Συγκέντρωση από την κατάληψη Αγρός την Πέμπτη 29 Μάρτη στις 16:00 στα γραφεία του Φορέα Διαχείρισης του πάρκου τρίτση – Να μπλοκάρουμε τα σχέδια τους για τον τεμαχισμό & την εμπορευματοποίησή του

 *ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε σε παρέμβαση αντιπληροφόρησης στο πάρκο τρίτση στις 11/3

(*και σε μορφή pdf :τεμαχισμός του πάρκου)

 

Ο ΤΕΜΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΡΙΤΣΗ  ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ

Στις 25/1/2018 ο δήμαρχος Ιλίου Ν. Ζενέτος με τους παρατρεχάμενούς του – υπαλλήλους και δημοτικούς συμβούλους – εμφανίστηκε στη συνεδρίαση του Φορέα Διαχείρισης με σκοπό να διεκδικήσει 45 στρέμματα του πάρκου, που περιλαμβάνουν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου κι ένα βοηθητικό, τον περιβάλλοντα χώρο και το νότιο πάρκινγκ στη Λ. Φυλής. Το σχέδιό του είναι να διατηρήσει τα γήπεδα ως αθλητικές εγκαταστάσεις του δήμου Ιλίου με ελεγχόμενη από τον δήμο είσοδο και χρήση, και να προχωρήσει στη δημιουργία επιπλέον αθλητικών εγκαταστάσεων στους γύρω χώρους πρασίνου. Τα μέλη του Φορέα δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και με το πρόσχημα ότι προσπαθούσαν να αποφύγουν τις εντάσεις με  το δήμο Ιλίου πραγματοποίησαν κρυφά και κεκλεισμένων των θυρών τη συνεδρίασή τους σε δανεική αίθουσα του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού.

Στις 30/1/2018, μόλις 5 ημέρες μετά, ο Φορέας έχει ως πρώτο θέμα στην ατζέντα του τη «Συζήτηση επί του Σχεδίου Πράξης Παραχώρηση χρήσης και εκμετάλλευσης ακινήτων στο Δήμο Ιλίου». Ο Ζενέτος παρουσιάζει τα σχέδιά του για τα 45 στρέμματα, ενώ καταλήγουν με ταχείς διαδικασίες στο ότι η τεχνική υπηρεσία του δήμου και ο γραμματέας του Φορέα Κ. Σερράος θα προχωρήσουν από κοινού σε σχεδιασμό για τη διαμόρφωση αυτών των χώρων.

Στην επόμενη συνεδρίαση του Φορέα στις 22/2/2018, με απόντα το δήμο Ιλίου, έγιναν αποδεκτά όσα διεκδικούσε ο τελευταίος, με εξαίρεση το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης του πάρκινγκ. Παράλληλα τέθηκε προς ψήφιση η συνέχιση της διαδικασίας παραχώρησης των 45 στρεμμάτων στο δήμο Ιλίου για 15 χρόνια δωρεάν. Η ολοκλήρωση της ψήφισης για την παραχώρηση μετατέθηκε για τη συνεδρίαση του Μαρτίου.

Οι βλέψεις του δήμου Ιλίου για το πάρκο είναι εδώ και χρόνια γνωστές… Ανέκαθεν διεκδικούσε την εξ’ ολοκλήρου διαχείρισή του, καλώντας σε συγκεντρώσεις-ομιλίες εντός του πάρκου με ύφος τσιφλικά και διακηρύσσοντας το οικονομικό πλεόνασμα του Ιλίου, άρα και την “καλή τύχη” που θα είχε το πάρκο στα χέρια του. Προφανώς τα κίνητρα δεν είναι “αγαθά”. Η δημοτική αρχή του δήμου Ιλίου επιθυμεί να το αξιοποιήσει οικονομικά, κοινώς να κερδοσκοπήσει, και αφετέρου να πουλήσει “έργο” και να κερδίσει και σε ψήφους. Μετά τη σύσταση της νέας διοίκησης αποχώρησε από το Φορέα, συνεχίζοντας τη διεκδίκηση με κάθε τρόπο. Έτσι, πέρυσι, περιέφραξε με κορδέλες τα ελαιόδεντρα και απαγόρεψε τη συλλογή των καρπών τους με σκοπό να τις διαθέσει στο κατ’ ευφημισμόν “κοινωνικό παντοπωλείο” του, αφαίρεσε μια αντλία από τις λίμνες και όσους κάδους απορριμμάτων είχε βάλει στο πάρκο, δημιουργώντας την αίσθηση ότι βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με το Φορέα. Στην πραγματικότητα, οι δύο αρχές, Φορέας του πάρκου και δήμος Ιλίου, βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, επιβεβαιώνοντας με κάθε ευκαιρία τις προθέσεις τους για το πάρκο: τεμαχισμός, περιφράξεις, εμπορευματοποίηση, χρηματικά αντίτιμα.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΦΟΡΕΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

