, εφόσον η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, εμφανίζονται ως δια μαγείας οι «σωτήρες» που θα πληρώσουν το λογαριασμό με αντάλλαγμα την υλοποίηση των σχεδίων τους για το πάρκο, δηλαδή εμπορευματοποίηση, περίφραξη, κοινώς “ανάπτυξη”. Και είναι οι ίδιοι που έχουν συνδράμει στη συσσώρευση των χρεών και στην εγκατάλειψη του πάρκου. Στην παρούσα συγκυρία οι «σωτήρες» φαίνεται να είναι η ίδια η ΕΥΔΑΠ και ο Φορέας Διαχείρισης, οι οποίοι, αφού πρώτα έχουν μεθοδευμένα μετατρέψει τις λίμνες σε βουρκόλακκους, έρχονται να μας παρουσιάσουν ως «οικολογική πρόταση – λύση» του ζητήματος την κατασκευή ενός σταθμού επεξεργασίας λυμάτων που θα καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του πάρκου.

Στις τελευταίες συνεδριάσεις του Φορέα προωθείται -με επίβλεψη της ΕΥΔΑΠ και χρηματοδότηση από ευρωπαϊκό πρόγραμμα- η κατασκευή και λειτουργία δικτύου επαναχρησιμοποίησης λυμάτων (βιολογικού σταθμού) στο νότιο τμήμα του πάρκου (απέναντι από το γήπεδο). Πρόκειται για το ίδιο μέρος που διακαώς έχουν αποπειραθεί να “αξιοποιήσουν” (είτε ως πάρκινγκ αυτοκινήτων, ως camp ή αλλιώς στρατόπεδο στοίβαξης μεταναστών ή ως χώρο για αποκλειστική χρήση του δήμου Ιλίου). Αυτό, έρχεται να προσθέσει στον τεμαχισμό του πάρκου σε συγκεκριμένες ζώνες χρήσης (εμπορευματική, πάρκινγκ, άθλησης, πρασίνου κλπ) και τη ζώνη της χαβούζας. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ -για το οποίο οι “κηδεμόνες” του πάρκου ποτέ δεν πληροφόρησαν τον κόσμο των γύρω περιοχών, προφανώς προς αποφυγήν αντιδράσεων- έχει πάρει την πρώτη έγκριση από τον Φορέα Διαχείρισης με συνοπτικές διαδικασίες από την αρχή του καλοκαιριού. Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου, η προγραμματισμένη συνεδρίασή του κατά την οποία θα υπογραφόταν το εν λόγω σχέδιο, και για το μπλοκάρισμα της οποίας είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση-παρέμβαση από την κατάληψη Αγρός και κατοίκους της γύρω περιοχής, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στα γραφεία του, όπως ψευδώς ανάρτησε στη «Διαύγεια». Αντίθετα, για μια ακόμη φορά οι υπογραφές μπήκαν κάτω από το τραπέζι σε κάποια διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών,  υποδεικνύοντας πως δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν/καμία να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση υποδεικνύει ξεκάθαρα και κάτι άλλο: ότι οι διαδικασίες τους κάθε άλλο παρά “διαφανείς” και  “ανοιχτές” είναι  για τον κόσμο που ενδιαφέρεται για το πάρκο. Μέσα από διακηρύξεις για προσβάσιμες στο “κοινό” συνεδριάσεις επιδιώκουν απλά να δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις ενεργούς συμμετοχής και να νομιμοποιηθούν για τη λεηλασία του. Δεν εκπλήσσει ο τρόπος λειτουργίας του Φορέα, ούτε βέβαια θα ικανοποιούσε μια πιο “διάφανη” διαδικασία από μέρους του, εφόσον ο μοναδικός στόχος του είναι η διασφάλιση της διαχείρισης του πάρκου μέσω θεσμικών οδών. 