    Οι συγκεκριμένες εξελίξεις ήταν μάλλον αναμενόμενες για όσες/ους έχουν παρακολουθήσει την πορεία του τωρινού Φορέα Διαχείρισης από τη σύστασή του, τον Οκτώβρη του 2016, μέχρι σήμερα. Αποτελούμενος κυρίως από στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μέλη των όμορων δήμων, τεχνοκράτες ακαδημαϊκούς, καθώς και μέλη Μ.Κ.Ο., διατείνεται ότι ο χαρακτήρας του είναι «μη κερδοσκοπικός», σε μια προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από τα μεγάλα φαγοπότια των προκατόχων του. Οι διακηρύξεις του, εμπλουτισμένες με ισχυρές δόσεις «οικολογίας», «δικτύων αλληλέγγυας οικονομίας», «εθελοντικών δράσεων» και «εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων για μαθητές και ανήλικους μετανάστες», επιχειρούν να δελεάσουν ακόμα και τους πιο υποψιασμένους/ες, που απογοητευμένοι/ες από την κοινωνική αδράνεια των τελευταίων χρόνων, αλλά και εμποτισμένοι/ες με τη λογική της ανάθεσης, επιλέγουν να κινούνται και να δρουν μέσα στο πάρκο με τρόπο που καθορίζεται από τα πάνω, έναντι οποιασδήποτε δημιουργίας έξω από εξουσιαστικές σχέσεις και διαδικασίες.

    Το Γενάρη του 2018 εγκρίθηκε για το πάρκο προϋπολογισμός που ανέρχεται συνολικά σε 1 εκατομμύριο ευρώ. Μέχρι τότε ο Φορέας είχε προχωρήσει σε εκτενή «έρευνα» για το σχεδιασμό διαχείρισης του πάρκου, καταγράφοντας ζώα και φυτά που ζουν σ’ αυτό, τις κτιριακές κι αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ ανέθεσε πιλοτικά τη φύλαξη του πάρκου σε εταιρεία security το περασμένο καλοκαίρι, στη λογική του «κατεπείγοντος» λόγω αυξημένης κίνησης.

Αμέσως μετά την έγκριση της χρηματοδότησης ήρθε η ώρα να αξιοποιηθούν τα αποτελέσματα των «ερευνών» του… Με γοργό βήμα προκηρύσσονται διαγωνισμοί για νέα μαγαζιά, για την αναβάθμιση της περίφραξης του πάρκου και την πρόσληψη security από «σωματείο ανέργων», που ακυρώνουν στην πράξη την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτό -το τελευταίο προφανώς πουλάει κοινωνικό έργο. Στην ίδια κατεύθυνση, τίθεται προς συζήτηση η επινοικίαση σε επιχειρήσεις ΚοινΣΕπ (οι λεγόμενες κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις), της φροντίδας και συγκομιδής των καρπών των φιστικιών και των ελιών του πάρκου, απόφαση που θα απαγορεύει την ελεύθερη συγκομιδή καρπών από όσες/ους το επιθυμούν. Επιπλέον, από το Υπουργείο Παιδείας και Ενέργειας αντίστοιχα θεσπίστηκε η διάθεση χώρων για τη λειτουργία «Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» και «Πιλοτικού Προγράμματος Αγροτικής Εκπαίδευσης για μετανάστες 15-18 ετών», ενώ ήδη δηλώθηκε η πρόθεση από το δήμαρχο Αγίων Αναργύρων – Καματερού να παραχωρηθούν εκτάσεις του πάρκου για το νέο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, άλλη μια κίνηση που επιχειρεί να ενισχύσει το κοινωνικό προφίλ του Φορέα.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Η μετατροπή του πάρκου σ’ έναν περιφραγμένο, απόλυτα ελεγχόμενο χώρο και η προσοδοφόρα διαχείρισή του κινείται με γοργούς ρυθμούς. Τα κατάλληλα άτομα βρίσκονται στις κατάλληλες θέσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον πρόεδρο του Φορέα και ακαδημαϊκό Γ. Πολύζο, που βρίσκεται πίσω από την έρευνα και το σχεδιασμό πολλών έργων «ανάπλασης» στην πόλη (Μεταξουργείο-Γκάζι, Ολυμπιακά έργα, και από το Φλεβάρη του 2018 είναι και πρόεδρος της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) που αποτελεί ένα από τα τρία σκέλη του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων), καθώς και το γραμματέα του Φορέα (και πρώην πρόεδρό του) Κ. Σερράο, επίσης ακαδημαϊκό, στέλεχος της Μ.Κ.Ο. WWF και πρώην πρόεδρο του πράσινου ταμείου. Αν προσθέσουμε και τους Φίλους του Πάρκου, που φαινομενικά προσδίδουν στη σύνθεση του Φορέα την εικόνα της «πολυφωνίας», ενώ ουσιαστικά παρακολουθούν και επικυρώνουν τις αποφάσεις του, καθώς και τους διάφορους ακαδημαϊκούς που παρέχουν επιστημονικό «κύρος», ο σημερινός Φορέας είναι φορέας της κεντρικής, αριστερής πολιτικής διαχείρισης.

Ακολουθώντας πιστά την κεντρική πολιτική ατζέντα (που «στο πλαίσιο της διαφάνειας, της νομιμότητας και του κοινού συμφέροντος» επιτείνει τον κοινωνικό έλεγχο και τους αποκλεισμούς στα Μ.Μ.Μ. με τα νέα ηλεκτρονικά εισιτήρια και τις μπάρες στους σταθμούς, ενώ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει εκκενώσει πάνω από 10 καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με το πρόσχημα της απόδοσής τους στην κοινωνία) επιχειρεί να αλλάξει το χαρακτήρα χρήσης του πάρκου με «χειρουργικό τρόπο», αποσπώντας πρώτα την κοινωνική συναίνεση και συμμόρφωση. Είτε επιδιώκοντας να αφομοιώσει την όποια διάθεση ανθρώπων να το φροντίσουν, δημιουργώντας «τόπους συνάντησης και διαλόγου με την κοινωνία και τους πολίτες» και ορίζοντας τον εαυτό του ως το μόνο ρυθμιστή, είτε επιχειρώντας να περιθωριοποιήσει οποιαδήποτε ακηδεμόνευτη και από τα κάτω δράση οικειοποίησης του πάρκου. Μετατρέποντάς το σε χώρο αυστηρά οριοθετημένο και ελεγχόμενο, γεμάτο εμπορεύματα και κατευθυνόμενες δραστηριότητες, επιχειρώντας να μας εκπαιδεύσει σε έναν άλλο τρόπο πρόσληψης του χώρου και του πώς αλληλεπιδρούμε μέσα σ’ αυτόν. Με μόνες αποδεκτές ταυτότητες αυτές του «επισκέπτη-καταναλωτή».

Οι επιλογές του εκάστοτε φορέα διαχείρισης, είναι σύμφυτες με τα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, την εξουσιαστική διαχείριση των χώρων και εντέλει της ίδιας τής ζωής μας. Ενάντια στις επιδιώξεις τους, προτάσσουμε την οικειοποίηση των δημόσιων χώρων και την απελευθέρωσή τους από κράτος, τοπικές αρχές και ιδιωτικό κεφάλαιο. Η συλλογική και από τα κάτω αυτοδιαχείριση του πάρκου, αντιεμπορευματικά, στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης μέσα από αντιιεραρχικές διαδικασίες, δημιουργεί τόπους και χρόνους εδαφικοποίησης των αναγκών και επιθυμιών μας, μακριά από λογικές ανάθεσης σε θεσμικούς φορείς και ιδιώτες. Δημιουργεί εστίες αντίστασης και ανυπακοής στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια που αποσκοπούν μόνο στο κέρδος και τη λεηλασία, αλλά και στις κάθε είδους εξουσιαστικές επιβολές που επιχειρούν να κατακλύσουν κάθε πτυχή της ζωής μας.

ΦΟΡΕΙΣ, ΔΗΜΟΙ,ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αγρός – αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση

Ενημέρωση για την αντεθνική πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Σάββατο 17/3

Το πρωί του Σαββάτου 17/3 εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι διαδηλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και ενάντια στα εθνικά ιδεώδη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, την “εθνική ενότητα” και “ομοψυχία” που επικαλούνται τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά στο πλαίσιο των διακρατικών διαπραγματεύσεων για τη λέξη “Μακεδονία” στην ονομασία του γειτονικού κράτους και της σύγκρουσης συμφερόντων για τις ΑΟΖ στο Αιγαίο με το τούρκικο κράτος.
 Το ενιαίο μπλοκ της διοργάνωσης αριθμούσε 900 με 1000 άτομα και της Α.Π.Ο. που συγκρότησε ξεχωριστό μπλοκ 80 με 100 άτομα, μαζί με κάποιους Κούρδους του YPG. Η διαδήλωση ξεκίνησε από το Θησείο, κινήθηκε μέσω Ερμού, Αθηνάς, Ομόνοια, Γ’ Σεπτεμβρίου, Μάρνης, Πατησίων, Κοδριγκτώνος, Αριστοτέλους και ολοκληρώθηκε στην Πλ. Βικτωρίας. Είχε παλμό με διαρκή συνθήματα, τρικάκια και μοίρασμα χιλιάδων κειμένων.

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν ανάχωμα στη βαρβαρότητα. Είναι εγχειρήματα που αμφισβητώντας την έννοια της ιδιοκτησίας, αντιπαραβάλλουν στην πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας και των ανισοτήτων, μια άλλη εκδοχή του κόσμου στηριγμένη στη συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη. Είναι πεδία όπου γεννιούνται συνειδήσεις ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και κοινωνικών διακρίσεων και αποδομούν επίπλαστους, κρατικούς και εθνικούς διαχωρισμούς. Είναι τόποι δημιουργίας ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία.