Αξιοσημείωτη είναι και η αναστάτωση που προκλήθηκε στον Φορέα έπειτα από τη δημοσιοποίηση του σχεδίου κατασκευής του σταθμού λυμάτων και τις καλεσμένες συγκεντρώσεις – παρεμβάσεις ενάντιά του. Αυτό τουλάχιστον γίνεται αντιληπτό έπειτα από τη γελοία ανακοίνωσή του σχετικά με τα «οφέλη» του βιολογικού σταθμού και τις συστάσεις προς όσους/ες αντιστέκονται στην κατασκευή του «να συμβουλευτούν το …Wikipedia “για να διαφωτιστούν”». Όταν στερεύουν τα επιχειρήματα ανατρέχουν στον προσφιλή γι’ αυτούς επιστημονισμό, στην περίπτωση αυτή, του χειρίστου είδους. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση διαβάζουμε και άλλα «θαυμαστά»: τον παραλληλισμό της λειτουργίας μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και του εμπορευματικού μεγαθηρίου που ετοιμάζουν στο Ελληνικό με τη λειτουργία του πάρκου τρίτση. Εύγλωττες αντιστοιχίσεις. Όπως και το ότι …αποσύρουν τελικά το κύριο νομιμοποιητικό τους άλλοθι ότι το νερό από την επεξεργασία των λυμάτων θα χρησιμοποιείται για το γέμισμα των λιμνών…

Αν παρατηρήσει κανείς την επικαιρότητα, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο σταθμός που προορίζεται για το πάρκο αποτελεί μέρος του κεντρικού πολιτικού σχεδιασμού επεξεργασίας των λυμάτων, καθώς αντίστοιχες εγκαταστάσεις θέλουν να δημιουργήσουν σε Ελληνικό, Φαληρικό όρμο και Ελαιώνα. Αξίζει να σημειωθεί και η πίεση που ασκείται για το συγκεκριμένο σχέδιο από εντεταλμένους ακαδημαϊκούς-τεχνοκράτες του Φορέα οι οποίοι, καθόλου τυχαία, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πολύ κομβικής σημασίας θέσεις σε κρατικούς οργανισμούς που σχεδιάζουν το επόμενο σαρωτικό κύμα έργων «ανάπτυξης» και «αξιοποίησης» του δημόσιου χώρου (Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου, Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.).

Δεν πρέπει βέβαια να παραλείψουμε και τον κομβικό ρόλο της  ΕΥΔΑΠ -μιας επιχείρησης που διαχειρίζεται τους ζωτικής σημασίας υδάτινους πόρους με μόνο γνώμονα το κέρδος- η οποία κόπτεται για την κατασκευή του βιολογικού σταθμού μόνο και μόνο λόγω της υποχρέωσής της να λειτουργεί συγκεκριμένο αριθμό τέτοιων σταθμών, ειδάλλως της επιβάλλονται υπέρογκα πρόστιμα από την Ε.Ε. για ελλιπή τριτοβάθμια επεξεργασία λυμάτων. Άλλωστε, αν πραγματικά ενδιαφερόταν για την υδροδότηση του πάρκου, δεν θα προχωρούσε το καλοκαίρι του 2017 σε έργα εντός της ανοιχτής κοίτης του ρέματος της Εσχατιάς, τα οποία οδήγησαν σε σημαντική μείωση της ποσότητας του νερού που το τροφοδοτούσε. Σημαντικό επίσης είναι ότι έχει γίνει συμφωνία να συμψηφιστεί το χρέος του πάρκου προς την ΕΥΔΑΠ (56 χιλ. ευρώ) με το συγκεκριμένο “έργο”. Τόσο κοστολογείται η ζωή των κατοίκων των γύρω περιοχών…

Η πραγματικότητα των βιολογικών σταθμών που έχουν κατασκευαστεί κοντά σε κατοικημένες περιοχές δεν έχει καμία σχέση με αυτό που παρουσιάζουν ως «έργο πνοής» για το πάρκο, καθώς η ευρύτερη περιοχή γύρω από τους σταθμούς υποβαθμίζεται και κατακλύζεται από έντονη δυσοσμία, που κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου γίνεται ανυπόφορη. Παρατηρούνται σύννεφα από μύγες και κουνούπια ενώ το επιφανειακό σύστημα άρδευσης διαχέει παθογόνους οργανισμούς στο έδαφος, κάτι που ενέχει αρνητικές συνέπειες για τους επισκέπτες του πάρκου. Και σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για να διοχετεύεται σε λίμνες, καθώς προκαλεί τον «ευτροφισμό» τους και την εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών στα ζώα που ζουν εντός τους.