Απέναντι στα εθνικά ιδεώδη και κάθε άλλο ιδεολόγημα της κυριαρχίας, προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες των «από κάτω» ενάντια στην εξουσιαστική-καπιταλιστική-πατριαρχική βαρβαρότητα. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει και κανένα όνομα δεν μας χωρίζει. Δεν πολεμάμε για γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, κρατών και πολυεθνικών. Εθνικόφρονες μακεδονομάχοι, πατριώτες κάθε πολιτικής απόχρωσης, απόστρατοι αξιωματικοί, παπαδαριό, φασίστες, στεκόμαστε απέναντι σας. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις.
αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις,
αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες
από την Αθήνα και τον Πειραιά
η αφίσα της πορείας σε pdf: αφίσα
το κείμενο της πορείας σε pdf:κείμενο

Μια σύντομη ενημέρωση για το δικαστήριο των 91 συντρόφων και συντροφισσών από την ανακατάληψη της villas amalias

*αναδημοσίευση από indymedia

Την Πέμπτη 22 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η δίκη για την ανακατάληψη της villa amalias που έγινε στις 9/1/2013. Εκείνο το πρωινό 92 συντρόφισσες και σύντροφοι αιφνιδίασαν τις αστυνομικές δυνάμεις που φρουρούσαν το εκκενωμένο (από τις 20/12/12) κτίριο της κατάληψης και ανακατέλαβαν την villa amalias, που για πάνω από 20 χρόνια αποτελούσε ένα εργαστήρι απελευθερωτικών δυναμικών, ένα χώρο έκφρασης και δημιουργίας, ένα ανάχωμα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα καθώς και ένα σταθερό εμπόδιο απέναντι στους φασίστες στην ευρύτερη περιοχή της πλ. Βικτωρίας και του Αγ. Παντελέημονα. Η ανακατάληψη της villas έγινε την ίδια ώρα με την κατάληψη των κεντρικών γραφείων του τότε αριστερού κυβερνητικού εταίρου, της ΔΗΜΑΡ. Ακολούθησαν συγκέντρωση στο υπουργείο Οικονομικών που βρισκόταν ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς, πορεία στο κέντρο της Αθήνας καθώς και πολύμορφες κινήσεις αλληλεγγύης σε όλο τον ελλαδικό χώρο, που κορυφώθηκαν με την μεγάλη πορεία αλληλεγγύης των 10.000 αγωνιζόμενων ανθρώπων προς τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όταν οι συλληφθέντες/είσες αντιμετώπιζαν τον ανακριτή.
Το δικαστήριο των 91 έκλεισε έναν κύκλο σχεδόν 5 χρόνων, όπου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες βρίσκονταν όμηροι των κρατικών πολιτικών καταστολής, έχοντας αρχικά κατηγορηθεί με κακουργήματα, ενώ τους είχαν επιβληθεί και περιοριστικοί όροι (οι οποίοι έπεσαν σε προηγούμενη δικάσιμο που είχε υπάρξει αναβολή, ενώ αρκετοί από τους 91 είχαν μονομερώς αμφισβητήσει τους περιοριστικούς όρους). Έτσι φτάσαμε στη δίκη, όπου είχαν πέσει 2 κατηγορίες (το κακούργημα λόγω της επιβαρυντικής διάταξης του «κουκουλονόμου» και η εξύβριση) και οι κατηγορούμενοι/ες παραπέμφθηκαν με αυτές της διατάραξης κοινής ειρήνης και της απείθειας (για άρνηση του φακελώματος μέσω της δακτυλοσκόπησης).
Από την εξέταση του πρώτου μπάτσου μάρτυρα κατηγορίας φάνηκε ότι το προεδρείο ήθελε να προχωρήσει σε μια fast-track εκδίκαση της υπόθεσης, αντιλαμβανόμενο ότι δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με ποινή το σαθρό και ανυπόστατο κατηγορητήριο. Αυτή η προσπάθεια για διεκπεραίωση της δίκης κορυφώθηκε όταν ξεκίνησαν οι«απολογίες» και η πρόεδρος αποπειράθηκε να μην αφήσει τους/τις κατηγορούμενους/-ες να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, ώστε το κράτος να βάλει την τελευταία λέξη στην υπόθεση. Το προεδρείο του δικαστηρίου είχε σαφή στόχο να τελειώσει γρήγορα η διαδικασία ώστε να αποπολιτικοποιηθεί η κίνηση της ανακατάληψης με μια -πιθανότατα- αθωωτική απόφαση. Αυτή η προσπάθεια απαντήθηκε και αποκρούστηκε από την αποφασιστικότητα των κατηγορούμενων που απαίτησαν να τοποθετηθούν πολιτικά τόσο για τη σύλληψή τους όσο και για τη δίκη και τις σημασίες της. Το προεδρείο έφτασε στο σημείο να διακόψει 2 φορές τη διαδικασία για να εξομαλυνθεί η κατάσταση και όταν επέστρεψε, αναγκάστηκε να «επιτρέψει» στους κατηγορούμενους να τοποθετηθούν.
Μέσα από τις «απολογίες» των συντροφισσών και των συντρόφων αναδείχθηκε η ιστορικότητα της villas amalias και η σημασία της παρουσίας της τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και οι πολύπλευρες σημασίες της για το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αντιστράφηκαν οι όροι και βρέθηκαν ως κατηγορούμενοι το κράτος, η δημοτική αρχή και οι πολιτικές κοινωνικής και οικονομικής λεηλασίας και ταυτόχρονα παρουσιάστηκε η σπουδαία πολιτική παρακαταθήκη που άφησε η κίνηση της ανακατάληψης. Παράλληλα στοχοποιήθηκε πολιτικά  η κατασταλτική πολιτική απέναντι στις καταλήψεις εκείνη την εποχή αλλά και αργότερα, με την εκδικητική εκκένωση -ως η κρατική απάντηση στην ανακατάληψη της villas- της κατάληψης Σκαραμαγκά, την εισβολή στη Λέλας Καραγιάννη, τον κύκλο των εκκενώσεων των καταλήψεων σε επαρχιακές πόλεις που ακολούθησε καθώς και τις πολύ πρόσφατες επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους.  Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που δικάστηκαν απέκρουσαν πολιτικά τις κατηγορίες και τις επέστρεψαν στο προεδρείο και τους πολιτικούς του προϊσταμένους. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν μπορούσε να είναι άλλη από την απαλλαγή των κατηγοριών για τους/τις 91 κατηγορούμενες/κατηγορούμενους.
Η δίκη αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά άλλος ένας σταθμός στη διαδρομή της υπεράσπισης των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων ως αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, εν μέσω μάλιστα ενός νέου κύκλου κρατικής (υπό την αριστερή πολιτική διαχείριση) και φασιστικής επίθεσης απέναντι σε αυτούς τους χώρους που εξελίσσεται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι καταλήψεις αποτελούν αναχώματα απέναντι στην κοινωνική και ταξική λεηλασία, την κοινωνική απονέκρωση και τον εκφασισμό, που υπόσχεται και προωθεί η κυριαρχία. Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι είναι εδάφη στα οποία ζυμώνονται οι ιδέες και οι θεωρήσεις για την κοινωνική ανατροπή. Είναι χώροι στους οποίους εδαφικοποιούνται ανταγωνιστικές προς το υπάρχον σχέσεις συντροφικότητας, συλλογικότητας και αλληλεγγύης, οριζόντια, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα, χωρίς κοινωνικούς, ταξικούς, έμφυλους και κάθε είδους διαχωρισμούς.
Villa Amalias κατάληψη για πάντα
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους

Κάποιες/κάποιοι από τους 92 συλληφθέντες της ανακατάληψης

 

Αλληλεγγύη στις/στους 92 διωκόμενες/ους για την ανακατάληψη της Villa Amalias

Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 92 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη Villa Amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη 2012 είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας.

Η εκκένωση της Villa Amalias  όπως και πολλών άλλων αντεξουσιαστικών εγχειρημάτων την ίδια περίοδο στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις εντάσσεται στις κατασταλτικές επιθέσεις που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2012, ως κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει έως σήμερα, με διαφορετικές αποχρώσεις, ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή, ειδικά υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Μόνιμο στόχο αποτελούν τα πολυπληθή αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που επιτίθενται στον κόσμο της κυριαρχίας, δημιουργώντας διαδικασίες, σχέσεις και δομές συλλογικά, οριζόντια, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, αντιθεσμικά. Ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, την ιδιοκτησία και τις σχέσεις που παράγει, ενάντια στο κέρδος, την κατανάλωση, την εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό, όλα ένα προς ένα δομικά χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας, του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης, της πατριαρχίας, που παράγουν αδιάκοπα διαιρέσεις μεταξύ μας, καταπίεση και εκμετάλλευση.

Από εκεί και πέρα, εκκενώσεις καταλήψεων γίνονται και υπό αριστερή πολιτική διαχείριση, με πιο πρόσφατες την εκκένωση της κατάληψης Ματρόζου στα Πετράλωνα, της κατάληψης Ζαϊμη και της κατάληψης Gare στα Εξάρχεια (με τις δύο τελευταίες να έχουν ανακαταληφθεί). Το κράτος έχει συνέχεια και πάντα διεκδικεί για τον εαυτό του το μονοπώλιο στη ρύθμιση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όπως και στην πρώτη περίοδο των εκκενώσεων των καταλήψεων, οι λόγοι νομιμοποίησης των εκκενώσεων και η κρατική ρητορεία γύρω από αυτούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι επικεφαλής του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. σε πλήρη συνεργασία με τους χειραγωγικούς μηχανισμούς των media στρώνουν το έδαφος για τις εκκενώσεις. Έτσι, οι εκκενωμένοι -ή κατεδαφισμένοι χώροι, όπως στην πρόσφατη περίπτωση κατεδάφισης της κατάληψης Τερμίτα στο Βόλο, παρουσιάζονται ως χώροι που τελικά θα αποδοθούν στην “κοινωνία”, για κάποιο αφαιρετικό “κοινό καλό”, με τη μορφή σχολών, σχολείων, ωδείων, χώρων για άτομα με κινητικά προβλήματα, χώρων “φιλοξενίας” ασυνόδευτων ανηλίκων κλπ. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις πάνε χέρι-χέρι με την ιδεολογική επίθεση. Στόχος είναι η αποκοινωνικοποίηση των αγωνιζόμενων και των εγχειρημάτων τους, η απαλοιφή από τη μνήμη του τι ήταν αυτά τα εγχειρήματα, ότι αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλες/ους, με εργαστήρια αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, στούντιο, βιβλιοθήκες, εκδηλώσεις-συζητήσεις, χώρους στέγασης, τόπους πραγματικής φιλοξενίας και αλληλεγγύης στους μετανάστες/στριες. Η κυρίαρχη αφήγηση γίνεται αντίστροφη του πραγματικού, για να απαλείψει από την κοινωνική συνείδηση το υπόδειγμα ενός άλλου κόσμου, αυτού της αντεξουσίας.