Αυτό για το οποίο θα θέλαμε να μιλήσουμε όλοι/ες εμείς που βλέπουμε το πάρκο ως ένα ζωντανό, γεμάτο από ζώα και φυτά χώρο,  είναι η ανάγκη μας να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε κάθε τετραγωνικό του ως αναπόσπαστο κομμάτι του. Δεν πρόκειται να αφήσουμε ανενόχλητα τα κάθε είδους αρπακτικά που κατά καιρούς ορέγονται να το λεηλατήσουν. Η ζωή του πάρκου συνδέεται αναπόσπαστα με τη δική μας ζωή και η υποβάθμισή του δεν μπορεί παρά να σημαίνει περαιτέρω υποτίμησή μας. Η λειτουργία ενός βιολογικού σταθμού σε μια περιοχή που έχει χαρακτηριστεί άτυπα εδώ και χρόνια ως ένας ακόμη χώρος (έχουν προηγηθεί το «κέντρο της γης» του γνωστού σε όλους μας για την «ευαισθησία» του υιού Κόκκαλη και προσφάτως οι νέες καφετέριες) που προορίζεται για να αποχαρακτηριστεί από ζωντανό κομμάτι του πάρκου, έρχεται να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την κυρίαρχη λογική που αφορά στο μέλλον κάθε σπιθαμής γης που δεν έχει καταληφθεί από τσιμέντο. Τεμαχισμός των ελάχιστων εναπομείναντων χώρων πρασίνου σε ζώνες, που είτε θα προορίζονται για εμπορευματική αξιοποίηση, είτε θα εγκαταλείπονται για να παραδοθούν στη συνέχεια σε επιχειρηματικά συμφέροντα, είτε για να λειτουργήσουν ως νέες «χαβούζες».

Η κατάληψη του Αγρού προτάσσει τη συλλογική αυτοδιαχείριση του πάρκου, τη φροντίδα του από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, που καταργεί στην πράξη την ανάθεση σε οποιονδήποτε φορέα – διαχειριστή του. Το πάρκο και κάθε ελεύθερος χώρος είναι για όσες/ους επιθυμούν να το χαίρονται, χωρίς χρηματικά αντίτιμα και αποκλεισμούς. Είναι για τα ίδια τα δέντρα και τα ζώα του. Είναι για να μπορούμε να περπατήσουμε, να τρέξουμε, να παίξουμε, να συναντηθούμε, να αναπνεύσουμε, χωρίς να χρειαζόμαστε μεσολαβητές και μαγαζάκια. Και παραμένει ζωντανό όσο γίνεται αντιληπτό πως κανένα κομμάτι του δεν περισσεύει, κανένα κομμάτι του δεν μπορεί να παραχωρηθεί προς χάριν του κέρδους και της “ανάπτυξής” τους. Το πάρκο είναι κομμάτι της ζωής μας και ως τέτοιο το υπερασπιζόμαστε.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΛΥΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Κυριακή 4/11 στις 12:00 μ.μ.

Συζήτηση – Ενημέρωση – Προτάσεις συλλογικών δράσεων ενάντια στην κατασκευή σταθμού λυμάτων στο πάρκο τρίτση

(στο χώρο της κατάληψης Αγρός – είσοδος από Λ. Φυλής)

αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση

e-mail:agros@espiv.net ® agros.espivblogs.net

πρόσβαση: Β12 – 711 στάση 6^η Χασιάς