Την Πέμπτη 22 Mαρτίου δικάζονται οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα στην κανονικότητα της κυρίαρχης βαρβαρότητας, του ρατσισμού, των έμφυλων ανισοτήτων, της ομοφοβίας, των πατριωτικών-εθνικιστικών παραληρημάτων μίσους. Αυτό συμπύκνωνε η Villa Amalias, την άρνηση κάθε εξουσίας, τη δημιουργία δομών, διαδικασιών, σχέσεων, αξιών, δράσεων στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλλεγγύης. Αυτό προτάσσουν τα πολυπληθή αναρχικά στέκια, οι καταλήψεις, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα του κόσμου της αντεξουσίας. Αυτό συμπύκνωνε και η κίνηση της ανακατάληψης της Villa Amalias το πρωί της 9ης Γενάρη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ  92 ΔΙΩΚΟΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ ΤΗΣ VILLA ΑMALIAS

ΔΕΚΑ, ΕΚΑΤΟ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ

ΔΙΚΗ: ΠΕΜΠΤΗ 22 ΜΑΡΤΗ, 9π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων

Ενημέρωση – Συζήτηση, Κυριακή 18/3 στην κατάληψη Αγρός για τις νέες εξελίξεις στο πάρκο τρίτση

Το κείμενο που μοιράστηκε στο πάρκο και στις γύρω περιοχές:

Ο ΤΕΜΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ

Στις 25/1/2018 ο δήμαρχος Ιλίου Ν. Ζενέτος με τους παρατρεχάμενούς του – υπαλλήλους και δημοτικούς συμβούλους – εμφανίστηκε στη συνεδρίαση του Φορέα Διαχείρισης με σκοπό να διεκδικήσει 45 στρέμματα του πάρκου, που περιλαμβάνουν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου κι ένα βοηθητικό, τον περιβάλλοντα χώρο και το νότιο πάρκινγκ στη Λ. Φυλής. Το σχέδιό του είναι να διατηρήσει τα γήπεδα ως αθλητικές εγκαταστάσεις του δήμου Ιλίου με ελεγχόμενη από τον δήμο είσοδο και χρήση, και να προχωρήσει στη δημιουργία επιπλέον αθλητικών εγκαταστάσεων στους γύρω χώρους πρασίνου. Τα μέλη του Φορέα δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και με το πρόσχημα ότι προσπαθούσαν να αποφύγουν τις εντάσεις με  το δήμο Ιλίου πραγματοποίησαν κρυφά και κεκλεισμένων των θυρών τη συνεδρίασή τους σε δανεική αίθουσα του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού.

Στις 30/1/2018, μόλις 5 ημέρες μετά, ο Φορέας έχει ως πρώτο θέμα στην ατζέντα του τη «Συζήτηση επί του Σχεδίου Πράξης Παραχώρηση χρήσης και εκμετάλλευσης ακινήτων στο Δήμο Ιλίου». Ο Ζενέτος παρουσιάζει τα σχέδιά του για τα 45 στρέμματα, ενώ καταλήγουν με ταχείς διαδικασίες στο ότι η τεχνική υπηρεσία του δήμου και ο γραμματέας του Φορέα Κ. Σερράος θα προχωρήσουν από κοινού σε σχεδιασμό για τη διαμόρφωση αυτών των χώρων.

Στην επόμενη συνεδρίαση του Φορέα στις 22/2/2018, με απόντα το δήμο Ιλίου, έγιναν αποδεκτά όσα διεκδικούσε ο τελευταίος, με εξαίρεση το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης του πάρκινγκ. Παράλληλα τέθηκε προς ψήφιση η συνέχιση της διαδικασίας παραχώρησης των 45 στρεμμάτων στο δήμο Ιλίου για 15 χρόνια δωρεάν. Η ολοκλήρωση της ψήφισης για την παραχώρηση μετατέθηκε για τη συνεδρίαση του Μαρτίου.

Οι βλέψεις του δήμου Ιλίου για το πάρκο είναι εδώ και χρόνια γνωστές… Ανέκαθεν διεκδικούσε την εξ’ ολοκλήρου διαχείρισή του, καλώντας σε συγκεντρώσεις-ομιλίες εντός του πάρκου με ύφος τσιφλικά και διακηρύσσοντας το οικονομικό πλεόνασμα του Ιλίου, άρα και την “καλή τύχη” που θα είχε το πάρκο στα χέρια του. Προφανώς τα κίνητρα δεν είναι “αγαθά”. Η δημοτική αρχή του δήμου Ιλίου επιθυμεί να το αξιοποιήσει οικονομικά, κοινώς να κερδοσκοπήσει, και αφετέρου να πουλήσει “έργο” και να κερδίσει και σε ψήφους. Μετά τη σύσταση της νέας διοίκησης αποχώρησε από το Φορέα, συνεχίζοντας τη διεκδίκηση με κάθε τρόπο. Έτσι, πέρυσι, περιέφραξε με κορδέλες τα ελαιόδεντρα και απαγόρεψε τη συλλογή των καρπών τους με σκοπό να τις διαθέσει στο κατ’ ευφημισμόν “κοινωνικό παντοπωλείο” του, αφαίρεσε μια αντλία από τις λίμνες και όσους κάδους απορριμμάτων είχε βάλει στο πάρκο, δημιουργώντας την αίσθηση ότι βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με το Φορέα. Στην πραγματικότητα, οι δύο αρχές, Φορέας του πάρκου και δήμος Ιλίου, βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, επιβεβαιώνοντας με κάθε ευκαιρία τις προθέσεις τους για το πάρκο: τεμαχισμός, περιφράξεις, εμπορευματοποίηση, χρηματικά αντίτιμα.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΦΟΡΕΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

Οι συγκεκριμένες εξελίξεις ήταν μάλλον αναμενόμενες για όσες/ους έχουν παρακολουθήσει την πορεία του τωρινού Φορέα Διαχείρισης από τη σύστασή του, τον Οκτώβρη του 2016, μέχρι σήμερα. Αποτελούμενος κυρίως από στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μέλη των όμορων δήμων, τεχνοκράτες ακαδημαϊκούς, καθώς και μέλη Μ.Κ.Ο., διατείνεται ότι ο χαρακτήρας του είναι «μη κερδοσκοπικός», σε μια προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από τα μεγάλα φαγοπότια των προκατόχων του. Οι διακηρύξεις του, εμπλουτισμένες με ισχυρές δόσεις «οικολογίας», «δικτύων αλληλέγγυας οικονομίας», «εθελοντικών δράσεων» και «εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων για μαθητές και ανήλικους μετανάστες», επιχειρούν να δελεάσουν ακόμα και τους πιο υποψιασμένους/ες, που απογοητευμένοι/ες από την κοινωνική αδράνεια των τελευταίων χρόνων, αλλά και εμποτισμένοι/ες με τη λογική της ανάθεσης, επιλέγουν να κινούνται και να δρουν μέσα στο πάρκο με τρόπο που καθορίζεται από τα πάνω, έναντι οποιασδήποτε δημιουργίας έξω από εξουσιαστικές σχέσεις και διαδικασίες.

Το Γενάρη του 2018 εγκρίθηκε για το πάρκο προϋπολογισμός που ανέρχεται συνολικά σε 1 εκατομμύριο ευρώ. Μέχρι τότε ο Φορέας είχε προχωρήσει σε εκτενή «έρευνα» για το σχεδιασμό διαχείρισης του πάρκου, καταγράφοντας ζώα και φυτά που ζουν σ’ αυτό, τις κτιριακές κι αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ ανέθεσε πιλοτικά τη φύλαξη του πάρκου σε εταιρεία security το περασμένο καλοκαίρι, στη λογική του «κατεπείγοντος» λόγω αυξημένης κίνησης.

Αμέσως μετά την έγκριση της χρηματοδότησης ήρθε η ώρα να αξιοποιηθούν τα αποτελέσματα των «ερευνών» του… Με γοργό βήμα προκηρύσσονται διαγωνισμοί για νέα μαγαζιά, για την αναβάθμιση της περίφραξης του πάρκου και την πρόσληψη security από «σωματείο ανέργων», που ακυρώνουν στην πράξη την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτό -το τελευταίο προφανώς πουλάει κοινωνικό έργο. Στην ίδια κατεύθυνση, τίθεται προς συζήτηση η επινοικίαση σε επιχειρήσεις ΚοινΣΕπ (οι λεγόμενες κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις) της φροντίδας και συγκομιδής των καρπών των φιστικιών και των ελιών του πάρκου, απόφαση που θα απαγορεύει την ελεύθερη συγκομιδή καρπών από όσες/ους το επιθυμούν. Επιπλέον, από το Υπουργείο Παιδείας και Ενέργειας αντίστοιχα θεσπίστηκε η διάθεση χώρων για τη λειτουργία «Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» και «Πιλοτικού Προγράμματος Αγροτικής Εκπαίδευσης για μετανάστες 15-18 ετών», ενώ ήδη δηλώθηκε η πρόθεση από το δήμαρχο Αγίων Αναργύρων – Καματερού να παραχωρηθούν εκτάσεις του πάρκου για το νέο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, άλλη μια κίνηση που επιχειρεί να ενισχύσει το κοινωνικό προφίλ του Φορέα.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Η μετατροπή του πάρκου σ’ έναν περιφραγμένο, απόλυτα ελεγχόμενο χώρο και η προσοδοφόρα διαχείρισή του κινείται με γοργούς ρυθμούς. Τα κατάλληλα άτομα βρίσκονται στις κατάλληλες θέσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον πρόεδρο του Φορέα και ακαδημαϊκό Γ. Πολύζο, που βρίσκεται πίσω από την έρευνα και το σχεδιασμό πολλών έργων «ανάπλασης» στην πόλη (Μεταξουργείο-Γκάζι, Ολυμπιακά έργα, και από το Φλεβάρη του 2018 είναι και πρόεδρος της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) που αποτελεί ένα από τα τρία σκέλη του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων), καθώς και το γραμματέα του Φορέα (και πρώην πρόεδρό του) Κ. Σερράο, επίσης ακαδημαϊκό, στέλεχος της Μ.Κ.Ο. WWF και πρώην πρόεδρο του πράσινου ταμείου. Αν προσθέσουμε και τους Φίλους του Πάρκου, που φαινομενικά προσδίδουν στη σύνθεση του Φορέα την εικόνα της «πολυφωνίας», ενώ ουσιαστικά παρακολουθούν και επικυρώνουν τις αποφάσεις του, καθώς και τους διάφορους ακαδημαϊκούς που παρέχουν επιστημονικό «κύρος», ο σημερινός Φορέας είναι φορέας της κεντρικής, αριστερής πολιτικής διαχείρισης.

Ακολουθώντας πιστά την κεντρική πολιτική ατζέντα (που «στο πλαίσιο της διαφάνειας, της νομιμότητας και του κοινού συμφέροντος» επιτείνει τον κοινωνικό έλεγχο και τους αποκλεισμούς στα Μ.Μ.Μ. με τα νέα ηλεκτρονικά εισιτήρια και τις μπάρες στους σταθμούς, ενώ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει εκκενώσει πάνω από 10 καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με το πρόσχημα της απόδοσής τους στην κοινωνία) επιχειρεί να αλλάξει το χαρακτήρα χρήσης του πάρκου με «χειρουργικό τρόπο», αποσπώντας πρώτα την κοινωνική συναίνεση και συμμόρφωση. Είτε επιδιώκοντας να αφομοιώσει την όποια διάθεση ανθρώπων να το φροντίσουν, δημιουργώντας «τόπους συνάντησης και διαλόγου με την κοινωνία και τους πολίτες» και ορίζοντας τον εαυτό του ως το μόνο ρυθμιστή, είτε επιχειρώντας να περιθωριοποιήσει οποιαδήποτε ακηδεμόνευτη και από τα κάτω δράση οικειοποίησης του πάρκου. Μετατρέποντάς το σε χώρο αυστηρά οριοθετημένο και ελεγχόμενο, γεμάτο εμπορεύματα και κατευθυνόμενες δραστηριότητες, επιχειρώντας να μας εκπαιδεύσει σε έναν άλλο τρόπο πρόσληψης του χώρου και του πώς αλληλεπιδρούμε μέσα σ’ αυτόν. Με μόνες αποδεκτές ταυτότητες αυτές του «επισκέπτη-καταναλωτή».

Οι επιλογές του εκάστοτε φορέα διαχείρισης, είναι σύμφυτες με τα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, την εξουσιαστική διαχείριση των χώρων και εντέλει της ίδιας τής ζωής μας. Ενάντια στις επιδιώξεις τους, προτάσσουμε την οικειοποίηση των δημόσιων χώρων και την απελευθέρωσή τους από κράτος, τοπικές αρχές και ιδιωτικό κεφάλαιο. Η συλλογική και από τα κάτω αυτοδιαχείριση του πάρκου, αντιεμπορευματικά, στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης μέσα από αντιιεραρχικές διαδικασίες, δημιουργεί τόπους και χρόνους εδαφικοποίησης των αναγκών και επιθυμιών μας, μακριά από λογικές ανάθεσης σε θεσμικούς φορείς και ιδιώτες. Δημιουργεί εστίες αντίστασης και ανυπακοής στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια που αποσκοπούν μόνο στο κέρδος και τη λεηλασία, αλλά και στις κάθε είδους εξουσιαστικές επιβολές που επιχειρούν να κατακλύσουν κάθε πτυχή της ζωής μας.

ΦΟΡΕΙΣ, ΔΗΜΟΙ,ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΜΑΡΤΗ στις 12:00

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΓΡΟΣ